Makkelijker kunnen we hiet niet maken, maar wel leuker!

Ja, ik ben gisteren onder andere even bij de vrienden van de Belastingdienst binnengewipt.

De reden: aangiftes loonheffing komen niet meer aan op het juiste adres, na veel omzwervingen komen ze dan uiteindelijk in Belgie in de bus – en ik ben vervolgens te laat met betalen dus volgt een boete.

En in mijn eenvoud dacht ik: kom, eens even langs de Karel de Grotelaan. Kan ik ze daar het juiste adres opgeven.

Ik mocht meteen doorlopen naar een hokje waar twee mannen me chagrijnig aankeken. “{Dat zullen mijn account managers zijn!” dacht ik, want de Belastingdienst heeft deze functie ingevoerd in haar niet aflatende drang naar klantgerichtheid en modernisering.

Ik legde het probleem uit – althans: probeerde dat, want de Linker-Accountmanager (LAM) onderbrak me en legde direct de vinger op de zere plek:”er zit een andere adressticker over de oorspronkelijke geplakt!”. De Rechter-Accountmanager (RAM) keek me daarbij doordringend aan – blijkbaar was ik al verdacht van deze schanddaad.

Na enig touwtrekken over de misdadige karaktertrekken van mensen die een ander postadres hebben dan hun bezoekadres (de zogenaamde “postbus”) gaf ik het juiste postadres aan de heren.

LAM:”Ja, maar dat gaat zo maar niet!”

Ik: “Hoezo, u haalt mijn gegevens zo op in dat beeldscherm voor u. Een adreswijziging is toch zo doorgevoerd?”

RAM: “Nee, dat moet u schriftelijk aanvragen”

LAM: “Het zou me iets moois worden als mensen zo maar adreswijzigingen kunnen doorgeven”

Ik: “Ja, dan werden zaken toch wel erg eenvoudig.”

LAM&RAM: “………………………..”

Vervolgens trok ik de Creditcard: tenslotte stonden er nog wat aanslagen open en geregeld is tenslotte geregeld.

RAM: “Wat doet u nu???”

Ik: “Betalen? U krijgt toch geld van me? Er staat hier “Belastingkantoor” op de gevel, en ik wil belasting betalen.”

RAM: “Ja maar betalen, dat gaat zo maar niet!”

LAM: “Het zou me iets moois worden als mensen zo maar hier belasting kwamen betalen”

RAM: “Dat moet via een acceptgiro hoor!”

Ik: “Ja, maar die krijg ik dus niet of veel te laat.”

LAM: “Dat is uw probleem.”

Ik: “En daar kunt u me niet mee helpen?”

LAM: “Nee.”

Ik: “............”



Moet ik nog melden dat beide heren gedurende het gehele gesprek achteruit leunend met hun armen over elkaar geen enkele, maar dan ook geen enkele activiteit hebben ontplooid? Geen initiatief, geen hulp, zelf geen poging tot begrip. Ik was een vervelende indringer die hun trachtte tot werken te bewegen.

Maar het zou me ook iets moois worden als belastingambtenaren gingen werken.

Wat heb ik gelachen, op weg naar buiten.

Het Indonesisch word voor Belasting is “Pajak”. De pajakkers op Bali zijn actiever, vriendelijker en behulpzamer (maar daar is ook niet veel voor nodig) dan in Nederland. Het zal wel aan het warme weer liggen.

Hallo Sanur, hier Radio Scheveningen

Zaterdag – ik zit hier nu eindelijk even rustig achter een beeldscherm na een stevige week.

Maandagmorgen ben ik aangekomen in Nederland; ik ben weer met de trein naar Eindhoven vertrokken in de hoop dat het deze keer wel goed zou gaan.

Grappig: op het perron stond aangegeven dat de trein naar Eindhoven binnen zou komen – dus ben ik daar in gestapt. Net voor aankomst op Amsterdam CS meldde conducteur dat de trein zou doorrijden naar…. Lelystad. Snel er uit maar en rennen naar een ander perron (lekker, met een koffer en een trolley) – want wat bleek: de trein had vertraging. En dus had men op Schiphol er nog even een andere voor laten gaan.

Uiteindelijk ben ik toch in Eindhoven aangekomen en met Hans en Desiree naar huis.

Daar was het vervolgens boodschappen doen geblazen en aan het werk en ‘s avonds eten bij Denise en Mark zonder Mark want ook hij leidt een nomadisch bestaan. Dinsdag ook weer aan de slag, nog even bijpraten met Roger en vroeg naar bed: woensdag trainen (ochtend middag avond), donderdag trainen (ochtend middag), daarna naar Joost en Ria. Heerlijk asperges eten, flesje prosecco / aperol erbij, vier flessen witte wijn, glaasje grappa en al om 3 uur naar bed. Om zeven uur op, want de eerste zakelijke afspraak wacht – oeioei, wat doet mijn hoofd zeer.

Die afspraak werd onderweg afgebeld door mijn gesprekspartner: autoproblemen, we gaan het verplaatsen naar volgende week. Gelukkig….

Meteen door naar Den Haag dan maar, want daar is de volgende ontmoeting. Met deze meneer afgesproken dat een gesprek net zo goed op het Scheveningse strand kan plaatsvinden; daar was ik nu natuurlijk erg vroeg. Mooi, want zo was er gelegenheid op lui op een terrasje te zitten - een terras, waar een paar koppen cappucino, de zon en zeewind snel de nevelflarden van een heel leuke maar lange avond uit de krochten achter mij voorhoofd hebben verdreven.

Op dat voorhoofd zat mijn zonnebril. En ik heb mijn volgende gesprek ook op dat strand gevoerd, zodat ik er uiteindelijk van 11 uur ‘s morgens tot half 6 ‘s avonds heb gezeten. ‘s Avonds was er een Aziatische avond bij Taxandria, waar ik bij binnenkomst de vraag kreeg of ik de hele dag in een cabrio had rondgereden.

Huh????????

Ik keek in de spiegel en verdomd: een roodverbrande tronie, met boven het voorhoofd een witte afbeelding van mijn zonnebril. Geen gezicht!

Het was ook gezellig – maar om 11 uur was bij mij de accu leeg, ik heb tot half acht vanochtend geslapen. Zometeen een band van de grasmaaier laten repareren (lek), de post doornemen, Hans opzoeken – en morgen naar Chica!

Het weer is hier overigens al de hele week mooi, maar ik vind het koud. Slapen met 21 graden in de slaapkamer, ik lig te rillen onder het dekbed – zouden we dan toch al zo acclimatiseren op Bali?

En ik mis Steffie en Elise. Robrecht natuurlijk ook, maar dat gevoel is er al maanden en bovendien: met hem kan ik nu goed Skypen, dankzij het snelle Internet hier. Hij had het leuk op de Sausage and Bun Party, Stef. “Holtus-achtig”, dus waarschijnlijk weer een afschuwelijke bende. Ook als ik op die brede glimlach op zijn gezicht mag afgaan…..

Iets anders

...voor de verandering, om de bezoekers van onze blog aan het lijntje te houden, zelfs als ze niet meer de moeite nemen om te reageren :-p :-P :-P :-P

Dat was maar een grapje.

Wie zei dat computerspelletjes slecht waren? Ik stuitte enkele momenten geleden op twee soundtracks van het wii-spel 'Legend of Zelda: twilight princess', en ik moet zeggen dat de muziek niet slecht was. Integendeel. With thanks to the piano-player Nunquam.

http://www.youtube.com/watch?v=GkNudeNYnCM
http://www.youtube.com/watch?v=v3fBRnyKQrA&feature=related

Een ander nieuwtje: Ik heb mijn theorie voor security services ingeleverd. Nu is het afwachten, het wordt op het moment gecorrigeerd door mensen in het hoofdkwartier in Melbourne (want de firma is nationaal, weet ik sinds kort. COOL!).
En ik wacht ook op het telefoontje met de datum wanneer de praktijk trainingen beginnen...

Nog iets anders: deze vrijdag wordt er een feest georganiseerd door de SABAS (Sausage And Bun Appreciation Society). Ik ben er geen lid van, maar iedereen mag komen gelukkig. Oh ja, het is de DressToGetLaid Party (Masks mandatory).

Even kijken wat ik aan zal trekken.

Weer iets anders: Gitaar spelen gaat steeds beter. Ik heb een nieuw persoon die ik probeer na te spelen: Ingwie Malmgreen.
Lukt al een heeeeeeeeeeeeeel klein beetje...

Verder: Ach...studies gaan wel...vrienden blijven vriendelijk...australiers blijven australisch...het leven gaat van dag tot dag...Ik mis Bali wel een beetje...maar kom.

Genoeg over mij.

Oke dan....

Het is nu Woensdag laat in de middag. Peter is al 3 dagen weg en ik probeer al middagen en nachtenlang foto's op het log te zetten.
Sorry, ik heb veel foto's van de vorderingen van de bouw maar het wil niet lukken. Het is vast iets heel simpels maar mijn simpele brein kan er geen vinger achter krijgen. Ik zal blijven proberen.

Het is heel stil in huis.
Na een redelijke periode mensen in huis is het wel wennen als dan iedereen weg is. Heel af en toe vind ik dat niet erg.

Vanmorgen was ik te vroeg op het strand om mijn nagels te laten doen.
"Mijn" meisjes waren er nog niet en toen ik koffie wilde gaan drinken moest ik lang wachten want het apparaat moest eerst warm worden.
Heerlijk was dat, toch. Ik heb alles op gang zien komen. Leuk is dat.
's Morgens zijn de golven ook een stuk hoger en vroege fanatieke surfers hebben daar ruimschoots gebruik van gemaakt.
Het waren er maar 2 maar duidelijk zeer ervaren. Ook omdat het daar eigenlijk te gevaarlijk is voor surfers vanwege de riffen.
Toen naar huis om te studeren want zoals gewoonlijk heb ik daar tot op het laatste moment mee gewacht. Morgen heb ik weer les. Peter mist 2 lessen, misschien is dat wel genoeg om hem in te halen qua niveau. DUUUUUH!

Elise gaat volgende week Donderdag met haar eerste les drummen hier beginnen en ik heb een uitnodiging om volgende week naar een "feestje" van het Nederlands Consulaat te gaan samen met Jos.
Mijn mooiste schoenen mogen uit de kast.
Ben zeer benieuwd wie we daar allemaal gaan tegenkomen, het schijnt dat daar ook Nederlandse politici aanwezig zullen zijn.
Ik hoop op bitterballen en haring maar dat zal wel niet.

A.s. zondag naar Legian naar de Zanzibar voor een borrelmiddag met wat vrienden aan het strand met een schijnbaar leuke jembeesession en vuurdansen.

Ik denk dat ik mijn tijd wel door kom.

Maar het is toch leuker met Peter erbij....

...een eigen huis...

Een spontaan beeld van waar mijn housgenoot en ik nu eigenlijk leven. Let niet op de kale muren, er komen nog posters.


En dit zijn onze slaapkamers plus toilet. Voor de weekhartigen heb ik de deuren maar even gesloten.
Al met al, een goed huis. En het bevalt prima.

Van harte gefeliciteerd Robrecht!

De eerste keer zonder ons je verjaardag vieren en dan ook nog aan de andere kant van de wereld....gefeliciteerd met je 19e verjaardag en maak er wat moois van! Een paar fotoos uit voorbije jaren om je blij te maken...

Dom.....

Sommigen weten misschien nog dat ik me een paar jaar geleden vergist had met de datum waarop ons gezinnetje met vakantie naar Tunesie zou vertrekken? Dat wil zeggen: ik had de datum wel goed, maar dacht dat die datum op een woensdag zou vallen en dat bleek een dinsdag te zijn - en daar kwam ik dinsdagavond, dus te laat, achter.

Sindsdien wordt ik gepest, iedere keer als er een vliegreis dreigt. "Let je op de datum?" "Check je de tijd nog even?" Enzovoort.

Vandaag moet ik om 8 uur vliegen, dus om uiterlijk half zes van huis. Het is nu zes uur en ik zit nog vrolijk te typen, m'n koffer is nog niet ingepakt en Steffie wordt langzamerhand zenuwachtig. Wat zij niet weet, is dat ik me weer vergist heb - ik vlieg pas morgen. Ik ben benieuwd naar haar reactie, straks. Eerst nog even laten zweten....

Eindelijk

Het is er! Wat is er?
Internet! (maniakale lach)
En wat het nog leuker maakt, ik heb het helemaal zelf geregeld. Er bleken namelijk allerlei dingen mis te zijn, dus ik heb de custumor service gebeld, een e-mail gestuurd, en gechat (wat tegenwoordig ook kan). Niks hielp, dus heb ik het heft zelf in handen genomen, en dan gaat alles ineens op rolletjes.
Zo zie je maar weer, your life is in your own grasp, bunch o'fruitcakes; otherwise it ain't your life. Zoals mijn filosofie Tutor eens zei.
Nu kan ik ook weer skypen met de mensen die willen. Laat maar iets weten =)

Nu, foto's van het huis uploaden dan maar. Even zien hoe dat gaat.

Kleine update

Zoals op het bouwblog vandaag wel te lezen is, gaat er nogal wat tijd zitten in dat bouwen in dit stadium. Verder hebben we het gek genoeg druk met druk zijn met van alles: bijvoorbeeld het uitzoeken van verschillende alternatieve kanalen om Chica hier te krijgen, waarbij een niet met name te noemen mevrouw in een ver land die we dankzij C. (anoniem) te spreken kregen een manier heeft gevonden en ons daarvan op de hoogte gaat houden - het klinkt heel goed, als dit lukt zijn we mogelijk OK.

En werken (training), achterstallige administratie, Indonesische les, Elise die weer naar school gaat, allerlei gedoe...en soms even rust. En warm dat het is.....

Maar alles komt goed. Is al goed eigenlijk. We gaan maar eens op het strand zitten met een lekker vers sapje, kijken naar de ondergaande zon. Zaterdag weer naar Europa - ik heb er eigenlijk best zin in.

Hoe is het met Robrecht?

Want daar is al even niets van verschenen op het weblog.

Nou, namens hem: het gaat goed. Alleen heeft hij nog steeds geen Internet in zijn nieuwe huis,zodat de contacten nu vooral via SMS gaan - we gaan hem morgen eens bellen op zijn mobieltje.

Met betrekking tot die Internet-aansluiting: gisteren meldde hij nog dst het ca. 4 weken zou duren; vandaag bereikte ons de heuglijke mededeling dat het zo maar eens volgende week al zou kunnen zijn!

Verder heeft hij al bijna zijn EHBO diploma. Als dat geen afkorting is voor Eerste Hollands Belgische Oriëntaal of erger: dat hij lid is geworden van de Everyday Hooker and Beer Ozzies, is hij op het goede pad naar zijn baan als Security Officer.

Nee, over die andere studie geen nieuws. Maar hem kennende zit dat wel snor.

Voor het ontbijt

Het is zondagmorgen, ik wacht nog even op Elise en dan gaan we ontbijten. Steffie komt zometeen ook maar die wil nog op haar gemak optutten.

Gisteren was weer een prachtige dag; het wordt wat minder heet en de wind komt nu van zee als je aan het strand zit. Combineer dat met volle maan en je kunt je voorstellen wie er gisteravond heerlijk aan het strand hebben gedineerd en er vervolgen bijna niet weg te slaan waren. Juist. Wij.

De auto? Die doet het weer uitstekend. De accu die ik nieuw had gekregen via de vorige bengkel bleek veel te zwak en door het veelvuldig doorstarten toen de afstelling zo slecht was zijn de platen daarbinnen kromgetrokken: kortsluiting. Nu zit er een accu in volgens de originele specs, veel zwaarder dus, en zou het euvel opgelost moeten zijn. Definitief........wie lacht daar?

Na het vertrek van Eric en Cathleen is het hier erg rustig; komt voor mij wel goed uit want ik moet nog wat werk inhalen door de defecte computer, dinsdag moet er een training kant en klaar in Nederland liggen. Lekker hoor, een beetje werken; Elise en Stef hebben eergisteren geshopt (weer eens) in Kuta,dus ik had het rijk alleen. Paar uur doorknallen en daarna het zwembad in.

A propos zwembad: gisteren is Dolf nog even gaan meten bij het nieuwe huis omdat we woensdag de vorm van het zwembad daar gaan uitzetten – en hij natuurlijk wel even wilde weten of de afmetingen van de tuin wel kloppen. Die blijkt nog een meter dieper te zijn dan gedacht: kortom 40m2 tuin extra. Het zwembad gaat dus geen problemen opleveren, qua maat.

Over groot gesproken (hee, weer een natuurlijk bruggetje naar een volgende alinea. Over bruggetje gesproken: Leo van Oostenbrugge......nee nu ophouden) over groot gesproken dus: deze week is er een hele, hele grote zeilboot aangekomen hier: de Mutiara Laut, het enorme project van Leo, is te water gelaten in Kalimantan en naar Bali gesleept. Daar wordt het schip afgebouwd om vervolgens als super-de-luxe zeilcruiser in de Indonesische archipel te gaan varen.

Een paar fotoos zitten hierbij – onder andere zie je Leo beeldend uitleggen waarom het achterdek in het Engels “poop deck” heet. Als je eens tijd hebt: op www.mutiaralaut.com kun je het hele verhaal van de bouw tot nu toe, met veel fotoos, nalezen. Interessant en leuk!



Zo. Elise is er. Ontbijt.

Zo. Even zitten.

De afgelopen dagen zijn wat druk geweest - wie zei daar dat je zo lekker ontspant op Bali?
Dus hebben we gisteren ter compensatie maar eens wèl ontspannen op het strand gelegen – een heerlijke rust, slechts onderbroken door twee asociale types die vol gas op een jetski recht voor ons heen en weer meenden te moeten scheuren – inderdaad, Steffie en Elise.

’s Avonds naar Batubulan, een kecak-dansvoorstelling bekijken – leuk en op het eind behoorlijk spectaculair met een danser die in trance in een vuur van brandende kokosnootschillen stond te tandakken.













Maar wat is er dan zoal gebeurd deze dagen?

Om te beginnen natuurlijk de ellende met mijn computer – stuk gegaan, zo maar. Ik had een Apple Authorized Service Point gevonden in Denpasar, op de drukste/ellendigste straat van de stad (vind ik dan), Jalan Imam Bonjol. En omdat je het maar nooit weet hebben Eric en ik niet de auto gepakt daarheen, maar een taxi. Wat was ik daar achteraf blij mee!

Op het aangegeven adres zat geen PCMac (de naam), het was een verzameling van golfplaat-bengkeltjes en eerlijk gezegd zag ik in gedachten al een oude Indonesiër met een soldeerbout gehurkt zitten met een zelf geschilderd bordje “PcMac” voor zich. En een Apple II uit 1983 als teken van expertise.

Maar nee: ze waren verhuisd! Wist de buurman te vertellen, want het telefoonnummer van PcMac dat ik belde werd niet beantwoord. Kort en goed: op het “nieuwe” adres was het hetzelfde verhaal, we zijn maar omgekeerd. Op de terugweg heeft de chauffeur nog iemand aangesproken en die bleek een vriend te zijn van de eigenaar. Zei hij tenminste.

Wij verder – en zagen een enorm bord met PcMaX, geen PcMac – maar daar zat het wel! Ver van de weg af, maar toch....midden tussen de hutjes een strak pand, met een ultra-moderne showroom en een technische dienst er achter met een balie, slimme jongens.......ik was helemaal gelukkig. Zonder deze taxichauffeur was ik nu nog aan het zoeken.

Maar: te snel blij natuurlijk. We hebben wel een iMac gekocht voor Stef (en in de tijd dat mijn computer gemaakt wordt ook een beetje voor mij) maar het repareren van de MacBook gaat teveel tijd en geld kosten. Eric neemt ‘m mee naar Den Bosch, hopelijk gaat het daar goed zodat ik bij het volgende bezoek mijn geliefde weer gezond en wel in de armen kan sluiten.

Die andere, nog net iets meer geliefde – Stef dus – lag zaterdag de hele dag gestrekt. Ziek. Koorts. Geen eetlust. Zielig. Zelfs de soep die Nyoman voor haar gekookt had liet ze staan.

Zondag stond, ik kan het helaas niet mooier maken dan het is, vrijwel volledig in het teken van eten. ’s Morgens uitgebreid ontbijten in Batujimbar, met een weer herstelde Steffie; ’s middags een lichte lunch op het strand en ’s avonds met Bert en Anja (Limburgers) en hun vrienden (nog meer Limburgers) vis eten op het strand van Jimbaran. Zonsondergang, verse vis en garnalen, live muziek....een marteling.

Maandag zijn Stef en ik inkopen wezen doen voor het huis: spotjes, richtspots, downlighters, ventilatoren, waterkoelers, een fornuis, koelkasten, televisie, afzuigkap, granieten werkbladen, een poort, wasmachine en droger...op één dag!

En eergisteren zijn we met zijn allen naar Ubud geweest –en bij het instappen in het busje van Gede gleed Eric uit en kwam op straat terecht met zijn voet. O nee: net daar was geen straat maar een gat van 20 cm diep. Knaks: enkel verzwikt. Nog nooit zo snel zo’n grote bult op een voet zien verschijnen! Snel ijs gekocht en een eng zalfje; inmiddels loopt hij weer min of meer. Toch wel even schrikken.....

En vandaag gaan Eric en Cathleen helaas alweer terug naar Nederland. Jammer; het was veel te kort...

O ja: had ik al verteld dat de auto niet starten wil? Accu leeg?

Soms zit het mee......

....en soms zit het tegen. het laatste was bij ons het geval -net als bij Robrecht - aan het ICT front. Het logic board van mijn geliefde 1,5 jaar oude Apple MacBook heeft het begeven. Gelukkig wel regelmatig een back up gemaakt, maar toch....twee weken foto's, e-mail etc. zijn op het moment niet meer terug te halen, een reparatie is duur en de vraag is dan nog of die twee weken kunnen worden gerecupereerd. Daar zat ook twee weken cursusontwikkeling bij dus echt gelukkig ben ik er niet mee.....

Inmiddels hebben we een iMac gekocht om voorlopig in ieder geval verder te kunnen - en die iMac was er toch gekomen, voor Stef en om als muziek-centrum in het nieuwe huis te dienen dus dat is het minste probleem. Eric neemt de Powerbook mee naar Nederland, hopelijk is-ie gerepareerd als ik daar over een paar weken weer ben.

Verder is de afgelopen week weer een aaneenschakeling geweest van hilarische en minder fijne maar toch ook weer lachwekkende evenementen. Morgen komt en een verslag van want dan heb ik even de tijd -nu niet, we gaan met z'n allen naar muziek luisteren en eten in LaPau. Het is gezellig met Eric en Cathleen erbij; ik vrees dat het vanavond dus weer laat wordt.

Waar blijft mijn Internet?

Anderhalve week geleden heb ik gebeld naar de DirectConnect Company, omdat we in ons nieuwe huis nog geen Internet hebben. En het is er nog altijd niet. Dus kan ik jullie, lieve lezertjes, niet op de hoogte houden. Hoe doe ik dat nu dan?
Ik gebruik het netwerk op campus, maar eigen internet is goud waard.

Verder gaat alles op rolletjes. Het huis is prima; per dag komt er steeds weer iets bij, (koelkast, keukengerei, bank, kast, en andere kleine dingetjes) we missen nu nog een TV, magnetron, en ik zou misschien wel een leuk tapijtje op de vloer willen, of een paar planten hier en daar, posters op de nu nog kale muren, maar dat komt nog wel. Net als de foto's die ik nu nog niet kan uploaden. Wasmachine? Nee, maar Yugo (mijn housemate) heeft een vriendin die achter ons woont. En zij heeft er wel een. Dus eens per week gaan we gezellig op bezoek bij haar, en eens per week koken wij voor haar.

Werk? Theorie nog altijd niet af (studies gaan voor), maar het einde is in zicht. Het laatste hoofdstuk, Eerste Hulp; zeer interessant als je wilt weten hoe je schotwonden, steekwonden moet behandelen, of moet helpen bij een plotselinge bevalling.
Daarna nog een Incident Report schrijven van een fictief scenario, en dan ales inleveren en ik kan beginnen met de eigenlijke cursus. Dat duurt 3 dagen, en dan krijg ik mijn license, voor officiele Security Guard.

Volgende week gaan Yugo, zijn mates die ik nog nooit heb gezien en ik een paar nachtclubs af. Voor voorbereiding van mijn werk uiteraard.

De volgende update komt van mijn eigen Internet, hoop ik.

We zijn weer thuis!

Dat wil zeggen: Steffie was het al, Elise heeft twee weken vrij en slaapt nu iedere dag uit tot half drie en ik ben er inmiddels ook weer na een flitsbezoek aan België en Nederland. Waar het rotweer was tot en met de dag van mijn vertrek en nu blijkbaar wèl mooi.

En niet alleen! Want Eric en Cathleen (hier braaf met een ijsje) zijn meegekomen om Puck en Dolf die zaterdag vertrokken af te lossen. De reis was “uneventful and boring” zoals dat dan heet maarrrrr.....het vliegtuig naar Kuala Lumpur zat erg vol en dat was een verrassing. In januari was de bezetting maar ca. een derde......vreemd.

Ons nieuwe huis schiet nog steeds flink op (fotoos volgen op de bouw-site), als je het een week niet gezien hebt valt dat des te meer op. Leuk hoor.

Zo. Tijd voor ontbijt.