Leve de keunigin

Dat was dus gisteravond: een receptie op het Nederlands consulaat in Kuta, ter ere van Koninginnedag – ofwel Hari Ratu.

Wij (Stef en ik) hebben ons in ons goeie goed gehesen, schoenen gepoetst en zijn er met Jos per taxi heen gegaan. Het gebeuren was in de tuin van het consulaat – hoge muren er omheen en een tentdak erboven, dus lekker warm.

Hotemetoten genoeg: de consul uiteraard, diverse consuls van andere landen, de 1e assistent-gouverneur van Bali en de Nederlandse ambassadeur in Indonesië. Plus ruim 350 Belanda’s en Indonesische partners. Weet je meteen waarom de receptie pas nu was: op de 30e was de ambassadeur op de receptie op de ambassade in Jakarta, 1 mei in Yogya, 2 mei in Surabaya en nu bij ons. Dan nog Medan en Balikpapan – of andersom. Je zal maar ambassadeur zijn...

Na het met meer of minder enthousiasme meebrullen van de volksliederen van Indonesië en Nederland (schrikbarend overigens om te horen dat de eerste twee regels van het Wilhelmus nog wel bekend zijn, maar dat daarna bij velen zowel tekst als melodie in het Meer van Alzheimer zijn verzopen) kwamen de speeches.

En degenen die toen nog wakker waren konden aan een enorme berg eten beginnen – van frites, knakworst en bitterballen, de Nederlandse haute cuisine dus, tot aan martabak, sateh, lumpia’s, risolles, etc. kortom: het platte voedsel uit onze voormalige koloniën. ;-)

Best gezellig, beetje formeel, wat oude bekenden ontmoet en wat nieuwe mensen. Typisch een receptie dus. Wel met een fan-tas-tisch-e tango-uitvoering, zowel vocaal als visueel: zang en dans was tranentrekkend mooi.

Ook tranentrekkend (vond ik dan) was de speech van de Nederlandse ambassadeur (hier met Alex en mij op de foto) – niet persoonlijk, hij verwoordt in zijn officiële rol tenslotte het standpunt van de Nederlandse regering, maar de heer Van Dam nam de stelling in dat Indonesië niet mag verwachten dat hier woonachtige Nederlanders het Indonesische volkslied meezingen – wij worden geacht alleen het Wilhelmus te kennen.

In deze tijd van integratie-perikelen een aparte gedachte: probeer zo min mogelijk kennis te nemen van en mee te doen met de gebruiken van je nieuwe woonland, want integratie hebben wij als Nederland liever niet.

Bij deze wil ik maar aangeven dat wij ons daar niets van aantrekken. Morgenavond bij de beginceremonie van de karateles declameren wij weer uit volle borst “Ketuhanan Yang Maha Esa” uit de Pancasila en “Setia Kepada Bangsa dan Tanah Air Indonesia”. Gewoon, omdat wij blij zijn dat we hier mogen zijn.

P.S. Sorry voor de slechte foto-kwaliteit. Ze zijn met de iPhone gemaakt, bij slecht licht nooit een succes.