Wisseling van de wacht....

Na het vertrek van de Van Ierseltjes is het heel even stil geweest – tot vrijdag, toen Yvette een nachtje kwam logeren en zaterdag, toen Ed, Marjolein, Menno, Mirjam, Melissa en Magali bij ons op bezoek kwamen.

Kortom: met Sonja en Gerard ook nog hier op het eiland begint het hier langzamerhand op een familie-reünie van Steffie te lijken. Gezellig!

’s Avonds zijn we naar het open huis geweest van Dolf en Carin’s nieuwe project in Jalan Belanjong (leuk huis!!) en maar eens een keertje op tijd naar bed.

En zondag naar het Sanur Festival – want het was daar de laatste dag en we waren er nog helemaal niet geweest! Nou ja: heel even op zaterdagavond maar het was daar zo druk dat we rechtsomkeert hebben gemaakt.

Het leek wat kleiner dan in voorgaande jaren en er was niet zo veel te zien / doen in termen van cultuur, maar dan kan natuurlijk komen omdat we op het laatst kwamen. Wel leuk, wat gekletst met vrienden daar en toen snel wat gegeten en Elise opgehaald die met Matt, Mit, Mike en Donna elders gegeten had. Nog wel even blijven plakken natuurlijk.....

Maandag: Hasron is aangekomen na een rondreis met Nederlanders over Java en Bali. Helaas gaat hij vandaag al weer terug naar Jakarta, om daar het begin van Ramadan (Puasa) te vieren en vervolgens een maandje te vasten.

En vandaag komt Hans hier aan, waarschijnlijk voor een maand of drie. Django zal blij zijn om hem te zien – wij ook natuurlijk.

Kortom: saai en eenzaam is het bepaald niet.

Wel vervelend: mijn MacBook is er wéér mee opgehouden, na een aantal toch niet goedkope reparaties is opnieuw het logic board naar de barrebiesjes. Volgens de experts hier het gevolg van een jaartje gebruiken zonder stabiliser tussen het stopcontact en de computer, de wisselingen in netspanning zijn funest voor het apparaat. Nu hebben we wel gestabiliseerde stroom, maar te laat.....

En na maanden stug verzet heb ik nu dan toch maar geluisterd naar Steffie en een nieuwe gekocht. 

Ons straatje wordt trouwens gebruikt als trainingsterrein voor klasjes schoolkinderen die leren marcheren. Volgende week wordt de proclamatie van Indonesië's onafhankelijkheid gevierd (17 augustus) en dat gaat gepaard met veel marcheren en zingen van patriottische liederen.

Ik heb een haast onbedwingbare neiging om met mijn oranje helm op en de Nederlandse vlag halfstok buiten te gaan staan maar dat mag ik niet van Stef. Het Wilhelmus zingen ook al niet.

*grom*

Verder schiet het huis van Jos lekker op, het wachten is nog op de aansluiting van een elektriciteitsmeter en dan hoeft alleen de tuin nog te worden aangelegd – hij kan er dan in ieder geval gaan wonen.

Alleen zijn er duizenden en duizenden wachtenden voor zo’n meter.....

Django is een typische hond, hadden we daar al iets over gezegd? Hij springt in het zwembad als wij aan het zwemmen zijn en houdt er een buitengewoon eigenaardige slaaphouding op na.

Hier ligt-ie, zoals vaak tussen de grote vazen op het terras.

Vervaarlijke waakhond hè?