Goedemorgen Zoë!

Zoals beloofd, weliswaar een beetje laat, een stukje tekst speciaal voor jou.
Heb je je koffie en je sigaretje?

Gisteren hebben we gedoken. In Padang Bai.

Onze eerste duik van het seizoen. Dat betekent voor mij altijd veel stress. Zodra ik mijn hoofd onder water heb is het altijd over, en dat weet ik ook maar dan toch is die stress er altijd.

Peter heeft het altijd zwaar te verduren dan. Och arme, hij wordt dan afgesnauwd en rond gecommandeerd door mij, en kan dan niks goed doen voordat ik in het water lig.

Wat het precies is is voor mij heel duidelijk. Lange tijd niet gedaan, ken de instructeur/gids/situatie nog niet, onbekend gebied nog enz. enz. Maar na de 1e duik kan ik de hele wereld aan. Niemand is zo goed als ik dan.

De 2e duik gaat altijd fantastisch. Kan zuinig met mijn lucht omgaan en ben weer vertrouwd genoeg om ontspannen rond te kijken.

Moet zeggen, deze keer viel het reuze mee. Leuke lui bij de duikschool, de zee was lekker rustig en we doken gezellig met z’n 3en, duikgids, Peter en ik. Het was een bootduik(2 duiken vóór 13.00 uur!) en het bootje was zo’n traditioneel Balinees smal bootje met die bamboedrijvers aan de zijkant, erg leuk en gelukkig werden we goed geholpen met onze spullen aantrekken want zo’n bootje is net zo smal als een persoon kan zitten.

Back roll in het water en kijken maar. Eenmaal onder bleek dat er een stevige stroming stond waar onze gids geen rekening mee gehouden had. Hij wilde ons een shark cave laten zien (ook alleen als het bovenwater rustig was want we zwommen daar in het kanaal van de Ferry van en naar Lombok en als zo’n waterreus boven je vaart ben je niet blij!) maar daar konden we vanwege de stroming niet komen. Je kan wel proberen tegen de stroming in te flipperen maar dat is sterk af te raden want ik kan je vertellen dat is heel snel zeer uitputtend. En een uitgeputte duiker is ook snel een dode duiker als je niet oplet. Voor Peter was het dubbel vermoeiend omdat hij door het zwemmen lichter werd (veel zuurstof in je bloed!) en dus te weinig lood had. Hij moest dus daarbij ook nog flink zwemmen om beneden te blijven en omdat hij naar boven bleef gaan hield hij er een flinke hoofdpijn aan over vanwege het jojo-effect.

Van deze duik heb ik op mijn rechterpols nog lelijke plekken overgehouden. Waarschijnlijk ben ik onder water tegen ronddrijvende alang alang (soort gras) aangezwommen en er zijn dus soorten die dit soort plekken veroorzaken. In het begin een prikkende pijn en later op de dag een afschuwelijke jeuk. Vannacht zelfs 3x wakker geworden van de jeuk. Ik moet er niet aan denken anders krab ik mijn hele arm open. Het ziet er niet uit en Peter zei al heel bemoedigend dat het misschien wel lepra is. Nou is lepra heel besmettelijk dus als dat zo is gaat hij er morgen ook zo uit zien!

De 2e duik daarentegen was mooi. Veel gezien waaronder 2 kreeftjes en veel prachtig gekleurde naaktslakken. Een duik van ruim 3 kwartier.

Onze duikgids was ook een leuk ventje. Vrij jong nog en hij noemde zichzelf Ketut kecil (kleine Ketut) omdat de manager ook Ketut heet (samen met héél héél veel andere Balinezen). Door ons natuurlijk meteen omgedoopt tot “Kaka”.

Tussen de 2 duiken door vind ik het ook altijd gezellig. Drijvend op zee, een beetje kletsen, drinken (van duiken krijg je een enorm droge keel), en kijken naar de wal die er vanaf zee toch heel anders uitziet.

Onze “bootman” , degene die aan boord blijft en onze bubbels in de gaten moet houden en naar ons toe komt als we weer boven komen om ons op te pikken maar die in het echt natuurlijk de gelegenheid pakt om te vissen of om een uiltje te knappen, had tijdens onze rust (ong. 50 minuten totdat ons stikstofpeil weer genoeg gedaald was) 4 sepias gevangen gewoon door een nylon draadje met aan het eind een felgekleurd nepvisje in het water te gooien. Hierbij natuurlijk de bootmannen van andere boten flink uitlachend omdat die nog niets hadden. Deze sepias waren zodanig gestresst toen ze in de boot lagen dat ze onze duikuitrusting flink onderspoten met zwarte inkt. En terecht, zou ik ook doen. Peter en ik vonden het een beetje zielig voor de beestjes.

Terug aan wal even douchen, aankleden en lunchen. Bij de warung aangekomen kwam er al iemand aan met 2 bakjes voor ons waar een sandwich e.d. inzat. “Do you want sandwich, bu?”. “No. Tidak ada nasi goreng?”. Jammer zoals er vanuit wordt gegaan dat “die toeristen”wel liever een boterham lusten. Waarom zouden wij een droge boterham eten terwijl de hele duikcrew lekker aan de nasi zit? In ieder geval vonden ze het wel leuk dat wij nasi goreng aten en zaten dan ook goedkeurend naar ons te kijken met daarna natuurlijk de gebruikelijke vragen. “Dari mana?” “Kemana?””Kenapa?””Tinggal di mana?””Berapa lama?” enz.enz. (waar kom je vandaan?, Waar ga je naartoe?, Waarom?, Waar woon je? Hoe lang?) Gezellig weer.

De weg naar huis hebben we lekker een dutje kunnen doen in de auto en thuis aangekomen had ik in ieder geval een voldaan gevoel. Weer een leuke dag op Bali. Dus Zoë, inderdaad, het aards paradijs is geen verzinseltje maar ligt toevallig hier.

Ondertussen zijn we nog steeds druk bezig met ons nieuwe huis. Spullen uitzoeken vooral nu. Vloer, deurklinken, sanitair, kranen, wasbakken, toiletpotten, koelkast, tv, meubels, dakbedekking, verlichting enz.enz. Het houdt niet op. Best leuk, hoor, maar er zijn ook dagen waarin ik er ook wel eens niet aan wil denken. Het is erg veel. We zijn net terug van het kijken naar vloertegels en kranen en we zien door de bomen het bos niet meer. Er is zó veel, en we vinden zó veel mooi (maar ook lelijk).

Vanmorgen zijn we even naar de bouwplek wezen kijken. Ze zijn begonnen met het graven voor de buitenmuur. Allemaal met de hand. Het zand wat uit de geul komt wordt weer gebruikt om de rest van het land op te hogen. Op verschillende plekken wordt gegraven met op elke plek 3 jongens. Een maakt het zand los, een ander schept het eruit en een derde verdeelt de uitgegraven grond.

Het betonijzer voor de muren wordt ook ter plekke gemaakt. Het bestaat uit allemaal vierkanten van met de hand gebogen ijzer. Het ijzer wordt gebogen op houten plankjes waar spijkers in zijn geslagen waaromheen het ijzer met een tangetje (óf met de hand) tot een vierkant wordt gebogen.

En nóg zijn huizen hier sneller klaar dan in Europa.

Op het land zijn een paar eenvoudige bale’s gebouwd overdekt met een plastic zeil en in de hoek is een dapur (keuken) gemaakt die bestaat uit een gat in de grond voor een vuurtje en een paar stenen waar een pannetje op kan staan. Een aantal van deze mannen slaapt ook op deze plek zolang het nodig is of kan. Allemaal vrolijke jongens die het ook leuk vinden als je weer komt kijken.

Onze eerste echte bouwvergadering met de architect erbij hebben we zondag gehad. Bij ons thuis. De architect dus, onze ontwerper (Dolf), aannemer, hoofduitvoerder, gemeenteambtenaar en iemand van de bouwpolitie waren er in ieder geval bij. Allemaal rond de maquette en druk in discussie. We gaan dit op regelmatige basis doen zodat we alles goed in de hand kunnen blijven houden. Het is een heel project. Zo meteen weer es naar Dolf voor de nieuwste ontwikkelingen en daarna misschien weer even bijkletsen op het strand.

Onze Rob ligt te slapen met waarschijnlijk een griep. Het is een graad of 30 en erg vochtig en klam en hij ligt met een vest aan. Niet goed, maar gaat wel over. Hij moet goed op krachten komen vooraleer hij vertrekt naar Aussieland.

Met Elise zijn we zondagmiddag gaan shoppen in Kuta. Ik wilde wat dvd’s kopen en mevrouw wilde een korte broek hebben. We zijn thuis gekomen met een zwart rokje, een zwart hemdje en een zwart t-shirt. Oké dan, alle drie met een héél klein beetje roze. Is heel wat voor haar doen dus ze loopt er relatief fleurig bij.

Ze heeft het nog steeds over piercings, tatoos en gekleurde lenzen maar tot nu toe hebben we haar daar nog aardig vanaf weten te praten.

O ja, ze heeft net Engels spelling gehad op school en guess what? Ze was de beste. Van de 49 woorden had ze er 2 fout. En dat tussen kinderen van wie Engels de moedertaal is. Sorry, als ik te veel opschep, als trotse moeder moest ik dit even kwijt.

Hoe brei ik hier nou een einde aan? Zo dus.

Zoë, je dag kan nu beginnen….

Steffie