Terug op Bali

Na drie weken België en Nederland zijn we weer terug; van -18°C binnen een paar dagen naar +31°C , verdorie weer de 50° verschil niet gehaald.

Terugkijkend op de afgelopen weken blijft er een dubbel gevoel hangen. Ik had zelf grote moeite met het wennen in België, of eigenlijk meer met het gevoel “hier ben ik ook thuis”. Een soort emotionele spagaat tussen Sanur en Oud-Turnhout, bij beide thuis dus nergens thuis. Heel moeilijk uit te leggen.

Elise heeft nog een paar dagen op haar oude school gezeten en heeft veel met haar vriendinnetjes opgetrokken; Robrecht heeft zijn oude maten ook weer gezien en Stef en ik zaten ook weer snel in het oude ritme: alle avonden vol en alle dagen eigenlijk ook. Nog een paar keer, maar natuurlijk nooit genoeg, naar onze zwart-wit-bruine kanjer geweest die het gelukkig heel erg naar haar zin heeft bij David en Jolanda.

Tekenend voor de drie weken was de laatste avond: feest bij Taxandria, uiteindelijk toch niet als allerlaatsten vertrokken, opruimen, laatste spullen pakken, twee uur slapen en gebroken naar het vliegveld. Hoppa!

De reis verliep goed – zodra we de incheckbalie voorbij waren. Als je met Malaysian vliegt, wordt je ingecheckt door KLM personeel en die doen er werkelijk alles aan om je een zo onaangenaam mogelijke start te bezorgen.

Uiteraard onder het mom “regels zijn regels”. Tot hun verdriet kwamen we niet over het toegestane maximum bagagegewicht, ook niet toen ze Steffies trolley en Robrecht gitaar hadden meegewogen.

“Die trolley is toch handbagage?” zie ik je denken. Ja, de afgelopen twaalf keer wel maar nu is-ie ineens te groot en te zwaar en moest mee in het ruim, omdat onze drie koffers niet meer wogen dan het maximum van 80 kilo.....

“Haha, extra gewicht! Stik, nog niet genoeg.” In paniek keek de grondstewardess om zich heen en ja: “die gitaar, die mag ook niet mee als handbagage maar weegt helaas niet veel. Toch proberen maar. Nee, te weinig.....zou ik het aandurven om de trolley van die kale ook...o nee, die vertelt net aan mijn buurvrouw dat zij de vorige keer zijn kaas en drop heeft afgepakt dus hij weet teveel...”

Dat Elise voor de volle mep betaalt en niets weegt is uiteraard geen argument.

Dat het vliegtuig maar voor een derde vol zit, ook niet.

Voorzien van verse beweegredenen waarom wij niet meer in Nederland willen wonen, zijn we vertrokken naar Bali. Zoals gezegd met behoorlijk lege vliegtuigen en dus ruimte genoeg om te gaan liggen slapen. En om met heimwee terug te denken aan Oud-Turnhout, Chica, onze vrienden en te piekeren waarom we nou toch zo nodig naar Indonesië moesten.

En toen we het vliegveld van Denpasar afliepen, was dat over. Echt waar.

Thuis. Allevier.

Over “thuis” gesproken. ’s Middags al zaten we bij Dolf en Carin en hebben we gezien wat Dolf heeft veranderd aan het ontwerp, op tekening en op maquette. Daar heeft hij al heel wat tijd ingestoken en het is te zien.

Wat moet ik zeggen? Overdonderend. Prachtig. Veel meer dan we hadden verwacht, in alle opzichten. Een paleis. Een dorp. Ongelofelijk.

De maquette staat nu bij ons, 2 bij 2,5 meter. We kunnen nu wijzigen op basis van een 3 dimensioneel beeld, het gaat nog om kleine aanpassingen. En daarvoor is tijd, voorlopig worden de resterende bomen op het land gekapt (op eentje na staan ze allemaal in de weg, ook de schitterende teakboom), wordt de drainage gelegd en de 4 meter hoge buitenmuur gebouwd (op 2,5 meter diepe fundering, jawel).

We gaan foto’s maken van de maquette en op de site zetten, natuurlijk. Maar nu eerst aan het werk. Robrecht wordt vandaag medisch gekeurd voor Australië, wij moeten stopcontacten, schakelaars, tegels, sanitair en ventilatoren (er komen er meer dan 30 te hangen) voor het huis gaan uitzoeken.

Althans: er eens mee gaan beginnen.