Rustigjes....

Maandagmorgen, het zonnetje schijnt en Fortis wordt als ik het goed begrijp ongeveer genationaliseerd. € 250 euro mag iedere Nederlander ophoesten voor de egotrip van Maurice graaf Lippens. En iedere Belg zo’n € 450 – dus als officiële Nederbelgen gaan wij er 4 keer 250 plus 450 is 2800 Euro op achteruit, in één weekend. Dan mag dat weekend wel de moeite waard zijn, toch?

Even kijken...vrijdag, toen hebben we de verjaardag van Hans op rustige wijze gevierd: onder andere met het inwijden van onze nieuwe barbecue, sateh undang en sateh babi gemaakt en gegeten. Een enorme tropische plensbui gehad trouwens, maar wij zaten gelukkig droog.

Zaterdag zijn Mariam en Bob op bezoek geweest, hardstikke leuk, gezellig en we hebben samen geluncht en bijgepraat. Ze zijn hier op huwelijksreis, werken allebei bij een (andere) grote financiële instelling dus als je een bankstel wilt zien: op de bijgaande foto staat er een.



Zondag: naar Ubud, beetje shoppen (wat er toch anders uitziet dan in Antwerpen, kijk maar)– en toen onderweg een telefoontje: Jos en Dani zijn in Sanur gearriveerd! Heel vreemd, we zijn toch al drie maanden hier en toch voelde de ontmoeting alsof het gisteren was dat we ze voor het laatst zagen. Erg leuk, ze komen gelukkig bij ons logeren en vanavond gaan we –weer – uit eten. Wat een leven....







Maar gelukkig hebben we ook de home trainer, cross trainer, home gym etc. en daar staat nu ook een tv met dvd speler, zodat Stef en ik tijdens het zo saaie calorieën verbranden naar een leuke film kunnen kijken.

Met Robrecht gaat het uitstekend, als we de SMS-jes mogen geloven: “heerlijk eten, mooie meiden en kei-aardige mensen” was het laatste bericht. Trots en jaloezie strijden om de voorrang bij zijn oude vader. Steffie maakt zich zorgen, omdat hij niet in zijn SMS-jes vermeldt dat hij trouw zijn malariapillen slikt.

Elise...amuseert zich wel. Ze verdeelt haar tijd tussen school, huiswerk, zwemmen, Wii-en, Sponge Bob en dergelijke kijken, lezen (o.a. Barry Trotter and the Shameless Parody, hilarisch boek dat speelt op de tover-universiteit Hogwash) en niet drummen want Robrecht is er niet. Vriendinnetjes heeft ze wel maar na schooltijd bij elkaar thuis komen doen ze hier (nog?) niet.

En Lebaran is nu vol losgebarsten: de moslims zijn praktisch allemaal naar huis, tienduizenden afgeladen scooters zijn dit weekend van Bali naar Java gegaan. Van hier naar Malang en verder op een scootertje, ze doen het – met drie personen er op plus bagage. Dat is vanaf hier 500 kilometer over wegen waar je blij mag zijn als je een gemiddelde van 30 haalt, reistijden van 20 uur en dan laten we de uren en uren wachten bij de veerboten nog maar even buiten beschouwing. Wij zijn blij, dat Robrecht voor de drukte uit is vertrokken en dat met de bus heeft gedaan.

Gewoon nergens op rekenen

is toch maar weer het beste. Want wat werd er, geheel volgens herziene planning, om drie uur ’s middags gebracht?

Juist. De boekenkast. Of beter: kasten, want het zijn er drie die samen een geheel vormen. Massief teakhout, dus loodzwaar en dat was aan de heren die ‘m kwamen brengen wel te zien.

Na het inladen van tig dozen boeken had ik het trouwens ook wel gehad; het was gisteren namelijk b-l-o-e-d-h-e-e-t, dwz een graadje of 32 maar dan heel vochtig. Of je met een warme natte deken om je heen staat en het schijnt nog erger te gaan worden.

Maar goed; hij is er, we zijn weer een stuk verder met opruimen en hij is best mooi. Toch? Wij vinden in ieder geval van wel.

Vandaag (hij ligt nu nog in dromenland) is mijn vader jarig. 77 jaar jong, gisteren hebben we het vast ingeluid bij de Ier. Goeie tent! The Cat & the Fiddle, wel even reserveren als je op donderdag (of zondag of dinsdag) gaat in verband met de live muziek, maar erg de moeite waard: de muziek is OK, het eten ook (Donegal Beef, lekker), ze hebben Bintang van de tap (=beter dan flesjes) en ook nog goede bediening – maar dat heb je hier eigenlijk altijd wel. Soms traag, soms brengen ze de verkeerde dingen, maar altijd met een brede glimlach.

Robrecht heeft ikan bakar gegeten trouwens; hij is gisteravond (donderdag dus) in de kampong van de familie van Hasron aangekomen, in het Padangse. We hebben hem kort gesproken, maar het gaat allemaal goed. Hij heeft al heel wat foto's gemaakt en de trefwoorden "prachtig" en "veel oerwoud" hebben betrekking op Sumatra. Javanen (in Jakarta) vond hij overigens heel anders dan Balinezen: lomp. Amsterdammers versus Vlamingen, denken wij dan ;-P

Vanmorgen trouwens een regenbui.....dus heb ik maar een taxi gebeld om Elise naar school te brengen want het zag er naar uit dat die bui nog wel even zou duren en om nou de hele dag in natte kleren op school te zitten leek me ook niets.

Natuurlijk hield het direct op met regenen toen de taxi hier stond. Balinese goden hebben namelijk een reuzegroot gevoel voor humor. Maar we pakken ze nog wel terug. Ik stop gewoon wat verse pepertjes in de offers morgen.

Nieuwsflits

Het is nu donderdag – vanmorgen bij het naar school brengen van Elise heb ik de eerste regendruppels gevoeld. Hoewel nu, een uurtje later, de zon al weer volop schijnt lijkt het er op dat het natte seizoen toch wel nadert.

Afgelopen dinsdag werd tot mijn stomme verbazing de tafel/ kast voor de televisie etc. op tijd geleverd. Gisteren belde de leverancier van de boekenkasten gelukkig op om te melden dat de kasten later dan afgesproken zouden worden gebracht, anders had ik ernstig getwijfeld aan mijn zintuiglijke vermogens.

Die kasten komen dus vandaag, tenzij.....

Robrecht zit vandaag nog steeds in de bus; hij is dinsdag vanuit Jakarta vertrokken en is ’s avonds op Sumatra op de bus gestapt voor een reis van twee dagen en twee nachten. Gisteravond ge-SMSt en hij vond een reis in een bus die niet stopt en waarvan de AC defect is, best saai.

Wij willen niet weten hoe het nu in die bus ruikt. En wat zal hij blij zijn, dat hij straks per vliegtuig terug komt!

Dinsdag ben ik de duikflessen wezen vullen en heeft Stef samen met Elise en mij ’s avonds (in het donker dus) in het zwembad gelegen met de duikuitrusting om, om haar verjaardagscadeau te testen. Dat zal nl. in de container, en het is een onderwaterhuis met flitser voor haar camera. Een paar resultaten zie je hier; het ding werkt echt geweldig.



Gisteren zijn Hans en ik bij Dolf geweest, om wat ideeën te krijgen over ons te bouwen huis. Heel erg leuk en laten we zeggen: onconventioneel. Wordt vervolgd.....(overigens: hij heeft een enorme volière met o.a. vliegende honden, talloze vogelsoorten en sinds twee weken een stuk of 12 eendenkuikens. Een beetje tot teleurstelling van Elise, die na school ook kwam, zijn die kuikens in twee weken tijd gegroeid tot bijna volwassen eenden. Alles, alles groeit hier supersnel.)

En ’s avonds thuis Balinees gegeten: rijst met kangkung en ayam betutu, door Nyoman gemaakt. Lekker!!!!!!! Morgen sateh udang; je koopt hier een kilo verse grote garnalen voor 3 euro...

Vanavond eten we buiten de deur; om de verjaardag van Hans morgen vast in te luiden, gaan we naar The Cat & the Fiddle, een restaurant met op donderdag live Ierse muziek. En, niet onbelangrijk: lekker eten.

P.S. Gisteren telefoon van Jos en Dani gehad; ze zitten in Ubud (en uitgerekend in hetzelfde hotel als Mariam en Bob) en komen binnenkort naar Sanur. Er schijnt hier Leffe blond te krijgen te zijn ;-))

Even uitpakken.

Vanmorgen hebben we Hasron en Robrecht om 5.30 uitgezwaaid; ze zijn vanaf hier met de taxi naar de busterminal van Denpasar gegaan om van daar met de bus naar Jakarta te reizen. In Jakarta blijven ze een nachtje slapen, de dag daarna begint de volgende busreis: Jakarta - Padang.

Omdat gisteravond Jos en Barbara (een Nederlands stel dat sinds kort op Bali woont maar al lang in Indonesië is) bij ons kwamen eten, was dat vroege opstaan best wel een beetje lastig. Maar: het was het natuurlijk waard; drie weken zullen we onze kleine jongen moeten missen *snik*.

De afgelopen dagen zijn we met weinig anders bezig geweest dan met uitpakken; daarnaast heb ik (helemaal zelf, dat mocht van Steffie want zij moest koken) meubels gekocht: een lange, smalle en lage tafel om de TV op te zetten en de stereo, Wii, DVD en al die andere zaken zonder welke een mens niet kan overleven (de spuuglelijke televisiekast hebben we verplaatst), drie boekenkasten om in ieder geval een deel van de 500 meegebrachte boeken kwijt te kunnen en een enorm bureau (want het kleine bureau dat we nu hier hebben wil Robrecht graag op zijn kamer). De tafel wordt dinsdag thuis afgeleverd, de boekenkasten woensdag en het bureau pas volgende maand want het wordt speciaal op maat gemaakt op Java en daar ligt het leven voorlopig stil in verband met het einde van Ramadan.

Toch even anders dan die levertijden in België en Nederland, nietwaar? Maar ja, het komt dan ook allemaal hier vandaan.

Tijdens dat meubels jagen overigens nog een aardig voorval. Ik stond met mijn motortje tussen pakweg 40 Balinezen voor het verkeerslicht te wachten op de weg van Sanur naar Kuta. Helemaal aan de linkerkant, zoals iedereen. Voor mij stond een Australiër, die door een agent van de straat werd gehaald. En ik daarna ook. Papieren en rijbewijs (had ik gelukkig bij me) afgeven – ik dacht ter controle.

Maar toen moest ik mee naar de politiepost aan de overkant van het kruispunt. Wat bleek: op deze weg, waar geen streep te bekennen was, zou ik op de voorsorteerstrook “linksaf” hebben gestaan zonder mijn pijl uit te steken en dus van plan zijn geweest rechtdoor te gaan. Net zoals iedereen dat hier altijd doet. En die Australiër, die inmiddels in woede was ontstoken, dus ook.

Balinezen mochten doorrijden, maar wij blanken hadden vast wel geld dus daar viel iets te halen.

Ik bleef glimlachen, heb het verhaal voor de Australiër vertaald want hij sprak geen Indonesisch, heb de agenten volledig gelijk gegeven met betrekking tot mijn “overtreding” en toen begon het schrijven van de “bon”. Naam opgegeven en beroep: adviseur. “Wat voor adviseur?” vroeg de smeris. “Van jullie gouverneur!” zei ik, half als grap. De glimlach van de agent verstarde en hij zei, ongelovig: “de gouverneur???” En ik weer: “Jazeker, Pak Pastika, moet ik hem even bellen? Ik ben hier om hem te helpen de energieproblematiek op Bali aan te pakken.......”

Toen ging alles heel snel: mijn papieren werden dichtgevouwen, ze keken me niet meer aan maar brachten me heel snel naar mijn motor – en tijdens het wegrijden zag ik de Australische meneer stomverbaasd kijken. Ik denk, dat hij moest betalen voor twee.

Ik had bij thuiskomst erg veel vliegjes tussen mijn tanden.

Inderdaad, door het rijden met een heeeeeele brede grijns op mijn tronie.

Het is een stille namiddag....

Vier uur, loom, stil...zelfs de vogels maken amper geluid....de wind ruist door de palmen, in de verte blaft een hond één keer en lijkt er zelf van te schrikken....de rust keert weer.......totdat er een afgrjjselijk lawaai losbarst. Wat is dit? Wat is dit?

Kinderen barsten in hysterisch huilen uit, vaders stoppen met het spelen met hun vechthanen maar rennen met getrokken kris naar buiten. Politiewagens rijden met loeiende sirenes af en aan, de gouverneur kondigt de noodtoestand af – vallen de Chinezen binnen? Is het einde der tijden dan toch aangebroken? Barst de Agung uit als nooit tevoren?

Nee, niets van dat alles. Het is slechts Elise die drumt. En Robrecht die speelt op zijn electrische gitaar.

Want vanmorgen zijn onze spullen aangekomen.

Ik reed, nadat ik Elise naar school had gebracht, via de Bypass naar huis en zag aan de ingang van de straat een truck met oplegger en daarop een container, geparkeerd staan. Met een grap zei ik tegen Steffie: “onze spullen zijn er al, ze staan aan het begin van de straat!”

Wij lachen.....en begonnen toen gewoon aan het rondje ochtendsport, Stef op de crosstrainer, ik hardlopen op het strand. Zonder telefoon natuurlijk. Bij thuiskomst bleek ik te zijn gebeld door een mevrouw van het verhuisbedrijf, die doodleuk vroeg of het uitkwam als ze de spullen kwamen brengen.

Ja natuurlijk! En binnen een paar minuten kwam een vrachtwagen de straat in, met daarop onze spullen en erin een heleboel verhuizers. Twee keer rijden vanaf de container naar onze voordeur, uitladen (en ik afvinken van de 126 colli) en klaar is Wayan. Half uurtje werk, en toen kon het grote uitpakfeest beginnen.

Het is nu 4 uur geweest, om drie uur zijn we gestopt en morgen gaan we verder. Wat is dat leuk, de spullen terugkrijgen die je ruim vier maanden hebt gemist. Het gezicht van Robrecht toen hij zijn gitaren uitpakte; Steffie die haar dierbare schoenen terughad; en Elise daarnet die haar drumstel (maar ook haar knuffels etc. ) weer had – het begint een beetje huis te worden hier. Al staat alles nog wel erg vol dozen, natuurlijk.

Ik ga aan het bier en aan degenen die mail van me tegoed hebben: sorry, dat wordt morgen. Vandaag doe ik niets meer.

Wat zullen we er van zeggen?

Eergisteren een berichtje gehad dat vrijdag (morgen)onze container gebracht wordt. Ja hoor, eerst zien dan geloven. En inderdaad volgende dag een berichtje dat het vrachtschip vol zit vanwege alle Javanen die met Idul Fitri thuis willen zijn. Ik weet het niet meer. We zien het wel…….of niet.

Wat onze grond betreft: dat ligt op dit moment in beraad bij de Banjar aldaar die aan het steggelen zijn over de toegangsweg. Het ging ook veel te goed. Ook dat zien we wel, we hebben tijd.

Onze vriend Hasron is sinds een paar dagen bij ons en zei gisteren dat er een kans in zit dat hij met Arjuna a.s. zaterdag al vertrekt. Die bus die hij in de eerste instantie wilde boeken op de 21e zit vol en misschien kunnen ze terecht op een bus een dag eerder. Dit horen we vanavond.

Omdat ze dus zaterdag kunnen gaan vertrekken hebben we voor vanavond een afscheidsdineetje gepland en Arjuna wil graag naar de Benkel vis eten ook omdat Hasron daar zonder problemen als moslim terecht kan. Waarom niet morgen, vrijdag? Omdat onze container dan komt …………………….(HAHAHAHAHAHAHAHA!!!!)

Maar goed, de obat malaria, obat nyamuk en de pilletjes tegen mabuk mobil (wagenziekte) liggen al klaar. We gaan onze zoon 3 weken missen………

Deze zelfde zoon is ondertussen wel op dit moment bij de vice gouverneur van Bali op bezoek. Nog even en hij zit hier in politiek. Wij hebben een fototoestel in z’n handen gestopt en wat was ik een trotse moeder toen hij klaar stond om te gaan. (zie foto) Need I say more?

Morgen heeft hij een afspraak met Pastika, de gouverneur himself en als die niet onder de indruk is van Arjuna dan kom ik persoonlijk met ‘m praten.

Over een half uurtje ga ik Elise van school halen en dan gaan we samen naar het strand om onze nagels te laten doen. Uiteraard wil zij de meest vreselijke afbeeldingen op haar nagels en ik loop al de hele dag met gekruiste vingers in de hoop dat dat niet in de mogelijkheden zit bij de dames op het strand. Haar blonde pluk (zie foto) is inmiddels al niet meer opvallend genoeg (tenslotte al een week oud) dus stay tuned!!

Hans wil nog een keer naar Kuta, naar de Discovery Mall. Misschien maar een keer als Elise op school zit anders moeten we haar met alle geweld van die gekleurde contactlenzen weghouden.

Peter en ik hobbelen hier allemaal een beetje achteraan.

Peter is druk bezig met onthaasten wat ‘m al aardig lukt en ik ben nog altijd lekker bezig met mijn Indonesisch (véél huiswerk), crosstrainen, hier en daar een boodschap, samen met Peter anderen mensen ontmoeten die ook op Bali willen komen wonen, koken enz. enz.

Afgelopen dinsdag had Elise trouwens een vrije dag en zijn we (zonder Arjuna want die had natuurlijk weer afspraken) op haar verzoek naar een vrij nieuw safaripark geweest bij Gyanyar. Tenslotte hebben wij inmiddels onze KITAS waarmee we met een fikse korting naar binnen kunnen. Elise heeft beesten gezien, geaaid, bereden en gekocht (knuffeluil, een van de weinige beesten die ze nog niet had) en ikzelf heb met een orang oetan op schoot gezeten.

Achteraf zijn we gewoon opgelicht bij de kassa want we hebben gewoon de volle mep moeten betalen ondanks onze KITAS die we nog hebben laten zien. Dat niet alleen, we hebben toegangskaartjes gevraagd om het hele park te zien en in het park bleek dat het pretpark, het waterpark en nog iets gewoon dicht was omdat het nog niet klaar was. Wat moet je hier nou van zeggen? Peter ging verhaal halen en het enige wat werd gezegd was “no refund policy” wat op onze ticket stond nadat we hadden betaald. Maar Hans zei volkomen terecht. “Laat je humeur hierdoor niet bederven we hebben een leuke dag gehad.” We hebben daar dan ook uitstekend gegeten, de heren Thais, ik sate gambing met gado gado en Elise heeft mijn sate opgegeten want ze had geen honger .

Tot de volgende.

Step

Yes!

Ik dacht: kom, laat ik eens op tijd zijn. Als ik eind oktober naar België moet, zal ik bijtijds een exit permit moeten aanvragen – want als je als buitenlander hier eindelijk een verblijfsVERGUNNING hebt, heb je ook meteen een verblijfsPLICHT: dw.z. dat als je het land uitgaat, je verblijfsvergunning vervalt.

Tenzij je een single of multiple exit/entry permit tevoren regelt. En dat moet uiteraard ruim van tevoren, als je zo’n ding op tijd wil hebben.

Dus ik mailen naar de verhuizer, want in Surabaya liggen nog steeds mijn paspoort, Kitas en werkvergunning. Vanwege die container, weet je nog? Met de vraag of mijn papieren inmiddels retour kunnen, omdat ik ze nodig heb.

...en ik krijg een mailtje terug: natuurlijk, geen probleem, we sturen het met FedEx op. Kun je trouwens even de straatbreedte bij jou doorgeven? Dan weten we met welke vrachtwagens we moeten komen. Want overmorgen komen we jullie spullen afleveren.

OVERMORGEN KOMEN WE JULLIE SPULLEN AFLEVEREN!!!

Okee, eerst zien en dan geloven. Want de straat is op het smalste punt maar 2,70 meter, de container kan er nooit in. Dus moet er worden overgepakt, zijn er geen kleine vrachtwagens maar in januari waarschijnlijk wel, zinkt de veerboot met al onze spullen aan boord, verklaart Bali zich morgenochtend onafhankelijk en is daarmee voor de komende jaren ieder verkeer met Java onmogelijk, blijkt het de verkeerde container te zijn en staat de onze gewoon weer in Oud-Turnhout......

.....maar heel, heel misschien valt het wel mee en is het er inderdaad. Ik kan nu al niet slapen.

Had ik al verteld dat onze overbuurman er een gewoonte van maakt om vanaf 3 uur ’s middags buiten, in de tuin, films te kijken met het volume op maximaal?

En dat we daar nooit iets van hebben gezegd, maar dat het best hinderlijk is?

Zaterdagmorgen staat Elise’s drumstel in de pay back stand. Met Robrecht op electrische gitaar. In de Speed Metal modus.

6 uur 45.

Showtime.

We kunnen niet wachten.

......en onze spullen uitpakken, die we sinds mei niet meer gezien hebben – het wordt, àls het doorgaat, Kerstmis en Sinterklaas gecombineerd. Ik zeg het niet vaak, maar nu even wel:

Tsjakkaaaaaaaaaaaa!!!!

Maandag en dinsdag....

Zondagavond hebben we mijn vader Hans van het vliegveld gehaald; hij landde om 17.36, dus was-ie al om 19.20 buiten. Langzamerhand beginnen we te leren dat het zinloos is om op het moment dat het vliegtuig landt, aanwezig te zijn. Anderhalf uur later geeft nog een zee van ruimte. De douane op Bali weet hoe ze mensen moeten leren onthaasten: gewoon een uur of anderhalf in de rij voor je visum laten wachten. Welcome to Bali, vermoeide reiziger.

Maar dat geeft niks: hij is er, heeft de 6 uur tussenstop in Doha zonder problemen overleefd en de reis van 24 uur dus ook. Douchen, biertje erin en we kunnen weer!

’s Avonds een snelle hap in het Starcafé (en deze keer geen problemen met de rode biefstuk die ik, eigenwijs als ik ben, toch weer moest proberen), slaapmutsje bij het zwembad en *out*

Maandagmorgen: Hasron komt ook aan, Jos komt op de koffie en zo wordt het huis langzamerhand gevuld. Zelfs zonder de vriendinnen van Robrecht. Hasron en Jos moeten al weer snel weg, de eerste om te werken en de tweede om te zien hoe de Indonesische vestiging van de firma Biereco (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/De_familie_Doorzon) zijn huis verherbouwt. De rest van de dag wordt in gepaste rust doorgebracht. Dat wil zeggen: neuzen in boeken gestoken en ik vloekend achter de peecee omdat ons internet er om de haverklap uit ligt. Daarom later samen even naar Hoek van Holland.

Maandagavond dus met z’n allen (want Hasron mag na zonsondergang eten) naar het restaurant, eten en muziek als vanouds. Redelijk vroeg naar huis, want Elise is dinsdag vrij van school en we willen naar een safari-park.

Zo gezegd, zo gedaan. Dat safaripark was best leuk, maar nog niet helemaal af en nog niet helemaal open. Wel buitengewoon interessant dat je vanuit een busje mag zwaaien naar toeristen die in een imitatie-Afrikaans dorp, dat eigenlijk een hotel is en midden in het safaripark ligt, verblijven. Ze zwaaien ook enthousiast terug. “Kijk, die mensen in dat Balinese busje! En wij hier in Kenia kunnen ze zien!” Zoiets.

Verder kon je er met een jonge leeuw of tijger op de foto; die beestjes zaten volgens mij nog zwaarder onder de dope dan de gemiddelde Nederlandse middelbare scholier – ze keken tenminste net zo actief uit hun ogen.

Onze Rob was trouwens niet mee; hij had weer afspraken rondom zijn werkzaamheden bij de Asian Beach Games. Waar ik dus niks over kan vertellen. Want dat gaat-ie zelf doen.

de tijd vliegt voorbij hier....

Zaterdagmorgen. Stef, Arie en Else zijn naar de kapper en ik hoef niet mee. ’t Kan nog wel een weekje en bovendien weet ik nog niet of ik permanent neem. Elise weet het wel, en die komt straks met een paarse streep in heur haar terug.

Wat er verder zo gebeurd is? Och...maandagochtend heeft de motor zijn eerste onderhoudsbeurt gehad; 500 kilometers gereden alweer en dan moet dat. Gratis, zonder afspraak: binnen rijden, half uurtje wachten, klaar. Dat noem ik nog ens service.

Die avond zijn we naar onze favo hangout geweest, samen met Erwin en Cindy (die nu al weer in NL zitten, zielig hoor) en 80% van Hoek van Holland. Eten goed, drinken ook, muziek weer helemaal top. Winnaar van de avond was de tekst van de eigenaar over de muzikanten:”Ik betaal ze niet om op te treden; ze komen omdat ze willen spelen. Daarom zijn ze zo goed. Geen geld is geen probleem; geen plezier is een probleem.”

Waarvan akte.

Dinsdag was erg rustig; woensdag ook een beetje maar ’s avonds hebben we in Kayu Manis afscheid genomen van De Vlaamse Stephanie (dank voor het eten!) want zij is donderdag vertrokken.

Arie is die dag teruggekomen met de mededeling, dat hij is gevraagd om Personal Assistant te worden van één van de atleten die deelneemt aan de Asian Beach Games, die in oktober op Bali worden gehouden. We hebben hem gevraagd om zelf het hele verhaal op de weblog te zetten, want dit is nog maar het topje van de ijsberg. Wij zijn in ieder geval van de ene verbazing in de andere gevallen bij het verhaal dat hij ons vertelde.......

Net zoals van het gerucht(???) dat de wijn hier nog duurder wordt. Al meer dan een maand is er nl. bijna geen wijn meer te krijgen hier, ook de geïmporteerde sterke dranken raken op – het enige dat je qua alcohol nog ruim kunt krijgen is lokaal bier en lokale azijn die ze hier “wijn” durven te noemen. Voor 10 Euro per fles, wel te verstaan.

De reden? Officieel omdat het quotum voor dit jaar qua import is bereikt, maar dat is ieder jaar zo in het hoogseizoen en daarna is er weer volop. Toeristje pesten en proberen om de economische vooruitgang van dit Hindoeïstische eiland te remmen vanuit het (Islamitische) Jakarta, zouden negatieve geesten bijna denken.

Maar nu schijnt de accijns op import-wijn met 250% te gaan stijgen. Waarmee een fles van 4,95 in België hier op 25 Euro of meer zou komen. Hoppa!

Verder begint er meer regelmaat in het leven te komen; dwz vaste routines die klinken als: half zeven opstaan, douchen en aankleden, Elise naar school brengen, omkleden, hardlopen op het strand, uitzweten, ontbijten met Steffie die haar cross-training gedaan heeft, douchen, omkleden, licht administratief werk (e-mail en zo).....en dan maar eens zien wat we gaan doen. Gisteren bijvoorbeeld samen lunchen bij een warung die Stef ontdekte in de hoofdstraat: fantastische nasi campur, inclusief drankje voor minder dan 2 Euries gegeten. En nog met uitzicht op toeristen die zich met weerzinwekkende hamburgers zitten vol de duwen ook. Want ja, dan weet je wat je krijgt en dat buitenlandse eten in die lokale eethuisjes, daar wordt je ziek van. Zagen we ze denken.. Dachten we.

Het onthaasten is aardig aan het lukken – nu nog zinvol de rest van de dag vullen. Daar zijn we ook naarstig mee bezig, met het vinden van die activiteiten – maar voorlopig nog heel rustig aan. Er schijnt ooit ook nog een huis gebouwd te moeten worden, namelijk.

En nee, de container is er nog niet. Men is “er mee bezig”, maar volgende week begint de grote uittocht van Lebaran (de reis naar huis omdat moslims Idul Fitri thuis willen vieren bij hun familie) dus het zal nog wel een maandje duren voor de spullen hier zijn. Of twee maandjes, of drie...

Wie wel komt, is mijn vader. Morgenavond om 6 uur komt-ie aan. En om 10 uur morgenochtend moeten we (Stef, ik) aanwezig zijn bij de landmeting van de grond die we willen hebben. De notaris en vertegenwoordigers van het kadaster doen dat; onderdeel van een nogal complex traject dat we na afloop wel op het log plempen. Als het goed afloopt wel te verstaan, anders gaan we gewon weer wat anders doen. Tijd genoeeeeeeeeg, om Wim Sonneveld maar eens te citeren.

Zo. Zwemmen. En afwachten hoe Elise thuiskomt.

...en toen was het al weer zaterdag.

De afgelopen week hebben we wat last gehad van een slechte internetverbinding maar op één of andere manier heeft zich dat hersteld en dus pakken we ook deze draad weer op.

Wat is er gebeurd? Zaterdag zijn we naar het noorden vetrokken met één Elise, één Peter en twee Stephanies aan boord en met –uiteraard – een chauffeur, Gede.

Omdat het Kuningan was, ging Arie dus niet mee – en onderweg hebben we dus heel wat upacara’s en mensen op weg naar upacara’s gezien.

Op naar Tabanan, rijstvelden-uitzichten die nooit vervelen; naar het boeddhistisch klooster in Banjar en de warmwaterbronnen van Air Panas. Daar kun je dus op feestdagen beter niet komen, de baden waren gevuld met een grote kluit Balinees. Leuk om te zien, niet zo ontspannend.

’s Avonds in een hotelletje aan het strand gebadderd en gegeten, tijdens dat badderen in gesprek geraakt met Cindy en Erwin, twee mensen uit Weert die net als wij die dag van Sanur naar het noorden waren getrokken en de volgende dag weer zouden teruggaan. Daar hebben we gisteren (vrijdag) trouwens mee gegeten bij onze huisjapanner, Ryoshi.

De volgende dag: de waterval bij Git Git, via Bedugul terug – en ook in Bedugul was het drukker dan ik ooit gezien heb.
Elise was kei-kapot; toch niet zo’n heel goed idee om na een zware week op school er nog eens zo’n weekendje rondrijden tegenaan te gooien. Maandagochtend was ze nog steeds moe.....

Maandag een berichtje van Citra: mijn werkvergunning is klaar! Dinsdag opgehaald, tezamen met onze Kitassen, en direct verstuurd naar Surabaya. Het inklaren van onze spullen kan nu eindelijk beginnen!

En intussen hebben we besloten om toch maar naar grond in Sanur te zoeken – alles op loopafstand of ten hoogste op de brommer is toch wel fijner dan 20 minuten rijden iedere keer; het leuke is dat we die grond nu ook gevonden hebben. In een rustige straat, verscholen achter de eerste huizenrij: een prachtig stuk, waarvan je te voet heel snel op het strand bent. We zijn er met de eigenaar al uit; nu alleen de formaliteiten nog (check, check....) en dan kunnen we beginnen.

Robjuna heeft de afgelopen dagen in de studio doorgebracht. Hij moest immers een auditie doen voor de universiteit en dat dan op afstand: een DVD maken met een aantal opnames (o.a. Shakespeare) van hem, die hij moet opsturen. Hij is tevreden met het resultaat- nu gaan we dus maar kaarsjes branden dat ze dat in Australië ook vinden.

En verder: Elise heeft een geweldige beoordeling gehad voor een presentatie die ze op school moest geven, we zijn daar niet weinig trots op – ga er maar aan staan, in een vreemde taal op de school waar je net een paar weken zit.

Onze Vlaamse Stephanie blijft nog een paar dagen; is ook druk bezig met allerlei zakelijke en niet zo zakelijke activiteiten, moet straks nog gaan uitrusten van haar vakantie misschien – maar dat zal degenen die haar kennen niet verbazen.

En deze week komt Hasron, volgende week Jos en Dani, mijn vader...

Ceremonie-tweedaagse

Ik was helaas niet in staat om de familie uit te zwaaien, omdat ik de dag van tevoren naar café OnOn was geweest en met Sari had afgesproken om in het weekend de Galungan/Kuningan te vieren. Vreemd genoeg heb ik heel het weekend niks van haar gehoord, en als ze mijn berichten en telefoontjes niet beantwoordt, denk ik automatisch: “Er is iets mis.” Maar daar wil ik het nu even niet over hebben.

Dus, opgestaan, wat gegeten en genoten van het dochtertje van Nyoman. Een authentieke “jumping bean”; vrolijk rondrennen en onophoudelijk schaterlachen viel mij ten deel en mijn dag was alweer goed, terwijl die nog moest beginnen.

Om 2 uur opgehaald door Winda, en naar het huis van Citra gereden, omdat daar in de buurt de tempel was. Eerst wat gepraat met diens ouders en andere inwonenden, (hetzelfde verhaal: Wie ben je, van waar kom je, waar verblijf je) en dan met de mars meelopen naar de tempel. Die mars bestond uit vrouwen met offers voorop, de Barong (zie foto), voorafgegaan door mannen die hele grote speren dragen, dáárachter het Gamelan-orkest en de rest gewoon ertussendoor, ervoor en erachter.


ZaterdagVeel bekenden gezien (dat wil zeggen, veel mensen die ook op andere ceremonies zijn geweest en met wie ik heb gepraat) en eenmaal in de tempel aangekomen hetzelfde ritueel: Eerst wachten (op Bali gaat alles niet zo heel snel), bidden, praten, eten en dan naar huis. Tijdens dit alles is me weer iets nieuws opgevallen: Waar in het Christendom gokspelen des duivels zijn, wordt in de tempel volop met rupia’s gesmeten. Een spel waar er op een matje 9 symbolen staan, waar je je geld op moet leggen (of gooien, ze doen het allebei) en er worden 3 speciale dobbelstenen in een grote beker gegooid, geschud en op de grond gegooid. Ik snap het nog niet helemaal, maar het lijkt een soort kruising tussen roulette en yahtzee. En het is zeer populair blijkbaar.

Tot mijn genoegen werd ik rond 5 uur naar huis begeleid door Winda, Citra, Deby en Sita, en tot mijn grotere genoegen bleven ze daar ook. Ik had ze wel uitgenodigd en gezegd dat ik alleen thuis was, maar kom. Als ze ‘ja’ zeggen is dat al iets. Veel gepraat over van alles, onder andere toerisme, godsdienst; kortom, al die onderwerpen die je kan verwachten van mensen rond de 18. Ik had naast de gesprekken iTunes opstaan, die de dames uitgebreid hadden doorgenomen. Als volgt: Bovenaan beginnen, en elk lied (ELK lied) half beluisteren en beoordelen. Een goede eigenschap, maar na 3772 liedjes kom je erachter dat je met open ogen goed kan slapen.

Ook hadden de dames veel snacks meegenomen, met de gedachte dat een man die alleen thuis zat toch niks in huis zou hebben. En wie ben ik om dat te ontkennen?

Trouwens, die snacks waren niet te vreten. Kaasstengels omhult met een laagje extreem zoete marmelade zullen vast heel lekker zijn, maar niet voor mij.

Om 9, half 10 gingen ze naar huis, want ze waren toch wel wat moe. (“Jullie kunnen hier blijven slapen?” “Nee, we willen je niet tot last zijn.” “Och, dat is geen probleem hoor.” “Nou, we gaan toch maar naar huis.” ) Zelf nog even wat gegeten in een klein café met een boek. Daarna naar huis, naar bed want ik moest morgen om 6.30 al op.

Zondag
Dus, om 7.00 opgestaan, ontzettend gehaast want ik werd om 7.30 opgehaald door Citra. Winda kwam niet mee, want ze had haar menstruatie. En zoals elk kind weet mag er geen bloed vloeien in de tempel.

Deze keer gingen we met diezelfde parade naar de tempel aan het strand, vanuit de straat waar Citra woont. Te voet. Op Bali. Niet te doen. Een flink eind (enkele kilometers), in de hitte van een stralende zon, over het toch-al-zo-warme asfalt is geen pretje. Integendeel, het is puur afzien. En het ergste is dat ik de enige was die zweette als een otter, terwijl zowel de Balinese oudjes als de kleinsten met gemak afstanden afleggen. Gelukkig was het nog vroeg in de ochtend, dus niet zo heel warm.

We moesten onderweg de snelweg (bypass) oversteken, en dat ging logischerwijze ook op zijn Balinees. Dus gewoon gaan, als we worden aangereden is dat de wil van de goden, dus geen probleem. Maar de goden hadden er geen zin in vandaag, blijkbaar; Alle auto’s en brommers stopten voor ons alsof er een schild om ons heen zat.

Eenmaal aan het strand aangekomen, eerst wat gedronken (waaaaaaaaaaaaaater!) en daarna de tempel betreden met het gebruikelijke bidden. Vandaag duurde het wat langer, omdat deze tempel meer altaars had dan normaal, en bij elk altaar moet men zijn dank of wat-dan-ook betuigen. Daarna nog andere mensen ontmoet en (hiep hiep hoera) wat gegeten en gedronken. Wat het gokken betreft was vandaag geen uitzondering, en nu waren er ook hanengevechten. Ikzelf heb er niet naar gekeken, maar van het lawaai kreeg ik al een beeld, wat niet zo smakelijk was.

Om 11 uur was het plan om terug te wandelen, en om 11.15 was het dan ook zover. Nu was het praktisch midden op de dag, dus nog warmer dan op de heenweg. Zelfs Citra had het warm, en dat wil wat zeggen. Maar nog steeds niet willen zweten!

Bij haar thuis aangekomen nog wat gedronken om die dansende witte stippeltjes uit mijn zicht te krijgen, en ik ging terug naar huis om een welverdiende douche te pakken. Ik mocht later nog bij de oma van Winda op bezoek als een soort van after-party. Ach, vooruit dan maar. Met Winda daar naartoe, en om ongeveer 5 uur kreeg ik een telefoontje van pa dat ik naar huis moest komen omdat de deur dicht was, en ik had de sleutel.

Oh ja, ik kan al zelf mijn sarong aandoen. Knap hé?