Gepakt en gezakt.

Zojuist hebben we de koffer van Elise gepakt voor haar reis naar Yogyakarta, Java met school.
Ze vertrekken dinsdagochtend pas maar maandag direct na school gaat ze al met een vriendinnetje mee om daar te blijven slapen en om dan samen de volgende ochtend (om 06.00 am!) naar het vliegveld te vertrekken.
Ik ben haar dus een dag langer kwijt :-(

Donderdagavond komen ze pas weer terug na een werkelijk overvol maar fantastisch programma;
Ze gaan de Prambanan bezoeken, een korte cursus batik van eigen ontwerp, zonsopgang over de Borobudur temple, keramiek workshop, eigen lunch voorbereiden in een lokaal dorpje, shoppen in de beroemde straat Maliboro (!!!!), Ramayana ballet bekijken in de Prambanan tempel, bezoek aan het paleis van de Sultan en natuurlijk naar Tamansari.
Daarbij logeren ze met z'n allen in het Manohara Hotel wat op het terrein ligt van de Borobudur waar het op uit kijkt.

Voor Elise zal dit de 2e keer zijn allemaal maar met vrienden en vriendinnen is het natuurlijk anders en misschien wel veel leuker.
We zijn erg benieuwd naar haar verhalen, vrijdag want donderdagavond zal ze niet veel meer kunnen zeggen ben ik bang.

En dan nog maar 1 week en dan heeft ze grade 7 alweer achter de rug.
We zijn ook erg benieuwd naar haar eindresultaten.

Mijn programma van de afgelopen week is ook erg druk geweest.

Maandagavond met Elise naar karate geweest.

Dinsdagochtend koffie gedronken met Sharon waarna we samen een bezoekje hebben gebracht aan de boot van Leo die er werkelijk geweldig en indrukwekkend uitziet.

Woensdagochtend met Moniek (nichtje van Peter) en Angelique (dochter van nichtje van Peter)naar Seminyak geweest naar een hondenaccessoire winkel, nog wat shops en heerlijk geluncht bij MennekePis, aansluitend naar Geneva waar je alles op het gebied van souvenirs maar ook meubels en stenen beelden kunt kopen.
Wim (man van nichtje van Peter) koos liever het hazepad ipv "gezellig" te gaan shoppen met 3 vrouwen.

Donderdag een koffieochtend gehad bij Heidi en Jacq (Jacq was er niet bij want die had het zelfde pad gekozen als Wim) in Saba met een boel andere vrouwen. Erg gezellig.
Heidi en Jacq gaan nl met hun 2 kinderen in Juli vertrekken naar Spanje om te wonen, ze zijn hier nog een huis aan het bouwen maar dat is voor de zomer en de winter want die willen ze steeds op Bali doorbrengen. Je kunt het slechter hebben denk ik maar, toch?

'sAvonds eindelijk samen met Hasron kunnen eten, lekker thuis. Hij was nl maandagavond aangekomen maar zat iedere dag ook vol met afspraken. Gelukkig hebben we tussendoor ook nog wel gezellig kunnen bijkletsen.
Na het eten was het voor mij weer tijd om een biljartje te gaan doen met de Jossen (1 Jos extra deze keer vanwege de afwezigheid van Peter) en Frans. Het regende de hele dag al maar daar aangekomen brak het echt los, zelden zo'n bui gezien! Zelfs hier. Gelukkig kwam Renee ook nog (drijfnat!) binnen dan waren we weer met z'n 4en want 1 Jos is niet gekomen....vanwege de regen....

Vrijdag mijn usual Mah Yongg-ochtend en ik moet zeggen het gaat steeds beter. Het is geen spel wat je een keer leert en daarna niet meer na hoeft te denken. Het blijft ook leuk en gezellig.

Daarna als een haas naar de Bali Galleria om contactlenzen te bestellen en een kadootje te kopen voor een verjaardag waar we diezelfde middag voor zijn uitgenodigd, als een haas weer terug (voor zover dat kan op de bypass) om afscheid te nemen van Hasron die al klaar zat om terug naar Jakarta te vertrekken.

Diezelfde middag dus hondjes in auto geladen en op naar het strand waar de verjaardag van de dochter van Pieter gevierd werd.
Daar hebben Django en Sari kennisgemaakt met de 2 tekkels van Pieter...........
Als eerste werd Sari achterna gezeten door de 2 luidkeffende broertjes, maar helaas, Sari is echt te snel voor hun.
Dan Django, och arme, hij moet echt niks hebben van die 2.......Overal waar hij ging waren zij ook. En maar keffen en keffen. Het enige wat hij wilde is samen met de kinderen met de frisbee spelen wat hij een geweldig spel vindt. Iedere keer werd hij weggejaagd door de broertjes terrortekkel (sorry, Pieter)
Thuisgekomen even lekker een douche genomen, dat heb je echt nodig als je 2 ongelooflijk smerige honden in en uit de auto hebt getild.
Ik heb die avond maar weinig beweging gezien nog in die hondjes.

Zaterdagmiddag met z'n 2en naar de orthodontist. "Klaar om pijn te lijden?" was Elise's tekst al de hele ochtend.
Uiteindelijk is er bij mij helemaal niets aangedraaid (want ik blijk "selfadjustabel wires" te hebben) en is Elise's veertje strakker gezet. HA, wie lacht er nu???
Later die middag Elise naar een feestje gebracht van een vriendje hier in de buurt. Een Duits/Zwitserse jongen.
Om 5 uur zou ik met de 2 Jossen naar de maandelijkse ondernemersborrel gaan in Dubble Dutch.
Daar aangekomen kwam een echtpaar binnen die mij aankeken zo van "ik ken jou". Althans zij kende mij wel maar ik moest iets langer denken. Het was een Nederlands echtpaar, Lilly en Geert, die we in Okt/Nov bij de Treobar een keer ontmoet hebben en zij waren aan het orienteren op Bali om een container te verschepen.
Nu zijn ze hier met hun kinderen en inmiddels zoeken ze alweer spullen voor een 2e container, dat gaat dus goed!

Met Donna had ik afgesproken dat Made (hun chauffeur) de kinderen (haar tweeling en mijn Elise) op zou halen van het feestje en naar het restaurant zou brengen waar wij elkaar zouden ontmoeten.
Achteraf is Donna toch nog gezellig even naar Dubble Dutch gekomen samen met haar net aangekomen zus +echtgenoot. 3 Australiers tussen allemaal Hollanders en toch vonden ze het gezellig!
Zij vertrokken iets eerder naar het restaurant met alle kids en ik moest alleen nog even betalen en dan zou ik ook komen op de scooter. Zul je altijd zien. Sta je op het punt weg te gaan, wordt je ineens aan allerlei mensen voorgesteld waar ik dan eigelijk niet veel meer tegen kan zeggen.
Maarrr, deze mensen gaan we terug zien.

In het restaurant aangekomen sloot Liz zich bij ons aan en even later kwam Monty (de jarige Job) iets brengen wat de tweeling vergeten was op het feestje en die bleef ook maar gelijk gezellig zitten.
Na het eten heb ik voorgesteld dat ik de kinderen mee naar huis zou nemen omdat Donna en haar zus een vriend moest ophalen van het vliegveld. Een apart verhaal en ik zal proberen het goed uit te leggen.
Deze vriend, hierna "Terry" te noemen, is een zeer bekende, oorspronkelijk Britse, maar al 30 jaar in Australie wonende gitarist. Hij speelde o.a. mee in de muziek van Jesuschrist Superstar.
Maar na 30 jaar niet meer het land uitgeweest te zijn (alleen New Sealand waar je voorheen geen paspoort voor nodig had)heeft hij een reis gehad waarbij onze ervaringen toen in Hongkong bij in het niet vallen.
Hij is gewoon in Melbourne in het vliegtuig gestapt en heeft gezegd dat hij naar Bali wilde met een stuk of 3 gitaren en alles wat daar bij hoort. Deze reis is zo'n ingewikkeld verhaal dat ik het nooit goed meer uit kan leggen maar je kunt het je wel een beetje voorstellen misschien.
Na hem van het vliegveld gehaald te hebben kwamen ze de kids ophalen en hebben hier nog wat gedronken natuurlijk. Ik vond het wel een reden om een fles bubbles open te trekken. Hij wilde alleen maar een koud biertje. Raar he?
Kortom erg aardige man, erg gezellig weer en ik en Elise lagen veeeel te laat in bed.
Terry gaan we ook vaker zien en hopelijk mogen we nog een keer zijn gitaarspel beluisteren.
In ieder geval a.s. dinsdag in het Jazzcafe afgesproken waar het door de week bluesavond is en waar hij onmiddelijk warm voor te krijgen was en uiteraard wil hij vragen of hij mee mag spelen.

Morgenavond La Pau met een zeer grote groep, dus ik denk dat ik maar 2 tafels ( a 10 pers.) reserveer.

Woensdag is Peter weer terug :-D

En nu is het dus zondagmiddag en hebben we net Elise's koffer gepakt en moet ik de hele tijd naar Rammstein luisteren want Elise is muziek op haar I-Pod aan het zetten voor de grote reis.....