Een verhaaltje

Na een goed uitgeruste doch koude vakantie in België is het weer tijd om aan de slag te gaan. Er zijn, heb ik nu begrepen, heel wat paperassen nodig om een studenten Visum te maken, en uiteraard gaat niet alles van een leien dakje. Anders zou het te makkelijk gaan en dat mag niet.

Dus, om te beginnen heeft Pap vanuit België voor documenten gezorgd in verband met de bank. De dag nadat we op Bali arriveerden bij Edlink (het agentschap die mij helpt) ingeleverd – “Ok, dankjewel” – En daar ook tevens een Letter of Offer opgehaald van één van de universiteiten. Dat is in grote lijnen een brief waarin een persoon wordt uitgenodigd om daar te studeren. Goed om even door te kijken, en afgesproken met Winda (een vriendin) om met mij de volgende dag naar een plaatselijk ziekenhuis te gaan voor de medische controle.

Zodoende, ik dus speciaal voor die dag een onderbroek aangetrokken. Sterker nog, een SCHONE onderbroek. Jaja mensen, voor Australië wordt geen moeite bespaard. Dus naar het ziekenhuis en daar werd een ogentest gedaan, gewicht en hoogte gemeten; X-ray gedaan (“cool!”) en een urinetest. Wat voor mij zeer verbazend was, ik hoefde helemaal niet. Maar toen ik mij eenmaal in toilet bevond, wel. Toeval?
Er werd mij daar ook gemeld dat ik zeker een bepaalde hoeveelheid moest hebben. De zuster wees het desbetreffende streepje op het potje aan, en ik dacht: “dat haal ik nooit.” Het tegendeel was het geval. Dit potje vulde zich zeer snel met mijn pies, en terwijl het potje overstroomde en de urine over mijn hand liep, dacht ik: “hmm…ik heb mijzelf onderschat.” Dit was dan ook de portie actie van die dag. Verder moest ik op een bed liggen om mij in de ogen te laten kijken, in de oren, en op mijn buik geklopt; maar niet de tekst: “Doet u de broek maar even uit.” Dat blijkt namelijk alleen voor permanente verblijfsvergunningen te zijn, dus niet voor mij. Dus ik kon de dokter niet mijn mooie schone onderbroek laten zien. Helaas.

Ik had ook van een andere unie een Letter of Offer gekregen via de e-mail, van de University of Western Australia (UWA). Ik zou graag op deze universiteit ingeschreven staan, dus deze heb ik ook doorgestuurd naar Edlink. Een optimistisch iemand zou nu denken dat alles goed komt.

Ik had met Winda afgesproken om mij de volgende dag om 12 uur op te halen om terug te gaan naar Edlink, te checken hoe het zit met de vooruitgang. Dus in mijn gedachten zou ze rond 12.30/12.45 voor de deur staan.

Die ochtend werd ik door Pap om 9 uur uit bed gehaald vanwege Winda. Die er al was. Met de boodschap dat de documenten uit België niet in orde waren. Dus al meteen stress, omdat die documenten speciaal uit België gehaald waren, en als die niet goed zijn, zou dat dus betekenen dat we terug naar België moeten. Een hele hoop uitleg dat er een hoop andere documenten nodig waren die het een en ander konden rechtzetten. Dat werd via het internet en e-mail door Pap geregeld, waarbij hij terecht de opmerking maakte: “Als het nu nog niet goed is, dan kom ik persoonlijk naar hen toe en schiet ik ze dood.”

Ik heb zelf nog naar de UWA gebeld omdat er ook nog iets moest worden geregeld met mijner verblijfplaats/slaapplaats. Op Internet was ik te weten gekomen dat er van de 5 campi (meervoud van campus) nog 2 waren met vrije plaatsen. Eerste campus gebeld: “Sorry, geen plaats.” Tweede campus: “Sorry, geen plaats. Misschien moet u dit nummer eens bellen, die kunnen u vast wel verder helpen.” Dat nummer gebeld, en ik kreeg een ontzettend melige Australiër aan de hoorn, die mijn ellende wel grappig vond: “I’m sorry, boy. I don’t like this either, they all want to stay, everybody likes it here. And because I’m not the boss, I can’t send them all home.” Of ik op hun website eens wilde kijken in hun ‘housing database’, over homestays e.d. Dat heb ik gedaan, maar voor mij, tevens ONTZETTEND in de stress, bleek het nogal onduidelijk. Dus de hulp ingeroepen van Edlink om mij hiermee ook uit de brand te helpen. Ik wilde de volgende dag vroeg naar Edlink, en nog vroeger uit bed, om nog eens wat info uit te zoeken.

De volgende dag sliep ik dus door de wekker heen (niet lachen) en had dus niet meer zoveel tijd over om dingen op te zoeken. Met Winda weer naar Edlink, en daar was een volgend probleem het geval.

Het bleek namelijk dat in de Letter of Offer van de UWA geschreven stond dat de uiterste betaaldatum de 13de van Januari was. En het was nu de 15de. Deze Letter werd de 14de verstuurd. Er was nog tijd, werd ons verteld, maar dan moest de betaling zo snel mogelijk gebeuren, liefst voor de 23ste. Want zonder betaling, geen bevestiging van toelating, en die hebben ze nodig om aan mijn visum te beginnen.

Nu, Dat werd door Pap geregeld met Internet-bankieren, en nu was het slechts wachten op deze Bevestiging van toelating (E-CoE) die maar niet kwam. En maar niet kwam. Zo kunnen ze niet aan de Visum beginnen, en aangezien het proces 14 werkdagen duurt zal ik misschien het begin van de oriëntatieperiode missen, die gepland staat van 11 tot 20 februari. Ik krijg het visum de 9de (op zijn Indonesisch dus misschien de 10de). Alweer stress alom.

Nu bleek dat er een misverstand was met de betaling, en toen dat werd opgelost, ging alles opeens goed.

De E-CoE kwam diezelfde dag nog aan, papieren + paspoort werden opgestuurd naar Surabaya, waar zich het Consulaat van Australië is, en ik kreeg een formidabele Homestay onder mijn neus geschoven. Of ik hierin wilde verblijven. Maar ik moest snel antwoorden, want deze was zeer in trek bij andere studenten. Als dat zo is, moet het wel goed zijn, dus ik zei “Ja.”

Nu? Ik stond vanmorgen op met het vreemde gevoel dat ik niks hoefde te doen. Ik wacht alleen nog op het telefoontje met het bericht dat mijn paspoort verloren is gegaan, dat mijn homestay is ontploft, dat ze bij de medische controle een tot nu nog onbekende ziekte hebben gevonden, dat de UWA bij nader inzien geen Nederlanders uit Indonesië mag aannemen of dat ik nu per ongeluk sta inschreven op de University of Western Arabia (UWA, vergissen is menselijk, sorry meneer Herfkens).

Ik hoop van niet.