De Laatste Drie Dagen

Gisteren zijn we de laatste 3 dagen vóór het Balinese nieuwjaar ingegaan.

Dit zijn achtereenvolgens:
Woensdag 25 maart PENGRUPUKAN.

De zuivering van de aarde.
De hele dag door en vooral 's avonds (dit gaat gepaard met mooie parade's met fakkels en offers, veel offers) vinden in ieder dorp ceremonies/offeringen plaats op alle kruispunten.
Kruispunten worden als magisch en gevaarlijk gezien omdat daar over het algemeen boze geesten rondhangen hier gekend als de "Bhuta-Kala".
Balinezen geloven dat deze "Bhuta-Kala" ziektes, ongelukken en allerlei andere mogelijke soorten onprettige gebeurtenissen veroorzaken.
Er worden prachtige offers gemaakt voor de Goden en voorouders, maar ook voor de Bhuta-Kala die goed worden gevoed d.m.v. geofferde dieren en andere lekkernijen.
Het idee is om zoveel mogelijk de boze geesten op 1 plek te krijgen zodat een Priester ze d.m.v. spreuken en heilig water van het eiland kan verdrijven. Dit zuiveringsritueel is zeer belangrijk voor het begin van het Nieuwe Jaar.

Donderdag 26 maart NYEPI

De dag van de stilte.
Deze dag begint om 06.00 uur 's morgens en eindigd de volgende ochtend om 06.00 uur.
Op deze dag ontwaken is als ontwaken op een dag 100 jaar geleden.
Het is nauwelijks voor te stellen. Het horen van alléén vogels, maar dan alléén vogels.
Niemand mag zijn/haar huis uit. Sterker nog, geen harde geluiden en het allerbelangrijkste; 's avonds géén lichten aan.
Binnen is het alleen geoorloofd om de kleinste lampjes (liefst kaarslicht)aan te hebben mits de gordijnen dicht zijn. Televisie mag, maar heel zachtjes. Van buiten af mag niets te horen of te zien zijn.
Hotelgasten mogen het hotel-terrein niet af.
Op heel Bali is het doodstil van 06.00 uur tot 06.00 uur. Geen auto rijdt, geen scooter scheurt, niemand loopt over straat en geloof het of niet, geen vliegtuig vliegt over. Ja, zelfs het vliegveld is gesloten.Het is zelfs zo dat als je je toch over straat waagt je door de religieuze politie wordt opgepakt want zij zijn de enige die over straat mogen om te zorgen dat er geen idiote toerist toch een foto van die stilte probeert te maken.
Probeer je dat eens voor te stellen. Niets, niets, maar dan ook helemaal niets, alleen maar natuur. En daar hebben ze op Bali best wel wat van. Zelfs de honden en kippen houden zich stil, hoe kan het toch??
Ik verbaas me en Balinezen trekken hun schouders op, logisch.
Natuurlijk houdt iedereen zich hieraan, gedraag je je goed dan zullen de boze geesten die over het eiland vliegen, Bali niet zien of horen en door vliegen naar Lombok. Prettig idee toch?
Waar nog ter wereld kan zo'n dag waargemaakt worden?
Persoonlijk voel ik me ongelooflijk bevoorrecht op een eiland te mogen wonen waar dit kan.

Vrijdag 27 maart NGEMBAK GENI

Heel langzaam (vooral niet te snel!) komt het leven weer op gang. Dit is de dag waarop iedereen iedereen gaat bezoeken om elkaar alle geluk te wensen voor het komende jaar. Motoren en auto's zullen weer af en aan rijden bepakt met mensen die etenswaren en kadootjes bij zich hebben.
Maar het allermooist zal de vroege ochtend zijn, vanaf 06.00 uur natuurlijk.
Dan zijn n.l. de uitzichten vanaf het strand naar bijv. Lombok frisser dan ooit en fenominaal. Kristalhelder. Dit natuurlijk wegens het uitblijven van uitlaatgassen de vorige dag.
Wat een eiland!

Op dit moment is het Nyepi een uur of 3 in de middag.
Tot nu toe heb ik nog geen hond of kip (letterlijk)gehoord. Ik hoor alleen het getik van mijzelf op de laptop, vogels en natuurlijk Elise die zich de hele dag in moet houden en niet eens onder de douche mag zingen.
Vanavond gaan we sterren kijken.
Morgen sta ik om 06.00 uur en wandel ik met wie met mij mee wil en mijn fotocamera naar het strand (ik durf denk ik nog niet meteen met de motor,.......laat staan met de Toyota..)om te genieten van een soort uitzicht dat zelfs op Bali maar 1x per jaar mogelijk is.

Nyepi, iets voor Nederland?

Leve het openbaar vervoer!

Zo, dat was een prettige verrassing: we hadden wind mee en om 05.15 stond Petertje al op Schiphol na een voorspoedige reis.......dacht ik.

Maar de bagage-afhandeling op de luchthaven waar Nederland Transportband trots op is, was weer als vanouds.

Probeer je voor te stellen: een enorme hal waar 20 (twintig) bagagebanden staan te draaien. Slechts drie vluchten (alle drie intercontinentaal, Hong Kong, Kuala Lumpur en Denver) geland op dit vroege uur....

....dan besluit het logistieke genie dat die ochtend de bagage-afhandeling stuurt, dat de bagage van alle drie die vluchten op band 16 wordt gelost.

Resultaat: honderden mensen die elkaar verdringen en wachten op bagage die niet komt omdat de band te vol ligt.

Na anderhalf uur was ik buiten: 06.45.

Volgende halte: kaartje kopen voor de trein naar Eindhoven, die om 07,14 zou vertrekken. Op het perron staan kijken naar een mooie nieuwe trein, één perron verderop: de express-Intercity naar Rotterdam. Zo mooi, daar zou ik ook wel eens mee willen meerijden.

Toen die trein de deuren sloot om te vertrekken, riep de stations-omroeper om dat reizigers naar Eindhoven niet via Utrecht konden wegens werkzaamheden tussen Utrecht en Den Bosch. Hun werd aangeraden om te reizen via..............Rotterdam. Wat 5 minuten eerder wel had gekund, maar nu dus niet meer.

Humor om te lachen van de NS. De volgende mooie Intercity naar Rotterdam zou een uur later vertrekken, dus heb ik de trein naar Utrecht maar genomen met het idee: dan maar met de bus naar Den Bosch.

In Amsterdam ZO werd de trein bestormd door honderden jongens en meisjes die dronken en/of zo strak als een paraplu van de speed van een dance party kwamen. Met teksten als “hee, eerste klas, daar mogen wij niet zitten maar we doen het lekker toch” (sterk gecensureerde vertaling van mij) werd tot Utrecht de coupé een afbeelding van de Nederlandse jongerencultuur. Laat ik zeggen dat ik daar niet van ben opgeknapt en nee, ik ben niet vergeten dat ik ook jong ben geweest. Maar dìt....onbeschrijfelijk.

In Utrecht mocht ik eruit en hééé.....er staat wèl een trein naar Eindhoven! Op het andere spoor! Snel gesprint met mijn koffers en hup: erin. Na vertrek kwam via de intercom de mededeling dat de trein inderdaad naar Eindhoven zou gaan – maar via Veenendaal, Zeist, Arnhem en Nijmegen. Niet erg!

Wat de conducteur niet zei, was dat er onderweg nog ruimhartig gepauzeerd zou worden op pittoreske lokaties. De reis, die in Utrecht startte om 07.45, werd in Eindhoven om 10.45 afgerond. Inderdaad: drie uur later.

Waar mijn vader me opwachtte – gelukkig had ik met hem afgesproken dat ik zou bellen zodra ik in Den Bosch was, zodat hij niet al te lang zou hoeven wachten.

Helaas stond de trein in Den Bosch ook een half uur stil – uiteraard nadat mijn vader het startschot had gekregen.

Moet ik nog melden dat de afrit naar de snelweg naar Antwerpen bij Eindhoven was afgesloten?

Om 11.15, ZES uur nadat het vliegtuig landde, was ik thuis. Zes uur, over een afstand van 115 kilometer. Wie zei daar dat het verkeer op Bali niet opschoot?

Thuis in België: waar alles schoon, geschilderd, gezellig met een voorjaarszonnetje, klaar stond. En ik nog snel een paar verse pistoletjes, kaas, hesp etc. kon scoren bij de bakker en kon genieten van een late zondagmorgen. Ha!

Galungan

Het Nieuwjaarsfeest volgens de maankalender (210 dagen lang), ook het feest van de overwinning van Dharma (rechtschapenheid) op het kwaad (Adharma), kortom: Galungan, is weer begonnen.

Het feest duurt 10 dagen en wordt afgesloten met Kuningan, de dag waarom – het woord zegt het al – geel de overheersende kleur is: gele kleding, versierselen etc. etc. domineren het straatbeeld. Naast de enorme hoeveelheid penjors natuurlijk, de bamboe-staken met prachtige versiering op het eind.

Wij zijn uiteraard gaan kijken bij de openingsceremonie: helaas te laat voor de hele vroege vogels, zodat je van die mooie plaatjes hebt van een rij wachtende vrouwen met offers op hun hoofd. Maar wel op tijd om het gamelan-orkest in de tempel voluit te horen gaan en de gezinnen op brommers of te voet, in hun mooiste witte kleding, te zien komen en gaan.











Hasron is gisteren aangekomen – hij blijft tot maandag, dan gaat hij weer terug naar Jakarta om een nieuwe groep mensen op te halen. Gelukkig maar: de crisis waar je op Nederlandse websites over leest, weerhoudt niet iedereen om door te gaan met leven.

Gisteravond zat onze tuin zoals heel vaak weer vol met grote slakken. Deze keer was het blijkbaak tijd voor romantiek; een stelletje slakken had het helemaal met elkaar getroffen en lieten dat duidelijk blijken. Zonder enige remmingen, zich totaal onbewust van wat er om hen heen gebeurde, gaven ze zich over aan hun liefde. Niet zo snel natuurlijk, maar wel heel mooi om te zien. Dat er een derde slak met voyeuristische neigingen getuige van was, deerde hen totaal niet – zodat ik me ook niet gehinderd voelde om daar een fotootje van de maken.

Had ik al verteld dat de Toyota weer kuren heeft? Steffie ging ermee naar Hardy’s, even cool doen met haar nieuwe uitlaat-sound – en werd heel uncool een parkeerplaatsje opgeduwd door de parkeerwachters omdat de koppeling niet meer werkte en ze dus de auto niet in de versnelling kreeg. Ik ben net gaan kijken: de hydraulische vloeistof van de koppelingscylinder staat veel te laag, dus waarschijnlijk zit er een lekje in de leiding. Zometeen bijvullen en naar de bengkel - ik verveel me hier geen moment dankzij dat ding!

Puck en Dolf vervelen zich hopen wij ook niet; as we speak zijn ze zich aan het voorbereiden op een wild life expeditie naar.......de Makro. Want die zit hier ook.

Ik heb een huis!

Met een beetje uitleg:

We (Yugo en ik) gingen bij een agentschap informeren over een huis waar we ons voor aangemeld hadden. Goede prijs, drie slaapkamers, dicht bij de UWA, winkels, etc.
Helaas,...Het werd uitverhuurd aan iemand anders omdat die er meer voor wilde betalen.

Dat wil niet zeggen dat onze aanmeldingen niks waard waren; de property manager vertelde ons dat wij zeer verantwoordelijk leken (lach niet) en dat we eens naar een ander huis moesten kijken. Diezelfde dag.

Dus wij naar dat adres; In dezelfde straat als de vorige, dus de locatie was goed. Eenmaal binnen waren wij heel erg onder de indruk. De keuken en de badkamer waren helemaal gerenoveerd voor de vorige huurder vertrok, dus alles was voor simpele studentjes luxe te over. 2 slaapkamers weliswaar, maar de ingebouwde digitale klok in de spiegel van de badkamer maakt alles goed.
De prijs is iets hoger, maar nog goed te doen. Ik trek er waarschijnlijk dit weekend in.

Het is ongemeubiliseerd, dat wil ook zeggen dat er nog geen internet connectie is. Dus zullen de foto's helaas nog even moeten wachten, maar ik houd jullie op de hoogte.

Poeh.....

...al een week niets op het log gezet....is er dan niets gebeurd?

Toch wel:

Zaterdag: uitslapen na een avondje strand. En vervolgens lanterfanten in het dorp, niet echt actief. Zwembadderen. Lunchen met nasi goreng in een warung die populair is bij bemo-chauffeurs en dus heel goed; Puck werd gelijk voor kleren gestrikt in het winkeltje daarnaast. Dinsadag waren haar kleren klaar.

Zondag een uitgebreid ontbijt bij Batujimbar, gevolgd door nog een dagje lanterfanten...

...en maandag zijn Puck en Dolf op verkenning uitgegaan, terwijl Stef en ik op jacht gingen naar vloertegels voor de keuken. Gelukt! Bij thuiskomst stonden Germaine en Wilma op de stoep, ze zijn op Bali op vakantie en kwamen ons opzoeken. Dat zijn de leuke verrassingen!

Dinsdag wederom een rustige dag, zij het dat de dames op pad zijn geweest en Dolf en ik de firma Generasi met een bezoek hebben vereerd: de schokbreker-rubbers van de Toyota waren aan vervanging toe en ook de bladvering mocht wel weer eens een beetje worden verhoogd. En we kregen daar een ideetje, dat vrijdag werkelijkheid zou worden.....

Woensdag: er op uit! Gede stond ’s morgens op de stoep, we zijn gevieren (Elise was naar school en werd door Jos opgehaald) naar Goa Lawah, Klungkung en Ubud gegaan. Dingen bekijken en shoppen dus.

Donderdag weer rustig in Sanur rondgehangen, vrijdag is Stef met Puck en Dolf naar Kuta getogen. En ik weer naar Generasi, want met de eigenaar daarvan had ik afgesproken om naar zijn neef te gaan.

Die neef is namelijk heel handig en heeft daar zijn beroep van gemaakt. In drie uur tijd heeft hij de uitlaat onder de Toyota vandaan gehaald en een compleet nieuw uitlaatsysteem gemaakt – met aan iedere kant van de auto een roestvrij stalen stortkoker waar een geluid uitkomt.......een geluid.......probeer je een Harley Davidson Fat Boy voor te stellen die sambal heeft gegeten de avond tevoren en nu een tweeling moet krijgen.

Iedere Balinees onder de twintig steekt nu met een brede grijns zijn duim op als we langs komen. Alle andere mensen negeren ons of reageren met afgrijzen. Wij voelen ons weer de pubers die we denk ik altijd zijn gebleven.


Zaterdag zijn we met zijn allen en Gede vertrokken naar Tabanan-Pupuan-Seririt-Banjar-Lovina, om zondag via Singaraja-Kintamani-Sukawati terug te keren; een prachtige rit. Omdat Gulingan, het maan-nieuwjaarsfeest dinsdag begint, zijn overal de penjors al weer in groten getale aanwezig – morgen nog meer. Ook zijn we nog bij "onze" Nyoman langs geweest ,die ons had uitgenodigd om bij haar thuis te komen op haar vrije dag. Heel mooi huis, leuke tuin: verzorgd, schoon....en ze had heerlijk gekookt zodat we om 4 uur 's middags aan de derde warme maaltijd van de dag zaten.

Zoals jullie weten...

...of niet; maakt eigenlijk niks uit. Maar ik heb de afgelopen dagen niet stilgezeten.

Want, afgezien van het harde studeren, ben ik druk bezig met het zoeken van een huis, en een baan.

Het huis hebben we gevonden. Met we bedoel ik: yours truly, en een Japanse vriend, genaamd Yugo Hoshi. Met het plan om samen een huis te delen, hebben we er eentje gevonden: perfecte locatie, op loopafstand van de Unie en plaatselijke winkels, en met een rente die de helft is van wat ik nu betaal. Het huis heeft 3 slaapkamers, dus als we nog een persoon vinden die met ons -zélfs met ons- wil wonen, wordt de rente per persoon nóg lager, en het wordt er alleen nog maar gezelliger op. MAAR:
nu is het nog de vraag of we er gaan wonen. Het applicatie-formulier is ingedient, nu wachten of we er daadwerkelijk mogen wonen.

Een baan heb ik ook gevonden: Ik ben net (het is nu half 9 's nachts) op sollicitatie-gesprek geweest bij de firma Premium Security, die zorgt voor (dûh) beveiliging her en der. Dus bij festivals, concerten, nachtclubs, maar ook ziekenhuizen, banken en andere popiejopie bedrijven. Ik kon ook kiezen voor Private Bodyguard, maar dat werd te veel reizen, en na 3 weken in Perth gaat dat nogal moeilijk.
Ik, als groentje, heb natuurlijk nog geen vergunning; dus eerst een 3-daagse cursus, zelfstudie thuis (naast het studeren zelf; wordt plannen) en dan krijg ik een 'security guard license'. Met daarop wis en waarachtig ook werk.

Een aardigheidje: Mijn baas doet aan de vechtsport Nimpo, Net als ik (een tjidje terug en in België weliswaar, maar toch). En toen ik de naam zei van mijn Sensei (Werner van Hoye) kreeg ik de tekst "I know that person. Met him before. It's a fuckin' small world, that is."

Wie kan dat ontkennen?

Ze zijn er!

Gisteren aangekomen na een lange reis via Kuala Lumpur: Puck en Dolf, die blijven tot de 28e.

En om maar meteen door te pakken: Puck viert vandaag haar 39e verjaardag, waarmee we haar natuurlijk van harte feliciteren. Vanmorgen gezamenlijk naar Batujimbar geweest, geluncht met Robrechts favoriet: nasi bungkus en vanavond gaan we naar een restaurantje aan het strand om lekker te eten en misschien nog iets te drinken ook op haar gezondheid.

De beide echtelieden hebben nu siesta, wat Spaans is voor "jetlag uitslapen" en zometeen gaan ze (weten ze nog niet) Skypen met Robrecht, die het heel erg naar zijn zin heeft in Perth.

Toyota-perikelen deel 529

U dacht: He, ik hoor ze al een tijd niet meer over die hardtop die ze gekocht hebben dus dat zal wel goed gaan? Nou, euh......nee. Ga er maar even voor zitten.

Sinds we terug zijn is de stand ongeveer als volgt:

Bij terugkomst een mooie auto opgehaald bij de bengkel. Roll bar erin, alle roestplekjes netjes bijgewerkt, helemaal okee.

Alleen werkte de airco niet meer.

Geen nood: we hebben het systeem vervangen door arko (=alle ramen kunnen open) maar na verloop van tijd werd dat toch best vervelend. Het is namelijk best warm en vooral vochtig nu.

Toen er dus een uitlaatsteun afbrak en gelast moest worden, heb ik gevraagd of ze in de bengkel ook wisten waar de AC gemaakt kon worden en dat wisten ze. Ik naar het opgegeven adres in Denpasar en daar lieten ze zien dat:

a) er geen freon meer in het systeem zat
b) dat kwam omdat er een pakking in de compressor lekte
c) ook het filter moest worden gereinigd
d) hee, de blaas-unit in de auto is niet origineel! Wij hebben er nog eentje, hebben? (dwz omruilen en bijbetalen natuurlijk). Is veel mooier!

Kortom: een aantal uren en vele duizenden rupiahs later hadden we een perfect marcherende AC. Heerlijk!


De volgende dag startte de auto niet meer.

Gebeld met de garage van Paul Nyoman. Wayan kwam met een accu en startkabels, deed wat onduidelijks onder de motorkap en startte de auto. “Nu een flink stuk rijden Peter, accu opladen”. En zo geschiedde.

De volgende dag startte de auto niet meer.

Gebeld met de garage van Paul Nyoman. Wayan kwam weer met een accu en startkabels, deed weer wat onduidelijks onder de motorkap – en trok een kabeltje van de bobine stuk; bleek al die tijd amper contact te hebben gemaakt. He? Zou dat de boosdoener zijn geweest ? Fluks gerepareerd en hij startte de auto. “Nu een flink stuk rijden Peter, accu opladen”. En zo geschiedde en het moet gezegd: de auto reed als nooit tevoren. Dagenlang.

En toen startte de auto niet meer. Deze keer toen Steffie van school wilde wegrijden met Elise. En toen was ik het zat.

De Toyota heb ik een waarschuwing gegeven: je gaat nu het laatste kans-traject in.

En Wayan en Paul hadden die laatste kans al lang gehad. Ik ben naar een werkplaats gereden waar ik al eens eerder was geweest en waar ik een goede indruk van had: monteurs in overalls, een goed gevuld magazijn met originele onderdelen etc. Je gaat op een gegeven moment op die dingen letten.

Daarvan een monteur meegenomen met een accu. Die de auto startte en direct zei: “je accu is leeggelopen en dat blijft-ie doen want je startmotor is niet goed meer”. Hij nam de auto mee en de volgende dag was-ie klaar: niets vervangen, ook de startmotor niet – maar ze hebben het complete electrische systeem uit elkaar getrokken, eens heel goed schoongemaakt (startmotor had vervuilde contacten waardoor hij af en toe kortsluiting maakte als de auto stilstond, zodat de accu snel leegliep) en afgesteld (de dynamo kon de accu onvoldoende bijladen) en nu is het: kijken naar het sleuteltje en de auto springt al aan. Rijdt beter, rustiger en zuiniger ook nog. En alles bij elkaar kostte het repareren 6 euro.

De eigenares van deze bengkel (ze heet Wayan) heeft zelf drie Toyota hardtops, vindt de onze een hele goede maar we hadden wel even naar het electrisch systeem mogen kijken.......bijna alles nieuw en nog niet werken, dat kan toch niet?


*zucht*

Even tussendoor

Laatst een werkelijk prach-ti-ge franse film op TV gezien, met nog mooiere muziek.

Hier is de link voor één van die liederen: http://www.youtube.com/watch?v=h7wcKLZr248

Maandagmorgen, maandagmorgen...

"dan heb ik heel geen zorgen want dan mag ik naar mijn baas" zongen onze Vlaamse helden van Katastroof.

Bij ons: Elise naar school, Steffie op de cross trainer en Peter naar de Belasting (ja, het pasje is binnen!) en daarna hebben Stef en ik koffie gedronken met de restanten van Jos. Die, naast het oplopen van een paar lelijke schaafwonden, door zijn ongeluk ook zijn bril is kwijtgeraakt en de wereld nu heel soft focus bekijkt.

Dat kàn natuurlijk niet, dus hebben we hem 's middags ingeladen en zijn mee geweest om een nieuwe bril te kopen.

Moeten we nog melden dat bij binnenkomst bij de opticien er weer "hee Jos! Wat doe jij hier???" klonk uit de kelen van een paar Nederlandse toeristen? Nee he? Wordt eentonig, toch?

Desalniettemin: hier de eerste foto van Jos met zijn nieuwe aanwinst. Staat-ie niet geweldig?




P.S. Zijn helm is ook geschaafd. Zonde natuurlijk. Als hij die nu gewoon niet op had gehad, was die helm tenminste nog heel. Tja....

Als zand tussen je vingers

loopt de tijd hier weg; als je na het opstaan niet heel snel iets doet, is de avond alweer daar, zo lijkt het.

Vorige week hadden Steffie en ik gepland om in het zwembad te experimenteren met haar camera, om dan later in de week in Padangbai te gaan duiken. Ik wilde de auto wassen, en de motoren. Gaan golfen met Jos, minstens één keer.

Niets van dat alles is doorgegaan en ik weet niet waarom. Ja, andere dingen gedaan. Maar toch......straks gaan we toch het zwembad in. Denk ik.

Wat wel gebeurd is? Och, natuurlijk gaat er tijd in de bouw zitten – we hebben sanitair besteld bijvoorbeeld, en kranen. En elke dag een paar keer op het project gaan kijken. Foto’s maken van de mensen die er werken, die vervolgens uitdelen (we dachten persoonlijk, één voor één maar je kunt net zo goed proberen om een klas kleuters netjes een ijsje te laten eten in een draaimolen. Ze stonden met zijn zoveel-en-tachtigen op hun hoofd in de doos met foto’s; gelukkig hadden we die wel apart verpakt met een pakje kretek-sigaretten zodat uiteindelijk iedereen het zijne kreeg.) wat geweldig leuk was- het plezier op de bouwplaats was letterlijk voelbaar.

Ik ben met Alex naar de Belasting geweest. Iedereen met een Kitas moest namelijk vroeger een miljoen rupiah betalen zodra hij/zij het land verlaat en dat is nu verhoogd naar 2,5 miljoen, 170 Euro. Als je een belastingnummer hebt, hoeft dat niet en Alex wist hoe je aan zo’n nummer moest komen.

Inderdaad, bij de Belasting. Opvallend is toch, dat ze daar in tegenstelling tot in Nederland, wèl invulling weten te geven aan de kreet: “leuker kunnen we het niet maken, maar wel makkelijker – en vooral vriendelijker”. Wat een verschil....

Bijvoorbeeld: dat pasje krijg je als je hier werkt en daarover belasting betaalt. Dat doe ik nu niet, heb ik ook gezegd – maar ”ik ben het wel een keer van plan” en dus krijg ik zonder problemen een pasje. Lief he?

Natuurlijk blijven ambtelijke stijlbloempjes als “nee, dit is het loket Kastje, u moet eerst naar balie Muur” wel van kracht. Voor het aanvragen van een pasje had ik veel copieën van paspoort, Kitas etc, meegenomen en zou een formulier invullen. Maar daar hoorde een zegel bij (meterai heet zo’n ding, kost 6000 rupiah en je moet op ieder belangrijk stuk zo’n zegel plakken en je handtekening daarover heen zetten) en dat kon ik drie verdiepingen verderop kopen.

Natuurlijk wisten de giechelende meisjes die op die verdieping onduidelijke dingen doen nergens vanaf. Na drie verschillende kantoortjes vonden we achteraf de mevrouw die die meterais uitgaf, en waar we ook het formulier konden invullen.

De check op de gegevens, terug bij de eerste balie, was minimaal. Ik had als naam ook Harrie de Hamster kunnen opgeven (niet gedaan) en een niet bestaand adres (per ongeluk wel gedaan). Vandaag mag ik mijn pasje halen. Ben ik weer een stukje meer Indonesiër geworden.

O ja, en afgelopen vrijdag was het de laatste vrijdag van de maand. Ik had het kunnen weten: de datum dat de lokale politie het inkomen aanvult door verkeerscontroles. En ze staan altijd op hetzelfde punt ook, in de onoverzichtelijke bocht bij Bali Hyatt.

En nog, nog tuinde ik erin. Geen helm. Geen rijbewijs bij me. Geen kentekenbewijs. Geen verzekering. 250.000 rupiah boete, die ik natuurlijk niet wilde betalen maar mijn voorstel van 50.000 vond de agent weer niet genoeg. Na lang onderhandelen met zijn baas buiten het zicht van iedereen hebben we gesetteld voor 100.000, zonder bonnetje.

Maar ja.....zes-en-een-halve euro, in Nederland was ik er denk ik zonder taakstraf, rijbewijs kwijt en een eervolle vermelding in de Telegraaf niet vanaf gekomen. Om over de boete nog maar te zwijgen.

En Elise’s mailbox hebben we gerepareerd – waar we een maand oud mailtje aantroffen van Nederlandse mensen die een jaar lang door Oost-Azië trekken (ze zijn gelijk met ons vertrokken) met hun dochter van bijna 12 en die ons wel wilden spreken omdat ze vanaf juli misschien ook op Bali komen wonen. Wij met excuses voor de late reactie terugemaild- en laten ze nu net in Sanur zijn! Heel aardige lui, en hun dochter en Elise kunnen het uitstekend vinden samen.

Zo, nu eens kijken hoe het met Jos is – vrijdagavond is hij bijna platgereden door een wit busje (Ja, ook hier rijden ze ! Ook hier!) en heeft het vege lijf kunnen redden door de sloot in te rijden – maar hij zit wel onder de schrammen en butsen. Maar het had natuurlijk veel erger gekund, gelukkig had zijn brommer nog een geldige ceremonie-bescherming.

Op de Uni

Na een week vol studeren is het misschien wel leuk om zo eens even een beschrijving te geven van wat ondergetekende allemaal uitspookt op zo'n universiteit.

De lezingen zijn bijzonder leuk. Alle professoren zijn voorzien van een goede hoeveelheid humor (behalve die van Filosofie; een oude baardige man met een coltrui die 5 kwartier in een uur ratelt), de onderwerpen zijn leuk (anders zou ik er niet zijn), en elke dag naast andere mensen zitten zorgt voor nieuwe verrassingen. Een minpuntje is echter dat de stof er zeer snel doorheen gaat, dus even snel met papieren vliegtuigjes gooien is er nauwelijks bij.
En de boeken zijn zwaar. Dik, met bijbelpapier (heel dun papier waar je doorheen kan kijken) en met hele kleine lettertjes. Er staan gelukkig wel plaatjes in.
Deze week gaan ook de Tutorials en Laboratoria van start, waar het belangrijk is dat je zélf het hoe en waarom uitlegt aan de Tutor, dus dat wordt nog interessanter.
Al met al, ik heb tot nu toe nog geen spijt.

-Maar Robrecht, wat doe je dan zo tussen lezingen door?
Een interessante vraag, en laat ik die beantwoorden met een feit over de Uni zelf. De UWA beschikt over het zogeheten Guild Village. Hier kan je komen voor de honger, dorst, of andere dingen die gelaaft moeten worden. Een stuk grond met daarop:

Een restaurant/kantine/café
Een bank
Een reisbureau
Een boekenwinkel
Een tweedehands boekenwinkel
Een opticien
Een kledingzaak
Een apotheek
Een ATM (oh nee, 2. Oh nee, 3)
Een souvenirwinkel
Zodoende.

Maar naast de Uni zijn er ook andere dingen aan de hand. Zo had ik vorige Maandag 2 afspraken: met de Drama Society en in een workshop met de belofte voor werk.
Helaas, dat laatste mocht niet wezen, want de Drama Society had een feestje. Met bier en pizza. Vooral bier. En wijn. Sommige lieden deden mij denken aan Holtus Zeilkampen en anderen gedroegen zich ook zo. Dit gepaart met hele leuke spelletjes voor mensen van onze leeftijd die ik niet ga herhalen.
Kortom, een leuk feestje. En het liep een beetje uit, dus had ik geen tijd meer voor die werk-afspraak. Maar niet getreurd, deze workshop is elke maandag. Dus ik ga het morgen nog eens proberen.

Zo ben ik tevens met een Japanse vriend aan het zoeken naar een huis om te wonen. Voor ons eigen, niet in een homestay of iets dergelijks, maar gewoon lekker onafhankelijk. Zo'n huis hebben we immers gevonden; op loopafstand van de Uni, ongemeubiliseerd weliswaar; maar deze heeft 3 slaapkamers, dus zijn we aan het zoeken gegaan naar een derde housemate. Ik dacht deze gevonden te hebben in het feestje hierboven: Ze heet Danielle, heeft mij haar telefoonnummer gegeven, maar weigert mijn sms-jes te beantwoorden of mijn telefoontjes op te nemen. Dus oftewel heeft ze toch geen zin om met ons te wonen, of ze had iets te veel gedronken om het juiste nummer op te zeggen. In ieder geval, we zijn nog op zoek naar een derde.
Mocht deze niet komen, dan betalen we met zijn tweeën iets meer huur dan met zijn drieën, maar dat is dan nog steeds goedkoper dan in de homestays waar we nu zitten, dus dat komt wel goed.

Gisteren nog met een paar mensen op stap gegaan naar het plaatselijke Chinatown (hier heet het Northbridge) met nog eens de uitnodiging om in hun band te gaan spelen en om drumles te gaan geven. Dus misschien moet ik hier echt werk van gaan maken (om maar eens een woordspeling te gebruiken. Snap je 'em? Werk? Je zou er een voorstelling van kunnen maken).

Genoeg voor vandaag, nu is het tijd om mijn notities in orde te maken, en studeren voor volgende week.
Het blijft gelukkig wel leuk allemaal.