Nomaden doen het zo.

Eenmaal vertrokken is de reis prima verlopen.
Een klein uurtje in de rij moeten staan bij de incheckbalie van KLM in Singapore maar dat betekende dan ook dat we daarna nog "maar" een uurtje of 2,5-3 hoefde te wachten om verder te reizen naar Amsterdam.
Omdat we via internet onze plaatsen niet konden reserveren, achteraf te wijten aan het feit dat in Denpasar de KLM onder de naam Garuda opereerde, was het even afwachten welke zitplaatsen we zouden krijgen.
Middelste rij van 3 stoelen, gangpad en een middenstoel dus. Geen probleem, vaker gedaan, vestand op nul, zitten, kijken naar films en dan ogen dicht.
Dat laatste zou moeten lukken want we waren allebei moe.

Na mijn buurman voor deze reis goeiedag te hebben gezegd wurmde we ons in de stoelen en aanvaarden we wat er zou gaan komen; 13 uren zitten.

Niet wetende dat wat er zou komen zou zijn, die 120 kilo wegende, 2m grote buurman voor deze reis van opstijgen tot en met landing al snurkend steeds met zijn hoofd op mijn schouder kwam liggen.
Nu heb je niet zo veel bewegingsvrijheid in zo'n vliegtuig dus Elise had hier ook last van omdat ik steeds dichter tegen haar aan kwam zitten. Gelukkig heeft Elise wel kunnen slapen met haar hoofd op mijn andere schouder, daar heb ik nooit problemen mee, maar een volwassen (grooooote)vreemde kerel die in mijn oor snurkend op mijn andere schouder ligt is wel wat vervelend, toch?
Het waren lange uren, echt.
Ongeveer 20 min. eerder aangekomen dan gepland in Amsterdam (YES!!) was het een kwestie van roltrap naar beneden nemen naar de treinen.

Denise kwam ons halen van het station in Eindhoven. Ik heb haar in de trein moeten smssen om te zeggen dat we eerder aan zouden komen dus het arme kind moest zich nog haasten ook nog. En koud dat we het hadden!
Na kort overleg hadden we besloten om dan ook maar Michiel uit z'n bed te halen en bij hem langs te gaan om de sleutel van ons tijdelijke verblijf in Eersel op te halen waar ik gedacht had in ieder geval de eerste dagen te verblijven.
Zo zit je op Bali en zo zit je het eerste moment van aankomst in Nederland meteen met je broer en zus aan de keukentafel. Super!
En koud dat we het hadden! Het werd ook steeds gezelliger, zo gezellig dat ik eigenlijk niet meer weg wilde.
Elise zit zich al dagen te verkneukelen op het weerzien met vooral haar nichtje dus die is toen met Denise meegegaan naar Turnhout.
Maar dit alles natuurlijk niet zonder even naar Turnhout te zijn geweest om wat warme kleding te kopen voor ons want had ik al verteld dat we het koud hadden? En meteen ook maar even Nella opgezocht in ons huis, ook om mijn warme laarzen op te halen en de niet-meer-zo-nieuwbakken-zoon-van-de-buren bekeken.

Elise onder de pannen.....voor mij tijd om naar de kroeg te gaan waar ik Michiel en Ellen zou ontmoeten, De Gouden Bal en De Peapod in Eindhoven. oude bekende gezien, erg gezellig maar heel langzaam ging om een uur of 1 toch wel het kaarsje uit bij mij.
Ruim 35 uur wakker.....ik heb er de kracht niet meer voor.

Voor de volgende dag een gezellige avond met Michiels eigen gemaakte Vlaamse Stovers met de bijbehorende Vlaamse frieten afgesproken, Denise, Mark en de kinderen kwamen ook maar ook nu eerst naar de kroeg.
Gezellig, gezellig, dat is altijd het probleem....dan wordt het weer laat.

De volgende dag toch weer vroeg wakker, net als de dag ervoor, langzaam opgestaan en mijn spullen bijelkaar gepakt want ik zou richting Belgie gaan naar Denise waar Elise was. Maar eerst naar Eersel. Daar wilde ik de komende nacht doorbrengen met Elise, ook om eventjes tot rust te komen en de andere kinderen moesten de volgende dag ook gewoon weer naar school.
Dus eerst maar even het belangrijkste n.l. de verwarming aan doen in Eersel.
Na ook even de bedden opgemaakt te hebben en een klein wasje gedaan te hebben richting Turnhout getuft waar we weer lekker gegeten hebben.
Vervolgens op tijd terug naar Eersel om Elise voor de verandering op tijd in bed te stoppen.

Maandag; boodschappen, regeldingen regelen, ouders ophalen van vliegveld Eindhoven.
Van Eersel naar Eindhoven Airport, niet echt ver toch?
Goed, na achtereenvolgens Tilburg, Ekkersrijt, Son, centrum Eindhoven van dichtbij gezien te hebben kwam ik net op tijd aan op het vliegveld om te zien dat het vliegtuig uit Alicante een half uur vertraging had, gelukkig.
Nieuwerwetse snelwegen.....als je uit Bali komt is dat best verwarrend.

Vandaag, dinsdag, rustig opgestaan en met papa eerst wat boodschapjes gedaan om vervolgens onze auto op te halen die al die tijd goed verzorgd is geweest door een vriend.
In de tussentijd is Elise wat ziekjes geweest, vandaag gaat het al heel wat beter zodat we morgen weer aan kunnen gaan vangen met het bezoeken van vrienden.
A.s. vrijdag (slapen bij mijn zus, oeps, weet ze nog niet), zaterdag, zondag (slapen bij vriendin), maandag en dinsdag zitten al weer vol met afspraken.
Leuk, leuk, leuk.

Ik heb foto's maar moet nog even kijken of ik dat wel kan zonder Peter, dus....

Django

Django, tot vanmiddag 3 uur Gunner genaamd. De afspraak zaterdag met Wayan, zijn eigenaar, was niet voor niets - Wayan heeft geld nodig en moet Gunner verkopen. Omdat ik met Wayan had afgesproken een Rottweiler te kopen in juni, belde hij met de vraag of het wat eerder kon en of de pup wat ouder mocht zijn -  kortom: Gunner.

Daar waren we snel uit, want Gunner was bevriend met Sari en Chica. Stef en ik hebben intensief SMS contact gehad en besloten dat zijn naam wel anders moet: Django, naar Django Reinhardt van Hot Club De France. Het lijkt (hopen we) genoeg op zijn oude naam om snel te wennen.

Ik heb 'm vanmiddag opgehaald, van een eigenaar die uiteraard niet blij was dat hij zijn hond kwijt is. Maar aan de andere kant: hij weet waar hij terecht komt.

Een vervanging van Chica kan hij niet worden, Chica was uniek. Maar dat zijn alle honden. En mensen.

Django dus, is reuze speels, vriendelijk en gek op Sari - en andersom. Het is een circus nu bij ons; twee hele blije hondjes. Meer foto's volgen.

Home Alone

Vrijdag zijn Tiny en Peter naar Lembongan vertrokken voor twee dagen. Hans en ik bleven eenzaam achter, maar hebben ons daar manhaftig doorheen geslagen - onder andere door bij Pojok te gaan eten. Die avond was er een loodzware karate-training van een paar uur. Ik heb ‘m overleefd en daarna ben ik fris gedoucht en top-fit een biertje gaan drinken in On-On.

En eentje in Angels. En in TKS. En in het Jazz Café. En toen was het ineens half vier en ben ik naar huis gegaan, zielig en alleen want Steffie en Elise komen pas over twee weken terug.

Zaterdag: een beetje last van een houten hoofd, maar wel redelijk op tijd opgestaan want er moest veel gebeuren. Onder andere een afspraak met Wayan, een man die ik ken van het strand waar ik ’s morgens Chica en later ook Sari altijd uitliet. Hij heeft een Rottweilerpup van nu vijf maanden, die Chica heeft gekend en met onze honden speelde. Gunner heet-ie, hier staat hij op de foto. Een vrolijk ventje.

’s Avonds thuis gegeten, want Nyoman had gekookt en hoewel het natuurlijk lang niet zo lekker kan zijn als wat Steffie maakt, was het uitstekend. Peter en Tiny waren toen terug, ze hebben het erg leuk gehad aan de overkant zoals je hier kunt zien.

Helaas was de energie van Peter nog lang niet op, dus zijn we ’s avonds maar weer naar On-On getrokken voor een biertje en een potje biljart. Laten we over het laatste maar zeggen dat Peter het erg leuk heeft gehad en ik minder.

Ook Jos schoof daar nog even aan en niet alleen Jos: het biljart werd overgenomen door een paar oude lelijke mevrouwen waarmee ik, omdat ze daar maar om bleven vragen, hier op de foto sta.

Daarna verder getrokken naar de andere poelen van verderf, waar Peter en ik goed op elkaar hebben gepast zodat we zeker wisten dat we op tijd thuis zouden zijn en dat dan ook met onze maagdelijkheid intact. Erg leuk, maar gek genoeg werd het wéér half vier voordat we weg mochten. Heel raar.

Vandaag maar eens rustig aan. Het is voorlopig mooi geweest met nachtelijk vertier en bovendien moet ik er ernstig rekening mee houden dat ik eind april meedoe aan karatewestrijden in Tulamben. Elise ook, maar dat weet ze nog niet. In ieder geval: tijd dus om eens hard aan de conditie te gaan werken en daar zijn deze nachtbraak-partijen natuurlijk niet bevorderlijk voor.

Als je bij me weg gaat, mag ik dan met je mee?

Ja. Het is er dan toch eindelijk van gekomen. We hebben het lang stil gehouden, maar er is niet aan te ontkomen en dan moeten we er maar eerlijk mee naar buiten komen ook.

Stef gaat bij me weg.

Het slaat een enorm gat, ook omdat ze Elise meeneemt en mij, nee: ons (Hans, Peter, Tiny, mij) alleen achterlaat.

Één klein lichtpuntje: over ruim twee weken komt ze weer terug. In de tussentijd zullen we het moeten doen met blikvoer, magnetronmaaltijden, ongezellige avonden, zelf moeten boodschappen doen, wassen, strijken, poetsen, .....

...o nee. Dit is Bali. PARTY TIME!!!

Maar even serieus nu: Stef en Elise zijn vanmiddag vertrokken naar Nederland / België voor twee weken om familie en vrienden op te zoeken tijdens Elise’s vakantie die morgenmiddag eigenlijk begint.

Ik heb ze zojuist weggebracht en dat was alweer een feest. Waarom? Omdat, toen ze door de beveiliging waren om te gaan inchecken, ik met een beveiligingsman heb gepraat ;-) en toen naar binnen mocht.

Zodat ik ze kon helpen bij het invullen van de departure en arrival cards (hadden we nog niet gedaan) maar veel belangrijker: helpen bij de verwerking van het constatering, dat ze weliswaar om 15.50 met KLM zouden vliegen maar dat
a) KLM om 19.00 uur vliegt en
b) KLM alleen op maandag, woensdag en vrijdag vliegt en niet vandaag dus
c) Er iets heel raars is met het ticket dat toch echt zegt: vandaag om 15.50, met KLM

Na enig heen en weer gesjouw naar verschillende balies waar we wel o nee: toch niet moesten zijn, duw- en trekwerk met personen in oplopende volgorde van belangrijkheid op het vliegveld, druk getelefoneer en veel geglimlach met gebaren “het komt goed” (waarvan je hier weet dat als ze dàt gaan doen er veel, zo niet alles dreigt mis te gaan), kwam het verlossende woord: inchecken bij de KLM balie die hier undercover gaat als.....Garuda (zie hiernaast), en die brengen jullie ook naar Singapore. De bagage wordt doorgelabeld naar Amsterdam en jullie moeten in Singapore bij KLM inchecken om óók in Amsterdam aan te komen.

Zij, die onze ervaringen in Hong Kong van een paar jaar geleden kennen, weten welke post-traumatische stress er dan bij ons optreedt maar goed: ik mag niet mee dus dan moeten de dames het zelf maar weten.

Met alle gedoe bij Loket Fiskal (de plek waar ingezetenen inkomstenbelasting moeten betalen als ze geen belastingnummer hebben), de rijen bij de Airport Tax loketten en uiteindelijk de Immigratie/paspoortcontrole toch dik anderhalf uur bezig geweest voordat de dames eindelijk in de tax free zone beland waren...

Verder? Dinsdag zijn Peter, Tiny en ik naar Bali Bird park geweest en als Peter en ik niet golfen ’s morgens vroeg dan staan we op de driving range les te krijgen.

Met resultaat mag ik wel zeggen want hoewel er bij enige onoplettendheid nog veel mis gaat, sla ik af en toe ook ballen goed en dan niet per ongeluk maar expres. Twee keer onder applaus van onze caddies met m’n driver niet alleen zuiver, maar vooral ook verder dan Peter geslagen (al was het maar een meter), dat geeft den burger moed.

Relativering: wel 86 slagen (inclusief strafslagen) nodig gehad voor een par 36 course van 9 holes, dat is het dubbele van Peter. Dus enige ruimte voor verbetering is er wel, sprak hij die hier met het resultaat geconfronteerd wordt eufemistisch. Morgen terug naar de driving range, maar dan alleen want Peter en Tiny gaan naar Lembongan voor twee dagen.

En dan nu nog even iets heel anders: we willen Griet en Frans nog feliciteren met het succes tot nu toe, en evenveel succes wensen met het vervolg. Klasse!

Het is wit, rond, groter dan een ping-pong bal en het komt met z'n duizenden? (plus update) (plus de laatste update)

Juist. Letterlijk een donderslag bij heldere hemel, tezamen met regen en veel wind: hagel.

Het is helaas serieuzer dan het klinkt: dit is de ergste storm in Perth ooit. 150.000 mensen zitten zonder licht (inc. Curtin University), duizenden auto's zijn vernield, complete bomen zijn letterlijk (LETTERLIJK) ondersteboven geblazen door het onweer; ik weet niet of er doden zijn gevallen, maar op UWA campus zijn er tientallen mensen afgevoerd met gespleten schedels.

Hier thuis is de schade gelukkig beperkt: alleen de badkamer is nat door een lek. Dit in tegenstelling tot de buren, waar naast de badkamer ook de keuken en slaapkamer beschadigd is. Michal en ik mogen van geluk spreken.

En, wat veel erger is, de storm maakte me ontzettend hongerig en ik heb bijna niks meer in huis.

Verder gaat alles zijn gang, zoals gewoonlijk. Feestjes en uni, wittenie. Maar een andere, latere post zal hierover gaan; ik ga nu andere mensen bellen om te kijken of iedereen OK is. Een vriendin is flink geraakt door hagelstenen, gelukkig heeft ze alleen wat schrammen. En ik krijg net het bericht dat op Curtin een gebouw in de fik is geraakt door onweer. Hopelijk blijft het hierbij.

MEER NIEUWS:
de ondergrondse bibliotheek van de Architectuur-afdeling op Uni is volledig tot de rand ondergelopen. In één van de studielokalen van de ingenieur-afdeling zijn een paar ramen gebroken en is door de hagel ook alles van (nieuw!) computer-apparatuur vernield.

Cedric, die in een flat onderaan een helling woont, is samen met de rest van de bewoners geëvacueerd naar een conventie centrum; zijn flat is zwaar beschadigt door een landslide/mudslide. En zijn flat is niet de enige.

Het rioolsysteem is compleet ondergelopen, en optimisme is het enige wat nog weg spoelt. Toen ik zei dat dit de ergste storm in Perth ooit was, overdreef ik niet. Het ministerie van West-Australië zit met de handen in het haar.

LAATSTE NIEUWS:
De storm is voorbij sinds gisteren (het is nu woensdag). Het weerbericht had voorspeld dat er die dag nog meer buien zouden komen; die kwamen echter niet. Bijna net zo grappig als de dag van de storm, toen er voorspeld werd dat er enkele buien ("showers") konden vallen. Nou ja.

De schade valt (voor zover dat kan) mee. Het meeste werd aangericht aan de noordkant van de rivier. Aan het zuiden is er nauwelijks tot geen hagel gevallen, alhoewel de bliksem net zoveel heeft aangericht als maakt-niet-uit-waar.

Nu is het grote opruimen begonnen; getroffen bomen worden gekapt, vernielde auto's worden weggesleept, de glasfabriek maakt overuren en iedereen haalt de bezem uit de kast want je kan je kont niet keren of je struikelt over de enorme hopen bladeren.
Helaas gaat Uni gewoon door.

Voetbal, tennis en golf

De bekende en achterhaalde grap: de medewerkers voetballen, de managers tennissen en de directie speelt golf. Wat is de moraal van dit verhaal?

Hoe dikker de nek, des te kleiner de ballen.

Omdat Peter en ik ont-zet-ten-de dikke nekken-trekkers zijn, moest er dus gegolft worden en dat hebben we vandaag gedaan. Dat wil zeggen: Peter heeft gegolft, ik heb aan rigoureuze landscaping gedaan met mijn clubs en af en toe per ongeluk ook nog een bal geraakt.

Maar het was mooi weer (ja, alweer!), we werden door onze lijdensweg gesleept door twee schatten van caddies (Dianni (ik) en Jenni (Peter)), de omgeving was mooi (althans: daar waar ik nog niet gelopen had) dus wat geeft het? Tussen 6 en 11 hebben wij ons prima geamuseerd en het levert ook weer een boel werk op. De aanwezigheid van een hele boel machines om de greens te onderhouden deze dag was niet toevallig, denk ik...

Sinds de vorige bijdrage op het blog hebben we vooral gegeten. Zaterdagavond naar The Village, waar Peter en Tiny ons hadden uitgenodigd. Onnodig te zeggen dat we daar weer uitstekend hebben gegeten en gedronken, het was fantastisch goed – sinds die twee hier zijn moest mijn riem weer een gaatje losser...

En gisteren zijn we na een rustige ochtend vertrokken naar The Dark Side van Bali: Kuta. Shoppen in Discovery, waar o.a. Elise weer een paar nieuwe Converse heeft aangeschaft – en ik een kek hoedjepetje, dat samen met de zonnebril me precies dat uiterlijk geeft waar mijn moeder onpasselijk van werd. Mam, deze foto is voor jou ;-) !

Tijdens dat shoppen gegeten bij de tent die in de plaats is gekomen van Bali Colada en nee, het is geen vergelijk. Niet meer dan middelmatig.

Na het shoppen eerst iets gedronken en toen hup! Naar Ramayana in Jimbaran, om verse vis te eten aan het strand bij de ondergaande zon. Geweldig weer, zoals uit bijgaande foto’s wel blijkt - en hier staan er nog veel meer.

Zometeen naar LaPau.....

..en toen was het al weer zaterdag.

Donderdag zijn de Bousjes voor twee dagen naar het noorden getogen. Kijk hier voor hun ervaringen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om stiekum nog eens flink te gaan oefenen op de driving range, want Peter en ik gaan a.s. maandagochtend vanaf zes uur 18 holes lopen op Grand Bali Beach. Die afspraak heb ik  donderdag ook meteen maar daar gemaakt.

En, niet onbelangrijk: Stef en ik hebben Hans en Elise alleen achtergelaten om ‘s avonds met zijn tweetjes gezellig / romantisch te gaan eten. In Seminyak, bij Ultimo. Bruscetta con pomodori, spaghetti aiglio è olio, ossobuco, en dat voorafgegaan en vergezeld door cocktails en een fatsoenlijke Spaanse wijn...heerlijk.

Prima bediening ook daar, de Balinese vriendelijkheid met bijna Vlaamse attentie. Ik heb geen foto’s gemaakt, daarom maar een paar prenten van hun website hierbij gezet - zullen ze vast niet erg vinden.

Vrijdag is Steffie’s Mah Yongg-dag, garantie voor een slecht humeur als ze ‘s middags terugkomt omdat ze vindt dat ze te weinig punten heeft gescoord. Deze keer liepen we beiden met dat humeur, want na mijn goede dag op de driving range was vrijdag duidelijk minder –van de 300 ballen heb ik er 200 slecht geslagen. Stom spel.

Hans was met Sari op stap, we hebben met z’n allen geluncht bij Treo en de rest van de dag in gepaste luiheid doorgebracht. Nou ja: ik ben met de Toyota nog even naar de bengkel geweest omdat de hoofdremcylinder lekte en rijden zonder remmen me toch een slecht plan leek. Net op tijd trouwens: het tankje remvloeistof was al leeg en het remmen ging al lekker “sponzig”. Nu is het goed.

‘s Avonds hebben Elise en ik onze frustraties van ons afgeslagen tijdens een deze keer loodzware training; dat moet ook wel want over drie maanden wacht ons weer een examen. Voor de 3^e kyu of donkerblauwe band. Vanmorgen heb ik nog even met sensei Rudi zitten praten en ik schijn op dat examen deze keer maar één betonnen balk door te hoeven slaan. Maar dan wel met mijn hoofd. Klein kunstje, ik heb m’n kop al vaak gestoten in het leven (en daar uiteraard niets van geleerd).

Had ik al verteld dat onze tuinman Hasan er nog steeds is? En dat wij erg blij met ‘m zijn? Hij werkt hard, heeft allerlei ideeën over de tuin, het knapt echt per dag verder op. Nu maar hopen dat het zo blijft...

En ik heb vandaag mijn belastingformulier opgehaald bij de pajakkers. De erfenis van het Nederlands koloniaal verleden is nog goed zichtbaar: een enorme bundel volkomen onduidelijke in te vullen papieren, een handleiding die in ambtelijk Indonesisch is opgesteld, een mens zou zich voor minder verhangen. Ik denk dat ik het zooitje maar verbrand en hoop dat ze me niet kunnen vinden. Tenslotte heb ik mijn belastingnummer ook op een ander adres laten registreren dan dat waar we wonen en 90% van de bevolking hier doet geen aangifte.

Nyepi (met nieuwe foto's)

Officieel: een dag van bezinning en zelfreflectie. Die dag landen en vertrekken er geen vliegtuigen, toeristen mogen hun hotel niet uit, Bali is gewoon dood- en doodstil.

Balinezen moeten binnen de muren van hun familie-huis blijven (wij ook), geen vuur of licht aansteken (als ze het op straat maar niet kunnen zien, vinden wij), niet werken (deden we al niet) en ze moeten zich onthouden van enige vorm van activiteit / ontspanning.

Om met dat laatste goed mee te kunnen doen, zijn we laat opgebleven na Ogoh Ogoh; yours truly raakte zijn kussen om 0400 uur, na enige uren Internetten.

Dat heeft allemaal als groot voordeel da je kunt uitslapen en de eerste uren “een activiteit / ontspanning” zo maar gratis meepikt. Om half elf opstaan, dan heb je al bijna de halve dag te pakken, nietwaar?

Balinezen schijnen die dag ook nog te vasten, maar daar zijn wij niet zo van. Ontbijten met brood, kaas en pindakaas, dat lijkt er meer op. Zachtjes praten, dat wel. Lezen. Luieren. Zwemmen. Iets eten. Beetje aan de computer hangen. Lezen. Goh, gaan we al weer eten? En dan wordt het donker.

Omdat we de poort lichtdicht hadden afgeplakt met vuilniszaken, durfden we het wel aan om kaarsjes aan te steken bij de eettafel. Want er wordt gepatrouilleerd door de Pecalang om te controleren of iedereen, ook wij, zich wel aan de regels houdt en je schijnt –zeker als buitenlander – nog niet jarig te zijn als je ze overtreedt.


In de avond hebben we genoten van de sterrenhemel – ongelofelijk, zoveel sterren als je kunt zien wanneer al het licht op het eiland is gedoofd en je dus echt in het pikkedonker zit.

Wij hadden de kaarsjes ook uit, en zagen nu hoeveel licht er komt van.....de controlelampjes van de meterkast. Als het écht, écht donker is, dan zie je dat.

Maar goed; uiteindelijk vroeg naar bed. Want de ochtend na Nyepi wilden we om 5 uur opstaan, om bij het eerste ochtendgloren naar buiten te gaan (dat mag dan weer), naar het strand.




Met Steffie, Elfi, Tiny ,Sari, Peter en Peter waren we om kwart voor zes op het strand van Sindhu. 

Bijgaande foto’s spreken wel voor zichzelf – er komen er straks nog een stel bij.



















Steffie, Peter en Tiny zijn 's morgens gaan shoppen. Elise was naar school, Hans zat met Sari op zijn terrasje te lezen en ik was in de studio. Nyoman had nog vrij en Hasan was buiten. Het was kortom lekker rustig in de tuin.

Toen de luitjes terugkwamen van de boodschappen en Steffie het eten op tafel wilde leggen, schrok ze zich een bult. Op de stoel lag een slang van ruim anderhalve meter. Die schrok ook, maakte zich uit de voeten - en bedacht dat-ie die niet had, dus terug moest. Dan maar op de vlucht naar het toilet, waar Hasan 'm heeft gevangen. Het was een Lipi Arjuna (ja ja), of Ular Hijau. In gewone taal: een exemplaar van de Ahaetulla prasina, giftig maar niet dodelijk.

....en de tweede serie foto's van de ochtend na Nyepi...

Ogoh Ogoh

Om zeven uur ’s avonds was het dan zover: het Ogoh Ogoh feest zou beginnen.

Wij (Hans, Elise, Peter, Tiny, Steffie, Peter) togen dus verwachtingsvol op pad en wij niet alleen. Duizenden Balinezen zoals wij, maar ook toeristen waren al verzameld op de Bypass en Jalan Danau Tamblingan / Jalan Danau Buyan – en uiteraard op de kruising van deze wegen, het grootste kruispunt van Sanur. Wij dus ook.

Na een tijdje begon de politie samen met de pecalang (dat zijn de traditionele orde-handhavers van de verschillende banjars) het verkeer op de Bypass over één weghelft te leiden: de weghelft van Kuta naar Gianyar werd vrijgemaakt voor de Pengerupukan, de optocht van de verschillende Ogoh Ogohs.

Vanuit de richting Gianyar kwam een enorme Ogoh Ogoh, de strijdwagen die we hier al eerder hebben afgebeeld, en sloeg linksaf Danau Buyan in.

En toen gebeurde er een half uur niets. Behalve dan, dat steeds meer mensen (waaronder wijzelf) het kruispunt begonnen te bezetten zodat er uiteindelijk voor de optocht geen doorkomen meer aan was – dachten wij.

Maar om haf acht ging het “los”: vanuit vier richtingen kwamen de Ogoh Ogoh-beelden naar het kruispunt. Ze stonden op bamboe-draagstellen die door vele jonge jongens werden gedragen: wild, op en neer hotsend, draaiend, heen en weer rennend, uit de hand vuurwerk afstekend....dat volle kruispunt was toch behoorlijk snel voldoende leeg voor een vrije doorgang.

Twee uur lang heeft dat geduurd. Waarbij voor ons opvallend was, dat er ondanks de onbeschrijflijke drukte er geen gedrang en geduw of getrek was, iedereen het vreselijk naar de zin had - en we behoorlijk bezweet zijn geraakt.

De beelden waren schitterend; traditionele, waarbij goden en demonen in gevecht waren, maar ook hele komische: een enorme kerel op een waterscooter, een dronken toerist, een vrouw die haar rok optilt voor een klein kereltje dat zijn broek laat zakken, een enorme baby op de rug van een andere baby.... te veel om op te noemen.

Een paar foto’s staan hierbij, nog meer bij Tiny en Peter . En bewegende beelden zijn er ook: op deze plaats tref je een filmimpressie aan van hoe het was.

Tijdens de optocht zijn we Jos tegengekomen en weer kwijtgeraakt; hij zocht Elfie die wij later weer tegenkwamen. Samen met haar hebben we nog iets gedronken aan het strand en ze is met ons meegegaan om Nyepi bij ons huis door te brengen. Nyepi, de nieuwjaarsdag van absolute stilte die volgt op Ogoh Ogoh. We mogen het huis niet uit, geen vuur of licht laten branden en geen geluid maken. Het is onwezenlijk stil in Sanur....