Uit het dagboek van Bob de Bouwer

Al een paar dagen is er koortsachtige activiteit op een paar plaatsen in Sanur.

Aan Jalan Bajang Sari, een locatie waar normaal gesproken nog minder gebeurt dan op het bureau van een Nederlandse ambtenaar, zijn 20 mannen bomen aan het rooien (onder de blik van ca. 100 lokale experts uiteraard). De straat is nu net zo vol als de Colruyt op de dag voor kerstmis.

Aan de Jalan Merta Sari, bij het huis van Dolf en Carin, staat met grote regelmaat een Landcruiser waar een ventje uit komt rollen met tekeningen. Na een paar uur is-ie weg, maar nooit voor lang.

En aan Jalan Kesari staat een enorme maquette in een tuin, waar lieden met een ernstige blik naar staren, dingen veranderen en verhitte gespreken voeren.

Kortom: we zijn begonnen.

Weet je nog dat we een paar dagen geleden over de maquette zeiden: “We kunnen nu wijzigen op basis van een 3 dimensioneel beeld, het gaat nog om kleine aanpassingen.”?

Mwoehaha. Er wordt een nieuwe maquette gemaakt omdat we zo ingrijpend hebben veranderd dat het geen zin heeft om die wijzigingen op het bestaande exemplaar door te voeren. Gewoon opnieuw beginnen gaat sneller.

Als we aan diegenen die ooit een huis willen gaan bouwen één tip mogen geven: bouw vooraf een maquette, want dan zie je echt wat je gaat krijgen. Iets wat op tekening geweldig leuk lijkt, blijkt een monstrueus effect te hebben. Andere elementen blijken juist veel beter dan gedacht. Enzovoort. Uiteindelijk zijn we nu aan versie 10a (geen grap) van het ontwerp bezig en lijkt het nu toch wel een kwestie van details te worden. Vandaar dat we het aandurven om de laatste versie op het web te plempen.



Voor de rest (welke rest?) is het vrij rustig; we pakken ons ritme hier weer een beetje op, onthaasten enzovoort. In dat kader is er wel iets belangrijks te melden: de trouwe lezers weten, dat een favoriet “restaurant” van ons De Bengkel was. Bengkel betekent: werkplaats, in dit geval een Volkswagen-garage. Overdag een garage, ’s avonds de spullen aan de kant en tafeltjes neerzetten en voilà: het beste visrestaurant van Sanur, als je niet op de olievlekken op de betonvloer, de benzinedampen en het lawaai van de Bypass ernaast let en niet naar de keuken of het toilet kijkt (die strijden om de eerste plaats qua smerigheid) tenminste.

Die Bengkel is dus dicht – we weten niet waarom, maar het feest was afgelopen. Echter, inmiddels hebben de eigenaren zo’n 50 meter verderop een nieuwe plek gevonden (schoner, rustiger, eigen parkeergelegenheid, zelfs schone tafeltjes!) en daar hebben we eergisteren gegeten. Het was weer net zo goed als daarvoor, dus ze staan weer op de ATRA-lijst. (= Aan Te Raden Adressen).

Zo, nu ga ik dingen regelen. Het is eindelijk weer eens droog (de laatste dagen heel veel regen, als je erdoorheen loopt ben je binnen een seconde doorweekt – in het zwembad springen met je kleren aan, dat effect) dus kan ik weer eens op de brommer. Met de Toyota al door zulke diepe poelen gereden dat het water letterlijk tot aan de koplampen kwam, hij gaf geen krimp! Ha!