Eat, Pray, Love

Het is het bekende vrouwen-zwijmelboek van Elizabeth Gilbert (waar Stef dus onpasselijk van werd terwijl ik het in één ruk uitlas – zo gaan die dingen) dat speelt in Italië, India en op Bali.

En het wordt verfilmd, met Julia Roberts in de vrouwelijke hoofdrol. Momenteel lopen de opnamen op Bali.

En ja, jullie mogen mijn handtekening want nog eerder dan Robrecht vervul ik een sleutelrol in een Hollywood-kraker: ik ben gevraagd om in deze film op te treden.

In welke rol? Nou, die hele belangrijke als man-die-een-souvenirwinkel-uitloopt-terwijl-Julia-Roberts-door-Ubud-fietst. (Maar dan niet zelf want ze kan/wil niet fietsen. Het is dus een stand in die van achteren wordt genomen. Door de camera.)

Inderdaad: een figurant. Gisteren vroeg Sharon of ik met haar en Heidi mee wilde om een dagje op de set rond te hangen en te figureren. Altijd leuk, dacht ik dus zei ik meteen “ja”.

Pas daarna meldde Sharon dat de opnamen om half zes ’s morgens begonnen (in Ubud!) en dat we dus om half vijf moesten vertrekken vanuit Sanur. Om vier uur opstaan! Maar ja: zo zijn George Clooney en Brad Pitt ook begonnen denk ik dus vooruit maar.

We waren er om kwart over vijf...begonnen met eerst een ontbijtje en toen vanaf zeven uur 20 keer uit die winkel lopen, terwijl andere figuranten interessante dingen deden op andere plekken in de straat die verder was afgezet.

Door die straat reed dan steeds een camera, gemonteerd op een quad, met daarachter een regiewagen. Gek genoeg filmde die camera steeds die paar fietsers die ervoor reden, ondanks mijn toch heel duidelijk gebaren dat ik uit die winkel kwam en dat er dus dáár gericht moest worden.

Dat snapten ze denk ik niet goed, we kregen alleen de opdracht niet naar de camera te kijken (lekker makkelijk, als je ziet dat ze het helemaal verkeerd doen!) en we mochten ook geen foto’s maken. Vandaar dat deze in het geniep gemaakte kiekjes niet helemaal zuiver zijn ;-). Zoals deze, waar de cameraquad op terugtocht is om take 18 te starten.

O ja: en op deze foto m’n pasje als bewijs. We mochten dat tijdens de opnamen niet om. Gek, hoe kun je dan zien wie er in de film zit als je naar die film kijkt? Hollywood. Ik zal het nooit begrijpen.

Ook begrijp ik niet (maar dat is dan veel minder erg) dat we voor een hele dag betaald werden terwijl de opnames klaar waren om 9 uur ’s morgens. Want we kregen ook nog een aardig bedrag uitgekeerd. De film gaat dan ook zo’n 70 miljoen dollar kosten, hij komt begin 2011 uit. Gaat 'm zien, en let op die man met dat rugzakje die uit een souvenirwinkel komt. Het is het sleutelmoment van de film.