Bali s’eveille

“Il est cinq heures, Paris s’eveille” zong Jacques Dutronc ooit –maar dat was omdat hij nog nooit op Bali was geweest, de arme man.

Want ook Bali begint vroeg; eerlijkheidshalve ook vroeger dan wij meestal. Om vijf uur ’s morgens is het spitsuur op de lokale markten,  maar een uurtje later lopen er wel een paar ons bekende honden over het strand.

Chica en Sari hebben inmiddels hun eigen vriendenclub: ze wachten ons op, lopen het hele stuk over het strand mee en brengen ons terug. En ze spelen onderweg aan één stuk door.

Zo ook vanmorgen en omdat het een bewolkte ochtend was, had ik de gelegenheid tot het schieten van wat mooie plaatjes die ik je niet wil onthouden. En een kennismaking met de Balinezen die je op dat tijdstip tegenkomt, die krijg je ook.

Om te beginnen: afnemend tij, de zon komt op boven de eilanden Nusa Penida en Lembongan. Een boot, waarmee over een paar uur toeristen zullen worden rondgevaren. Maar nu nog niet, het enige wat je hoort is de branding in de verte.

In het water, tegen het rif waar nu de branding op breekt, lopen een paar vissers. Met sleepnetten proberen ze wat te vangen,  voordat het water weer stijgt en het rif onbereikbaar voor ze wordt.

’s Nachts varen de vissersbootjes uit, om met lichtbakken verder op zee vis te lokken en te vangen. Die vis ligt ’s morgens vroeg al op de pasar, verser kun je ze niet krijgen. Veel van deze bootjes zijn overdag te huur: zo kun je zeilend een stuk langs de kust van Sanur varen, zonder dat lawaai van een buitenboordmotor.

Op de stille plekken op het strand, maar ook zoals hier op een baleh aan het einde van een pier, yoga-beoefenaars.  Vandaag, vanwege de regen, alleen deze – op andere momenten zie je op het strand mensen in de meest verwrongen houdingen mediteren.

Putu weet niet precies hoe oud ze is – maar de twintig is ze reeds lang geleden gepasseerd. Omdat AOW hier niet bestaat, werk ze iedere ochtend vanaf half zes met haar collega’s op het strand: het bijeenharken van afval en aangespoeld zeewier is haar taak. Om half acht is ze hiermee klaar. Maar dat betekent niet dat ze de rest van de dag vrij heeft: als Putu niet slaapt, werkt ze. Zeven dagen per week.

Wayan en Wayan zijn er iedere morgen als vrijwel de eersten bij om hun warung te openen: het zeil wordt afgerold en het verkoop-assortiment wordt uit de afgesloten kisten gehaald en uitgestald. Zo kun je om kwart voor zeven ’s morgens je eerste buitenlander al een flesje Fanta verkopen – alleen wilde deze alleen maar een foto...

Komang en zijn zeven maanden oude dochtertje. Ze is dol op het strand, dus haalt hij haar slapend uit bed en gaat met haar naar zee. Daar wordt ze wakker. Iedere ochtend ontwaakt ze zo op de plek waar ze het liefste is: in de armen van haar vader, op het strand.