Feest en feest

Zaterdag hebben we het inwijdingsfeest van ons huisje gehad. Erg gezellig vonden we zelf, goede Chinese catering (adres van Oka) en we zijn enorm verwend met prachtige bloemen, planten en mooie dingen voor in huis.

En in alle gedoe zijn we één ding vergeten: foto’s maken. Gelukkig heeft Jos alles gefilmd, dus niet alles is verloren – maar nu dus even geen foto’s van het gebeuren. Op die foto’s zou trouwens één opvallend gemis te zien zijn: er waren vrijwel geen Balinezen, de meesten hebben afgezegd in verband met ceremonies of bleven gewoon weg. Dat schijnt normaal te zijn, hebben we begrepen: toch wel erg verlegen als het gaat om feestjes van buitenlanders, het zou zo maar kunnen dat er op straat hebben gestaan die de drempel niet over durfden. Jammer.

Aan de andere kant: in het stukje “Zo maak je vrienden” hieronder heb ik aangegeven dat we uitgenodigd waren voor een upacara in Gianyar; tot een dag voor die upacara (gisteren) heeft Wayan me gebeld dat we toch echt moesten komen. Omdat Hans en Saskia in Denpasar waren en Stef geen zin had pardon: het heel druk had, zijn Jos en ik met z’n tweeën op pad getogen. De foto's hierbij zijn door Jos gemaakt.

En kwamen in een geweldig mooie ceremonie terecht. De familietempel van Wayan was gerenoveerd en moest dus ook in priesterlijke zin groot onderhoud krijgen: ritueel gereinigd worden en opnieuw ingezegend. Dat ging gepaard met –uiteraard – het zingen van gebeden vanaf lontars en uit boekjes door de penyanyi’s van dienst en met muziek van een gi-gan-tisch gamelan-orkest, maar ook met een legong-dans van de meisjes uit de familie die hun puberteit nog niet hebben bereikt. Hun hoofddeksels zijn gemaakt waar wij bij zaten, binnen een half uurtje.

En er was topeng, een dans met maskers – drie dansers die met hele maskers op een verhaal uitbeelden of met een half masker (want dan kunnen ze praten) een conference doen – die aan het gelach te oordelen erg leuk was maar waar ik geen bal van heb begrepen.

Uiteraard werd er ook flink geofferd - er stonden bergen offers bij de tempel, maar oook het huis en andere tempels kregen een beurt. Dit alles gewoon gezellig tijdens de topeng-voorstellingen, lekker chaotisch en altijd vrolijk. En een Wayang Kulit voorstelling, met van die platte leren poppen dus – maar de dalang, de poppenspeler, was nog in trance aan het raken en zijn poppen aan het inzegenen toen wij al weer naar huis moesten.


Drie uur later, veel indrukken rijker en uiteraard na heel veel gekletst te hebben met de familie. Van kletsen, daar gaat het om bij een ceremonie. Hieronder nog een paar foto's.

Lembongan

Onze (Hans en Saskia) eerste week Bali zit er alweer op. De tijd vliegt voorbij, vooral door de vele indrukken.






Het begon met de upacara, die we stuiterend van de jetlag mochten meemaken. Daarna een bezoek aan het vogel- en reptielenpark, waar Saskia achtereenvolgens een uil en een iguana mocht vasthouden, om tenslotte de toeristische week af te sluiten met een bezoek aan Lembongan, een eiland voor de kust van Sanur.

Dat was een avontuur op zich. De overtocht met een snelle catamaran duurt ongeveer een uur en een kwartier, waarna voor de kust het anker werd uitgegooid. Via de luidsprekers werd omgeroepen, dat liefhebbers met kleine bootjes aan land gebracht zouden worden. Aangezien er zo tussen de 300 en 350 man aan boord waren, bleven Sas en ik braaf wachten tot de eerste stormloop voorbij zou zijn. Maar die kwam niet. Wel verscheen er een Balinese dame met een lijst die luidkeels om Pak Hans riep, dat was ik dus.

Enfin, Sas en ik werden in een motorbootje geladen en naar het strand gevaren. Geen nette aanlegsteiger, gewoon , hup over de rand tot je knieën in het water. Ik had gelukkig mijn Crocs aan, maar Saskia met haar modieuze slippertjes vond het iets minder. Van de hele bemanning waren wij zo ongeveer de enigen die aan wal gingen, de rest bleef op het schip waar aan de achtersteven een waterglijbaan werd uitgedraaid en een soort terrasvlot aangemeerd, waarna iedereen ging zwemmen, snorkelen en surfen.

Dolle pret dus, maar om daarvoor nou helemaal naar een eiland te varen....Maar wij waren op Lembongan , een waar Bounty eiland. Witte stranden , palmbomen, blauwe zee, roept u maar, een echte tropische verrassing. We hebben vervolgens een vlerkprauw gehuurd, met schipper, buitenboordmotor en afdakje tegen de zon voor een rondvaart. Die bracht ons naar een gedeelte waar wij een tocht door de Mangrove bossen konden maken. Opnieuw een deceptie,(voor Sas dan, zie slippertjes) want vanwege laagwater moesten wij de laatste paar honderd meter te voet afleggen, door modder en zeewier (lang leve mijn Crocs) om aan te komen in een volkomen verlaten dorp.

Gelukkig verscheen er een knaap in een rode trui, die maar een ding kon zeggen: you wonne boot? Ja dus. Hij had voor ons een soort uitgeholde boomstam kano, maar dan wel van plaatstaal, waarmee hij ons een klein uurtje door de Mangrove bossen heeft geboomd. Heel indrukwekkend overigens. Saskia wilde weten of er slangen waren hetgeen door onze schipper breed grijnzend werd bevestigd. Maar toen hij even later het water in moest om onze vast gelopen kano vlot te trekken klom hij er toch wel erg vlug weer in...Na afloop heeft hij ons overigens keurig teruggeboomd naar onze prauw zodat ons een tweede voettocht door de modder bespaard bleef.

Na een prima lunch op een terras in de schaduw met uitzicht op een vulkaan, de Gunung Weetikveel werden wij met hetzelfde motorbootje van die ochtend teruggevaren naar onze catamaran. Met een enigszins geblakerd voorhoofd, dat wel. Maar we hebben genoten van ons dagje op het water. En morgen naar het noorden voor een bezoek aan heilige bronnen, Boeddhistisch klooster en een blik op het echte Bali, zonder al te veel toeristen . We zullen ons gedeisd houden om de sfeer niet te verstoren.

Zó maak je vrienden!

Vanmorgen zijn Hans en Saskia voor een dagje naar Lembongan vertrokken. Lembongan is een eilandje hier voor de kust, waar geen auto’s rijden en waar wel het nodige te zien is – wij zijn er zelf nog niet eens geweest dus zijn we ook erg benieuwd naar de verhalen vanavond.

Waarom we niet zijn meegegaan? Omdat vandaag de voorbereidingen beginnen van ons feestje morgen en we in verband daarmee thuis moeten zijn.

De afgelopen dagen na de upacara hier waren best rustig: dinsdag luieren, woensdag ben ik ben Hans en Sas naar Batubulan geweest, naar het vogelpark daar. Vervolgens ergens bij een warung langs de weg gegeten en toen dacht ik een andere weg te nemen naar de kust – en bevonden we ons ineens in Gianyar, dat de laatste keer dat ik op de kaart keek toch echt geen kustplaats was.

Zoeken dus, en als je op Bali iets niet moet doen is het je aandacht voor het verkeer laten verslappen en gaan kijken naar wegwijzers en zo. In een heel smal straatje waar een auto geparkeerd stond en een brommer van de andere kant kwam aanstuiven, week ik net iets te ver uit naar links – daar was niet alleen de bekende hoge stoeprand, maar voor de ingang van een huis was een penjor neergezet, zo’n lange bamboe (meter of vijf) , helemaal versierd......en nu ineens een heel stuk kleiner want ik heb ‘m dus finaal aan splinters gereden.

Even verderop, waar je tenminste kòn parkeren, ben ik gestopt en terwijl we de schade aan het bekijken waren (geen, behalve een spiegel kwijt) kwam er een geagiteerde Balinees op een brommer aanscheuren die duidelijk de eigenaar van de penjor was: ceremoniële kleding aan en vriendelijke glimlach uit.


Wij (Sas en ik) zijn met hem meegelopen, bij hem in huis was het één en al voorbereiding voor een grote ceremonie de 29e en daar hoorde die penjor natuurlijk bij. Kort en goed: wij gaven de inboorlingen vele munten en toen waren we de beste vrienden, bijna familie en de 29e moeten we vooral komen. Er schijnt een hele mooie dans bij de ceremonie te horen dus ik denk dat we dat ook maar moesten doen – ook omdat ik ’s avonds, toen ik al lang lag te slapen, nog eens door die mensen ben gebeld om me te verzekeren dat we ècht, ècht moeten komen. Wegblijven durf ik eigenlijk niet meer........


Je moet iets doen om het voor je gasten interessant te maken en het slopen van een penjor is daarvoor een standaard trucje, nietwaar?

O ja: de spiegel heb ik teruggekregen, helemaal heel en die zit weer op de auto.

Upacaratijd

Het is er dan toch van gekomen: de 21e is ons huis ingezegend.

Die datum was afhankelijk van twee zaken, nl. de aankomst van vader en zus Herfkens en dan nog een “auspicious day”: een dag die volgens de Balinese kalenders geschikt is voor een dergelijke ceremonie. De 20e kwam de familie aan, de 21e was een hele, hele goede dag dus vooruit maar: direct zouden ze in het diepe worden gegooid.

Om te beginnen de aankomst: met een uur vertraging kwamen Hans en Saskia vanuit Doha aan, na een totale reis van 24 uur. Nog redelijk fit eigenlijk. Ceremonie-kleding kopen hoefde gelukkig niet meer, we hadden het voor Hans al geregeld en voor Saskia had Stef nog een sarong met kebaya. Maar omdat ’s morgens om 7 uur de eersten al op de stoep zouden staan en de ceremonie om 8 uur zou beginnen (volgens de Balinese planning dan, dus dat kan best een paar uur later zijn maar je weet het nooit) hadden ze nou niet echt een lange nacht voor de boeg.

De middag van de 20e waren de voorbereidingen al begonnen. ’s Moergens is Stef met Elise een sarong en kebaya voor de laatste gaan kopen. Geheel tegen de zin van Elise, want een sarong is een jurk en daarom bweeeegh en je hebt ze niet eens met doodskop-motief etc. etc. Maar goed: ze kwamen terug met een sarong (zwart) en een kebaya (zwart) en Elise met een wolkje boven haar hoofd (zwart).

En ’s middags zaten we gezellig op het terras te OH-en met Judith en Roel (Judith is één van mijn dierbare ex-trainees, Roel haar vriend) toen Komang binnenkwam.....overal kwamen tafels te staan, in de tuin werd een podium gebouwd voor de pedanda (priester) en de offers kwamen met een vrachtwagen. Een VRACHTwagen, helemaal vol en nòg was het niet genoeg; de rest zou gebracht worden met brommers.

De 21e dus vroeg op - ik ben niet eens met Chica naar het strand geweest want Wayan, de neef van Komang en degene die ons met hem in contact heeft gebracht, stond al aan de deur toen wij buiten kwamen. Daarna alle tantes van Komang en zijn vrouw, die samen met Made (de man van onze Nyoman), Kayun en Nyoman de zaken in gereedheid brachten. En wie schetste onze verbazing toen klokslag 8 uur (nou ja, kwartiertje later) de pedanda al verscheen?

Hij was er al voordag het gamelan-orkest binnenkwam – gelukkig stellen die hun instrumenten sneller op dan Rammstein, sound checken daar doen ze niet aan en het repertoire is bekend. En nee, wij spelen geen verzoeknummers meneer. Kortom: na een openingsnummer om de vingers los te krijgen ( ik meende “Huilen Is Voor Jou Te Laat” te herkennen) gingen ze los.

De pedanda ook en het blijft iedere keer weer leuk om te zien hoe ontspannen die ceremonies hier gaan, in vergelijking met de kerkdiensten etc. in België en Nederland. Iedereen kletst gezellig met elkaar, eet en drinkt, er wordt getelefoneerd en ge-SMSt, de pedanda bidt en doet interessante dingen met bloemen en water, hij luidt ook een belletje maar dat hoor je niet omdat de gamelan inmiddels goed warm is gedraaid en op vol volume “Kom Uit De Bedstee Mijn Liefste” heeft ingezet.

Maar ineens moesten wij ook optreden. Ik moest een vuurtje stoken naast de pedanda, waarna Stef en ik voor onze tempel (Penunggun Karang) met wierook en heilig water (tirta) aan de gang gingen. Ook mocht ik de gaten in de tempel onder en boven vullen met offers en met wierook en tirta. Die offers hebben we daar op onze bolletjes naartoe gebracht, ze zijn eerst drie keer om de tempel gedragen voordat ze er dan toch eindelijk in verdwenen.

Even rust (de gamelan speelde inmiddels iets van Mantovani) en toen mocht ik met een kulkul mijn legendarische ritmegevoel demonstreren: drie rondjes luid trommelend en gevolgd door dames met offers rond de offers lopen die later in die enorme kuil in de tuin zouden worden gestopt.

Daarna Stef en ik samen op de knieën voor de tempel, samen met Komang en zijn zoontje en met een paar vrouwen, om weer met water, bloemen en wierook te bidden – althans: dat deed de pedanda, wij zaten daar met gevouwen handjes bij.

En vervolgens (onder begeleiding van “Bij Ons Staat Op De Keukendeur”) mocht ik weer kulkullen, maar nu rond de hele tuin. Drie keer. Stef ging deze keer gezellig mee, en sleepte een paar - gelukkig dode – kippen achter zich aan, die op een bamboe-staketsel waren opgespannen. Ik weet nu waar die Romeinen hun ideeën van kruisiging vandaan hebben.

Wayan, Komang en nog wat mannen sloegen de boze geesten dood die door mijn virtuoze percussie werden aangetrokken en Stef veegde hun lijken op (van die geesten dus); wij werden gevolgd door dames met offers op hun hoofd.

De kippen en een eend gingen vervolgens in De Kuil.

Daarna moest ik in diezelfde kuil (maar ik mocht er later gelukkig wel weer uit) om offers op de vier windstreken te leggen. Dat kwam heel nauw, niet alleen de positie maar ook de richting van plaatsing bleek erg belangrijk te zijn. Toen ik eruit was, werd de rest van de offers er gewoon los in gestort – verschil moet er zijn, nietwaar? Het orkest speelde “De Hoogste Tijd” en dat was het ook want de pedanda verdween pijlsnel naar zijn volgende gig (het is tenslotte een uitstekende ceremonie-dag dus zijn er veel ceremonies), de gamelan en wij sloegen aan de lunch en dat was het dan.

Ongeveer tweeëneenhalf uur duurde het gebeuren; volgens een strakke regie want ceremonies, dat kunnen ze hier. Direct na afloop stond de vuilniswagen ook voor de deur om de offer-resten op te halen – behalve de gebraden kippen en de babi guling, de enorme hoeveelheden fruit, krupuk, verzin het maar – die zijn allemaal verdeeld. Vanavond eten wij dus babi guling en kip en die babi guling is overigens de eerste die we eten die vergelijkbaar is met die van Michiel, Stefs broer. Heerlijk.

En ons huis wordt nu beschermd door de geesten. Dat geeft een veilig gevoel.

Aardbeving!

Een paar weken geleden was er een flinke aardbeving op Java – 700 kilometer verderop, maar we konden hem hier voelen, de TV stond te zwaaien.

En zonet was er bij ons eentje: 6,4 op de schaal van Richter, episch centrum hier een paar kilometer vandaan, bij Nusa Dua. Steffie lag nog op bed – dat is van beton, maar voelde als rubber. Onderdeeltjes van het wayang-spel dat daar staat lagen een paar meter verderop in de kamer.

Chica en ik waren op het strand; dat golfde en de boten op de wal zwaaiden heen en weer – een raar gevoel, ik dacht dat ik dronken was maar om half 7 is dat toch wel een beetje vroeg. Of niet, natuurlijk.

Elise slaapt nog, heeft waarschijnlijk weer nergens iets van gemerkt.

En: ons huis staat gewoon overeind, niets aan te zien. Een mooie test van de bouwkwaliteit.

Volgens het radionieuws hier was het een zware, vandaar dus even snel deze update: hier is alles goed.

Nu we dan toch aan het schrijven zijn: men is hier behoorlijk opgelucht dat Noordin M. Top nu dan in de herkansing toch echt naar zijn 72 maagden/druiven is gestuurd. Of hij daar veel indruk gaat maken is nog maar de vraag, als ik het goed begrijp is zijn hoofd zo’n beetje helemaal uit elkaar geschoten. Perfecte timing ook, zo net voor Idul Fitr. We gaan hem niet missen.

O ja: vandaag is de laatste dag van de grote uittocht, Lebaran is begonnen dus de moslims die gisteren niet zijn vertrokken gaan vandaag naar huis – en dat zijn toch de meesten. Vanmorgen vroeg op de Bypass al honderden volgepakte motoren gezien, dat worden er nog veel meer dus het verkeer wordt vandaag één grote rotzooi. Dat is het natuurlijk altijd al, maar vandaag wordt wel heel speciaal op de wegen naar Gilimanuk, waar de pont naar Java vertrekt.

Niet iedere moslim vertrekt, er blijven er natuurlijk ook hier: diegenen die hier echt wonen en niet alleen op Bali zijn om geld te verdienen voor hun familie thuis. Één daarvan is onze karateleraar; we zijn morgenochtend uitgenodigd om Idul Fitr bij hem thuis te vieren. Een eucomenische bijeenkomst van moslims, hindoes, katholieken, christenen en dat in een huis vol Boeddhabeelden. Atheïsten en agnostici zijn er (officieel) niet bij want die mogen hier niet: je MOET geloven, althans formeel. En wel in één god.

En op Bali zijn er natuurlijk een hele hoop, maar eigenlijk niet: het zijn incarnaties, afbeeldingen, verschijningen van die ene: Brahman.

Ik zal 'm eens een mailtje sturen om te vragen of het met die aardbevingen voorlopig een beetje minder kan.

Geen titel deze keer

Klopt. Voor het volgende was het vrij moeilijk om iets cryptisch, raadselachtig of humoristisch als titel te gebruiken. Dus val ik maar gewoon met de spreekwoordelijke deur in het spreekwoordelijk huis.

Ik ben nu een (nog onofficieel, daarover straks meer) echt Security Officer! Sinds vorige week ben ik begonnen met de training, deze dinsdag waren examens en certificaat uitreiking. Die ik nu heb. YES!

Voor de kniesoren: Ik heb nu certificaat II in 'Security Operations'. Hetzelfde als certificaat I, plus de benodigdheden die een supervisor moet hebben. Dus er is kans voor promotie, gna gna.

Wat ik nu als werk kan kiezen is vrij breed:
Security Guard: bewaker van gebouwen, industrie terreinen, etc.
Crowd Controller: in clubs, pubs, bars, cafes; en, veel interessanter: concerten, festivals, events.
Bodyguard: dûh
Investigator: meer politiewerk; het onderzoeken van crime scenes. Veel papierwerk.
Cash-in-Transit: waardetransport.
(heb ik dit niet al eens uitgelegd?)

Ikzelf wil mij focussen als crowd controller, omdat dat het gebied is waar ik ervaring in heb (dûh). En het is gewoon keigaaf om een keer als back stage security te werken als VanHalen op tournee is in Perth, zoals mijn baas heeft meegemaakt. Een minpunt is wel dat een crowd controller het enige type security is dat GEEN wapens mag dragen. Helaas. Maar wel handboeien. En de baas heeft ons aangeraden een extra notitieboekje te dragen, voor telefoonnummers van dames die security officers wel aardig vinden (waarna een knipoog volgde...?). Wat hij ooit heeft meegemaakt:

Peter (mijn baas) zit nu 39 jaar in de beveiliging; hij heeft ook werkelijk alles (ALLES) gedaan op dat gebeid. Ook crowd control.
Zo was hij een keer aan het werk voor een event, en moest mensen screenen voor enige metalen voorwerpen, wat heel normaal is op zo'n festival. Bij een jongedame was er echter metaal ontdekt tussen haar benen (ja, je weet wel wat ik bedoel), en zij verklaarde dat ze daar een piercing had zitten. Nu, als goede security verzocht Peter haar om naar een vrouwelijke officer toe te gaan, zodat die kon checken of dat inderdaad het geval was.
Waarop zij antwoorde: "Oh, I don't mind if you check it, love" en haar rok omhoog deed zodat niet alleen Peter, maar ook de rij achter haar kon zien dat ze inderdaad een piercing op die delicate plaats had zitten. "She made an old man very happy. And please bear that in mind" zei Peter tegen ons, "they don't care. They just don't bloody care."

Nu, naast certificaat II heb ik ook een 'blue card' die toegang geeft tot elk bouwterrein (moest ik ooit zoiets bewaken), en een diploma in Senior First Aid.

Het is nog onofficieel omdat ik nog geen license heb. Lang leve bureaucratie: er is nog papierwerk nodig waarmee ik naar het politie HQ toe moet gaan, zodat zij speciaal voor mij een schuifla gaan maken waar dat papier allemaal in kan. En dan kan ik (eindelijk!) aan het werk. Wat hoog nodig is, want geld is altijd wel een noodzaak.

Het ging al goed, maar het gaat steeds beter. Studies gaan hun gang, ik leer beetje bij beetje steeds meer mensen kennen, en voel me langzaam aan steeds meer thuis.
Oh ja.
Ik heb mijn eigen film productie team opgericht trouwens: Placebo Productions. Het is nu nog gewoon een uit de hand gelopen grap, maar misschien zit er toekomst in. Wat filmen we? Denk aan een kruising tussen Trigger Happy en Barats & Bereta.
Wanneer we iets hebben zal ik het wel op de blog zetten. Het wordt keigaaf, dat kan ik je wel vertellen.

Net als al de rest, trouwens :)

Het is maandag en het regent

Pijpestelen; een typische maandagmorgen. Vanmorgen met Chica het strand op geweest, de zee is enorm ruw. Chica stond in het water blij naar me te kijken toen er van achteren een enorme golf opdoemde. Ineens was ze onder water verdwenen om iets later op het strand gekwakt te worden: drijfnat en boos blaffend naar de zee.

De afgelopen week zijn Stef en ik weer op pad geweest voor van alles en nog wat; dat heeft o.a. een paar mooie beelden opgeleverd voor in de gastenbadkamers en een Buddha uit Thailand die in een buitennis past. Onze banken zijn bijna klaar, ze worden waarschijnlijk donderdag gebracht.



We zouden afgelopen vrijdag gaan duiken maar hebben dat uitgesteld, omdat er vrijdagmorgen een kennismakingsochtend was voor de nieuwe Nederlandstalige mensen van Elises school. Dat vonden we toch net even belangijker en ik moet zeggen: het was erg leuk. Onder meer gesproken met een man die zijn sporen in de ICT heeft verdiend en dan blijkt dat toch maar weer een hele kleine wereld te zijn, waarbij we gemeenschappelijke kennissen bleken te hebben. Mijn vingers beginnen langzamerhand toch wel te jeuken: ik wil weer aan het werk!

Een andere afspraak die niet doorging was eten in Jimbaran op zaterdag. Carin belde, het leek ons erg leuk om weer eens vis te eten bij de ondergaande zon – maar eerst moesten we Elise nog even wegbrengen en op halen van een feestje in Medahan, ruim een half uur rijden de andere kant op.

Dachten we. Maar omdat het weer eens een goede upacaradag was, bleven we om de haverklap steken bij wéér een wegafsluiting, gevolgd door een omleiding naar de volgende afsluiting. Uiteindelijk stonden we bijna een uur laten in Batuan op de doorgaande weg naar de Bypass - alleen ging die weg niet door, maar was afgesloten in verband met een......upacara.

Kort en goed: toen we haar uiteindelijk hadden afgeleverd, zijn we met Chica (die mee was) naar het strand gegaan daar om te genieten van de wilde zee en de rust. Wel drie minuten. Toen werden we overspoeld door honderden Balinezen: upacara. We bleken vlakbij een tempel te staan, een hele aparte trouwens waarvan ik nog eens ga onderzoeken waarvoor-ie dient. Daar komen we op terug. Na afloop Elise ophalen en pas om zes uur thuis, hier en daar onverwacht op de Bypass gehinderd omdat er een upacara-stoet over de kruising moest. We waren dus veel te laat (en trouwens ook: te gaar) om nog naar Jimbaran te rijden. Jammer.

Maar geen nood: dan eten we toch iets anders? Wat dan? Ach...Vlaamse stovers met frieten misschien?

JA! Dat kan hier. Sinds een paar dagen is een tentje waar wij nog wel eens komen (Treo 2, voor de ingewijden) overgenomen door twee Vlamingen uit Nieuwpoort die daar hun Komilfo restaurant zijn begonnen. En dus ook stovers op de kaart hebben staan, naast een overigens on-ge-lo-fe-lijk goede rendang en nog zo wat meer.

Daar aangekomen waren alle tafels bezet, we zijn bij John en Dirk aangeschoven die daar al zaten en hebben kennis gemaakt met nog wat Nederlanders (Chris en Connie) die we later ook weer tegenkwamen bij Nick’s café, waar ook Jos, andere Jos en Maureen waren, een knettergekke Braziliaanse waarvan ik de naam niet weet maar die met Steffie salsa danste, een Belg die Frank heet en toen was het ineens drie uur ’s nachts.

En omdat er gelukkig geen shoarma-tenten zijn op Bali zijn we toen met Jos en Maureen naar een warung gegaan die 24 uur per dag open is en hebben daar nasi goreng gegeten...heet....héét....maar wel heel erg lekker.

Moet ik nog zeggen dat we pas om 4 uur in bed lagen en dat de zondag heel rustig is verlopen? Stef is met Elise en Chica naar het strand geweest, ze hebben het daar verschrikkelijk leuk gehad en ik ben in huis wat gaan klussen. Onder andere het schoonmaken van de douchekoppen. Het water dat we oppompen is drinkwater-kwaliteit maar ook erg zwavelhoudend en dat is weliswaar heel goed voor je velletje, maar het heeft ook nadelen: het ruikt een beetje naar rotte eieren en die zwavel vormt sediment in de gaatjes van de douche. Doorprikken is dus een twee-maandelijk terugkerende klus. Net iets voor mij op zo'n zondag.

Intussen is alles bijna klaar voor de inwijdingsceremonie van ons huis: er zit een groot gat in de grond, Gatot heeft de tempel opengeboord – er moet alleen nog een baksteen worden verwijderd uit de fundering van die tempel. Op de 21e om 8 uur ’s morgens gaat het los; tot een uur of 11 zal er hard gewerkt worden door de priester om de geesten op onze hand te krijgen.

Tenslotte gaat deze week Bali leeglopen. Het is weer Lebaran, dus alle niet-Balinezen gaan naar huis. De veerboot krijgt 5.000 auto’s en 40.000 brommers extra te verwerken en dan laat ik alle autobussen en volle vliegtuigen nog even buiten beschouwing.

Bijkomend probleem is natuurlijk financieel van aard: velen ontdekken nu dat ze te weinig geld hebben om naar huis te gaan en dan komen buitenlanders goed van pas. Een vriendin van ons is al beroofd, wij zijn extra alert en sluiten nu ook overdag alle deuren af. Nog een paar dagen, dan zijn de Lebaran-vierders weg en is het weer veilig.

FF snel tussendoor

Woensdagochtend.

Kom net onder de douche uit na het sporten. Peter is golfen en Elise zit op school.

Onze Nyoman voelt zich een beetje eenzaam. Niet zo gek natuurlijk.
In ons huurhuis had ze zeker 6 andere collega's van aansluitende huizen om mee te ngobrollen (kletsen, ouwehoeren, slap zeveren).

Het is niet alleen dat maar nu hoort ze ook dingen in huis......
Als wij weg zijn en zij is alleen hier dan hoort ze geluiden alsof iemand de suikerpot opent of brood pakt. Laten we hopen dat dat voorbij is zodra de priester ons huis heeft ingewijd.
Jahaa, dat gaat de 21e van deze maand gebeuren; een inwijdingsceremonie op zijn Balinees.
Helaas moeten hiervoor een gat in de grond gegraven worden van een meter bij een meter en een meter diep, in ons pas aangelegd tuintje! Maar wat moet dat moet.
Hier komen n.l. talloze offers in (banten).

Uiteraard hoort bij deze ceremonie ook eten dus we laten maar een catering komen, misschien kunnen we er eentje vinden die ook indonesisch eten heeft.
We worden bedreven in het organiseren van feestjes.(Eureka!!!)

Nou, dit in het kort.
Straks even een paar kleine boodschappen doen, als Elise uit school is ga ik samen met haar schoenen (Neeheeeee, geen schoenen maar All Stars!) kopen en dan weer vlug terug om met Chica naar het strand te gaan want Peter en Elise moeten weer trainen vanavond dus moeten ze vroeg eten.

Morgen begint de eerst les Bahasa Indonesia van een nieuw seizoen weer, met een week vertraging. (Het wordt moeilijk nu met voor- en achtervoegsels!)

Vrijdag zouden we met Vladimir (onze in Amerika wonende Rus) gaan duiken maar dat wordt maandag omdat we vrijdag gaan kennismaken met alle Nederlands sprekende ouders van Elise's school.

Volgende week komt Hasron nog net even voor hij naar huis gaat voor Idul Fitri en zondag de 20e komen Hans en Saskia op Bali aan voor een week of twee.

En dan???!
Let the party begin!!!!

O ja, Peter en ik zijn de 24e al 20 jaar(!!) bij elkaar! Niet te geloven he?

En o ja, die sarong kebaya van mij?
Gewoon gekocht bij Hardy's.
Voor die ceremonie moest ik iets wits aan en dat had ik nog niet.
Ben naar Hardy's gegaan omdat dat het snelst was en ben daar aangekleed door 8 dames die al pratend over wat en hoe, ook met mij in de paskamer gingen waar je best met z'n zessen in past, en het resultaat was dat op die foto.

Foto’s volgen..of niet? Of wel?

Het vorige stukje sloten we voortvarend af met “foto’s volgen!”, maar dat gaat niet gebeuren – om de simpele reden dat we die foto’s niet gemaakt hebben.

Zijn we dan niet naar die upacara geweest? Jazeker wel. Maar zonder fototoestel want daar hadden we geen zin in. Eens een keertje gewoon rondkijken is ook leuk.

Bovendien heeft Jos bij een zelfde upacara vorig jaar al foto’s gemaakt en als we nou gewoon niets zeggen en die foto’s hier invoegen is het net of wij die zelf hebben gemaakt en heeft niemand dat in de gaten – want het zag er precies hetzelfde uit. Ha!

Gisteren heeft Stef voor het eerst haar nieuwe sarong en kebaya aangetrokken die ze vorige week heeft gekocht. En nondeju, dat stond haar niet verkeerd vond ik en daarom heeft Nyoman een paar foto’s van haar gemaakt met een of andere onduidelijke figuur ernaast en die foto’s zetten we wèl hier neer.

Daarna op de brommert naar de ceremonie en omdat de goden dan goed op je passen hoef je op Bali geen helm op. Mannen wel een udeng, de traditionele hoofdband. Ik had een gewone en voor deze ceremonie moet-ie wit zijn dus hebben we die nog snel gekocht bij de kleermaker op de hoek.


Daar aangekomen bleek het te gaan om de reinigingsceremonie die uitgevoerd wordt voor de overledenen die al zijn gecremeerd en wiens as al is verstrooid. Want daarmee is het blijkbaar nog niet afgelopen, voor de 300 gelukkigen die vandaag aan de beurt waren werd nu het nodige geofferd voor het volgende leven. Sarongs, handdoeken, geld, bloemen, fruit, een os....er kwam van alles langs, gedragen op de hoofden van honderden vrouwen. Behalve die os dan, die liep liever zelf.

Deze stoet moest drie keer door de tempel en de straat daarvoor. Leuk, omdat die straat een belangrijke doorgaande weg is in Sanur maar die is dus nu een paar dagen afgesloten. Net zo makkelijk. In ieder geval: wij stonden eerste rang bij het bekijken van het gebeuren en opvallend was, dat waar Balinezen echt helemaal niets ordentelijk lijken te kunnen organiseren......dit tot in de puntjes was geregeld. De groepen waren ingedeeld op lettercode, met een gekleurd vaantje per letter voor de analfabeten en binnen de letters hadden de dames per overledene een volgnummer. Twee of drie dames met hetzelfde nummer om de offers te kunnen overnemen als er iemand mocht uitvallen. Een enorme time table op het bord voor de tempel, zodat iedereen wist hoe en wat en hoe laat. Religieuze politie in aantallen en van een soort waarbij Hoek van Holland nu een voorbeeld van een rustig en geslaagd feest zou zijn. Enzovoort.

Kortom: het was mooi en na de optocht al helemaal want toen ging iedereen eens rustig zitten, eten en ngobrollen. Wij ook, lontong met sateh en we kwamen daarbij ook Arjuna’s vriendin Winda tegen in gezelschap van een Amerikaan die Wladimir heet en Engels sprak met een Russisch accent. Aardige vent, die dinsdag met ons mee gaat duiken.

Terug naar de ceremonie: die zou doorgaan om zes uur ’s avonds, tien uur ’s avonds en vier uur vanochtend om rond zeven uur over te gaan in een wandeling naar het strand om de inmiddels verbrande offers (lullig voor de os) in zee te storten. Wij hebben dat niet meer meegemaakt, hoewel ik terugkomend van het strand met Chica de stoet van duizenden en duizenden mensen die de hele nacht zijn wakker gebleven wel heb gezien – het belangrijkste kruispunt van Sanur is de komende uren om die reden ook dicht.

Romeo en Julia.

Ten geleide: in dit stukje staan veel links naar andere sites - sorry, maar als je doorklikt zul je ook zien dat er teveel is om in dit verhaal op te nemen en toch de draad nog een beetje vast te houden. Daar gaat-ie dan:

Gisteren (dinsdag) zijn we, d.w.z. Jos, Steffi en ik, naar Petitenget geweest. Daar vertoonden Jürgen Freund, de wereldberoemde onderwaterfotograaf (http://www.jurgenfreund.com/) en zijn vrouw Stella (de producer en schrijver van hun boeken), de foto’s die ze in hun Coral Triangle project tot nu toe hebben geschoten. Dat deden ze bij thuis Lida en Jos, twee Nederlandse mensen die voor het World Wildlife Fund in Indonesië werken en waarvan Lida de drijvende kracht is achter het project van Jürgen en Stella.

Voor meer info daarover en om een paar van deze schitterende foto’s te zien moet je naar deze site: http://blogs.panda.org/coral_triangle/ . (In verband met copyright en zo kunnen we ze hier natuurlijk niet plaatsen.)

Over een paar maanden herhalen ze deze exercitie met het materiaal dat ze in de komende periode in Indonesië gaan vastleggen – en wij hebben ze maar vast verteld dat we daar absoluut weer bij willen zijn.

Omdat we na afloop nog wel even uit wilden zijn we gedrieën wat gaan drinken en daarbij maakten we kennis met Alan en Karen, twee Schotse mensen die hier een paar weken op vakantie zijn.

En wat was daar nou zo bijzonder aan? Nou....hij is een Campbell, wat ons de opmerking ontlokte dat wij hebben geleerd dat dat nou niet zo’n hele fijne achternaam is in Schotland. Treurig schudde Alan zijn hoofd, maar Karen barstte in hard gelach uit. Waarom? Omdat háár achternaam MacDonald is.....

Als deze namen en “het verraad van Glen Coe” je niet veel zeggen, moet je hier maar eens kijken voor een stukje achtergrond: http://www.heartoscotland.com/Categories/CampbellsandMacDonalds.htm

Verklaart dat de titel van dit stukje genoeg?

Vervolgens vertelde Alan dat hij van beroep schrijver was en daar redelijk van kon rondkomen. Nou kunnen Schotten dat van heel erg weinig – het recept voor een Schotse omelet begint tenslotte met: “men lene een ei”, maar uit nieuwsgierigheid ben ik de internets opgesurft en trof daar heel veel informatie en enthousiaste recensies aan; bijvoorbeeld hier: http://www.alanmcampbell.co.uk/ . We zaten dus met de derde beroemdheid op één avond aan tafel!

Die boeken gaan we daarom maar eens aanschaffen – en morgen gaan ze met ons mee naar een enorme upacara in onze buur-banjar, waar Jos’ overbuurman hem (en daarmee Stef en mij) voor uitnodigde: voor 200 overledenen tegelijk wordt een twee dagen durend reinigingsritueel uitgevoerd, daar nemen duizenden Balinezen uit onze buurt aan deel. Foto’s volgen!

Tenslotte: het regent, Chica heeft niet veel te doen na de strandwandeling vanmorgen (die ze trouwens grotendeels onder water doet, ze wordt langzamerhand een zeehond)en ligt vooral op haar kussen met haar “tutje”: een hond van bijna 6 die sabbelt, als ze een duim had zou ze die in haar bek steken......