Hoe simpel kan het zijn.....

Gisteren was weer zo’n dag waarop ik op micro-niveau werd geconfronteerd met de hardnekkigheid van een westers denkkader in een oosterse omgeving.

En niet alleen ik: ook Steffie.

Om met de laatste te beginnen: eergisteren ging Stef naar de Honda-garage omdat haar blauwe scheurijzer een servicebeurt moest hebben. Ze kon worden geholpen, moest alleen twee uur wachten omdat er een aantal mensen voor haar aan de beurt waren.

Daar had onze Steffie geen zin in, ze sprak daarom af om ’s middags om twee uur terug te komen – dan had ze dus een servicebeurt op afspraak en hoefde niet te wachten maar zou meteen worden geholpen. Dacht Stef.

Kortom: na de nasi bungkus sprong Stef op haar motor, riep enthousiast “tot straks” en was na vijf minuten terug.

“Dat was snel!” probeerde ik nog, tot ik haar verzengende blik zag die schroeigaten in mijn achterhoofd veroorzaakte.

“Ik moest nou verdorie twee-en-een-half uur wachten! En ik had nog wel een afspraak! En toen ik dat zei, kon hij allen maar schaapachtig lachen en zei dat er intussen weer een hele hoop andere mensen waren gekomen! Ik heb ‘m gezegd dat hij die afspraak in zijn %#&* kan steken en dat ik morgenochtend om 8 uur op de stoep sta, &$%#@!!”

Tja...in een land waar voordringen de nationale sport is (schrik niet als, wanneer je je spullen in een winkel bij de kassa neerlegt, er nog iemand onder je arm doorduikt om vast geld aan de cassière te geven en zo eerder dan jij geholpen te worden), in zo’n land dus, verwachten dat ze jouw afspraak respecteren als er mensen binnenlopen...dat is westers denken.

Intussen had mijn motor een lekke band, dus ik ermee naar de bengkel in onze straat om ‘m te laten repareren. Zonder afspraak. Gezellig, en het zelfgemaakte vulkaniseer-apparaat waarmee het lek is gerepareerd vond ik zo mooi dat ik er maar een foto van heb gemaakt. In die onderste bus brandt een vuurtje, de geplakte band wordt stevig tegen de metalen plaat op die bus gedrukt en zo zorgt de warmte voor een rubber-verbinding tussen band en plakkertje. Kost alles bij elkaar een half uurtje gezellig OH-en en 65 cent.

Terug naar dat westerse denkkader: voor het onderhoud aan de pergola en überhaupt: om op het dak te kunnen komen, hadden we een andere ladder of trap nodig dan de aluminium trap die we hebben. Die is gewoon niet hoog genoeg. Die ladders zijn wel te koop, bij Ace had ik er al eentje gezien maar die was ook maar 4 meter en we dachten toch een halve meter meer nodig te hebben.

En wat doe je dan? Nou? Lastig he?

Maar inderdaad: in de Indonesische denkmodus ga je dan naar de bamboe-boer en je laat er gewoon eentje maken. Van bamboe, veel mooier dan aluminium, hardstikke stevig, 4,5 meter lang. En het kost een fractie van de import-ladders.

Maar hij wordt niet thuisgebracht want hij is te groot voor de vrachtwagen van de fabrikant.

En omdat wij inmiddels toch al in die juiste denkstand waren, gaven wij dat niets om: waar een wil is, is raffia. We zijn met de Toyota naar de bamboeboer gegaan en hebben daar voor zijn deur de linkerrijstrook van de Bypass geblokkeerd – uiteraard in de avondspits, want zo doen Indonesiërs dat ook. Iedereen moet er wel wat aan hebben.

En we hebben de ladder op het dak gelegd, met raffia aan voor- en achterbumper bevestigd, ook nog even raffia door de portieren links en rechts, en op naar huis. Niemand die er van opkijkt, behalve misschien die motorrijder die ineens iets over zich heen ziet zwaaien. En kijk: daar staat-ie nu. Mooi he? Hasan staat er op terwijl ik dit schrijf, hij is bezig om de klimop te temmen.

En gisteravond zijn Stef en ik nog even met Jos bij Frans wezen poolen. Om veel geld, zoals je ziet: 2000 rupiah inleg per persoon. Stef en Frans hebben gewonnen, verdorie. Vandaar dat ik deze foto moest plaatsen. Snel vergeten.