de tijd vliegt voorbij hier....

Zaterdagmorgen. Stef, Arie en Else zijn naar de kapper en ik hoef niet mee. ’t Kan nog wel een weekje en bovendien weet ik nog niet of ik permanent neem. Elise weet het wel, en die komt straks met een paarse streep in heur haar terug.

Wat er verder zo gebeurd is? Och...maandagochtend heeft de motor zijn eerste onderhoudsbeurt gehad; 500 kilometers gereden alweer en dan moet dat. Gratis, zonder afspraak: binnen rijden, half uurtje wachten, klaar. Dat noem ik nog ens service.

Die avond zijn we naar onze favo hangout geweest, samen met Erwin en Cindy (die nu al weer in NL zitten, zielig hoor) en 80% van Hoek van Holland. Eten goed, drinken ook, muziek weer helemaal top. Winnaar van de avond was de tekst van de eigenaar over de muzikanten:”Ik betaal ze niet om op te treden; ze komen omdat ze willen spelen. Daarom zijn ze zo goed. Geen geld is geen probleem; geen plezier is een probleem.”

Waarvan akte.

Dinsdag was erg rustig; woensdag ook een beetje maar ’s avonds hebben we in Kayu Manis afscheid genomen van De Vlaamse Stephanie (dank voor het eten!) want zij is donderdag vertrokken.

Arie is die dag teruggekomen met de mededeling, dat hij is gevraagd om Personal Assistant te worden van één van de atleten die deelneemt aan de Asian Beach Games, die in oktober op Bali worden gehouden. We hebben hem gevraagd om zelf het hele verhaal op de weblog te zetten, want dit is nog maar het topje van de ijsberg. Wij zijn in ieder geval van de ene verbazing in de andere gevallen bij het verhaal dat hij ons vertelde.......

Net zoals van het gerucht(???) dat de wijn hier nog duurder wordt. Al meer dan een maand is er nl. bijna geen wijn meer te krijgen hier, ook de geïmporteerde sterke dranken raken op – het enige dat je qua alcohol nog ruim kunt krijgen is lokaal bier en lokale azijn die ze hier “wijn” durven te noemen. Voor 10 Euro per fles, wel te verstaan.

De reden? Officieel omdat het quotum voor dit jaar qua import is bereikt, maar dat is ieder jaar zo in het hoogseizoen en daarna is er weer volop. Toeristje pesten en proberen om de economische vooruitgang van dit Hindoeïstische eiland te remmen vanuit het (Islamitische) Jakarta, zouden negatieve geesten bijna denken.

Maar nu schijnt de accijns op import-wijn met 250% te gaan stijgen. Waarmee een fles van 4,95 in België hier op 25 Euro of meer zou komen. Hoppa!

Verder begint er meer regelmaat in het leven te komen; dwz vaste routines die klinken als: half zeven opstaan, douchen en aankleden, Elise naar school brengen, omkleden, hardlopen op het strand, uitzweten, ontbijten met Steffie die haar cross-training gedaan heeft, douchen, omkleden, licht administratief werk (e-mail en zo).....en dan maar eens zien wat we gaan doen. Gisteren bijvoorbeeld samen lunchen bij een warung die Stef ontdekte in de hoofdstraat: fantastische nasi campur, inclusief drankje voor minder dan 2 Euries gegeten. En nog met uitzicht op toeristen die zich met weerzinwekkende hamburgers zitten vol de duwen ook. Want ja, dan weet je wat je krijgt en dat buitenlandse eten in die lokale eethuisjes, daar wordt je ziek van. Zagen we ze denken.. Dachten we.

Het onthaasten is aardig aan het lukken – nu nog zinvol de rest van de dag vullen. Daar zijn we ook naarstig mee bezig, met het vinden van die activiteiten – maar voorlopig nog heel rustig aan. Er schijnt ooit ook nog een huis gebouwd te moeten worden, namelijk.

En nee, de container is er nog niet. Men is “er mee bezig”, maar volgende week begint de grote uittocht van Lebaran (de reis naar huis omdat moslims Idul Fitri thuis willen vieren bij hun familie) dus het zal nog wel een maandje duren voor de spullen hier zijn. Of twee maandjes, of drie...

Wie wel komt, is mijn vader. Morgenavond om 6 uur komt-ie aan. En om 10 uur morgenochtend moeten we (Stef, ik) aanwezig zijn bij de landmeting van de grond die we willen hebben. De notaris en vertegenwoordigers van het kadaster doen dat; onderdeel van een nogal complex traject dat we na afloop wel op het log plempen. Als het goed afloopt wel te verstaan, anders gaan we gewon weer wat anders doen. Tijd genoeeeeeeeeg, om Wim Sonneveld maar eens te citeren.

Zo. Zwemmen. En afwachten hoe Elise thuiskomt.