Zó maak je vrienden!

Vanmorgen zijn Hans en Saskia voor een dagje naar Lembongan vertrokken. Lembongan is een eilandje hier voor de kust, waar geen auto’s rijden en waar wel het nodige te zien is – wij zijn er zelf nog niet eens geweest dus zijn we ook erg benieuwd naar de verhalen vanavond.

Waarom we niet zijn meegegaan? Omdat vandaag de voorbereidingen beginnen van ons feestje morgen en we in verband daarmee thuis moeten zijn.

De afgelopen dagen na de upacara hier waren best rustig: dinsdag luieren, woensdag ben ik ben Hans en Sas naar Batubulan geweest, naar het vogelpark daar. Vervolgens ergens bij een warung langs de weg gegeten en toen dacht ik een andere weg te nemen naar de kust – en bevonden we ons ineens in Gianyar, dat de laatste keer dat ik op de kaart keek toch echt geen kustplaats was.

Zoeken dus, en als je op Bali iets niet moet doen is het je aandacht voor het verkeer laten verslappen en gaan kijken naar wegwijzers en zo. In een heel smal straatje waar een auto geparkeerd stond en een brommer van de andere kant kwam aanstuiven, week ik net iets te ver uit naar links – daar was niet alleen de bekende hoge stoeprand, maar voor de ingang van een huis was een penjor neergezet, zo’n lange bamboe (meter of vijf) , helemaal versierd......en nu ineens een heel stuk kleiner want ik heb ‘m dus finaal aan splinters gereden.

Even verderop, waar je tenminste kòn parkeren, ben ik gestopt en terwijl we de schade aan het bekijken waren (geen, behalve een spiegel kwijt) kwam er een geagiteerde Balinees op een brommer aanscheuren die duidelijk de eigenaar van de penjor was: ceremoniële kleding aan en vriendelijke glimlach uit.


Wij (Sas en ik) zijn met hem meegelopen, bij hem in huis was het één en al voorbereiding voor een grote ceremonie de 29e en daar hoorde die penjor natuurlijk bij. Kort en goed: wij gaven de inboorlingen vele munten en toen waren we de beste vrienden, bijna familie en de 29e moeten we vooral komen. Er schijnt een hele mooie dans bij de ceremonie te horen dus ik denk dat we dat ook maar moesten doen – ook omdat ik ’s avonds, toen ik al lang lag te slapen, nog eens door die mensen ben gebeld om me te verzekeren dat we ècht, ècht moeten komen. Wegblijven durf ik eigenlijk niet meer........


Je moet iets doen om het voor je gasten interessant te maken en het slopen van een penjor is daarvoor een standaard trucje, nietwaar?

O ja: de spiegel heb ik teruggekregen, helemaal heel en die zit weer op de auto.