Een Indonesische bruiloft

Gisteren, zondag, waren we uitgenodigd voor de bruiloft van Victor, de zoon van Elizabeth die weer de eigenares is van de Treo bar. En niet alleen de bruiloft van Victor: het was ook nog eens de bruiloft van Yanti, zijn vrouw. Dubbel feest! Door alle opwinding ben ik wel vergeten om een fototoestel mee te nemen, dus de bijgaande foto’s zijn van mindere kwaliteit dan we zouden willen – ik heb ze met m’n iPhone geschoten.

Om zes uur werden we verwacht op de receptie: “we” zijnde een heel grote delegatie van Hoek van Holland, een nog veel grotere groep Indonesiërs, nog wat loslopende bulehs en uiteraard de personeelsleden van Treo. Die laatsten bijna onherkenbaar soms, zo mooi in traditionele klederdracht. Kijk maar eens. De linker dame op deze foto is Alit, die je in het vorige stukje naast Made zag staan. Verschil, niet?
Omdat de goden even moesten laten weten dat ze niet waren uitgenodigd en daar behoorlijk de pé over in hadden, viel op het moment dat de band wilde gaan spelen de stroom uit. In heel Denpasar. We hebben nog een drie kwartier in stilte (nou ja....) gezeten in de invallende schemering en toen was er een aggregaat: stroom, licht, muziek. Hoppa!

Vervolgens kon het officiële gedeelte beginnen: legong danseressen, gevolgd door de intocht van het bruidspaar. Apart: een christen die trouwt met een moslima, met hindoe-rituelen op de receptie. Zo kan het dus blijkbaar ook.

Zo’n bruidspaar heeft aan een receptie zelf niet zo veel hier, ze worden nog meer geleefd dan in Nederland: staan en handjes geven aan alle gasten, taart aansnijden, champagne in een toren van glazen gieten, witte duiven loslaten, zitten en glimlachen terwijl de gasten zich rond eten, foto’s maken met iedereen afzonderlijk, handjes geven.....als de hele dag zo gegaan is, zijn ze doodop aan het einde en bestaat een huwelijksnacht uit vooral veel slapen.

By the way: Yanti is inderdaad in verwachting, zoals je misschien op de foto’s kunt zien. Ook dat is hier de gewoonte: voor het trouwen even controleren of alles wel werkt en je kinderen kunt krijgen. Anders heeft trouwen niet zo veel zin en kijk je beter om naar een andere huwelijkspartner. Praktisch...

Afijn: toen het bier langzamerhand op begon te raken (we hebben met een groep HvH-ers aan een tafel echt schandalig bier zitten hijsen, en verschrikkelijk gelachen ook trouwens) zijn we maar eens vertrokken. Willem en Tineke hebben ons thuis gebracht, ook bij ons was geen stroom maar het aggregaat werkte prima, en thuis hebben we gevieren nog wat gedronken en nagepraat. Het was een mooie dag.