Lembongan - Deel 1

Dinsdagmorgen zouden Stef en ik om 8 uur worden opgehaald door de shuttle-bus van de boot waarmee we naar Lembongan zouden varen - het Fun Ship, zoals dat heet.

Omdat we inmiddels weten dat iedere chauffeur die naar ons huis moet eerst naar Jalan Pajang Sari rijdt en dan gaat bellen omdat hij ons huisnummer niet kan vinden, heb ik bij de boekingsagent een kaartje getekend: hoe kom je vanaf de Bypass naar Jalan Bajang Sari?

Ik weet: het scheelt maar een letter maar het maakt echt een enorm verschil in de praktijk.

Uiteraard verdwijnt zo’n kaartje dan naar een onbekende bestemming en werden wij om acht uur gebeld door de chauffeur: hij stond zoals afgesproken in Jalan Pajang Sari en kon ons huisnummer niet vinden.

Vrolijk verbaasd (”Goh, dat gebeurt anders nooit!”) hebben we hem naar ons huis in die andere straat geloodst en zijn we gezamenlijk de andere passagiers gaan ophalen.

Waarbij de eerste twee oudere Nederlanders waren, en de vrouwelijke helft net iets te vriendelijk met de volgende mededeling kwam:

- “We zouden om vijf voor acht opgehaald worden en nu is het al kwart over acht. We hebben wel twintig minuten zitten wachten.” (Joh! Echt? Op Bali? Waar alles strak tot op de seconde geregeld is? Ik zou klagen bij het reisbureau. Dit kan echt niet.)


- “We zeiden al tegen elkaar: hij moet vast eerst andere mensen halen en die zijn natuurlijk nog niet klaar. Daar moet hij dan op wachten en zo komen we nog te laat ook.” (Goed gezien Sherlock. En zo meteen laat ik ‘m nog even stoppen bij een ATM, Stef wil nog boodschappen doen bij Hardy’s en naar de kapper. Geeft niets, jij hebt toch alle tijd want vakantie. Toch?)
En dat met een blik van “ik lacht wel vriendelijk maar jij bent de schuld van alle ellende, klein kaal patsertje!”

Ik heb vriendelijk teruggelachen en geknikt. Volgende week mag u weer lekker voordringen bij Albert Heijn.

Na deze heerlijke hernieuwde kennismaking met de Nederlandse losheid, haalden we het derde stel mensen op. Ook Nederlanders, die èn nog niet klaar waren toen we ze vijftien minuten te laat kwamen ophalen èn nog even langs een ATM wilden want ze hadden geen geld bij zich.  God straft onmiddellijk.

Stef en ik hebben niet gelachen, maar de temperatuur in de auto daalde tot onder het minimum van de AC. Het was kortom lekker fris. Zo’n hoop lol en de reis moest nog beginnen, dat belooft wat.

Ruim op tijd kwamen we bij de Fun Ship, die ondanks het herhaald geïrriteerd op het horloge kijken van onze Nederlandse ontspannen vakantiegangster te laat vertrok – wel 10 minuten.  Op naar Lembongan!