We staan in de finale!

Jawel: de koorts heeft nu helemaal toegeslagen. Was het bereiken van de halve finales al een hele gebeurtenis, maar nu is het helemaal een gekkenhuis geworden. Voetbal, het lijkt langzamerhand de grootste wereldreligie geworden.

Voor wie (hoe kàn het, maar toch) niet weet waarover ik het heb: Indonesië heeft in de halve finales van de Aziatische Kampioenschappen Voetbal (let op de hoofdletters) gewonnen van de Filippijnen. Deze halve finales worden in twee wedstrijden gespeeld en beide keren is de wedstrijd in 1-0 voor Indonesië geëindigd.

Het winnende doelpunt is de tweede wedstrijd is gescoord door Christiano Gonzales.

Christiano Gonzales? Is dat een Indonesiër dan?

Nee. Een Uruguayaan. Maar omdat hij getrouwd is met een schone uit Medan en nooit voor Uruguay is uitgekomen, is hij gerechtigd om voor Indonesië te spelen. En hij heeft een werkelijk prachtig doelpunt gescoord, dat we inmiddels al zo’n duizend keer in de herhaling hebben mogen zien. En interviews met zijn vrouw, met haar moeder, haar vader, met de overburen, met daar weer kennissen van, met iemand die op school heeft gezeten naast degene waar Christiano Gonzales ooit schoenen bij heeft gekocht, met dáár weer de vader en moeder van – je begrijpt, dat de totale gekte hier heeft toegeslagen. Het lijkt Nederland wel.

Natuurlijk is er ook nog ander nieuws. Zoals de reacties van mensen die De Wedstrijd op televisie hebben gezien in een café in Balikpapan. Omdat de vader van een andere speler, Koko, daar tussen zat. Een interview met de president, Yudhoyono, over de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea...o nee, over wat hij dacht bij het doelpunt van Gonzales, want hij zat uiteraard ook in het stadion.

 

Ik wil niet weten wat er gebeurt als de finale ook nog eens gewonnen wordt. Stel je voor...

Maar nu over naar nieuws dichter bij huis. Steffie en Elise zijn inmiddels afgereisd naar België / Nederland, en hebben zich door de sneeuw een weg weten te vechten van Schiphol naar het zuiden. Gelukkig niet met de trein, want de NS liet het zowaar eens afweten wegens sneeuwoverlast (we spreken hier over wel 10 centimeter) maar met de auto was het uiteraard ook geen pretje. Dat betekent dat het hier op Bali nu behoorlijk stil is, temeer daar Robrecht met Kerstmis ook niet naar huis komt – hij heeft het namelijk verschrikkelijk druk met de werkzaamheden voor zijn (nieuwe) security-werkgever. En terecht kiest hij voor plicht boven plezier – vooral als die plicht bestaat uit het gratis kunnen bezoeken van een U2-concert op vertoon van zijn security pas.

Maar we hebben Django nog, die wel zorgt voor leven in de brouwerij. Samen met Max, de hond van onze bewaker Gatot, die geen mogelijkheid onbenut laat om via de garage onze tuin binnen te glippen en daar met Django een feestje te bouwen. Het zijn twee schatten van honden maar jongens, wat gaan die tekeer als ze samen zijn. De tijden van Django en Sari herleven....bijna.

Verder hebben zowel Elise als ik inmiddels onze tweede kyu binnen – dat is de (licht-)bruine band bij karate. Ons volgende examen gaat voor de eerste kyu (donkerbruin) en dan volgt de nachtmerrie van het 1e dan-examen: de zwarte band, waarvan ik nu begrijp dat we daarvoor naar Jakarta moeten. Maar dat is van later zorg. Voorlopig ben ik bere-trots op Elise en ook een beetje op mezelf, met nogmaals dank aan de mensen van SDF Friends in Nuenen waarbij ik mocht meetrainen in de maanden in Nederland.