De vuurproef

Dinsdag. De auto opgehaald en met Jos, Alex en Jeroen naar de rijstvelden boven Tabanan gereden. Jeroen wilde graag beelden filmen van de rijstterrassen daar; ik voorspelde hem prachtige beelden van een brandende Landcruiser en een uitzinnig er omheen dansende Belanda als er wéér panne zou ontstaan.

Maar: we zijn niet alleen ver van huis geraakt (3 uur rijden) maar ook weer terug!

3 uur? Dan zijn ze toch wel heel erg ver geweest, hoor ik je denken. Nee hoor. Kilometertje of 100, hooguit. We zijn in totaal 8 uur weg geweest, waarvan 2 uur besteed aan koffie- en lunchpauze, filmen en kotsen. Waarover dadelijk meer.

Autorijden op Bali, laat ik daarmee beginnen, is een aparte ervaring. Verkeersregels zijn er wel, maar niemand houdt zich daaraan – omdat ze die regels niet kennen. Want ze hebben nooit examen gedaan voor een rijbewijs – dat rijbewijs koop je gewoon. Of niet, want zonder rijbewijs kan je ook best de weg op.

Dat betekent dat de volgende verkeersregels de realiteit het best beschrijven:
1) Rechts heeft voorrang. Links ook.
2) Inhalen is altijd toegestaan, maar vlak voor een onoverzichtelijke bocht levert het meer punten op.
3) Kijk nooit in je spiegels maar voer vastbesloten je manoeuvre (invoegen, inhalen, omkeren, etc.) uit. Als het niet had gekund, hoor je dat wel (regel 9)
4) Blijf glimlachen. Altijd. Elke seconde kan tenslotte je laatste zijn en wie wil er nou chagrijnig uitzien op de eigen crematie?
5) Doorgaand verkeer heeft geen voorrang op afslaand verkeer. Indonesië is democratisch, dus iedereen heeft evenveel voorrang.
6) Behalve ceremoniële optochten te voet. Die hebben altijd en overal voorrang; daarom tref je ze vooral tijdens het spitsuur aan.
7) Rotondes neem je via de kortste weg: linksaf is een kwart, rechtsaf dus ook.
8) Wees behulpzaam. Toeter direct en langdurig als een verkeerslicht op groen springt; de voorsten zitten misschien te slapen en zullen je dankbaar zijn.
9) Toeter als je van plan bent in te halen. Reden: regel 3.
10) Een rijstrook biedt ruimte aan twee voertuigen. Plus het dubbele aantal brommers. Gebruik die ruimte.

Goed. Dit wetende, gingen we onderweg. Jeroen en ik voor, Jos en Alex comfortabel achterin. Na een anderhalf uur koffie drinken: prachtig uitzicht over sawa’s, Jeroen filmen.

Vervolgens verder gereden tot een heel eind voorbij Pupuan, waar het uitzicht echt fan-tas-tisch is, Beetje bochtige weg er naartoe, dat wel. De pompbediende bij het benzinestation onderweg goot de tank zo vol dat het er via de ontluchting weer uitkwam; de benzinestank bleef lang hangen.

Alex en Jos hoorden we het laatste uur van de reis niet meer: stil aan het genieten van het uitzicht, waarschijnlijk.

Toen we er eindelijk waren en de achterdeur openging, kwamen er twee groene wezens naar buiten gerold met een uiterlijk vage gelijkenis met onze vrienden. Ze waren wagenziek, waarbij Jos er wel het ergst aan toe was. De combinatie stugge vering / harde bankjes dwars op de rijrichting / bochten / straffe koffie / benzinelucht bleek te veel.


Maar goed: gefilmd, frisse lucht en Jos voorin scheelde een beetje. Terug naar Pupuan, lunch: nasi campur in een redelijk schone warung, dat hielp ook behoorlijk tegen de misselijkheid.




De terugreis werd onderbroken door verschillende stops bij plaatsen waar Jeroen wilde filmen. Mooie plekken, zoals een huistempel met uitzicht over het dal met terras-sawahs. De auto deed het voorbeeldig, startte overal direct - ik kreeg er lol in! Ook het verkeer, met als hoogtepunt de heksenketel van Tabanan (waar ik voluit moest om een Safari-autobus bij te houden – dezelfde waarmee Robrecht binnen 24 uur in Jakarta stond, ongelofelijk hoe die chauffeur kon rijden) leidde niet meer tot paniek.

’s Avonds kei-kapot, dat wel. Biertje bij Hoek van Holland, de foto’s van Alex (een paar staan hierbij) copiëren, soto ayam eten en naar bed.
De volgende dag startte de auto niet meer. Accu leeg. Want........de dynamo laadt onvoldoende bij. Na een intensief telefonisch overleg met Paul is de boodschap over: deze dynamo gaat er uit en er komt een zwaardere in. Heeft Paul beloofd.

Bali.....