Één dag thuis

Gisteravond was Chica's eerste nacht thuis; ze begon met lichte verhoging (39.5) aan het avontuur, dus ben ik buiten blijven slapen / waken / slapen. Mevrouw wilde nl. in de tuin liggen. Omdat het had geregend en het gras lekker nat en koel was, waarschijnlijk. Maar op verschillende momenten gedurende de nacht begon het opnieuw te regenen en ze heeft een hekel aan nat worden door regen. In plassen of in zee springen is leuk, maar regen.....nee.  Omdat ze niet kon opstaan en het terras oplopen, mocht ik haar dragen. Tot het weer droog was, want dan probeerde ze weer te tuin in te kruipen. Wat met moeite ging, dus mocht ik haar helpen (lees: dragen) naar haar favoriete plekje. Lag ze eindelijk lekker in het gras, was ik bijna in slaap - regen. Hetzelfde circus van halen en later weer brengen nog eens. En nog eens.

Tegen de ochtend heb ik denk ik een bui gemist, want toen ik wakker werd lag ze op het terras - helemaal nat. Eten en drinken gegeven en weer even slapen. Over dat eten: ieder moment stoppen we wel iets bij haar naar binnen: lamsvlees, maar nu ook speciaal puppyvoer (rice & lamb) met extra mineralen en vitamines, broodjes, boterhammen met pindakaas, je kunt het zo gek niet verzinnen. Als het maar niet slecht voor haar is zoals chocolade en ze het lekker vindt: eten maar.  Tegen acht uur is de dagploeg aangetreden (Steffie), Chica's temperatuur is dan weer iets gestegen (39.7).

Overdag: ze loopt / strompelt zowaar al zelf af en toe wat rond, kijkt blij en blaft als er iemand binnenkomt, zoals bij Bert en later Oka die even langswipten. Een goed teken!

Steffie en Elise gaan zometeen even naar het strand, want het gewone leven gaat natuurlijk ook door.

*Update*

 Ik heb net gesproken met de kliniek, haar PCV is gestegen van 17 naar 25! Ze maakt dus inderdaad zelf weer rode bloedlichaampjes aan, haar nieren en beenmerg zijn OK!!!

Op naar de 40 de komende weken, want dat moet het zijn; dan zal ze minder hijgen, minder snel moe zijn en kunnen we haar conditie gaan opbouwen.

Wat minder: haar gehalte aan witte bloedlichaampjes was al veel te hoog, 56 ipv 17, wat duidde op een zware infectie waar ze tegen vecht. Dat gehalte is inmiddels gestegen naar 70, haar temperatuur is ook nog steeds licht verhoogd. De strijd is dus nog niet gestreden, maar met de conditieverbetering die de verhoging van de PCV met zich meebrengt zou het nu de goede kant op moeten gaan.

The morning after & de behouden thuiskomst

Elise's feestje zit er op. Je kunt beter de harde kern van Feijenoord op bezoek hebben in je treinstel; bijgaande foto (en zo hadden we er vele kunnen maken) geeft enigszins een impressie van wat er achterbleef toen ze uiteindelijk waren vertrokken.

Verder hebben we nog voor een jaar bitterballen, vlammetjes, kroketten en frikandellen in huis. Die zijn weliswaar in groten getale ge(vr/g)eten, maar Steffie's inkoopbeleid varieert al jaren tussen twee keer teveel en zes keer teveel, en deze keer is dat aan de bovenkant uitgekomen.

Het lastige is wel, dat wij inmiddels niet meer zo goed tegen die Hollandse vette happen kunnen; vandaar dat ik vrees dat het nog wel even gaat duren voor deze voorraad is verwerkt. Hoewel: er komt natuurlijk voldoende bezoek.....

Vanmorgen spoorslags naar Chica en daar knapte ik niet van op. Ze lag toen ik binnen liep met haar rug naar de ruimte achterin haar bench, met haar kop naar de muur. Ze keek nauwelijks op toen ik binnenkwam; dit was niet de enthousiaste hond die ik gisteren achterliet!

Ze had ook geen bak drinken, lag te stinken in haar eigen urine die ze had laten lopen....verschrikkelijk.  Op de checklist kon ik alleen zien dat ze haar om 12 uur 's nachts en om 5 uur 's morgens wat eten hadden gegeven, geen enkele melding over naar buiten gaan om te plassen. Ik verdacht de nachtploeg er eerlijk gezegd van dat ze haar gewoon hebben laten liggen verkommeren, waar het de andere nachten zo goed ging. Maar vannacht had haar verzorger vrij en misschien heeft niemand het overgenomen?

Ik ben direct begonnen met haar droog te maken en drinken te geven en toen naar de dierenwinkel en Circle K voor voer en broodjes. Terug naar Chica. Ze wilde niets eten, uiteindelijk kreeg ik er wat brood in maar die stukjes at ze liggend op haar zij - ze had niet de energie of de wil om haar kop op te tillen, haar ogen waren dof - het leek erop dat ze de strijd aan het opgeven was.

Toen belde Steffie: kom naar huis want  we zouden een sollicitatiegesprek hebben met een nieuwe kandidaat-tuinman en die zat keurig op tijd te wachten. Kort en goed: ik naar huis, Steffie naar Chica. Gesproken met de tuinman (Hasan, een Javaan) en 'm aangenomen. Hij begint maandag. Kijken of hij beter bestand is tegen mooi weer dan zijn Balinese voorgangers. Bijkomend voordeel: Hasan is getrouwd met Tuti, de zus van Yati en hij komt naast ons wonen, achter het huis van Jos.

Terug naar de kliniek; Steffie was ook niet echt gerust op de zaak. We hebben de knoop doorgehakt: zo kan het niet verder, Chica ligt hier dood te gaan terwijl ze nota bene aan het opknappen was! De dokter hebben we verteld dat we haar liever huis verzorgen,  Stef heeft de Toyota opgehaald terwijl de doktoren nu ook zagen hoe vervuild ze was  - ze hebben haar helemaal gewassen tijdens het wachten en mij verteld hoe ik haar zelf schoon kon houden. De spullen daarvoor hadden we inmiddels in huis.

En nu is ze thuis: ze was zó gelukkig toen ik haar in de auto tilde, die blik waarmee ze ons aankeek (en nu kon ze ineens wèl zitten!) vergeet ik nooit meer. Thuisgekomen hebben we haar in de studio gelegd; daar blafte ze na 10 minuten en ik heb haar geholpen met opstaan.  Ze is zelf de tuin in gestrompeld om te plassen - veel. Ze is gaan liggen en vijf minuten later zagen we haar staan: ze had gepoept en is verderop gaan liggen. Ze eet goed, en kijkt me aan terwijl ik dit zit te typen zoals ik haar ken: met die typische "Swissy grin" die we zo lang hebben moeten missen. Ze had, denken wij, heimwee. Haar wil was aan het uitdoven, en nu met haar familie erbij is die weer terug.

P.S. Mijn opmerking over de verzorging vannacht is echt op een incident: ze is bijna twee weken liefdevol en goed verzorgd, we hebben niets dan lof voor de staf van dr. Listriani. Daarom ook dat we zo schrokken en misschien was dat maar goed ook. Onze schat is nu weer bij ons thuis, iets waar we niet meer op hadden gerekend. Nog niet beter, maar we hebben haar nu wel 24 uur per dag bij ons om haar te verzorgen en de dokter is er zonodig binnen 5 minuten.

Feest!

...het is nu aan de gang, het feestje van Elise.  Zometeen gooien we wat live beelden op het net. Het hele zootje ligt nu in het zwembad dat vanmorgen door onze nieuwe poolboy (hij heet Peter) in prima staat is gebracht. Ik neem aan morgen weer opnieuw, een extra container zoutzuur staat al klaar.

En nog meer feest: met Chica gaat het langzamerhand ook beter. Wel weer een klein beetje verhoging, maar ze eet goed, blaft wanneer ze naar buiten moet om haar behoeften te doen (dat gaat nog wel heel moeizaam) en heel belangrijk: ze reageert ook weer veel actiever. Niet alleen met haar ogen reageren, maar met haar hele kop, als je tegen haar praat. Terwijl ze er een paar dagen geleden toch bijna geweest was.....

Vanmiddag at ze een broodje kaas, een broodje vlees (daar heb ik maar de sambal niet bij gedaan) en lamsvlees. Mag ook wel, er moeten nog wat kilootjes bij.

Ik ga aan de frikandellen. We zullen er een paar voor Chica bewaren en morgen meenemen.

Donderdag-drukte en nog meer

Zoals gisteren al gemeld in een reactie omdat ik het blog niet kon updaten:

Chica heeft andere antibiotica gekregen en het ziet ernaar uit dat die werkt. Haar koorts is weg, ze heeft nu 38.9 en dat schijnt normaal te zijn.

Als haar rode bloedlichaampjes nou gewoon doorgaan met in aantal toenemen, zouden we nu dan misschien toch licht gaan zien aan het einde van de tunnel. Haar PCV van 17 gisteren moet natuurlijk nog flink omhoog voor het een gezonde waarde van minimaal 39 en liever nog 50 bereikt, maar als de infectie zich terug aan het trekken is en daarmee haar lymfocyten en monocyten-waardes dalen, kan ze haar energie daar in steken.

Daar heeft ze op dit moment niet zo veel van. Vanmorgen heb ik haar gekookt lamsvlees in bouillon gebracht, omdat ze geen rauw vlees meer mag eten (infectiegevaar) en daar wilde ze alleen van drinken. Eten niet; wel schijnt ze vannacht wat brood gegeten te hebben, dat Carl haar gevoerd heeft. En dat ze eet is nu heel belangrijk, ze weegt nog maar 35 kilo. Dat was ooit 55....

Carl? Ja, Carl. De man van Irene, van hun ligt er een labrador in de kliniek die sinds gisteren weer opknapt maar waarvan we vreesden dat ze het ook niet zou halen. Carl slaapt al nachten naast zijn hond, gaat één keer per dag even naar huis om te douchen en is dan weer terug. Ik dacht dat ik veel bij Chica zat, maar vergeleken bij hem voel ik me gewoon schuldig dat ik thuis ga slapen.

In ieder geval: Carl houdt Chica ook in de gaten en houdt me per SMS op de hoogte; hij voert haar dus ook 's nachts.

En verder is Hans hier gisteravond aangekomen. Met een hoop spullen voor Chica en de kliniek, maar ook met mijn Macbook die dankzij Cathleen is gerepareerd en die ik dus weer kan gaan gebruiken. Zodat Steffie haar computer weer gewoon voor zichzelf heeft, in plaats van mij er steeds weg te moeten trappen.

Hans valt met zijn neus in de boter. Morgen heeft Elise een feestje voor haar 13e verjaardag, zodat er een stuk of 20 pubers ons zwembad en de rest onveilig komen maken. Ook nogal wat ouders, naar ik begrijp. Ze gaan kennis maken met Hollandse Snacks: bitterballen, kroketten en frikandellen die we bij Theo Kroket hebben besteld. En met de onvolprezen lumpia's van Nyoman natuurlijk.

Ik houd mijn hart vast.

UPDATE

Vanmiddag weer bij Chica geweest - op weg ernaartoe een lift gegeven aan een man met één been en twee krukken die naar de vriendinnen voor beperkte tijd tegen een redelijke vergoeding wilde, maar die afstand niet te voet (enkelvoud) kon afleggen. Erg gelachen met 'm maar dat komt een andere keer wel.

Ook niet vermeldenswaard is dat ik de twee, drie - nou vooruit: vier - druppels regen die vielen als "incidenten" beschouwde (van Job Cohen geleerd); ze waren de voorbode van zo'n acute en enorme plens water dat het stoppen om een regencape aan te trekken volkomen zinloos was.

Kortom: doorweekt kwam ik aan. Om een Chica aan te treffen die er duidelijk beter uitzag dan vanmorgen. Ze krijgt weer praatjes, een beetje dan. Wel loopt ze mank, haar linkerachterpoot doet niet meer mee maar hopelijk is dat tijdelijk. Ze is in ieder geval weer lopend naar buiten geweest om te plassen (en vanavond weer). Het eten wat ze vanmorgen niet wilde, is er 's middags allemaal in gegaan.

En: als het zo door gaat mag ze over een paar dagen naar huis. Niet dat ze dan genezen is, maar wel omdat het thuis minder vol zit met bacterieën in de lucht. Denkt de dokter. Als ze van het infuus af mag, kan ze de medicijnen ook van ons krijgen en de dokter is hier tenslotte binnen 10 minuten als het nodig is.



We duimen maar weer.

Een marathon..

of: een tien kilometer schaatsen. Maar dan liever geen Sven Kramer heten; wat zal die jongen nu even een enorme hekel hebben aan zijn coach.

Maar wat we maar bedoelen te zeggen: het gaat allemaal niet snel met Chica. Vanmorgen was ze minder sterk dan gisteren, ze heeft weer koorts (39 graden ipv 38) en ze eet minder enthousiast. Vanmiddag komt de uitslag van haar laatste bloedtest, als haar witte bloedlichaampjes nog een te hoog niveau vertonen gaan we over op andere antibiotica.

En verder afwachten maar weer.

Vanavond komt Hans hier aan, hij heeft ook nog van alles voor haar verzorging bij zich (waaronder Vitamine K1!!) en met Robrecht zijn we druk in de weer om die Caniplas hier te krijgen. Gisteravond nog met hem geSkypet toen ik van Chica terugkwam, het gaat ons wel lukken.

Elise is maandag en dinsdag trouwens ziek thuis gebleven, maar vandaag weer naar school gegaan. Ook die andere kleine, Sari, barst van de energie en rent rondjes - die zal vanavond helemaal blij zijn.

Dinsdag deel 1 en 2

Eigenlijk begon vandaag gisteravond al. Na een paar e-mailtjes van mensen die zich enorm voor Chica en ons hebben ingespannen (dank Tom, Denise, Hans, Prem en Julia) dat het hier krijgen van Oxyglobin praktisch onmogelijk is omdat het op de drugs-lijst staat (het wordt nl. ook als doping gebruikt door "sporters") is onze Robrecht zijn relaties gaan bewerken.

En dat lijkt te werken; de vergunningen om het spul toch hier te krijgen kunnen geregeld worden, op voorwaarde dat we een brief van de behandelend arts (of liever nog: die arts zelf) op het kantoor van de gouverneur kunnen krijgen. Met die vergunningen gaat Robrecht dan naar Murdoch University in Perth, waar het spul ligt, en naar de autoriteiten voor een vergunning.

Om half zeven vanochtend was ik -met lamsvlees- bij de dokter om bovengenoemde brief op te halen. Om half elf, na vier uur onverrichterzake wachten, ben ik weer naar huis gegaan. Zometeen terug met een bijl, een jerrycan benzine, Steffie's assortiment vleesmessen en diverse stompe voorwerpen.

En vooral: met een vriendelijke glimlach, want dat werkt hier nog steeds het beste.

Intussen kon ik met Chica al een paar keer naar buiten; ze is weer sterker, struikelt niet meer, kan in één keer naar buiten en terug, ze plast als een tapir (die kunnen dat naar het schijnt erg goed), eet HGW als Robrecht (idem), poepen als...nou ja, kortom: dat gaat allemaal vooruit. Alleen die bloedwaarden, de uitslag van vanmorgen hebben we nog niet maar ze is wel erg snel moe, slapjes.

We hebben wel gezellig zitten kletsen, Chica en ik. Zodat ik haar nog even kon bijpraten over Elise’s nieuwe hoofddeksel – een Pet, zoals Gilbert O’Sullivan, Bon Scott en natuurlijk Bonnie St. Clair die droegen/dragen. De eerste keer dat ik Chica echt heb horen schateren...

De Pet zijn we zaterdagavond nog even wezen vieren bij Ryoshi, want daar had Elise tenslotte nog een etentje tegoed. Was gezellig, ook omdat Steffie een voorgerecht had besteld waar schijnbaar rijst in zat maar wat meer leek op stopverf, vermengd met behangersplak en kauwgom. Yech, na één hap kreeg Steffie haar kaken niet meer van elkaar.

Ik kan het iedereen aanraden ;-)

Gisteren is Sukur langs geweest, met Wayan (de neef van onze tuinman-van-een-halve-dag) om de stand van zaken op te nemen ten aanzien van de dakreparatie. Hij zag meteen dat de nangka-boom weer volhing met vruchten en de vleermuizen binnenkort dus weer gaan komen om de boel onder te kakken.

In een typische win-win oplossing heeft éeen van zijn mannen de boom leeggehaald: wij zijn van de troep af en op de bouwplek hebben ze voor de komende dagen / weken / maanden voldoende sayur nangka voor de hele ploeg. Ook Nyoman heeft er een stel meegenomen voor haar familie; wat er over is zie je op deze foto.
Chica houdt niet zo van nangka, dus dit onderwerp liet haar vrij koud.


DEEL 2


’s Middags terug. Inmiddels hadden we contact gehad met Robrecht; Oxyglobin is in Perth niet verkrijgbaar, dat zou uit Melbourne moeten komen. Maarrrrrr: in Perth hebben ze wèl Caniplas, dat ongeveer hetzelfde doet voor Chica en ook nog eens zònder vergunning opgestuurd kan worden. Maar een brief van de dierenarts is wel nodig.

Wij met de product sheet naar de dokter – en met een pond kippenlever voor Chica.

Het goede nieuws: Caniplas gaat Chica helpen, een brief was al opgesteld alleen moest Oxyglobin vervangen worden door Caniplas. Hier die brief!

Het slechte nieuws: Chica lust geen kippenlever. Dat is haar allemaal veeeel te goedkoop, ze haalt er haar neus voor op. Het was zo erg, dat ze zelfs geen lamsvlees wilde eten uit mijn hand waar kippenlever in had gezeten...wel uit de andere hand.

Nog meer goed nieuws: haar PCV waarde is voor het eerst niet verder gezakt. Nog steeds 15, veel te laag natuurlijk maar het lijkt er op dat de medicijnen beginnen te werken.

En dan nog meer nieuws: er worden daar niet alleen honden behandeld, maar ook katten. Bijgaand 4 maanden oude patiëntje vond mij heel erg interessant ruiken (naar Chica), liet zich lekker door ons aaien en wilde ook wel even voor ons op de foto. Lief hè?

Straks weer terug met lamsvlees voor freule Chica van de Samaika. Had ik al gemeld dat ze haar neus ook ophaalt voor haar brokken?

Bloody monday - en een update

Het goede nieuws: Chica heeft geplast, ze kan staan, ze blaft, ze eet. Ze ziet er beter uit ook, is lekker alert - en ze heeft zittend haar lamsvlees uit mijn hand gegeten, niet alles want ze had al eten op...

Het slechte nieuws: haar hematocriet-waarde is gedaald van 18 naar 15. Op één of andere manier maakt ze geen rode bloedlichaampjes aan of worden die direct weer afgebroken. Bij een hematocrietwaarde lager dan 10 zal ze overlijden als ze geen transfusie krijgt. Maar ze kan geen transfusie krijgen vanwege de afweer-reacties.

Heel misschien kunnen we aan dat laatste iets doen, door kunstbloed te laten komen; toevallig stuitte ik daarop toen ik aan het zoeken was naar mogelijke oorzaken van die daling op deze site http://www.cloudnet.com/~jdickson/treatment.htm. Het spul heet Oxyglobine en schijnt in Nederland en België te koop te zijn - het is zelfs enige tijd populair geweest bij wielrenners als doping en kan aan iedere hond worden gegeven, ongeacht de bloedgroep.

Duimen......

UPDATE

Op verschillende kanten van de wereld (met dank aan Tom, Denise, Hans en Robrecht) wordt aan de bloedvraag gewerkt; àls het spul verkrijgbaar is heb ik goede hoop dat het op tijd hier is.

Ook goede hoop omdat we vanmiddag weer met de dokter hebben gesproken. Die heeft ein-de-lijk de resultaten van de testen van Chica's nieren en die zijn inderdaad niet goed - dat wil zeggen: zo vol met afvalstoffen dat ze niet toekomen aan de productie van erytropoëtine (EPO). En die EPO is nou precies de stof die de aanmaak van rode bloedlichaampjes stimuleert....

Nou, inmiddels moet Chica ongeveer om het half uur naar buiten om te plassen (en naar buiten lopen  kan ze al zelf) en dan komt er ook niet weinig uit. Ze krijgt zometeen een paar uur nog een medicinale kuur om de nieren goed te spoelen en wie weet, gaat het dan toch nog de goede kant op.

Sari heeft inmiddels ook weer wat: een bult op haar rug, vergelijkbaar met wat ze op haar poot had. Die laatste is nu vrijwel dicht, ze mag haar nek-kap af,  maar nu heeft ze dus weer een nieuwe. Mee naar de dierenarts maar weer, waar onder luid gepiep en gegil (want het deed behoorlijk pijn, die bult) er een hoop troep is uitgehaald. De spullen om het een week schoon te maken enzovoort hadden we nog van de vorige keer.

Wel een bonus: ze kon haar grote vriendin weer even zien - en dat plezier was wederzijds.


En onze tuinman heeft een hele halve dag bij ons gewerkt voor hij zijn ontslag nam. Het is buiten toch wel warm kwam hij melden, en daar kon hij niet zo goed tegen. Wij maar denken dat Balinezen daarop waren gebouwd, maar nee dus. Terwijl er naast ons huis door tientallen Javanen keihard wordt gewerkt in dezelfde temperaturen....

Chica op zondag - update

Net terug, we hebben weer vijf uur bij haar gezeten. Jos is vanmorgen erbij geweest, van hem zijn de bijgaande foto's. Het gaat weer minder goed. Hoewel Chica weer wat alerter is en zelfs al zelf iets gegeten heeft, een broodje (ze is gek op brood, namelijk) loopt haar hematocrietwaarde weer terug. Die is nu 18. Ook houdt ze vocht vast; in combinatie schijnt dat te wijzen op het niet functioneren van haar nieren. Ze plast veel te weinig.

Een bloedtest op haar nieren is weer uitgevoerd, maar misgegaan omdat haar bloed weer heel slecht is. Er is geen donorbloed.

Ze moet een katheter krijgen om haar urine kwijt te raken. Er zijn geen katheters. Het hele eiland afgebeld: niets. Ze gaan proberen om een katheter voor vrouwen in te brengen.

Ze moet vitamine K1 krijgen voor haar bloed. Er is geen vitamine K1 meer.


UPDATE

Om half zeven terug met Het Geheime Wapen: lamsvlees. Als pup bij de fokker kreeg Chica brokjes met lamsvlees-smaak en daar is ze dol op. In Oud-Turnhout heeft ze een keer een lamsbout uit de keuken gestolen, toen ze nog maar drie maanden oud was. Hoe ze op het kookeiland kon komen is ons nog steeds een raadsel.

Dus wij dachten: als ze ècht niet wil eten, eet ze dit ook niet. Stef heeft bij de makro lamsvlees gehaald, we hebben daar wat van kleingesneden en ik op de brommer met HGW terug naar de dierenkliniek. Daar lag Chica buiten haar bench - het inbrengen van een mensen-katheter is niet gelukt, ze wilden me net bellen. Morgen proberen ze het opnieuw, maar dan na het toedienen van een tranquilizer en uitsluitend als de volgende niertest is mislukt -  vanavond testen ze opnieuw. Je zou haast denken dat ze anemie heeft vanwege alle bloed die ze uit haar trekken, in plaats vanwege een gestoorde nierfunctie.

In ieder geval: het lamsvlees was in no time verdwenen. Chica at niet, maar ze vrat. Morgenochtend vroeg sta ik dus weer daar met een half pond vers lam, en morgenavond wéér. En de dagen daarna ook. Aan het eten zal het niet liggen.

Zaterdag - vallen en opstaan - incl. update

Waarbij dat "vallen" dan slaat op het vierde kabinet Balkenende dat de eindstreep niet gehaald heeft - die gemeenteraadsverkiezingen in maart komen zo wel heel dicht bij de verkiezingen in mei. Spannende tijden daar in Nederland!

En oneindig veel belangrijker: het "opstaan" slaat op Chica, in figuurlijke zin want letterlijk opstaan kan ze nog niet.

Vanmorgen kwam ik bij haar aan en tot mijn grote blijdschap en verbazing was ze van de zuurstof af en wakker. Haar tandvlees was weer roze, er zijn weer bloedvaatjes zichtbaar in haar ogen, ze had al wat gegeten - maar ze was nog wel erg zwak.

Haar temperatuur (38,9) is nog te hoog vergeleken bij de 38,1 die het moet zijn maar al heel wat beter dan het was. Haar bloedwaarden zijn ook nog niet goed, maar al wel een stuk beter met een hematocrietwaarde van al weer boven de 20; wel heeft ze nog veel te veel lymfocyten in haar bloed maar goed, het is ook nog maar kort na de operatie.

Toen de dokter kwam om haar wond te verschonen (die er heel goed uitziet - die wond dus), bleek dat Chica nog niet op haar achterpoten kan blijven staan. Daar moest ze dus geholpen worden. Buiten de bench is ze verschoond en daar bleek ook dat haar blaas nogal vol zat. Maar Chica verdomt het om binnen te plassen (ze kan haar plas dus weer ophouden!) en daarom zal ze vanmiddag waarschijnlijk een katheter krijgen tot ze weer sterk genoeg is om zelf naar buiten te lopen.Hiernaast overigens een foto van haar blote buik met een drain voor het wondvocht.

Steffie en Elise waren er inmiddels ook en die hebben nog even bij haar gezeten tot ze in slaap viel - ik ben naar huis gegaan want daar wachtte een sollicitant. Made, de neef van Wayan die de rechterhand is van Oka, wil bij ons de vacature van tuinman vervullen en wij hebben daar "ja" op gezegd.

Maar terug naar Chica: op dit moment lijkt ze aan de beterende hand. We hopen dat dat zo doorgaat; ik ga in ieder geval straks terug en dan maar eens kijken of ze wat wil eten.

UPDATE

Nou, dat eten wil ze dus niet - maar met vereende krachten hebben Steffie en ik er een half blikje hondenvoer en wat gekookt vlees ingekregen middels de beproefde "ik stop het achter in je keel en je bek mag pas open als je hebt doorgeslikt"-methode. De bouillon van het vlees dronk ze wel snel op. Dat eten moest wel, omdat ze oraal antibiotica krijgt nu.

Verder slaapt ze als een roos, snurkt daar gezellig een beetje bij en die katheter hoefde niet want ze heeft in haar slaap geplast. Grappig: ze slaapt, maar als we weggaan zijn haar ogen ineens op en kijkt ze ons verwijtend aan. Het lijkt bijna of ze opknapt....

Morgen verder. Vanavond laten we haar met rust, morgenochtend gaan we haar weer voeren. Haar avondvoeding wordt door de nachtploeg van de dierenkliniek gedaan; had ik al verteld dat ze ongelooflijk lief zijn voor dieren daar?

Over lief gesproken: ontzettend bedankt namens ons allemaal voor de vele reacties op het blog, telefoontjes, e-mails, SMS-jes en "live" reacties die we hebben gekregen. Chica heeft veel vrienden, dat blijkt maar weer - en het helpt ons ook in deze moeilijke dagen. Nogmaals dank!

Vrijdag - inclusief twee updates

Vanmorgen al weer vroeg naar Chica. Ze kan nu haar plas niet meer ophouden en laat het lopen in haar bench - en dat voor Chica, die al niet wil plassen als er iemand kijkt! Ze krijgt ook te weinig zuurstof binnen via haar toch al versnelde ademhaling en zal nu extra zuurstof krijgen.

Op het moment dat ik dit typ, zijn we even thuis. De operatie die voor 9.00 uur gepland stond, is naar 10.00 uur verschoven omdat de benodigde medicamenten door de leverancier zouden worden afgeleverd - maar dat natuurlijk niet zijn omdat dit Indonesie is. Ophalen door een medewerker kan ook niet want het depot van de leverancier gaat pas om 10 uur open.

Chica gaat dus geopereerd worden. De vitamine K1 helpt niet, ergo: geen vergiftiging. Haar (door een tumor?) vergrote milt moet er dus uit, wat in haar huidige conditie een heel groot risico met zich meebrengt maar als we niets doen gaat ze zeker dood.

Zometeen terug....

UPDATE

De operatie heeft drie nagelbijtende uren geduurd. Wonder boven wonder leeft Chica nog, ze is bij kennis en vecht tegen het zuurstofslangetje in haar neus. Dus krijgt ze nu tranquilizers. Het probleem zat in de bloedtoevoer naar haar milt, alles zat verstopt/verklonterd waardoor haar milt heel teer was en vol zat met kleine bloedingen. Die milt is nu verwijderd en wordt onderzocht op de oorzaak van dit alles: kanker, erfelijkheid of lokale infectie.

Omdat de andere organen er perfect uit zien, gokken wij voorlopig op het laatste.

De komende 24 uur worden heel spannend, in verband met mogelijke infectie tijdens de operatie, hartstilstand e.d. Chica heeft nu meer antibiotica in haar lijf dan een dozijn Thaise gastvr...laat maar. Maar eerlijk is eerlijk: we hadden niet gedacht dat ze nog zo ver als nu zou komen, ze is ontzettend sterk gebleken. Toch durven we nog nergens op te hopen.

LAATSTE UPDATE VAN VANDAAG

We zijn rond vier uur vertrokken en om zes uur was ik weer terug. Chica ligt inmiddels in haar bench met een gezellig kapje om haar nek en aan het infuus en de zuurstof. Ze is "bij", maar heeft nog wel Valium.


Haar tandvlees wordt meer rose, en dat zou een goed teken kunnen zijn: namelijk dat ze weer wat meer rode bloedlichaampjes krijgt. Maar het kan ook aan de Valium liggen. In ieder geval: om de zes uur checken ze haar bloed, voor vannacht staan er twee flessen zuurstof voor haar klaar. Ik heb haar een uurtje zitten aaien en met haar gepraat, ze lijkt dat wel te waarderen (af en toe een tevreden zucht) en toen ze in slaap viel ben ik naar huis gegaan. Als er iets is bellen ze direct en anders: morgen verder.
Hier hadden we niet op durven hopen – maar we zijn er nog niet.

Update donderdag

Vanmorgen weer naar Chica geweest en het ziet er nog steeds niet goed uit. Ze heeft nog koorts (39,5), ze eet niet zelf en het ergste is: het niveau rode bloedlichaampjes is nog steeds veel te laag, ondanks de transfusie. Haar bloed wil niet stollen in het lab, een tweede nood-transfusie is onmogelijk want dodelijk.  Door het lage niveau hijgt ze nu, in een poging van haar lichaam om toch voldoende zuurstof in haar bloed te krijgen.

Zometeen ga ik terug. Als een transfusie met bloedplasma een oplossing kan bieden (dat is hier niet verkrijgbaar) ga ik kijken of ik dat via onze dierenarts uit België of Nederland kan laten invliegen.  Misschien zijn er mogelijkheden met Australië.

Intussen gaat het andere leven (welk andere leven?) gewoon door. Naast ons zijn de werkzaamheden nu officieel begonnen, dat wil zeggen dat de ceremonie van de eerste steen van het huis van Jos vanmorgen plaats heeft gevonden. Een paar foto’s; trouwe lezertjes zullen de gezichten van de bouwvakkers die liggen te werken herkennen. Inderdaad; het zijn onze oude vrienden die ons huis hebben gebouwd.

UPDATE

Vanmiddag weer bij Chica: geen verbetering. Hoewel het lijkt of er geen bloed meer in haar urine zit, is die nog wel donker. Bloedplasma voor haar halen is geen optie; het gaat juist om haar hematocriet-waarde en die verhoog je niet met plasma, alleen met bloed en dat is nu dodelijk geworden na de eerste nood-transfusie.

Morgenochtend nemen we de beslissing om te opereren. Als ze morgen niet beter is dan vandaag, zal ze zeker sterven als we niets doen want dan heeft de vitamine K1 niet geholpen en is het dus geen vergiftiging maar zit het probleem in haar milt. Voor een operatie is ze ook niet sterk genoeg, maar misschien, heel misschien, overleeft ze die toch en kan de milt worden verwijderd – zonder milt kan ze verder. Maar volgens de dokter heeft ze maar 10% kans, ze zal onherroepelijk bloed verliezen en bloed toedienen kan niet.

Met andere woorden: we moeten ons er op voorbereiden dat we afscheid van onze grote schat moeten nemen. Ik heb haar vanmiddag nog een keer uitgelaten om te plassen, een verpleegster met een infuus ernaast. In een zee van tranen van Steffie en mij.

Mexico en Italië schelen weinig van elkaar.

Ze praten immers bijna hetzelfde in die landen. Zo filosoferen Michal en ik ons door het avondeten, Spaghetti Aglio I Olio met mexicaanse chili poeder: de reden voor de titel.

Wat doe ik bij Michal?
Sinds kort woon ik bij hem in, omdat het contract voor mijn oude huis al bijna is afgelopen. Ik had, zoals eerder vermeld denk ik, eerst plannen met Shakeel (eigenlijk de perfecte huismaat, hij houdt van koken en schoonmaken), maar hij had zich op het aller-aller-aller-allerlaatste moment teruggetrokken. De piemel.

Daar stond ik. Tot mijn nek in de stress, want ik had nog maar drie weken om iets te zoeken. Dat is niet zo heel veel tijd, als je rekening houdt met alle andere eerstejaars die ook iets zoeken, en de gemiddelde applicatie van een huis ongeveer 2 weken duurt. Gelukkig had Michal toen voorgesteld (hij was erbij toen Shakeel zijn verwerpelijke citaat citeerde) om bij hem en zijn moeder in te trekken.

Ik heb hem omhelst en een dikke pakkerd gegeven, zo snel mogelijk (na een week, of zo) mijn eigen spullen bij elkaar geveegd en nu zit ik hier met Michal De Gulle aan tafel. Zijn moeder moest een weekje weg, dus morgen en donderdag en vrijdag komen een paar vrienden over.

Een ander geval is dat Michal's moeder (laten we haar voor het gemak Hania noemen) over een maand of twee naar Melbourne verhuist vanwege werk; wat dus zou betekenen dat áls ik tot dan nog steeds geen eigen plaats heb, dat ik dan eventueel hier kan blijven tot het theoretische einde der tijden.

We zullen zien.

Verder is het oude huis helemaal schoon gemaakt. Het heeft vier dagen, 20 kakkerlakken en heel veel schoonmaakmiddellen gekost, maar het is gelukt!!! De eerste twee dagen was het praktisch alleen maar dingen weggooien die toch niemand nodig heeft, en de derde en vierde dag zijn we (Michal, Cedric, Gabriela en ik) er eens flink tegenaan gegaan. Bij deze wil ik dan ook nog even mijn dank betuigen aan Rage Against The Machine, System Of A Down, Domino's Pizza en Coca Cola; want zonder hen was het nooit gelukt.

Yugo was natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen; wat mij betreft blijft dat zo.

En dan nu nog leuk nieuws.
In mijn vorig bericht schreef ik dat mijn bed rook naar aardbeien en parfum; Gabriela vindt helemaal niet dat zij naar aardbeien ruikt, dus bij dezen is die fout ook weer hersteld.

Krankzinnig genoeg en een enorm gevoel voor humor. Deze trekken hebbende vindt Gabs mij wel bijzonder aardig, en ik haar niet minder lief en charmant; we zijn bij elkaar. Nog niet officieel out in the open, alhoewel iedereen het zo ongeveer wel kan ruiken. Ze studeert "surveying" in/op/aan Curtin University, is Poolse en een wolf in schaapskleren. Van buiten ziet ze er misschien lief en mooi en sexy uit, maar ze houdt van Metal (maakt niet uit wat, als het maar luid en zwaar is), kan bijzonder hard knijpen, houdt van de bier-pizza-ontbijt combinatie, Quentin Tarantino en is sinds kort mijn vriendin. Hopelijk zeggen de foto's genoeg.


Verder gaat het ook wel vlotjes... Ben nog in een ernstig dilemma gewikkeld waar ik mee ga beginnen: werk of rijbewijs. Mwah, Xiewel. En unie komt eran: terug naar de boeken, bier, RedBull, essays en vadsige friet van de kantine. Hier en daar nog wat feestjes afgegaan (drink NOOIT wodka uit de fles op een lege maag; ben er twee dagen ziek van geweest. Gelukkig heeft Gabs het beste anti-kater middel ooit: haarzelf), en de rest van onze vriendenkring komt terug uit Joostweetwaarië. Daar gaan we nog leuke dingen mee doen voor het allemaal weer begint.

De wereld is in volle gang, maar wij doen nog niet mee. (Hans Teeuwen)

P.S.
Dit stuk zou eigenlijk eerder gepost worden, maar door het relaas met de twee hondjes leek het mij beter daar even mee te wachten tot er iets van goed nieuws kwam. Ik ben er ook ontzettend van geschrokken. Gelukkig is Chica sterk genoeg, al is het toch wel verdacht hoe ze aan dat rattengif is gekomen. Verdomme toch.

Woensdag - hondendag

Chica hebben we vanochtend opgezocht. Zeheeft weer koorts; vannacht 40,4 graden, ze heeft een koude handdoek om gekregen. Vanmorgen was de koorts iets gezakt, maar 39,7 is nog steeds veel te hoog. Ze houdt haar eten niet binnen en plast nog steeds bloed. Zometeen krijgen we de uitslag van het nieren-onderzoek - het kan zijn dat die door het gif zijn aangetast, het aanhoudende bloed en overgeven duiden daar op.

Met Sari gaat het redelijk goed, maar haar wond is toch behoorlijk diep. We nemen haar maar weer eens mee naar de dokter dadelijk...


....en daar ben ik nu van terug. Het goede nieuws: Chica heeft geplast waar ik bij was en voor het eerst zat daar geen bloed meer in. En ze heeft wat eten binnengehouden (hoewel het vlees er nog steeds dwangmatig in moet en Chica, zoals ze daar nu ook weten, heeeeeeel slim is in het net doen of ze slikt en het eten dan toch uit haar mondhoek laten vallen).

Verder is Sari boos. Op bijgaande foto zie je waarom. Ze heeft die kap om omdat ze niet aan haar wondjes mag likken. Daar treedt nu necrosis in op, we moeten twee keer per dag ontsmetten en een zalfje smeren - naast de antibiotica en de pillen die ze te slikken krijgt.

Op de tweede foto zie je de wondjes; het lijkt er op dat ze twee keer is gebeten door iets met giftanden. Een slang, misschien?

Een ongeluk komt nooit alleen

Dinsdagmorgen. We zijn al weer vroeg bij Chica die net haar laatste zak bloed heeft gehad. Haar tandvlees is alweer een beetje roze, ze is koortsvrij en alert dus dat is een goed teken. Nu nog afwachten of er geen bijverschijnselen komen. En natuurlijk moet de vitamine K1 aanslaan want ze plast nog steeds bloed.

Net een telefoontje van school: Elise heeft hoofdpijn, ze is erg met dit alles bezig. Maar ze wil op school blijven - en dat voor een kind van ons!

Haar verjaardag is een beetje in het water gevallen maar dat halen we wel in.

Om 11 uur zijn we even naar Batujimbar gegaan, koffie drinken. En daarna naar huis, om iets te eten.

Bij thuiskomst trof ik Nyoman in behoorlijke paniek aan: Sari lag er in een hoekje heel slapjes bij. Ook dàt nog. Ze had een enorm gezwel aan haar rechterpoot, tegen de schouder (hoewel een hond geen schouders heeft, maar even ter oriëntatie.)

Dus daar gingen we weer: met een noodgang naar de dokter. Daar lag Chica net onder het röntgen-apparaat en Sari kon meteen aansluiten voor ook een foto.

We moesten ze beide achterlaten en zijn met zachte dwang (maar wel dwang) buiten gezet: ga nou maar even iets anders doen, wij bellen straks wel, was de boodschap.

Kort en goed: Om vijf uur waren we terug. Chica heeft geen inwendige bloedingen, het is nu toch wel duidelijk dat ze rattengif binnen heeft gekregen. Hoe weten we niet. Op de röntgenfoto heeft de dokter in ieder geval nog iets gezien, het lijkt een tumor. Denk je net dat het goed gaat, krijg je zo'n melding. En opereren kan natuurlijk pas als ze voldoende sterk is en dat is ze voorlopig niet. Rood vlees, dat we voor haar hebben gehaald omdat ze echt moet aansterken, eet ze niet; dwangvoeding is de enige manier. Moet je eens proberen bij een hond als Chica. We zijn een half uur bezig geweest voor vijf hapjes, je krijgt verdorie makkelijker een paard door een tuinslang. Ze was ook doodmoe; nu krijgt ze extra vitamines via een infuus om haar eetlust op te wekken. Ze kan wel poepen, dat wil zeggen dat ze minder pijn heeft dan gisteren. Plassen ook, daar stonden we bij. Als jullie op het nieuws iets horen over een tsunami, vrees niet; het was onze hond slechts. Maar nog steeds met bloed, dat wel.


Sari heeft een infectie, waarschijnlijk gebeten door een smerig insect. Daar heb je er hier veel van, de meeste hebben "Polisi" op hun pet staan. We hebben medicijnen gekregen om dat abces (want dat is die bult op haar poot) te bestrijden. Toen we het eerste thuis wilden toedienen, brak het abces. In een fontein van bloed en "spul" stonden we elkaar aan te kijken, ik wist niet dat zo'n klein hondje zoveel troep in zo'n korte tijd kon genereren. Kortom: we hebben het leeg gemaakt, gespoeld, ontsmet en ingepleisterd (ja, vond ze allemaal heel leuk) en hoewel het een doordeweekse dag is, zitten we nu toch met een borrel (behalve Elise en Sari). We zijn er even helemaal klaar mee.

Meisje van 13!

We zouden het bijna (nee hoor) vergeten in de Chica-consternatie, waarover hieronder een nieuwe update staat: maar het is vandaag de dertiende verjaardag van Elise!

Vanmorgen hebben Stef en ik voor haar "gezongen" en haar cadeautjes gegeven; ze is nu op school en straks gaan we naar Ryoshi, want daar wil ze graag eten.

En het feest van a.s. vrijdag wordt een weekje verschoven, want veel van haar vriend(inn)en kunnen a.s. vrijdag niet. Bijgaand een paar foto's van jaren Elise...

Het gaat niet goed met Chica

Gisteravond was ze nog vrolijk, actief en at ze haar bak voer in haar gewone tempo leeg.

Vanmorgen met Sari naar buiten voor haar rondje "ochtend-toilet". Niets aan de hand.

Maar bij thuiskomst wilde ze haar traditionele snoepje niet en lag in de keuken een beetje te mokken, dachten we. Zo'n dag heeft ze wel vaker, ongeveer eens per maand. Het blijft een vrouw, tenslotte.

Maar toen ik haar riep, rond half elf, strompelde ze meer naar buiten dan ze liep, viel om en bleef liggen. En ze stond niet meer op. Wij schrokken ons een bult, hebben de dierenarts gebeld en zijn daar in een streep verbrand rubber met haar en Sari naar toe gereden.

Ze had koorts: 40,2. En wit tandvlees en een keiharde buik, we dachten gelijk aan bloat. Dat, waar Laika aan is overleden. Bij de dierenarts direct röntgenfoto's: geen bloat, want haar buik staat niet strak van gas, maar van vocht.

We hebben haar moeten achterlaten.

Inmiddels (een paar uur later) is de stand van zaken als volgt:
- Chica heeft een sterk gezwollen lever, waarvoor enkele oorzaken mogelijk zijn;
- haar temperatuur is nu 39,5;
- haar bloed wordt onderzocht op de oorzaak van één en ander; zodat een therapie bedacht kan worden;
- ze krijgt al antibiotica;
- maar ze heeft volgens de dierenarts 50% kans om dit te overleven

We wachten nu op de eerste uitslag van het bloedonderzoek. En we weten geen blijf met onszelf. Zodra we meer weten, staat het direct hier.

En dank, lieverds van HvH, voor jullie morele steun.


*UPDATE*
De eerste resultaten van de bloedtest zijn binnen. Chica heeft een hoger dan normaal aantal witte bloedlichaampjes, maar vooral: 2 keer meer monocyten en 4(!!) keer meer lymfocyten in haar bloed dan normaal.

Ter verduidelijking: monocyten eten vreemd of dood organisme op door insluiting. Een verhoging van meer dan 10 % komt voor bij griep, leukemie, tuberculosis of bij schimmel infecties.

Lymfocyten produceren anti-lichaampjes en neutraliseren schadelijke organisme of vernietigt deze, incl. virussen. Zij zorgen voor het immuunsysteem van ons lichaam. Een vermeerdering duidt op een mogelijke virale infectie, darm infecties, agranulocytose en lymfatische leukemie.

De voorlopige diagnose is een zware infectie en Chica krijgt nu massief intraveneus antibiotica, in de hoop dat dat aanslaat - haar temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar 39,9.


*Tweede Update*

Het is nu maandag, vanmorgen ben ik bij Chica geweest en heeft men me bijgepraat. Ze heeft nog steeds koorts (39,2) maar kan al lopend naar buiten om te plassen. Ze wordt sterker dus. Ze was ook attent toen ik binnenkwam, we hebben flink geknuffeld.  Haar lever is goed, blijkt uit de bloedtesten - de aandacht gaat nu naar haar milt uit. Die zou getordeerd kunnen zijn als gevolg van (toch) een bloat (gastritis volvulus) aanval, die zichzelf hersteld zou hebben. Dat betekent; opereren, om dat deel van de milt te amputeren dat beschadigd is, of de hele milt, en de rest goed te leggen. Zonder milt kan ze leven. Wel is er veel bloed nodig van een donor omdat ze nogal wat gaat verliezen tijdens de operatie. Toen ik naar buiten liep, bood Mike (een Australiër die daar met een Rottweiler was) spontaan zijn andere Rottweiler aan als donor: een reu van 75 kilo, "plenty of blood to give her mate" dus dat is geregeld.

Op aanraden van Tineke ben ik met de gegevens nog langs de Udayana-universiteitskliniek in Denpasar gegaan. Die hebben betere operatie-mogelijkheden. Tot mijn verbazing was hun diagnose: niet opereren, alleen antibiotica. Torsie van de milt is onzin, dit is gewoon een acute infectie. Het feit dat ze nu nog koorts heeft en anemie, in combinatie met de verhoogde concentratie antistoffen, sluit alles buiten een infectie uit.

Zometeen terug naar Chica - dr. Listriani zelf had haar nl. nog niet gezien toen ik vanmorgen weging, en zij zou direct gaan kijken vertelde ze me buiten de kliniek.

*Derde update*

Het is nu bijna half negen. Vanaf vijf uur zitten we bij Chica. Steffie en Elise zijn net naar huis, Ryoshi hebben we maar afgezegd.

Hoewel Chica op het oog heel wat levendiger is, gaat het niet goed. Haar rode bloedlichaampjes-peil is sterk gedaald sinds gisteren. Er zit bloed in haar urine. Aan de ene kant is dat relatief goed, want dan is er geen interne bloeding. Aan de andere kant wijst het op mogelijke vergiftiging met rattengif, ook omdat ze geelzucht-symptomen heeft. En het zou ook haar vergrote milt verklaren - die nu weer goed op zijn plaats ligt. Ze krijgt nu vitamine K1 om het gif te bestrijden; als haar milt, lever en nieren nog niet te zwaar zijn aangetast moet dat het tij nog kunnen keren, samen met heel veel rust.

Haar peil rode bloedlichaampjes (10, gisteren 29 waar het 39 moet zijn)is nu zo laag dat ze niet geopereerd kan worden. Eigenlijk te laag voor wat dan ook. Ze krijgt nu een bloedtransfusie van een andere hond over een periode van 4-5 uur, we hopen dat daarmee het peil weer stijgt naar min of meer normale waarden.

Ik gs even naar huis. Als er vannacht iets gebeurt, bellen ze direct.

Nog een paar doodgewone dagen – deel 2

Steffie en ik zijn, samen met Hasron die weer een paar dagen bij ons logeert, op pad geweest om een bosmaaier te kopen. Daarvoor moet je, naar ik inmiddels heb geleerd, eerst in schoenenwinkels zoeken en op terrasjes zitten en cappuccino drinken omdat het best kan zijn dat ze daar zo’n ding komen brengen.

Als al deze logische benaderingen van het probleem hebben gefaald, is er nog een laatste redmiddel: je gaat naar een hardware-store zoals Ace, waar die dingen in het rek  schijnen te liggen.

En ja hoor: we hadden er eentje gevonden. De verkoper deed zijn uiterste best om ons een andere te verkopen die wij niet wilden omdat het geen bosmaaier was maar een strimmer, zo’n ding met enkel een nylon-draadje en geen mogelijkheid om er messen op te monteren.

Wij hielden halsstarrig vol.

Hij ook.

Wij weer net iets meer.

Hij ook.

Wij dreigden met een nieuwe editie van de pacificatie van Aceh, maar dan op Bali.

Hij boog – net op tijd.

En toen bleek dat er geen bosmaaiers meer op voorraad waren, en wij dus het gekoesterde exemplaar-dat-al-in-elkaar-was-gezet wilden hebben; vandaar de weerstand. En het feit dat die andere veel duurder was en minder kon dus meer verkocht moest worden (“selling up”-technieken, ik heb er les in gegeven maar dat wist deze jongeman natuurlijk niet).

Maar goed:wij naar huis, met onze hiernaast afgebeelde vers veroverde nieuwe aanwinst. Waar ik snel benzine, 2-takt olie en trechters (dat heet cerongcong, mooi woord he? Net geleerd) heb gekocht. Mengsmering maken, bosmaaier vullen, starten....hij liep in één keer.

En sloeg daarna af om niet meer te starten.

Ik heb me een verzwikte rug staan trekken aan dat startkoord, waarbij mystieke bezweringen uit mijn mond ontsnapten waar een matroos van zou blozen.

Terwijl ik daar zo stond te zweten kwam Sukur aanrijden; hij wilde even kijken naar de grond van Jos en kwam daarna weer terug om te helpen.

Ook Sukur heeft met veel enthousiasme en zonder resultaat het startkoord gehanteerd; alleen bleef hij er vrolijk bij.

Samen hebben we de brandstoftoevoer gedemonteerd, de zaak weer net zo in elkaar gezet als toen we begonnen, starten.....en het kreng liep! Zomaar!

Nou ja, zomaar: er stond een mij onbekende buleh die langs liep te kijken. Een man die vijf minuten eerder al vertelde dat hij ons huis zo mooi vond en nu op de terugweg van waar hij heen liep even stopte. Misschien dat zijn aura hielp om de bosmaaier tot starten te bewegen.

Sukur had inmiddels de maaier al op zijn rug gehesen en ging  enthousiast het gras te lijf; de buleh stelde zich voor als Don en had een voor de hand liggende vraag, zo eentje die je dagelijks wordt gesteld:

“zou u met uw Toyota mijn heftruck los kunnen trekken?”

Wat bleek: hij werkt bij Hatten Wines en Hatten heeft achter aan het pad naast ons huis een opslagplaats. Daar was een splinternieuwe, vooruit: drie dagen oude vorkheftruck naast de verharding geraakt en weggezakt; dat vier ton zware monster was met geen mogelijkheid meer los te krijgen.

Maar dat was buiten ons eigen monster gerekend. Ik heb de Toyota meegenomen (intussen Sukur dolblij in een wolk van rondvliegend gras achterlatend) en we hebben ‘m met een kabel aan de heftruck vastgemaakt.

Eerst in two wheel drive: geen beweging.

Four wheel  drive: geen beweging, hoewel Don op de heftruck gas gaf – en de heftruck dus dieper wegzakte.

Four wheel drive, lage gearing: grof geweld! En dat leidde tot....kabelbreuk.

Krijgsraad:  enkele mannen groeven de heftruck uit, d.w.z. zorgen voor bodemvrijheid; Don haalde staalkabels. Ik hield een peptalk tegen de Toyota en wees er op, dat Japan hier nog iets goed te maken had.

De Landcruiser knikte.

Nadat de nieuwe kabels (twee deze keer en van staal) waren bevestigd, hebben de Toyota en ik elkaar eens diep in de koplampen gekeken, een high five gegeven en we zijn er voor gegaan.

Het is gelukt; zij het dat er zoveel geweld door de wielen van de auto is geproduceerd dat er delen van de wegverharding zijn verdwenen. Op de foto hiernaast zie je zo'n gat, inmiddels al weer gevuld met wat stenen. Geeft niet: de heftruck is losgeraakt!

En wij hebben, naast de dank van Don, van hem ook nog twee flessen  Hatten-champagne gekregen. En waar hun wijn niet te drinken is, is die champagne echt fan-tas-tisch.

Thuisgekomen, zagen we Sukur aan het werk, geholpen door Gatot die het gras opruimde. Zodat er van mijn voornemen om zelf gras te maaien, weinig terecht is gekomen. Maar goed, soms lopen dagen net even anders dan je had gedacht....