Ceremonie-tweedaagse

Ik was helaas niet in staat om de familie uit te zwaaien, omdat ik de dag van tevoren naar café OnOn was geweest en met Sari had afgesproken om in het weekend de Galungan/Kuningan te vieren. Vreemd genoeg heb ik heel het weekend niks van haar gehoord, en als ze mijn berichten en telefoontjes niet beantwoordt, denk ik automatisch: “Er is iets mis.” Maar daar wil ik het nu even niet over hebben.

Dus, opgestaan, wat gegeten en genoten van het dochtertje van Nyoman. Een authentieke “jumping bean”; vrolijk rondrennen en onophoudelijk schaterlachen viel mij ten deel en mijn dag was alweer goed, terwijl die nog moest beginnen.

Om 2 uur opgehaald door Winda, en naar het huis van Citra gereden, omdat daar in de buurt de tempel was. Eerst wat gepraat met diens ouders en andere inwonenden, (hetzelfde verhaal: Wie ben je, van waar kom je, waar verblijf je) en dan met de mars meelopen naar de tempel. Die mars bestond uit vrouwen met offers voorop, de Barong (zie foto), voorafgegaan door mannen die hele grote speren dragen, dáárachter het Gamelan-orkest en de rest gewoon ertussendoor, ervoor en erachter.


ZaterdagVeel bekenden gezien (dat wil zeggen, veel mensen die ook op andere ceremonies zijn geweest en met wie ik heb gepraat) en eenmaal in de tempel aangekomen hetzelfde ritueel: Eerst wachten (op Bali gaat alles niet zo heel snel), bidden, praten, eten en dan naar huis. Tijdens dit alles is me weer iets nieuws opgevallen: Waar in het Christendom gokspelen des duivels zijn, wordt in de tempel volop met rupia’s gesmeten. Een spel waar er op een matje 9 symbolen staan, waar je je geld op moet leggen (of gooien, ze doen het allebei) en er worden 3 speciale dobbelstenen in een grote beker gegooid, geschud en op de grond gegooid. Ik snap het nog niet helemaal, maar het lijkt een soort kruising tussen roulette en yahtzee. En het is zeer populair blijkbaar.

Tot mijn genoegen werd ik rond 5 uur naar huis begeleid door Winda, Citra, Deby en Sita, en tot mijn grotere genoegen bleven ze daar ook. Ik had ze wel uitgenodigd en gezegd dat ik alleen thuis was, maar kom. Als ze ‘ja’ zeggen is dat al iets. Veel gepraat over van alles, onder andere toerisme, godsdienst; kortom, al die onderwerpen die je kan verwachten van mensen rond de 18. Ik had naast de gesprekken iTunes opstaan, die de dames uitgebreid hadden doorgenomen. Als volgt: Bovenaan beginnen, en elk lied (ELK lied) half beluisteren en beoordelen. Een goede eigenschap, maar na 3772 liedjes kom je erachter dat je met open ogen goed kan slapen.

Ook hadden de dames veel snacks meegenomen, met de gedachte dat een man die alleen thuis zat toch niks in huis zou hebben. En wie ben ik om dat te ontkennen?

Trouwens, die snacks waren niet te vreten. Kaasstengels omhult met een laagje extreem zoete marmelade zullen vast heel lekker zijn, maar niet voor mij.

Om 9, half 10 gingen ze naar huis, want ze waren toch wel wat moe. (“Jullie kunnen hier blijven slapen?” “Nee, we willen je niet tot last zijn.” “Och, dat is geen probleem hoor.” “Nou, we gaan toch maar naar huis.” ) Zelf nog even wat gegeten in een klein café met een boek. Daarna naar huis, naar bed want ik moest morgen om 6.30 al op.

Zondag
Dus, om 7.00 opgestaan, ontzettend gehaast want ik werd om 7.30 opgehaald door Citra. Winda kwam niet mee, want ze had haar menstruatie. En zoals elk kind weet mag er geen bloed vloeien in de tempel.

Deze keer gingen we met diezelfde parade naar de tempel aan het strand, vanuit de straat waar Citra woont. Te voet. Op Bali. Niet te doen. Een flink eind (enkele kilometers), in de hitte van een stralende zon, over het toch-al-zo-warme asfalt is geen pretje. Integendeel, het is puur afzien. En het ergste is dat ik de enige was die zweette als een otter, terwijl zowel de Balinese oudjes als de kleinsten met gemak afstanden afleggen. Gelukkig was het nog vroeg in de ochtend, dus niet zo heel warm.

We moesten onderweg de snelweg (bypass) oversteken, en dat ging logischerwijze ook op zijn Balinees. Dus gewoon gaan, als we worden aangereden is dat de wil van de goden, dus geen probleem. Maar de goden hadden er geen zin in vandaag, blijkbaar; Alle auto’s en brommers stopten voor ons alsof er een schild om ons heen zat.

Eenmaal aan het strand aangekomen, eerst wat gedronken (waaaaaaaaaaaaaater!) en daarna de tempel betreden met het gebruikelijke bidden. Vandaag duurde het wat langer, omdat deze tempel meer altaars had dan normaal, en bij elk altaar moet men zijn dank of wat-dan-ook betuigen. Daarna nog andere mensen ontmoet en (hiep hiep hoera) wat gegeten en gedronken. Wat het gokken betreft was vandaag geen uitzondering, en nu waren er ook hanengevechten. Ikzelf heb er niet naar gekeken, maar van het lawaai kreeg ik al een beeld, wat niet zo smakelijk was.

Om 11 uur was het plan om terug te wandelen, en om 11.15 was het dan ook zover. Nu was het praktisch midden op de dag, dus nog warmer dan op de heenweg. Zelfs Citra had het warm, en dat wil wat zeggen. Maar nog steeds niet willen zweten!

Bij haar thuis aangekomen nog wat gedronken om die dansende witte stippeltjes uit mijn zicht te krijgen, en ik ging terug naar huis om een welverdiende douche te pakken. Ik mocht later nog bij de oma van Winda op bezoek als een soort van after-party. Ach, vooruit dan maar. Met Winda daar naartoe, en om ongeveer 5 uur kreeg ik een telefoontje van pa dat ik naar huis moest komen omdat de deur dicht was, en ik had de sleutel.

Oh ja, ik kan al zelf mijn sarong aandoen. Knap hé?