Het is een stille namiddag....

Vier uur, loom, stil...zelfs de vogels maken amper geluid....de wind ruist door de palmen, in de verte blaft een hond één keer en lijkt er zelf van te schrikken....de rust keert weer.......totdat er een afgrjjselijk lawaai losbarst. Wat is dit? Wat is dit?

Kinderen barsten in hysterisch huilen uit, vaders stoppen met het spelen met hun vechthanen maar rennen met getrokken kris naar buiten. Politiewagens rijden met loeiende sirenes af en aan, de gouverneur kondigt de noodtoestand af – vallen de Chinezen binnen? Is het einde der tijden dan toch aangebroken? Barst de Agung uit als nooit tevoren?

Nee, niets van dat alles. Het is slechts Elise die drumt. En Robrecht die speelt op zijn electrische gitaar.

Want vanmorgen zijn onze spullen aangekomen.

Ik reed, nadat ik Elise naar school had gebracht, via de Bypass naar huis en zag aan de ingang van de straat een truck met oplegger en daarop een container, geparkeerd staan. Met een grap zei ik tegen Steffie: “onze spullen zijn er al, ze staan aan het begin van de straat!”

Wij lachen.....en begonnen toen gewoon aan het rondje ochtendsport, Stef op de crosstrainer, ik hardlopen op het strand. Zonder telefoon natuurlijk. Bij thuiskomst bleek ik te zijn gebeld door een mevrouw van het verhuisbedrijf, die doodleuk vroeg of het uitkwam als ze de spullen kwamen brengen.

Ja natuurlijk! En binnen een paar minuten kwam een vrachtwagen de straat in, met daarop onze spullen en erin een heleboel verhuizers. Twee keer rijden vanaf de container naar onze voordeur, uitladen (en ik afvinken van de 126 colli) en klaar is Wayan. Half uurtje werk, en toen kon het grote uitpakfeest beginnen.

Het is nu 4 uur geweest, om drie uur zijn we gestopt en morgen gaan we verder. Wat is dat leuk, de spullen terugkrijgen die je ruim vier maanden hebt gemist. Het gezicht van Robrecht toen hij zijn gitaren uitpakte; Steffie die haar dierbare schoenen terughad; en Elise daarnet die haar drumstel (maar ook haar knuffels etc. ) weer had – het begint een beetje huis te worden hier. Al staat alles nog wel erg vol dozen, natuurlijk.

Ik ga aan het bier en aan degenen die mail van me tegoed hebben: sorry, dat wordt morgen. Vandaag doe ik niets meer.