Blauw, blauw, blauw....

Donderdag 14 januari. Eindelijk is het dan zo ver.

Het is vandaag hari hujian, d.w.z. dat we weer naar de kazerne mogen om een karate-examen af te leggen. We: Elise, Robrecht/Arjuna en ik, onder begeleiding van Steffie (moral support, food and beverage) en Jos (film crew).

Het wordt een spannende dag: niet alleen mogen Elise en ik een graad overslaan (we hebben nu de 6e kyu, gele band en gaan examen doen voor de 4e kyu, blauwe band – de groene slaan we over) – Robrecht is de eerste leerling ooit die in één keer van de witte band de sprong kan gaan maken naar de blauwe.  Dat heeft-ie deels te danken aan zijn Nim Po achtergrond, maar ook aan zijn fanatieke inzet de afgelopen bijna twee maanden.

En uiteraard aan het thuis veel kunnen oefenen met zijn zus en oude vader, sprak de laatste bescheiden.

Aangekomen wachtte ons nogal een verrassing. Een enorme poster van zeker 4 meter hoog en een meter of zes breed hing in de sportzaal; prominent op die poster...Elise en ik. Ik heb dat detail hier nog even uitvergroot. Iemand die minder bescheiden zou zijn dan wij, want die bescheidenheid is één van de vele positieve eigenschappen die ons zo siert, zo iemand zou zich daar op laten voorstaan. Wij niet. Ons hoor je daar niet over. Wij zwijgen. Maar klik gerust even op die foto, je kunt 'm uitprinten en thuis ophangen zodat je ook in bewondering naar ons kunt kijken. Doe maar, we begrijpen dat best.

Verder was de start net als de vorige keer; militair vertoon, een toespraak van de kazernecommandant. Wel bleef het hardlopen over de kazerne achterwege, mogelijk omdat er nu ook een stuk of vijftig leerlingen van de lagere school examen deden, tezamen met ons klasje en een groep militairen die we nog kenden van het vorige examen.

De openingsceremonie was een spannende voor Elise; iedere opening van een training of examen begint namelijk met het groeten en met het declameren van de 10 geboden van de KKI, de Indonesische organisatie van Kushin Ryu Karate. En Elise was uitgekozen om dat te doen (d.w.z. zij roept een gebod, de andere deelnemers zeggen die haar na en dat dan 10 keer). Een Nederlands meisje die dat dus met zo'n 150 aanwezigen (deelnemers, toeschouwers, militairen) moet doen. in het Indonesisch. En dan moet je weten dat veel van de Indonesische karateka's die geboden niet eens foutloos kunnen repeteren zonder hulp...maar het ging perfect!Daarna het eerste deel: een aantal militairen plus Cung, Putu, Robrecht en ik moesten breken: door een betonnen balk slaan (maar gelukkig was die niet gewapend). Voorafgaand deden we het Sanchin-kata,  bedoeld om energie te focussen en toen mocht Arjuna  als eerste de balk te lijf. De foto’s zie je hier onder: niet alleen kwam hij er in één klap doorheen, hij liet er niets van over.

Vervolgens waren de anderen aan de beurt, waarbij ik als laatste mocht en door twéé van die balken mocht gaan. Even denken aan een belastingcontroleur: boem. Dubbele balken-ende. Kunnen ze in de Tweede kamer nog wat van leren.

Daarna de examenstof: jiu jitsu technieken, kata’s (aanvals- en verdedigingstechnieken in een voorgeschreven volgorde) en kumite’s (technieken waarbij een verdediging wordt omgezet in een aanval). Bij aanval hiernaast zet Robrecht biologische wapens in, zoals je ziet... yech!





Lunch! Nasi campur, heerlijk. En ontzettend leuk om die koppies te zien van de kinderen daar....

Wedstrijden kata’s, waar onze klas niet aan meedeed omdat we die gisteren al gedaan hadden – de militairen hadden een onderlinge wedstrijd en de school had er vier: kleintjes, groten, jongens en meisjes. Daar ging dus wel wat tijd in zitten, die we konden gebruiken voor het maken van wat foto's.

Uiteindelijk de uitreiking van de banden: we hebben ‘m! En dat niet alleen: Elise heeft de eerste prijs van de junioren, ik van de senioren kata’s. Robrecht een prijs voor bijzondere prestaties overall. Met excuses voor de foto's hiernaast - Elise met een normaal gezicht op een foto zetten is onmogelijk, Robrecht lijkt net een hele bijzondere sigaret te hebben gerookt. Het zij zo...


Wij zijn desalniettemin trots. En niet zo’n beetje!

UPDATE ...en nu nog een beetje trotser. Bijgaand artikel staat in de Bali Pos van vandaag. Rechtsboven op de foto staan Elise, Robrecht en ik. Samenvattende vertaling: 78 karateka's (20 van het leger, 46 van de lagere school en 12 van dojo Wijaya Kusuma , wij dus) hebben examen gedaan. Bladibla over de examinatoren, welke examens het waren, en de namen van de winnaars van de kata-wedstrijden.