Even uitpakken.

Vanmorgen hebben we Hasron en Robrecht om 5.30 uitgezwaaid; ze zijn vanaf hier met de taxi naar de busterminal van Denpasar gegaan om van daar met de bus naar Jakarta te reizen. In Jakarta blijven ze een nachtje slapen, de dag daarna begint de volgende busreis: Jakarta - Padang.

Omdat gisteravond Jos en Barbara (een Nederlands stel dat sinds kort op Bali woont maar al lang in Indonesië is) bij ons kwamen eten, was dat vroege opstaan best wel een beetje lastig. Maar: het was het natuurlijk waard; drie weken zullen we onze kleine jongen moeten missen *snik*.

De afgelopen dagen zijn we met weinig anders bezig geweest dan met uitpakken; daarnaast heb ik (helemaal zelf, dat mocht van Steffie want zij moest koken) meubels gekocht: een lange, smalle en lage tafel om de TV op te zetten en de stereo, Wii, DVD en al die andere zaken zonder welke een mens niet kan overleven (de spuuglelijke televisiekast hebben we verplaatst), drie boekenkasten om in ieder geval een deel van de 500 meegebrachte boeken kwijt te kunnen en een enorm bureau (want het kleine bureau dat we nu hier hebben wil Robrecht graag op zijn kamer). De tafel wordt dinsdag thuis afgeleverd, de boekenkasten woensdag en het bureau pas volgende maand want het wordt speciaal op maat gemaakt op Java en daar ligt het leven voorlopig stil in verband met het einde van Ramadan.

Toch even anders dan die levertijden in België en Nederland, nietwaar? Maar ja, het komt dan ook allemaal hier vandaan.

Tijdens dat meubels jagen overigens nog een aardig voorval. Ik stond met mijn motortje tussen pakweg 40 Balinezen voor het verkeerslicht te wachten op de weg van Sanur naar Kuta. Helemaal aan de linkerkant, zoals iedereen. Voor mij stond een Australiër, die door een agent van de straat werd gehaald. En ik daarna ook. Papieren en rijbewijs (had ik gelukkig bij me) afgeven – ik dacht ter controle.

Maar toen moest ik mee naar de politiepost aan de overkant van het kruispunt. Wat bleek: op deze weg, waar geen streep te bekennen was, zou ik op de voorsorteerstrook “linksaf” hebben gestaan zonder mijn pijl uit te steken en dus van plan zijn geweest rechtdoor te gaan. Net zoals iedereen dat hier altijd doet. En die Australiër, die inmiddels in woede was ontstoken, dus ook.

Balinezen mochten doorrijden, maar wij blanken hadden vast wel geld dus daar viel iets te halen.

Ik bleef glimlachen, heb het verhaal voor de Australiër vertaald want hij sprak geen Indonesisch, heb de agenten volledig gelijk gegeven met betrekking tot mijn “overtreding” en toen begon het schrijven van de “bon”. Naam opgegeven en beroep: adviseur. “Wat voor adviseur?” vroeg de smeris. “Van jullie gouverneur!” zei ik, half als grap. De glimlach van de agent verstarde en hij zei, ongelovig: “de gouverneur???” En ik weer: “Jazeker, Pak Pastika, moet ik hem even bellen? Ik ben hier om hem te helpen de energieproblematiek op Bali aan te pakken.......”

Toen ging alles heel snel: mijn papieren werden dichtgevouwen, ze keken me niet meer aan maar brachten me heel snel naar mijn motor – en tijdens het wegrijden zag ik de Australische meneer stomverbaasd kijken. Ik denk, dat hij moest betalen voor twee.

Ik had bij thuiskomst erg veel vliegjes tussen mijn tanden.

Inderdaad, door het rijden met een heeeeeele brede grijns op mijn tronie.