Lembongan - deel 3

’s Morgens bijtijds op – want om 9 uur zouden we ons melden bij de snorkel-boot bij de mangroves.

Ontbijten en onze kamer leeg maken was snel gebeurd, en toen weer op de brommer. Met onze snorkel-spullen: masker, snorkel, vinnen en shorties: het 3mm duikpak dat we in de tropen gebruiken, niet zozeer tegen de kou van het water (wat wil je, met 28 graden watertemperatuur) als wel tegen het verbranden als je nìet beneden bent.

Precies op tijd, om 9 uur exact (ja, we kunnen het wel hoor) meldden we ons voor vertrek. Met stuurman en gids in de boot, op naar Nusa Penida – daar, bij Nusa Penida Wall, hebben we al eerder gedoken en voor de drop off is het water een meter of 3-4 diep, met veel te zien.

Overboord – en bijna in dezelfde beweging weer terug in de boot.

Koud. Kóud. Als het 18 graden was, was het veel. Denk ik. Denken wij. We hebben het nog nooit koud gehad in het water hier, maar nu dus wel. Blij dat we waren met onze shorties!

Er was best wel wat te zien: een schildpad, trompetvissen van flinke afmetingen en verder het normale zicht van papegaai-vissen, anemoonvisjes, etc. etc.

Na een uurtje naar de volgende plek, een idyllische baai waar onder water niet zo veel te zien was, en toen naar stek nummer 3 en nummer laatst, vlak bij de mangroves waar nog een paar leuke steenvissen te zien waren (eentje staat hier rechts op de foto) – en waar de temperatuur tenminste een beetje normaal was.

Lunch op dezelfde plek als gisteren: nasi goreng deze keer, en weer met begeleiding van een vliegenzwerm.

Op de terugweg zijn we gestopt bij twee meisjes die ons gisteren al schelpen proberen te verkopen. We hebben deze keer schelpen bij ze gekocht, ze vroegen 10.000 voor een bordje vol (denken wij) maar we hebben zonder afdingen bij alledrie (ze kregen direct een collega erbij toen we stopten) één schelp gekocht voor 3 keer 10.000.

Vooral de kleinste ging uit haar dak, want die kreeg haar geld in briefjes van 1, 2 en 5 duizend rupiah – dus zij had ineens heel veel briefjes.

Ze maakten de indruk dat het ze nog nooit gelukt was om iets te verkopen. Blij en wij dus ook – al zie je van hun blijdschap op de foto niet veel. Het kleinste zusje in de witte jurk kwam er voor de foto even bij.

En toen maar eens terug naar het hotel – we moesten om 15.00 uur met de boot mee, dus een beetje op tijd zijn kan geen kwaad. Ook omdat het de gelegenheid biedt om het zout van je lijf te spoelen en min of meer schoon aan boord te gaan.

De terugtocht hebben we slapend doorgebracht. ’s Avonds bijgepraat met Hans en Elise, thuis gegeten met nasi goreng en sateh van de kaki lima’s in de straat. Vroeg naar bed.

Terugkijkend: mooie plek, dat Lembongan. We gaan zeker nog eens terug, en dan wat meer rondkijken in de dorpjes, vragen hoe dat nou zit met de zeewier-teelt en andere gebruiken – want de crematie die we zagen, maar ook allerlei graven met parasolletjes boven de grafstenen, doen toch vermoeden dat het leven er ook op cultureel gebied heel anders is dan op Bali.