Zondag, maandag en een stukje dinsdag

Zondag: kapper, ontbijten bij Batujimbar, luieren aan het zwembad – want vanavond wordt het druk!

Dat wil zeggen: op naar Padanggalak, feest bij Willem en Tineke. Ze wonen prachtig, een heel open woonkamer en kantoor in een “oude” tuin, dus met schitterende volgroeide bomen, en verspreid in de tuin gebouwen waarin de slaapkamers, de keuken, overdekte ontbijtruimte....op zijn Balinees dus. Ik doe er een paar foto’s bij om je een idee te geven. Inspirerend, we krijgen hier ideeën aan de lopende band. Alle kunstwerken (beelden, schilderijen) die je er ziet, zijn trouwens van de hand van Tineke. Haar atelier staat ook in de tuin, ze wonen dus eigenlijk in haar expositieruimte of ze exposeert in haar woonkamer....zie maar. In ieder geval: heel erg mooi.

Al een paar dagen hebben hun kok en Yati en haar zus gekookt en dat moest deze avond opgegeten worden. Kansloos natuurlijk, daarvoor was het te veel. En lekker...


Maandag ’s morgens op stap om het één en ander voor een paar vrienden in Nederland te regelen, in de tussentijd een paar meubelzaken bekeken en daar werd ik heel hebberig van.

’s Middags trouwens ook, we hadden nog een afspraak om wat stukken land te bekijken – de eerste twee waren niets, maar het derde.....schitterend. Nu hebben we dus twee stukken die ons erg aanspreken, dat geeft mogelijkheden.

’s Avonds.....zijn we gaan eten in een restaurant waar ik hier de naam even niet van wil prijs geven.

Waarom? Omdat we daar echt iedereen mee naartoe gaan slepen die hier komt. En er vrijwel geen toeristen komen. Wel Balinezen, waaronder een hele hoop muzikanten die in steeds wisselende opstellingen verschrikkelijk goed zitten te spelen.

Als het eten zo goed is, de sfeer fantastisch, er geweldige muziek wordt gemaakt...er een meisje uit het publiek achter de microfoon gaat zitten en daar met het grootste gemak een geweldige partij zingt, het plezier van de bandleden bijna vloeibaar op je afkomt....een saxofonist speelt alsof hij met je zit te praten, zo natuurlijk en gemakkelijk...virtuoze gitaristen erbij...we waren niet weg te krijgen. Ik heb zo zitten genieten....

Vanmorgen zijn we met Elise naar haar nieuwe school geweest: uniform passen en bestellen, ID’s laten maken anders komen we niet langs de beveiliging – en niet onbelangrijk: Elise alle vragen laten stellen die ze belangrijk vindt omdat zo’n nieuwe school toch wel spannend is. Ze heeft haar klaslokaal al gezien en kennis gemaakt met haar lerares (Lisa, leuke dame uit Nieuw-Zeeland) en hoeft niet op zijn Vlaams in de rij te gaan staan als de bel gaat. Gewoon met een horde wilden het lokaal bestormen op zijn Hollands, dus. Onze wilde staat hiernaast in haar schooluniform en haar meest actieve pose.

En zometeen weer aan de slag met grond – ik kreeg een SMS van de makelaar dat er nieuws is....

De 1000ste....en vrijheid!

Cryptische titel, niet?

De reden: zondagavond om 23:18 mochten we de duizendste unieke bezoeker op ons weblog verwelkomen; met een gemiddelde van 2,94 views per bezoeker naderen we dan ook de 3000 'hits'.

Wie die duizendste was weten we niet: maar als jij om die tijd op een Windows XP PC met Explorer 6.0 vanuit Nederland ons log bezocht, was jij het waarschijnlijk.

Naast Nederland krijgen we overigens bezoek uit België, Indonesië, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Spanje, de Verenigde Staten en Australië.

En dat vinden we, eerlijk is eerlijk, best leuk.

Omdat we het omslachtig vinden om reacties te moeten "goedkeuren", het zelf ook vervelend vinden om dagen te moeten wachten voor je je eigen posting eens terugvindt, het reageren op elkaar daarom moeilijk wordt, kortom: volwassen mensen met vrijheid kunnen omgaan, is de moderatiemodus vanaf dit moment uitgeschakeld. Je reactie staat dus direct op het log.

Als (en met) dank voor het willen lezen van onze schrijfsels.

Een klein woordje van Robrecht.

Bij deze dan een tekst hoe het er allemaal uitziet door de ogen van een 18-jarige, rustige doch respectabele en grappige jongen die hier op Bali door het leven gaat als Arjuna. (Hey, Robrecht hier)

Och, vakantie hè…Ik klaag niet, en dat was ik ook niet van plan. Maar naast het genieten en niks doen ben ook ik bezig (wees gerust, niet te veel; het blijft vakantie, dûh) met onder andere Australië en het plan om Bali rond te trekken.





Zoals mijn titularis in het tweede jaar altijd zei: “Eerst wat moet, dan wat mag.” En dat ga ik nu toepassen. ☺ (Ja, jullie zien het goed, mensen…Robrecht heeft daadwerkelijk iets geleerd op middelbare school).

Ik ben volop bezig met de inschrijving te maken voor de universiteit. Voor de leken onder ons: Ik moet als internationale student een DVD maken waarop ik auditie doe, met onder andere een monoloog van Shakespeare (iets uit “Julius Ceasar”, op aanraden van Opa Hans. Jazeker opa: “But Brutus is an honorable man!”), dan nog een monoloog van een modernere schrijver (“The Judas kiss” van…iemand…waarbij ik de Ierse filosoof/schrijver Oscar Wilde nadoe) en dan moet ik nog een engelse tekst voorlezen om te zien hoe het met mijn engels in het algemeen is gesteld plus nog eens de redenen waarom ik juist op DIE universiteit wil, misschien wel het moeilijkste. Dus al met al kom ik nóg eens op een DVD te staan!!!! Yiihaa! Ik ben op dreef!!!!!!!

Sommigen vragen wel eens wat ik van plan ben als ik niet word aangenomen, maar in dat opzicht weiger ik een alternatief te zien. Sorry, maar als ik een droom naleef kijk ik naar de weg en niet naar de obstakels. Handig? Of dom? Of allebei?

Wat was dat woord ook alweer?

Oh ja: optimisme.

Dan wou ik ook nog Bali rondtrekken (of is het tracken?) te voet. Waarom? Omdat het toch een plaats is waar ik (half om half, gezien mijn studie) woon, en dan wil ik toch iets verder kijken dan slechts een vakantie-eiland. Dus, wat ik dan wil gaan doen, is:
-Mijn taal bijschaven, karena bahasanya di indonesia belum bagus sekali. (want mijn taal van Indonesië is nog niet heel goed. *poch, poch*)

–Het eiland verkennen. Dus wat is waar, hoe kom ik er en hoe kom ik er niet.

–Het Hindoeïsme uitdiepen. Arjuna (mijn tweede naam) is een personage uit de Mahabharata, waar ik iets van weet, maar niet alles. Stiekem hoop ik tijdens mijn reis een Brahmaan tegen te komen met wie ik kan praten over het één en ander.

-Meer praten met “de Balinees” dan met “de Buitenlander”.

Ik blijf ongeveer een maand weg, maar als het zo leuk is, langer. En als het niet leuk is, dan maar slechts een maand, gna gna. Qua route ga ik dwars door het midden naar het noorden, en dan…eh…


Al veel tips en raad gekregen. (Ga je te voet? Ja. Te voet? Ja.) Maar als ik de Balinees een beetje ken zullen die me vast wel helpen. Wie kan zo’n knappe jongen immers iets weigeren? (Sorry, Michiel K., maar je hoort het goed: Ik ben voor de Balinese dames een knappe jongen, hoHOO!) Ach ja, dit is ook een element wat me hier is opgevallen. Blijkbaar voldoe ik hier ruimschoots aan de schoonheidswaarden waar een inwoner aan moet voldoen, dus ja… Het is wel grappig. Ik heb ook van pap te horen gekregen dat ik een familiepakket rubbers mee moet nemen onderweg, voor het geval dat ik ’s nachts word…ja, ‘overvallen’ is een goed woord. Maar ik denk dat dat wel mee gaat vallen.

Verder hoop ik toch een heel eind te komen met een woordenboek (zeer belangrijk), een volle iPod (zeer belangrijk) en wat geld (hoe minder hoe beter, maar toch: zeer belangrijk).

Was er nog iets? Neuh…Zoals het muzikale duo Acda en deMunnick al zong: “als dit het is, is dit het -3x-; En we zullen het wel zien.” (Mooi nummer trouwens, “Het regent zonnestralen”. Echt een aanrader.) En zoals Herman Finkers al zei: “Ik ben gek op citeren.”

Credite Quia Absurdum,
Arjuna

Another day in the last paradise.

Zondagmiddag precies 12.00 uur.

Komen net van ons zondagochtend-ontbijt bij Batujimbar café.

Jos zat al aan zijn ontbijt en wij zijn gezellig bij hem aangeschoven. Robrecht heeft een behoorlijke portie nasi kuning met bijbehoren achter de knopen (volgens mij kan die jongen dag en nacht rijst eten!), Elise en ik een bescheiden portie omelet met toast. Peter is eerst naar de kapper gegaan, waar ik ook geweest ben en ook een heerlijk manicuurtje heb laten doen, om zijn hoofd te laten scheren dus hij is weer zoals hij hier in Sanur al bekend staat “bapak gundul”.

Nadat ook Peter een “mandje” nasi kuning had gegeten en we nog wat boodschappen hebben gescoord is Peter nog even een boekje gaan kopen en ben ik met de kinderen weer naar huis geslenterd.

En nu zit ik dus achter mijn lap-topje te schrijven.

Heerlijk is dat. Hoe verwend kan een mens zijn. Het was in België al zo gewoon om even iets op internet op te zoeken of te mailen. Nu ik het een tijdje gemist heb besef ik dat. Misschien is het voor mij ook meer het idee dat ik dan geen contact kan hebben met de iedereen die we in België en Nederland hebben achtergelaten. Nu het weer kan voel ik toch weer een soort band/verbinding met iedereen, vooral ook omdat ons belgisch telefoonnummer het doet.

Misschien moet ik het een beetje nuanceren want mijn laptop heeft tot nu toe af en toe nog wel wat moeite met verbinding hebben. Graag zou ik bij deze iedereen willen verzoeken niet te grote bestanden naar mij te mailen want dat kan mijn ‘topje niet allemaal aan en moet ik minimaal een half uur wachten tot alle mail binnen is. Maar toch, blij ben ik nog steeds.

Vanmiddag een heerlijk rustige middag dus. We hoeven niet hier naar toe en hoeven niet daar naar toe. Tot een uur of 5 dan. Want dan gaan we naar Tineke en Willem waar we uitgenodigd zijn voor een feest. Zij wonen in Padanggalak waar we vorige week geweest zijn om het vliegerfestival te aanschouwen.

Ik heb begrepen dat 3 pembantus (van Jos, van Martha en van Tineke) daar al een paar dagen bezig zijn om te koken voor vanavond dus dat betekend voor mij morgenochtend misschien toch maar 5 minuutjes langer op de cross-trainer. Jahaaaa, dat doet Stefke al een week, iedere ochtend vóór het ontbijt. Oke dan, bijna iedere ochtend. Als ik les Bahasa Indonesia heb moet ik om 08.45 weg en als ik dan eerst wil trainen moet ik te vroeg opstaan vind ik. Dat is dus 5 op 7 wél. Dat vroege opstaan begint volgende week pas als Elise naar school gaat, die begint n.l. om 08.00 uur al. Ik sta nu n.l. tegen 08.00 uur op het apparaat met de muziek lekker hard, loop dan even ongelooflijk trots op mezelf te zijn, stap onder de buitendouche het vieze zweet van mezelf af te spoelen en spring dan in het zwembad. Ik moet zeggen, écht vervelend is dat niet.

Goed, over het feestje vanavond dus morgen meer.

Het feestje van gisteren van Leo was geweldig gezellig. De ondergaande zon (je moet wel opletten want het is zo voorbij maar ongelooflijk prachtig), de mensen, het eten (voornamelijk rijst met vis waaronder barracuda waar ik toch gemengde gevoelens bij had want die heb ik onder water nog in prachtige scholen zien zwemmen) en enorme voortreffelijke garnalen zo groot als kreeft, de muzikanten die oud Indonesische liedjes speelden (was erg leuk geweest vooral voor mijn ibu en aya) maar ook “She’s got a ticket to ride”van de Beatles met een grappig accent en natuurlijk “Rock around the Clock” (ieder Indonesisch bandje speelt rock and roll) waarbij Leo helemaal uit z’n dak ging in het rulle strandzand wat niet gemakkelijk dansen is en ook vooral de locale bevolking die daar op zaterdagavond met de hele familie op het strand komen om te zwemmen, te kletsen, te eten en vooral de kinderen te laten spelen.

Zo ook onze Elise die het allemaal geweldig vond en met iedere willekeurige voorbijganger een praatje maakt vooral als ze een schattig klein kindje op de arm hebben. Onthouden, restaurant Ramayana in Jimbaran. Wel om 17.30 daar zijn voor de ondergaande zon en ook niet vergeten; eerst thuis uitgebreid naar de toilet gaan want daar is het, laat ik zeggen……….nou…..niet zoals thuis (op zo’n moment zou je willen dat je man was!).

Sampai bertemu lagi!
‘bu Steppie

Vrijdag en zaterdag..

Vrijdag was weer zo’n dag van veel van alles. ’s Morgens het vervolg van de slapstick rond het kopen van een zilvergrijze motorfiets – toen we aankwamen, bleek het door Jos gereserveerde exemplaar spoorloos verdwenen en stonden er uitsluitend zwarte exemplaren.

Okee, zwart is een heel stuk beter dan rood, maar nu we zover zijn moet en zal het ook een zilvergrijze worden. Dus Jos aan de telefoon met de mevrouw waarmee hij om 10 uur een afspraak had en die er natuurlijk niet was.

Morgen terugkomen maar weer.

Daardoor in een geweldige stemming op de terugweg even gestopt bij een valhelmen-winkel want daar hebben we er één van in een min of meer volwassenen-maat bij de huurmotor gekregen. Dat is te weinig.

De helm die ik wilde (een matzwarte, past mooi bij de helm voor Elise) hadden ze niet in mijn maat.
Wel dus, maar die lag op een hoge plank en de verkoper was te lui om 'm te pakken. Ik heb 'm eerst vier andere van die plank laten halen om 'm te pesten, en toen pas de goede. En blijven glimlachen, natuurlijk. En toen besloten om toch maar een andere te nemen waarvoor hij de etalage in moest om ‘m te pakken: dit is ‘m. Cool, niet? Van binnen ben ik weer helemaal 17. Nu de buitenkant nog.

’s Middags van alles geregeld, naar Hoek van Holland op de motor met Stef achterop, uit eten en dat was ook weer leerzaam: bestel je biefstuk hier niet rood / rare, want dat leidt tot opstand in de buikholte.

Zaterdag! Traditioneel gaan we dan op bezoek bij de motorfietsenboer en lo and behold: ze zijn een zilvergrijze afleverklaar aan het maken en dat wordt de onze. Zeggen ze tenminste. Eind van de week ophalen.....

Stef en ik zouden naar een paar stukken land gaan kijken, maar Stef kon niet (te druk met inkopen doen) dus ben ik alleen gegaan met de makelaar.
En daar zat een mooi stuk bij.....zonder dat Stef het gezien heeft, heb ik gevraagd de onderhandelingen maar te openen. Want ik weet zeker dat ze het prachtig vindt. We houden jullie op de hoogte.

Vervolgens bezoek van Sonja en Gerard, Chantal en Jack. Van alles gegeten: lemper, risolles, lumpia van Nyoman, pasteitjes, salade, tempe....en gezellig!

Maar helaas te kort: zij moesten terug naar Kuta en wij trouwens naar Seminyak, want daar zouden we de verjaardag van Leo vieren.


Geweldig! Vanaf half zes met zo’n twintig mensen aan/bij een grote tafel op het strand genieten van de zonsondergang, heerlijk vis, garnalen, schelpdieren etc. gegeten - zulke tropische avonden kunnen niet lang genoeg duren. Zie ook de foto’s hieronder.

ON LINE!!

Ja, ik moet wat (maar zeker niet alles) terugnemen van mijn teksten gisteren over onze internet-expert want inmiddels zijn we in het bezit van een deels werkende router en werkt Harry’s telefoon ook perfect op dit netwerk.

Over het hoe en wat zullen we nu op dit voor ons late tijdstip niet uitweiden, maar het werkt!

We zijn dus belbaar op het 014-nummer – maar liever niet na 17.00 uur Belgische tijd. Want we gaan hier om 23.00 uur onze tijd wel meestal slapen.

En nu kunnen we dus ook makkelijker antwoorden op vragen op het blog, enzovoort enzovoort. Want er zijn twee laptops en binnenkort drie in het netwerk en zo.

En verder was het vandaag een, laat ons zeggen, weer licht enerverend gebeuren. Morgen meer. Namens ons allemaal: knuffels.

Tja.....deel 3 en slot

Zei ik gisteren dat dat internet voor 9.00 uur vanochtend geleverd zou zijn? En dat ik een motor ging kopen?

Wat was ik nog heerlijk naïef toen, hè?

Te beginnen met de motor. Dat moest een anthraciet-kleurige worden, had de huisraad (=Steffie, met de kinderen in een adviserende rol) besloten. Van de vijf kleuren (zwart, wit, blauw,rood en dus anthraciet) was dat de mooiste. Daarna zwart, dan wit, dan blauw maar zeker geen rode.

Peter en Jos op pad, terug naar de winkel van gisteren om ‘m te bestellen.

??? Anthraciet??? Nee hoor, zei het meisje wat ons ook gisteren had geholpen. Die kleur is er niet. Ik toonde haar de folder, waar er toch echt één op stond. Bleek de folder te zijn van een ander model.

Goed: zwart,zilvergrijs, rood en blauw waren de opties nu. Okee, dan maar een zilvergrijze. Een rode? vroeg het meisje. Nee, zilvergrijs. Zo gezegd, zo gedaan.

Bij thuiskomst ging de telefoon: zilvergrijs is ook niet leverbaar.

Blijven over: zwart, blauw en rood. Een rode dan maar? Vroeg het meisje. Nee, een zwarte stond tweede op de voorkeurslijst en die moest het worden.

Kort en goed: Jos ging nog eens langs de winkel en daar bleek dat zwart ook niet tot de mogelijkheden behoorde. Toch een rode dan maar? vroeg het meisje....

Inmiddels kennen ze Jos daar nu. Hij heeft het koopcontract staande aan de balie opgegeten, is naar het collegabedrijf één kilometer verderop gegaan (waar ze, volgens het meisje, ook niet konden helpen om de juiste kleur te leveren) en heeft er daar één gereserveerd.

Een zilvergrijze. En die gaan we zometeen kopen.

Intussen hebben we er ook eentje gehuurd voor een paar weken, kunnen we vast wat rondscheuren en wennen aan het verkeer hier; misschien moesten we er ook maar een tweede bijkopen maar dat zien we komende week wel.

Dan: internet. Vóór 9.00 uur zou mijn tussenpersoon hier met de spullen staan, dus ik dacht zo tegen half 11: kom, laat ik hem maar eens een SMS-je sturen en vragen hoe het ermee staat.

SMS-je terug: ik sta nog in de rij.

Kan gebeuren, afwachten nog maar even.

Om 1300 uur de telefoon: ze moeten hier je creditcard hebben (“hier” is in Denpasar, half uurtje met de taxi), kun je komen?
Ik dus in de taxi gesprongen en erheen.

In een lege hal waren we direct aan de beurt – dat wil zeggen: het formulier dat ik moest invullen, heb ik daar ter plekke ingevuld, credit card afgegeven en hoppa: binnen een half uur was alles geregeld. "Over een uur bent u on line meneer Herfkens."

Dit had ik dus drie weken geleden alleen wel afgekund: de verhalen over wachten hier en wachten daar van de expert die me hiermee aan het lijntje hield, lijken een excuus – hij heeft volgens mij gewoon he-le-maal niets gedaan, drie weken lang.

Hij zou wel zelf, direct, het modem komen installeren dus Peter met de taxi naar huis terug.

Waar ik twee uur op ‘m heb zitten wachten.

En toen ik, inmiddels boos, naar buiten liep om met m’n huurbrommertje naar mijn Geheime Wapen te rijden en zware maatregelen te nemen, kwam hij aanlopen – hij zat al anderhalf uur lekker te kletsen met de bewakers hier en wilde weten waar ik heen ging.

Ik heb ‘m niet gewurgd, maar dat ga ik misschien vandaag nog doen.

We hebben het modem aangesloten, dus we zijn on line – dat is het goede nieuws.

Maar hij heeft alsnog het verkeerde abonnement zitten regelen, dus ik heb betaald voor een router waarmee we ook de telefoon zouden kunnen gebruiken en diverse computers, maar die blijkt nu niet in het abonnement te zitten. “Out of stock, I bring tomorrow” , ja natuurlijk.

Maar goed: we kunnen mailen, internetten, reageren op reacties op het weblog enzovoort dus het belangrijkste is geschied. Hosanna! WE ZIJN ON LINE!!!!

O ja: de de jacuzzi doet het nu ook helemaal! Hij borrelt harder dan ik na een Thaise maaltijd, dankzij voortvarend ingrijpen van Nyoman.

Nu snel uploaden want ik ga Steffie wegbrengen naar Leo en Martha, daarna met Jos die motor regelen, dan naar Kuta want daar moet ik om 1100 uur zijn voor weer een andere afspraak, dan terug want om 1400 uur met Sri naar land kijken...maar het gaat de goede kant op!

Tja....deel 2

Hoe het gegaan is met de ellende oplossen van gisteren?
Laten we beginnen bij het container / visum traject: daar is nu twee weken versnelling in gekomen en de verwachting bij “de andere kant”, laat ik het om redenen van anonimiteit en zo daar maar bij laten, is dat er nog meer versnelling te behalen is omdat regels .......... We zijn benieuwd.

Dat geldt ook voor het internet-gebeuren. As we speak / write wordt er ineens koortsachtig gewerkt. De formulieren die gisteren zogenaamd al klaar waren, waren natuurlijk helemaal niet klaar maar zijn met 1000 excuses net (drie kwartier na werktijd) gebracht zodat ik ze kan invullen; morgen voor 9 uur komt men met nog eens 1000 excuses installeren en zijn we in de loop van de dag on line. Nog steeds zijn we benieuwd.

Ook hier laat ik het geheime wapen maar even onbenoemd maar het is een zij. En nu een hele boze, die zonet belde met de vraag of de spullen gebracht waren en of ik wilde bellen als er alsnog problemen zouden ontstaan. Dan zou, zo te horen, de andere testikel ook zonder verdoving worden verwijderd bij de boosdoener. Ha! Dat zal hem leren!

En de jacuzzi-meneer krijgt morgen met een ontketende Nyoman en in haar kielzog de facility manager te maken. Ik wens hem sterkte. Ze lacht wel lief, maar dat zijn de ergsten. Kijk maar naar naar Steffie.

Verder:
- hebben we vanochtend nog wat concrete afspraken kunnen maken voor het oplossen van een probleem van een vriendin in Nederland,
- heb ik via Jos kennis gemaakt met een mevrouw die aan het grond-front gaat helpen en me /ons morgen meeneemt om het één en ander te gaan bekijken,
- ben ik met dezelfde Jos een motorfiets gaan bekijken en die ga ik morgen kopen,
- ben ik met (hé, hallo!) Jos en Leo voor een tijdelijke auto op pad geweest maar weet ik nog niet zeker of dat nu zo snel wel nodig is hier,
- heeft ons gezinnetje samen geluncht en weten Robrecht en ik nu dat rica-rica ayam best wel heet is (bestel nooit iets waar de ober van gaat lachen, mensen!),
- gaat Steffie keihard met haar Indonesisch - de studiebol heeft haar huiswerk nu al klaar,
- werkte de televisie-satellietontvanger perfect, dus kwam er daarom vanmorgen ongevraagd een monteur die er aan heeft lopen prutsen zodat we nu de helft van de kanalen kwijt zijn – maar die kerel krijgen we morgen nog wel te pakken,
- heb ik Bert vanmorgen gesproken en hij gaat me naar een prima timmerman brengen die boekenkasten voor ons gaat maken (want als ooit die container nog komt moeten er toch ruim 500 boeken een plaatsje krijgen),
- heeft Jos me op de motor naar een kapper gebracht (maar daar ben ik nog niet “behandeld”) die niet alleen haren knipt (in mijn geval: koppen scheert) maar ook nog masseert c.q. je nek breekt dus ik weet niet of ik wel durf – maar na een rit bij Jos achterop durf ik eigenlijk alles wel,
- hebben Jos en ik aan het zakelijke front belangrijke resultaten geboekt (maar zonder te werken want dat mag ik hier natuurlijk nog niet),
- ben ik goed bezig, vind ik zelf, met het schrijven van materiaal voor mijn vrienden / compagnons Upe en Eric van bezieling.org
- en gaat het echt best wel heel erg goed met het ontspannen en rustig aan doen en niet stressen. Tjonge, wat ga je automatisch onthaasten op Bali. *NOT*

Op dit moment is Elise zowaar uit het zwembad en zit ze voor de TV. Robrecht speelt wat op zijn gitaar; de avondschemering begint. De wind is gaan liggen, de vogels maken zich op voor de nacht. Boven de palmbomen voor me hangen nog twee vliegers in de lucht. De lampen in de tuin branden al maar de krekels zijn nog stil – over een half uur, als het donker is, begint hun concert.

En ik zit op de veranda. Met een biertje, toch maar eens zien of dat ontspannen lukken wil.

Tja....

Tja....als je een beetje lekker wilt eten, dan zorg je natuurlijk wel voor voldoende personeel in de keuken...

Maar dan heb je ook wat......


En zoals je aan Milly, yours truly, Horst en Jos kunt zien: het werd weer eens knap laat.






Na lang aandringen van Elise is de Boeddha bij het zwembad in gebruik genomen. Één of andere barbaar heeft namelijk bedacht dat je die kunt gebruiken als waterspuwer en natuurlijk moest en zou ze zien hoe dat werkt. Het resultaat op bijgaande foto. Ik neem aan, dat iedereen hier dezelfde associatie mee heeft als wij. Elise laat zich op haar kop p.....juist.

En op verzoek van Denise publiceren wij hier De Broek. Inmiddels mag Robrecht hiermee alleen ’s avonds en onder politiebegeleiding over straat; de foto is dan ook op een geheime plek genomen en wordt via een server in Nigeria geupload en gehost.





Dan bereikten ons vragen hoe het zat met onze spullen, onderweg van België naar hier.

Laat ik beginnen met het volgende: onze internet-aansluiting. Zoals bekend, zou afgelopen maandagochtend iemand komen om de laatste documenten, handtekeningen, copie credit card etc. te regelen. ’s Middags zouden er mensen komen om de apparatuur te installeren en dinsdag zouden wij on line zijn.

“Zouden?” Ja, want natuurlijk (begrijp ik langzamerhand) was er niemand op maandagmorgen.

En ook ’s middags niet.

En dinsdag niet, dus Peter bellen en vriendelijk vragen. Verbaasd antwoord (nota bene van de meneer die had beloofd maandagochtend te komen!): “is er niemand geweest? Nog niet aangesloten? Ik ga direct bellen!” En hij hing op.
Er gaat dus helemaal niets gebeuren, er komt niemand. Ook vandaag niet, morgen niet, de hele week niet maar misschien in augustus. Ik moet gewoon opnieuw beginnen vanaf nul.

Terug naar de container. Deze week uiterlijk zouden wij onze KITAS krijgen, de werkvergunning die nodig is omdat de douane niet begint met inklaren voor ze dat document in Surabaya hebben.

Gisteren een mail: de verblijfsvergunningsprocedure (die bijna drie weken geleden gestart zou zijn en nu afgerond) gaat vandaag beginnen. Dat duurt twee weken, die nu extra zijn. Daarna gaat het nog een maand duren voordat de werkvergunning komt, want dat blijkt ineens een tweede, langere, extra procedure te zijn.

Dan nog drie weken inklaren en een week transport hierheen. Dus op zijn vroegst zijn onze spullen hier begin oktober, drie maanden na de met de verhuizer afgesproken datum. En voor die drie maanden moeten we natuurlijk betalen, want de container staat al sinds 7 juli in Surabaya en dat kost extra geld – 3000 dollar om precies te zijn.

Het frustrerende is, dat we dus gewoon de spullen een dag voor vertrek hadden kunnen laten inpakken in België – alle inspanning om het “ op tijd” te doen, zijn niet alleen voor niets geweest, maar juist contraproductief.

“Maar soms gaat het goed, want die jacuzzi, die werkt toch?” hoor ik je denken.

Nee natuurlijk niet. Hij is gevuld, maar het filter is nog steeds smerig en het belangrijkste van een jacuzzi: de bubbels, zijn er niet. Het is gewoon een bak stilstaand water, maar de mensen van het jacuzzibedrijf zijn tevreden en dus vertrokken. Dus ook hier beginnen we weer vanaf nul.

Stef gaat zo dadelijk naar Indonesische les en ik ga, glimlachend en beleefd, de verschillende mensen vragen om toch een beetje versnelling te brengen in de jacuzzi, internet en de container. In oplopende volgorde van belangrijkheid.

Ik denk wel dat ik weet wie de leukste ochtend heeft.

....en lui dat we worden...

Zondag: ontbijten bij Batujimbar want wij zijn niet zo van de vaste routines. Leuk mensen kijken. Kort weerzien met Bert en Anneke (zij waren er met een ander gezelschap), we hebben afgesproken deze week te bellen en bij te praten.

Verder zwemmen, lezen, koken (Stef), beetje kaarten. En we hebben wat DVD’s gekocht: 3 seizoenen Soprano’s (alleen de eerste hadden ze niet ^&&(@#F dus die moet ik nog in Kuta zien te scoren), Sponge Bob Action Movie en Johnny English (Rowan Atkinson). In totaal 14 DVD’s, dus voor 8 Euro kunnen we wel weer even vooruit. Ook, omdat we de series Gooische Vrouwen van Stef op rantsoen hebben: 1 aflevering per week.

Robrecht heeft een rugzak en een kompas aangeschaft voor zijn rondje Bali; hij is vast van plan om dat zo veel mogelijk lopend (stappend op zijn Vlaams) te doen. Respect als hij dat voor elkaar krijgt!

Vandaag (maandag) heeft Jos Yati gebracht; Stef is samen met Yati en Nyoman wezen shoppen voor het eten want Horst en Milly komen hier vanavond eten (en Jos natuurlijk). En Yati en Nyoman koken; Stef dus *niet*. Apart gezicht, net zoiets als een voetballer op de tribune.

Verder heeft Nyoman de pura gerenoveerd; dat ziet er toch een stuk beter uit? Nu nog hopen dat de goden zorgen voor een snelle internet-connectie, maar daar heb ik een hard hoofd in – drie uur geleden zou de installateur er zijn en we hebben nog niemand gezien.

Maar ach: het is mooi weer (en naar we begrijpen in Europa niet) dus wat boeit het? Zwemmen dan maar. En luisteren naar Robrecht, die Shakespeare aan het instuderen is voor zijn toelatingsexamen.

Verslag derdegraadsverhoor Robrecht H.

Je ben nu twee weken op Bali. Tijd voor het opmaken van de tussenstand!
Hoe vind je het hier nu, na twee weken?
Leuk, het is hier vrij rustig met leuke mensen maar ik heb nog wel een vakantiegevoel.

Wat is de score op de blijfmeter vandaag (1 = vandaag naar België, 10 = nooit meer weg)?
Een 9 . Ik wil hier wel heel graag blijven, maar we hebben wel familie in Europa en het is wel leuk om daar ook nog een paar keer naartoe te gaan.

Wat of wie mis je het meest?
De familie en het Holtus-zeilkamp, dat mis ik ook wel.

En het minst?
De regen, dat is het eigenlijk wel.

Versta je de taal al een beetje?
Een beetje, sedikit zoals dat hier heet.

En het spreken, hoe gaat dat?
Net zoals het verstaan, het gaat een beetje gelijk op. Het valt me goed mee.

Wat eet je hier het liefst?
Nasi goreng, omdat het lekker is –het springt er voor mij echt uit.

Wat wil je zien / doen tijdens je rondreis over Bali?
Ik hoop veel mensen te ontmoeten, mijn taal een beetje bij te schaven en ook toeristische en niet-toeristische dingen te zien. Verder zie ik wel wat mijn pad kruist.

Wat vind je van de Balinese schonen?
Ze zijn wel leuk, ook mooi maar wel een beetje verlegen.

Wat ga je zeker doen de komende weken?
Mijn acteerkunsten bijschaven als voorbereiding voor de universiteit en ik ga zeker nog een keer zeilen. En verder vakantie vieren natuurlijk!

Welke afsluitende boodschap heb je voor de lezers?
Jullie zijn nog niet van me af !(Holle lach terwijl hij door vier gespierde cipiers naar zijn kerker wordt teruggebracht)

Diepte-interview met Elise

Je ben nu twee weken op Bali. Tijd voor het opmaken van de tussenstand!
Hoe vind je het hier nu, na twee weken?
Wel leuk. Het is een mooi huis in een mooie omgeving, het is makkelijk dat deze omgeving ook een naam heeft en dat is Golden Villas, want als ik een keertje verdwaald ben kan ik een taxi pakken en zeggen waar ik naartoe moet.

Wat is de score op de blijfmeter vandaag (1 = vandaag naar België, 10 = nooit meer weg)?
Een 6, want ik vind het hier wel heel erg leuk maar ik zou mijn vrienden wel graag terugzien.

Wat of wie mis je het meest?
Ons oude huis en mijn vrienden.

En het minst?
Dat het in België zo koud is.

Versta je de taal al een beetje?
Nog niet echt, maar al wel een paar woordjes zoals Ibu en Hallo.

En het spreken, hoe gaat dat?
In het Engels gaat het heel erg goed, maar Indonesisch dus nog niet.

Wat eet je hier het liefst?
Beefburger met friet.

Kun je door een waterkraan?
Wat bedoel je daarmee? Wil je even serieus blijven, anders stop ik ermee.

Wat ga je zeker doen de komende weken?
Zwemmen en shoppen en natuurlijk naar school gaan.

Heb je daar zin in?
Best wel, omdat het spannend is.

Welke afsluitende boodschap heb je voor de lezers?
Ik doe de groeten aan iedereen die ik in België ken. En de mensen die ik niet ken, hoop ik ooit nog eens een keertje te ontmoeten.

Dank je wel voor dit interview Elise.
Oké.

Steffie geeft antwoord

Je ben nu twee weken op Bali. Tijd voor het opmaken van de tussenstand!
Hoe vind je het hier nu, na twee weken?
Leuk, maar ik heb nog wel een vakantiegevoel. Ik ben nog bezig om een beetje te kijken hoe ik mijn dag in kan delen.

Wat is de score op de blijfmeter vandaag (1 = vandaag naar België, 10 = nooit meer weg)?
Vandaag (nadenkend) een 7. Omdat ik het nog vroeg vind is het niet zo hoog, ik moet mijn draai nog vinden. Maar het is wel boven de 5 want het buiten zijn vind ik hier leuk, de manier van leven hier.

Wat of wie mis je het meest?
Familie en vrienden en het idee, dat je niet maar zomaar kunt bellen of SMS-en over iets onbenulligs. Dat deed ik daar minstens tien keer per dag. Ook als de “Belgische” telefoon straks werkt, is het toch anders.

En het minst?
Het poetsen en het weer, en het altijd maar “ik moet eerst dit want anders mag ik niet dat”-gevoel.

Versta je de taal al een beetje?
Dat gaat steeds beter.

En het spreken, hoe gaat dat?
Ook steeds beter, denk ik. Nog niet helemaal zoals het moet, ik moet nog wel meer durven.

Wat eet je hier het liefst?
Van alles. Wat moet ik zeggen? Ik vind alles lekker, de sushi, ze maken heerlijke pasta’s, de Indonesische snacks......

Wat ga je zeker doen de komende weken?
Cross trainen, de machine is er nu en ik ben vandaag begonnen. Het ging goed, viel me eerlijk gezegd niet tegen.

Welke afsluitende boodschap heb je voor de lezers?
Ik ben niet zo’n boodschapper. Nou vooruit: wie dit leest is gek ;-))

Peter komt er ook niet onderuit

Je ben nu twee weken op Bali. Tijd voor het opmaken van de tussenstand!
Hoe vind je het hier nu, na twee weken?
Eueueuhh. Jeetje, best een lastige vraag. Onwerkelijk. Ik ben hier wel maar nog niet echt.

Wat is de score op de blijfmeter vandaag (1 = vandaag naar België, 10 = nooit meer weg)?
Een 7. Zit ‘m vooral in dingen die nog geregeld moeten worden. Zoals Chica, en het gevoel dus dat ik hier nog niet thuis ben.

Wat of wie mis je het meest?
Euh, vrienden en familie en onze plek in Oud-Turnhout. En wat ik trouwens ook wel een beetje mis trouwens is het tempo waarmee je dingen daar voor elkaar kan krijgen.

En het minst?
De kou en de stress. Hoewel dat laatste natuurlijk wel een beetje raar klinkt bij wat ik net zei.

Versta je de taal al een beetje?
Ja, dat gaat best goed.

En het spreken, hoe gaat dat?
Per dag een beetje beter. Ik moet eigenlijk wat tijd besteden aan het oppoetsen van mijn grammatica.

Wat eet je hier het liefst?
Nasi Campur en Sushi.

Wat vind je van de Balinese schonen?
Schattig en ik ben gelukkig getrouwd. Anders ging ik hier snel voor de bijl.

Wat ga je zeker doen de komende weken?
Mijn draai vinden en bezigheden opstarten.

Welke afsluitende boodschap heb je voor de lezers?
Onder voorbehoud: vanaf dinsdag schijnen wij on-line te zijn. Euhm......*grijnst*

Update

Dinsdag is een dagje luieren geweest – Zwembadderen, lezen, terrasje pikken, kortom: lui. Rond vijf naar Hoek van Holland, eindelijk kennis gemaakt met Willem en Tineke – Willem en ik doen al een jaar pogingen om elkaar te spreken en op één of andere manier lukt dat maar niet, maar nu wel.

En, niet onbelangrijk: ik heb een telefoonnummer van een Balinese mevrouw die land in de aanbieding heeft: zowel te koop als te huur (en dan meteen voor 25 jaar of langer). Morgen maar eens bellen.

Hoe het met de jacuzzi gaat? Nou, best wel eigenlijk. ’s Middags heeft er een jongen met een doekje voor mond en neus in gezeten en blijkbaar was hij het gedoe met het steentje als beitel zat: hij smeerde spul op de tegels waarvan mijn ogen op twee meter afstand al gingen wateren. Maar het hielp wel!

Hoe kan het dat het nu ineens wel loopt? Ik weet het niet. Wel heb ik ’s morgens met Nyoman, onze pembantu, gesproken over onze pura, de huistempel. Die ziet er niet uit; versleten en gebroken parasols, versiering half vergaan en smerig en dat kan niet. Stef en ik willen dat anders. Nyoman blij en zij gaat nieuwe spullen kopen op de religieuze markt – goedkoper dan wanneer wij het doen. En: “als jullie dat doen Peter, zullen de goden je helpen in plaats van tegen werken”.

Twee uur later was de jacuzzi schoon. Nog niet in bedrijf, maar het is een begin.

’s Middags zijn Stef en de kinderen wezen shoppen. Robrecht heeft een broek gekocht die werkelijk iedere verbeelding tart: hij is zo afschuwelijk fluoriscerend groen, dat kindertjes en honden huilend op de vlucht slaan zodra hij verschijnt. Zelf vindt Rob het “flashy en beschaafd”.

Woensdag stond in het teken van land: we hebben de Balinese dame gebeld en zijn haar ’s middags op gaan halen om land te bekijken. En daar zat een mooi stuk bij, weliswaar niet te koop maar te huur, maar wel op een hele mooie locatie en niet duur. We denken na....

Donderdag: schoolspullen halen voor Elise. En dat waren er veel. En nodig, want op 4 augustus begint haar school; gelukkig maar, want anders lost ze nog eens op in dat zwembad. En dan ziet ze tenminste ook weer eens wat kinderen van haar eigen leeftijd.

Robrecht heeft een mondharmonica (gestemd in C, voor de kenners) aangeschaft en kondigt aan dat hij daarmee op de WC gaat oefenen. Ongewijfeld is dat ook “flashy en beschaafd” in zijn optiek.

En toen kreeg ik een telefoontje van Hasron, de gids die we die jaar geleden hadden bij onze Java-reis en die vorig jaar vij ons heeft gelogeerd in België. Hij komt vanavond aan en dus op bezoek. Tof!

In de middag eerst nog even (regel,regel) naar Citra omdat de douane in Surabaya papieren wil hebben om te kunnen starten met inklaren.

En de jacuzzi werkt! ’s Morgens kwamen er zes mannen de tuin in (1 werkt, 5 hebben het er met elkaar over – het is net de Nederlandse overheid) en ’s middags is het voor elkaar. En de pura is nog niet eens klaar!

’s Avonds is Hasron er, heel gezellig en hij blijft logeren. Afgesproken dat hij hier slaapt als hij op Bali is (meestal maar 1 nacht), want anders slaapt hij op de grond in een vergaderruimte van zijn bedrijf en dat is natuurlijk een beetje raar als we hier zoveel ruimte over hebben.

Hasron en Robrecht gaan in oktober samen naar Sumatra, met Hasron’s familie Idul Fitri vieren. Geweldig.

Vrijdag: ik ben ziek en niet zo’n beetje. Al een paar dagen zat het er aan te komen (keelpijn, beetje lusteloos) en nu is het zo ver. Stef is naar haar eerste Indonesische les, samen met Leo en Martha, bij hun thuis. Die spreekt het dus over een paar weken beter dan ik, ze gaat nu al zo hard vooruit. De kinderen trouwens ook. Maar even een time out.

Layang layang

is het Indonesische woord voor vlieger. En die hebben ze hier van klein tot groot, groter, nog groter, grootst.

Afgelopen zondag was er een vliegerwedstrijd op het strand van Padanggalak (iets ten noorden van Sanur), waar verschillende banjars het tegen elkaar opnamen. Dagen tevoren hadden we daar al “last” van, want de vliegers moesten van verschillende plaatsen via de openbare weg naar het lanceerplatform worden vervoerd.

Dat gaat per vrachtwagen, die omringd is door motorfietsen die op hun beurt weer worden bemand door über-enthousiaste banjar-leden. Zo’n vrachtwagen rijdt op het midden van twee rijstroken, want de vliegers zijn al snel zo’n zes à zeven meter breed. Zodat iedereen aan de kant moet – en wandelaars bij voorkeur een beetje bukken op de wat smallere stukken.

Het gaat dus niet snel – en als je er achter rijdt, ga jij ook niet snel.

Het zal niemand verbazen, dat het spitsuur het optimale moment is voor vliegertransport. Maximum exposure, heet dat in marketing termen – je bereikt de meeste mensen en dat kun je in dit geval heel erg letterlijk nemen. Op deze momenten is het nut van een valhelm heel evident, zeg maar.

Op de dag zelf zijn wij naar Padanggalak afgereisd, tezamen met enige duizenden Balinezen. Op het strand was het gezellig druk: de deelnemers, de kijkers, de verkopers van allerhande etenswaren, de verkopers van petjes en zonnebrillen en vliegers, de verkopers van nutteloze dingen, de verkopers van ècht nutteloze dingen......en dat alles bij een flinke zon en op een zwart strand. Druk en bloedheet dus.


En opletten, want nu zijn de vliegers van de vrachtwagen af en worden ze gedragen naar het veld waar ze worden opgelaten. Uiteraard niet in een rechte lijn, maar onder begeleiding van muziek met een omweg door zoveel mogelijk publiek. Omdat de meeste Balinezen kleiner zijn dan wij, over hun hoofden heen. Omdat wij groter zijn dan de meeste Balinezen.......juist. Bukken.



Als ze omhoog gaan, is het een prachtig gezicht. Sommigen hebben een traditionele vorm, andere zijn het resultaat van een creatieve benadering zodat je ogen tekort komt. Vooral als er iets niet goed gaat, want dan gaat niet alleen de vlieger omlaag maar ook het touw, dat heel strak staat en vlak over je heen komt. Als je Balinees bent. En omdat wij groter zijn.......juist. Bukken maar weer.


Had ik al verteld dat er zoveel kracht op die vliegers staat dat er tussen de 10 en 20 mensen bezig zijn om het ding vast te houden? Nee? Nou, dat is dus zo en dan heb ik het nog niet over de hele grote die een kilometer verderop in de lucht hingen en die wij maar niet zijn gaan bekijken (volgend jaar hebben we dan ook nog wat) want daar schijnen er wel 100 aan te hangen. Hebben we gehoord, (nog) niet gezien.

Maandagochtend zijn we naar Carin en Dolf geweest, mensen die hier al 20 jaar wonen. We hebben een rondleiding door hun huis en tuin gehad.....prachtig gewoon. Ogen tekort gekomen en ik kan hier nou wel proberen om dat allemaal te gaan beschrijven, maar kijk zelf maar: http://www.villa-in-bali.com/sanur/nederlands/farelliresidence.htm

Ze doen van alles, een voorbeeld van “je hoeft je hier geen moment te vervelen”. Inspirerend.

’s Middags naar Nusa Dua, want Koen en Ellen zitten daar met hun kinderen. Zij zijn Belgische kennissen van ons waarmee we hadden afgesproken elkaar hier op Bali te treffen; zo gezegd, zo gedaan – en vrijdag komen ze bij ons.

Intussen van alles (nog) aan het regelen; ongelofelijk hoe je toch nog tijd tekort kunt komen. Het onthaasten gaat langzaam.
Robrecht is zijn plannen aan het maken om de komende weken op eigen houtje het eiland te gaan verkennen, Elise komt af en toe uit het zwembad maar ligt er het liefst 24/7 in en Stef zou Stef niet zijn als ze niet vrijdag haar eerste dingen met andere vrouwen hier zou gaan doen.

Heel, heel langzaam beginnen zich de contouren af te tekenen van een leven hier dat niet “vakantie” heet.

50

Liever geen bloemen, geen bezoek. ;-)

l a n g z a a m . . . .

Een paar rustige dagen en dat was ook de bedoeling. Twee dagen geleden naar Carrefour, zoals Steffie al beschreef.

Gisteren begreep ik dat de bedrijfsleider van die Carrefour zijn jaarbonus voor het komende decennium in één dag heeft verdiend. Hij heeft een villa gekocht en op de lokale televisie verteld dat hij de rest van zijn leven niet meer wil werken. Hij had nog wat tekst over één of andere mevrouw die ik niet helemaal kon volgen, alleen “feeding frenzy” en “millions” kwam steeds in zijn verhaal terug. Vreemd, wij waren er die dag maar ik heb niets gezien.

We zijn naar grond wezen kijken; drie stukken die te koop stonden en waarvan er één mogelijk iets voor ons is. Met de mensen die ons daar heen brachten en die ik hier maar even als Tom en Elly aanduid omdat ze denk ik liever anoniem blijven, nog even wat teksten uitgewisseld over (het gebrek aan) mores hier bij landverkopers, makelaars en aanverwant volk. Waaruit maar weer bleek dat we er goed aan hebben gedaan om een PMA op te richten en niet met een Balinese nameholder (die in jouw naam een huis koopt) of in een leasehold-constructie te werken. En dat hier inderdaad regels gelden, maar dat de familie van de verkoper en de kepala desa, het dorpshoofd, minstens zo belangrijk zijn.

Daarna naar Hoek van Holland met de kinderen; Robrecht heeft er gitaar gespeeld, Carin en Dolf hebben ons uitgenodigd om bij hun langs te komen (gaan we maandag doen) en verder was het gewoon gezellig. Na afloop gevieren naar de bengkel, verse vis en kangkung eten. Heerlijk!

Gisteren wéér shoppen; Jos had ons aangeraden om eens naar Tiaradewata in Denpasar te gaan – een lokale versie van de Hema. Hij was daar ook met Yathi, en inderdaad: ze hebben er van alles. En druk, mensen, drúk....om 10 uur ging het nog wel, maar toen we rond 12 uur weggingen was het niet gewoon meer. De parkeerplaats volledig verstopt, de weg ernaar toe ook. Volgens de taxichauffeur is dat iedere dag zo, behalve zondag. Dan is het pas echt druk, zei hij. Laat maar.

Lunchen (nasi campur, kan ik iedere dag wel eten), boekje kopen en luieren naast en in het zwembad. Eten (thuis), lezen, kaarten, naar bed.

Ondertussen ook nog even naar het internetcafé geweest en wéér geen –mail! Uit het oog, uit het hart, zou je zeggen maar mijn vader had ik een paar dagen terug aan de telefoon en hij vroeg of ik onderhand eens op zijn mail wilde reageren.
Hoe kan dat nou? Wel, KPN heeft onze provider (Tiscali) overgenomen en me een mailtje gestuurd met de mededeling dat ze alle instellingen hadden overgezet. Behalve (en dat hadden ze niet vermeld) dan dat ze de servers hadden veranderd en de mail dus niet meer aankwam. Daarvoor moest je (als er na een tijd bij gebrek aan mail een belletje gaat rinkelen) zelf maar even op internet gaan zoeken en instellingen veranderen naar eigen inzicht/kennis, die essentiële instructies hadden ze maar niet gestuurd maar goed verborgen op hun site: goed lezen, paar pagina’s doorklikken en weten waar je naar zoekt, dan lukt het wel. Zodat er toen ik het voor elkaar had met enige vertraging 57 mailtjes binnen kwamen, waaronder een paar (inmiddels) heel urgente. Met dank aan KPN en excuses aan de verzenders.

Ik ga snel uitgebreider reageren – want vandaag komt er internet in huis! Tenminste: dat zeggen ze.
Want als het gaat om het Balinese tempo, is het volgende voorbeeld misschien wel verhelderend.

Onze jacuzzi werkte niet. Dat bleek hier ook bekend te zijn, maar pas op de dag van onze aankomst is men aan het werk gegaan om alles hier schoon te maken en te repareren. Waarom zou je dat eerder doen, nietwaar? Tenslotte wisten ze pas vier maanden dat we zouden komen.

Na een dag werkte de jacuzzi, maar toen was-ie nog niet schoon – er zat aanslag op de tegels en die moest er volgens de heren wel af.

Dus het water er uit, en schoonmaken maar.

Op de eerste foto zie je de oogst van een dag noeste arbeid. Juist, die vijf tegeltjes in het midden die niet meer wit uitgeslagen zijn, die zijn het.

Natuurlijk komen ze niet iedere dag schoonmaken en àls ze komen, komen ze niet de hele dag. “Ze” is misschien wat veel gezegd: er komen er tussen de één en vier, maar er is er maar eentje aan het werk, die er na een uurtje de brui aan geeft. Want het is hard werken hoor, als je het met dit gereedschap (zie de volgende foto) moet doen.
Er zijn nu 19 tegeltjes klaar.

Inderdaad, met een steentje wordt ieder vlekje met de hand zorgvuldig weggeklopt en in dit tempo heb ik goede hoop dat we rond kerstmis de jacuzzi in gebruik kunnen nemen.

Maar wat geeft het?

O ja: vandaag ben ik jarig, ik heb een mooie draagtas voor de Mac gehad en borrelglaasjes, vanavond gaan we uit eten bij Kayu Manis (Italiaans!) maar het vieren van de verjaardag doe ik pas eind september – dan is Hans ook hier.

Update: vergeet dat internet voorlopig. Kan niet, ADSL zit vol (wist niet dat dat kon) en op z’n vroegst over 3 maanden is er kans op uitbreiding. Nu begint het hele circus opnieuw met een andere vorm van breedbandverbinding, iets wat 3,5G heet en blijkbaar minder traag als dikke peop sneller is. Waarom komen ze daar niet meteen mee?

*zucht*

Op naar het Internet-café maar weer.

Eerste indrukken

Gisteren was het woensdag 9 juli. De dag dat Balinezen mochten kiezen voor hun nieuwe gouverneur. Dus een vrije dag voor iedereen. Zo ook voor onze pembantu Nyoman . Voor deze vrije dag heeft ze trouwens afgelopen zondag wel gewerkt waar ze anders altijd vrij is.

Die ochtend heerlijk uitgeslapen, niet geheel onnodig want Jos is de avond ervoor een borrel blijven drinken bij ons wat erg gezellig was. Zo blijkt maar weer hoe simpel het is om alle problemen in de wereld op te lossen in één avond.
Peter was trouwens eerder op dan ik en het viel mij (hem trouwens ook)op dat hij zei “sta je ook zo op want het is mooi weer buiten”………….dúúúúh Waar wonen we ook al weer?

Als ik zeg nog steeds een soort vakantiegevoel te hebben is dat natuurlijk niet zo gek, we zitten hier pas een paar dagen. En toch is het raar. Elise gaat over 3 weken al naar school hier. Dan zal het wel anders zijn denk ik. We weten allemaal heel goed dat we hier niet meer weggaan en dat maakt het vakantiegevoel wel een beetje vreemd.

De dingen die ik in België deed, hoe leuk ik dat ook vond, moet ik echt loslaten. Alles is hier zo anders, sociaal gezien zijn wij hier gewoon expats en echt integreren zal daarom niet of nauwelijks gebeuren. Het verschil in levensstandaard is gewoon te groot ben ik bang. Maar dat wisten we.

De dagindeling ook. In België stond ik ’s morgens op op vrije dagen, at een boterham, ging de hond uitlaten, koffie drinken, keuken opruimen, slaapkamers opruimen, wassen, strijken, stofzuigen, boodschappen doen, beetje socializen, koken, eten, keuken opruimen enz. enz. Op schooldagen was het eigenlijk min of meer hetzelfde alleen komt daar dan Elise naar school brengen tussendoor en het feit dat ik meer op de tijd moet letten.

Dan kwamen daar mijn lieve vriendinnen in Turnhout nog bij die ik toch in de gaten moest houden anders kwamen ze nooit ergens op tijd ☺. Grapje! Toch wil ik bij deze vast Steph, de nieuwe Ladies Night-manager, er aan herinneren dat ze eind augustus aan de kaartjes voor september moet denken. Tegen die tijd hoop ik toch dat we internet in huis hebben dan zal ik proberen de kaartjes vast te reserveren. Dan zal ik ook vaker een mailtje kunnen versturen. Hoe moet dat toch zonder mij!! Zucht…

Nee, zonder gekheid. Ik bedoel maar te zeggen dat er altijd wel iets was om te doen of aan te denken. Hier naar toe, daar naar toe. Hier naar toe bellen daar naar toe bellen. Dan weer die mailen, antwoorden enz. Hier een etentje, daar een bezoekje. En dan heb ik het nog niet over een paar maanden terug dat ik nog actief was bij de hockey-club. (ik ben trouwens stik-nieuwsgierig hoe het “nieuwe” clubhuis eruit gaat zien.)

Hier gaat het iets anders. Voorlopig althans.
Opstaan, douchen. Naar beneden waar Nyoman een lekker kopje (“tas”voor onze Vlamingen) thee maakt en een vers fruitsapje van appel, appelsien, banaan, mango, ananas, papaya, whatever er in de fruitmand ligt. Ontbijten, en dan? Soms komt Jos, soms niet. Vandaag hebben we geen boodschappen nodig, hebben we gisteren al uitgebreid gedaan, hierover straks meer. Meestal gaat Peter eerst even naar het internetcafé om tekst op de weblog te zetten. Kinderen liggen vrijwel meteen na het ontbijt in het zwembad. D.w.z. Elise ligt erin en Robrecht erop, op zijn band met hoofdkussen en Elise probeert hem daaruit te krijgen. Verder lezen, schrijven Peter en ik wat en roep ik af en toe wat naar Nyoman die voor ons iedere dag de slaapkamers, badkamers, toiletten e.d. poetst en strijkt.

Gisteravond heeft Peter in de buurt nog een spel kaarten op de kop kunnen tikken, waar we al een paar dagen naar op zoek waren en hebben we dus gezellig een potje zitten kaarten (presidenten, kennen jullie dat? Erg leuk.). Waarna Elise even door Robrecht het zwembad in geduwd werd en wij daar een leuke kiekje aan over hielden. Kunnen jullie misschien aan de foto zien of ze het wel of niet leuk vond? Wij zijn er nog niet uit.

Gisteren trouwens ook weer eens gekookt, vind ik niet erg. Ook omdat opruimen, afwassen e.d. daar dan niet bij hoeft te horen omdat onze pembantu dat doet! Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik dat toch weer wel gedaan heb gewoon omdat dat er nog te veel in zit denk ik. Misschien is het ook het niet moeten maar mogen. Whatever.

Deze ochtend is het dus hetzelfde verhaal. Kinderen in het zwembad, Peter terug van het internetcafé, ik aan het schrijven. Robrecht is trouwens al vanaf dag 1 iedere dag, vóór het avondeten, voor zijn vechtsport aan het trainen. (zie foto) Petje af, hoor. Compleet met vechtpak en band! Dan besef ik toch wel dat de hitte hier door ons niet zo als hitte wordt ervaren. Het zit toch een beetje in ons bloed denk ik. Het is wel warm maar last hebben we er niet van.

De boodschappen gisteren. Wij wisten al van vorig jaar dat er een Carrefour geopend ging worden langs de bypass van Kuta naar Sanur. We wilde daar eens gaan kijken want we hadden toch wel het één en ander nodig, en ook uit nieuwsgierigheid natuurlijk.

De chauffeur vroeg aan ons hoeveel tijd we ongeveer nodig zouden hebben. Waarop Peter zegt, ik 5 minuten maar mijn vrouw een paar uur! Achteraf bleek die paar uur zeker nodig te zijn, goed dat we de chauffeur niet op ons hebben laten wachten.
Gigantisch! Ik vond de Carrefour in Turnhout al groot maar écht, Turnhout eat your hart out!

Om te beginnen is bij de oprijlaan de security stevig. Naar binnen kijken en kofferbak open. Geeft je wel een veilig gevoel moet ik zeggen. Dan denk je dat je de supermarkt in gaat. Neeheee.. Hier ga je sowieso nergens naar toe zonder gegeten te hebben dus het eerste wat je ziet is een eettentje, maar ook een paar meubelzaken met in het midden van dit alles een enorme roltrap waar je met karretje op kan. Oké, dan zal de supermarkt wel boven zijn, neeheee. Eerst nog een paar boetiekjes langs. Batik, speelgoed, schoenen, tassen (Oei, gevaarlijk voor mij, maar ja je MOET erlangs wil je bij de supermarkt komen), locaal maar ook Dolce&Gabbana, Versace enz.enz. Aiaiaiai, niet makkelijk voor een vrouw. Peter had die tijd goed ingeschat bij de chauffeur. Toch…..niets gekocht daar! Wel bijna een Macbook voor Robrecht maar dat was omdat die nog niet geleverd waren.

Verder natuurlijk nog het ene eettentje na de ander met daaronder zelfs een Teppanyaki-restaurant. Dan nóg een roltrap omhoog waar je met je neus meteen jahaa, in een eettentje valt. Westers weliswaar maar toch…eten zul je! Allemachtig, daar heb je de Carrefour! Tig kassa’s op het eerste gezicht en bij de ingang natuurlijk security. Mijn mond viel open en dat bleef maar gebeuren. Groot, groter, groots, grootst en dan nog groter. Alles kun je er kopen, maar dan ook alles. Waar koop je anders een crosstrainer dan in de Carrefour? Hebben we dan ook gedaan. Mijn ideale supermarkt. De gebruikelijke producten plús vrijwel alles wat je maar kunt bedenken op Aziatisch gebied. Rauw, voorgemarineerd, klaargemaakt, voorgebakken, hoe je het maar wilt hebben! Rijst, kleine verpakking of groot en alles wat daar tussen zit. Lang, gebroken, met vlies, thai, basmati Surinaams enz.enz. Bamisoep, anderhalve gang vol! Maar ook zelfs franse kaasjes e.d. Vis, rauw in ijs, vers (zelf aanwijzen) in het water of in ijs al in een heerlijk uitziende marinade, allerlei soorten schelpdieren en dan eventueel los in zakjes de bijbehorende bumbu. Letterlijk bèrgen met allerlei soorten fruit, groentes die ik nog allemaal wil uitproberen en achter moet komen hoe ik het klaar moet maken. Need I say more? Ik werd helemaal gek. Hier kijken daar kijken, arme kinderen die moesten achter mij aan rennen met een maar steeds voller wordend winkelwagentje.

Kortom, Carrefour I’ll be back!!

Een bericht van Elise

Ik vrees dat ik het hier heel leuk vind en dat ik (jammer genoeg voor m’n oude vrienden) hier wel wil blijven. Het is niet dat ik m’n oude vrienden niet mis hoor, integendeel, elke dag en nacht droom ik ervan om ze weer terug te zien dus doe ik de groeten aan iedereen van m’n oude school!

Het huis waarin we verblijven is ook supermooi met 7 bad- en slaapkamers, 8 potjes en 2 jacuzzi’s en een zwembad waar ik elke dag minstens 1 keer in moet zwemmen (van mezelf). En we hebben ook ieder een eigen badkamer (yes!!!) en een eigen potje. Ik heb ook eindelijk een eigen spiegel in m’n kamer.

We hebben ook heel veel geshopt maar zelfs in het grootste winkelcentrum konden we geen spel kaarten vinden waar we al zo lang naar op zoek waren...We hebben ook dingen voor in het zwembad gekocht: een bal, een badje, een klein visje en 2 grote banden met een kussentje eraan!!! We hebben ook een buitendouche waar ik al meteen een hekel aan heb (grrrrrrrr!!!).

Bezoek Bali Art Festival

Photographer: onbekend/unknown/tidak diketahui
Circa/Circa/Sekitar: 1930
Verkregen van/Obtained from/Didapatkan dari: KIT Tropenmuseum, Amsterdam, Holland

Een foto van een jong Balinees meisje, in een prachtige pose met haar borsten ontbloot. Deze foto is van historische waarde omdat hij ten toon is gesteld op de Paris Colonial Exhibition van 1931, waar de Nederlandse overheid Bali groots presenteerde. Het was de gelegenheid waar Bali werd ‘onthuld’ voor het Europese publiek. De foto werd ook gebruikt als de cover van de officiële toeristische brochures van de Nederlandse overheid.

A photo from a young Balinese girl, beautifully posed with her breasts uncovered. This photo is of historical significance because it was exhibited at the Paris Colonial Exhibition of 1931, where the Dutch government presented Bali in grand scale. It was an occasion where Bali was ‘unveiled’ to the European public. The photo was also shown on the front cover of the official tourist brochures published by the Dutch government.

Sebuah foto gadis Bali dalam pose yang sangat indah, dengan dada yang terbuka. Foto ini memiliki arti besar dalam sejarah karena pernah dipamerkan di Paris Colonial Exhibition pada tahun 1931, dimana pemerintah Belanda memperlihatkan Bali dalam skala besar. Ini menjadisebuah kesempatan ketika ‘langse’ dibuka, memperkenalkan Bali kepada kepada masyarakat Eropa. Foto ini dipajang pada covernya brosur pariwisata resmi yang diterbitkan pemerintah Belanda.


Juist. Klik de foto aan en kijk er maar eens goed naar. Niet even snel, maar laat naast de compositie alle details doordringen.

Bloem gezien?

En die andere?

Haar haardracht?

Patroontje van de stof?

Kwaliteit van het beeldhouwwerk?

Mooi hè?

Goed. Vandaag waren we naar het Bali Art Festival. “We” is in deze een ander begrip dan “wij viertjes”. Vanmorgen zijn die vier gaan ontbijten bij Starcafé, het Internet-café waar Hans en Dolf overigens veel groeten van de meisjes van de bediening krijgen.

Daarna met de taxi naar (O, Gruwel!) McDonalds in Sanur – niet om te eten gelukkig, maar om Sonja en Gerard en Milly en Horst op te halen. Na het vervolgens neerstrijken bij (gaap, echt waar alweer?) Batujimbar Café om wat koffie etc. en Jos in te slaan, met z’n allen naar Denpasar.

Want daar is het Bali Art Festival, inderdaad. Onze Joske had een Balinese vriendin, Winda (spelfouten zijn mijn schuld) gevraagd om ons rond te leiden en dat ging prima. Veel gezien, van meuk tot mooi, van prut tot prachtig, van stom tot verstommend.

En dan vooral weinig van de eerste helft, veel van de tweede. Echt heel mooi. Batik, zilveren en gouden sieraden, schilderijen, tempel-paraphernalia, een markt, een tentoonstelling over de traditionele Balinese manier van bouwen, en markt waar van alles te koop is (van boeken over de Hindoeïstische agama via blikken bootjes tot allerlei etenswaren).

En: Bali toeristisch? We hebben in de uren dat we daar waren zegge en schrijve zes (6) niet-Indonesische mensen gezien, alles opgeteld – ik had er maar twee. Robrecht en Elise spotten nog een.........VLAAMS!!!!!! gezin. En wie zegt er hier dat Belgen niet reizen? Nou?

Één van de paviljoens van de tentoonstelling bevatte een serie prachtige foto’s van Bali uit de koloniale Nederlandse tijd. Prachtig, de ene nog mooier dan de andere, een sfeerbeeld wat ons behoorlijk stil maakte. De Bupati van Karangasem met zijn zoon, 1890. Kris-vechters in trance. Pencak silat beoefenaars in 1938. Oefenende Legong danseresjes. Enzovoort, enzovoort.
Die foto hierboven vonden we de allermooiste; en wij blijkbaar niet alleen als je het bijschrift leest. Dat bijschrift heb ik over zitten typen van het origineel, want dat ligt hier op tafel. En als je op bezoek komt, kun je de foto in het echt zien, want hij is niet meer van het Tropenmuseum.

Hij (of moet ik zeggen: ze?) is nu van ons. Veni, vidi, foetsi. Het eerste dat we hier gekocht hebben voor ons nieuwe huis.

Morgen (woensdag) ligt Bali een beetje stil – de nieuwe gouverneur van het eiland moet worden gekozen en dat betekent dat iedereen een vrije dag heeft. Wij gaan dus een dagje zwemmen, lezen en zo en niet te vergeten: Steffie, Robrecht en Elise gaan hun indrukken van de eerste dagen aan het digitale papier toevertrouwen,

Donderdag gaan we de eerste voorzichtige verkenning uitvoeren naar grond; een kennis schoot me er over aan en we gaan maar eens kijken naar een stuk dat te koop zou zijn.

Het is hier leuk.


P.S. Over "leuk" gesproken: Denise heeft de fotoos van het afscheidsfeest in het Paterspand op Internet gezet. Hier links vind je de link ernaar toe. Veel plezier!
P.P.S. Er zijn her wat prpblemen met Internet; ik kan geen verdere fotoos uploaden. Morgen een nieuwe poging!