Weekend....

Donderdag hebben we Jeroen op het vliegtuig naar huis gezet. Jammer, maar aan alles komt een eind, dus ook aan zijn verblijf van 2,5 week bij ons. Op weg naar het vliegveld nog snel even filmopnames gemaakt, ik ben erg benieuwd naar het resultaat.

Vrijdag had Elise vrij van school; we waren van plan om naar Kuta Waterboom te gaan maar het regende zo hard dat we dat maar hebben laten schieten. In plaats daarvan een heeeele luie dag thuis, gevolgd door weer een openingsfeest: Elizabeth en John, eigenaren van de Treo Bar waar Hoek van Holland resideert, hebben naast het Hyatt een nieuw etablissement geopend en voor die opening waren we uitgenodigd.

Gratis eten, drinken, weerzien met een hoop bekenden.....het leven is hier zwaar.

Gisteren (zaterdag) was de verjaardag van Jos. Eerst hebben we op het terras van Batujimbar koffie en taart naar binnen gewerkt en afgesproken ’s avonds uit eten te gaan in Seminyak.

’s Middags ben ik met Dolf naar “ons” land gegaan –want het ziet er naar uit dat er nu dan toch eindelijk iets gaat lukken. Het perceel is minder groot dat we eigenlijk dachten nodig te hebben, maar al schetsend (b)leek dat onze wensen ook hier realiseerbaar zijn. Het is een stuk van ruim 2100 vierkante meter, met een paar prachtige bomen erop, in een rustig straatje nèt aan de andere kant van de Bypass; op wandelafstand van het centrum van Sanur, in het verlengde van Jalan Sindhu.

Schuin tegenover het huis waar 20 jaar geleden mijn zusje een paar weken heeft gelogeerd, nota bene – ik heb kennis gemaakt met de bewoonster, dezelfde mevrouw als toen. Haar man is iets heel hoogs in de overheid, dat kan nooit kwaad.

En ’s avonds met de auto (!) naar Seminyak. Naar......Manneken Pis, een Belgisch restaurant, gerund door een Bruggenaar. Waar men Hoegaarden Grand Cru en Leffe Blond schenkt – aan 5 Eurokes per fles, awel. Straffe prijzen, maar het is dan ook aan de andere kant van de wereld geraakt om uwen goesting naar Vlaanderen te laven, meneer. Allez, schenk nog eens in!

Maar omdat wij maar Nederbelgen zijn, kozen we voor Bintang – van het vat, heerlijk. En eten? Uiensoep, stoemp, Gentse waterzooi, het was er allemaal. Escargots, waar Elise voor zwichtte; een perfecte steak, rare, voor Robrecht.

En ik kan u verzekeren dat de stovers met frieten en Belgische mayonaise zeer de moeite waard zijn; zeker als ze gegeten worden in de juiste ambiance: een toog zoals een toog zijn moet in het blikveld, massief donkerhout en koper, krukken a volonté, tafels met eerlijke houten stoelen, gecapitonneerde banken langs de kanten met spiegels erboven om vóór het zitten gaan de kapsels nog even te controleren en te soigneren...een prachtige foto van de Grote Drie: Brel, Ferré en Brassens aan de muur, geflankeerd door oneindig veel kleinere sterren als John Lee Hooker, Ella Fitzgerald, Schreamin’ Jay Hawkins etcetera etcetera....een mens zou zich in Antwerpen, Brugge of Gent wanen ware het niet dat de droefgeestige blik van een in het vak vergroeide ober ontbrak.

In plaats daarvan een neokoloniale toets: Overwegend blanke Belgen en hun fraaie maitresses aan tafeltjes en aan de toog, op hun wenken bediend door lokaal personeel; Jef Geeraerts had hier zijn Gangreen kunnen schrijven.

Wat zegt u? Blues? Jazeker! Tot aan de klok van 9 uur op een beschaafd volume, daarna live gebracht door een band die de geluidsgrenzen doorbrak. De uitspraak van die andere Nederbelg, Raymond van ’t Groenewoud: “ik heb zalen doen vollopen, ik heb zalen doen leeglopen”, namen ze letterlijk. Wij zaten in de directe vuurlinie van de boxen van de heren; een half uur en een permanente gehoorbeschadiging later hingen we aan de toog. In gesprek met Yannic, de eigenaar en een behoorlijk dronken Waal wiens naam ik ben vergeten.

Steffie herkende de bassist van de band van optredens in La Pau en tijdens een break (o, die stilte! Heerlijk!) sprak ze hem en hoorde dat Bobby, de zanger van Tropical Transit (de La Pau set) een auto-ongeluk heeft gehad en in coma ligt. Geen optreden maandag, natuurlijk. We hopen dat hij er bovenop komt – maar het verkeer op Bali is inderdaad gevaarlijk. Met 2,2 doden per dag sterven er in het Balinese verkeer net zoveel mensen als in Nederland – alleen wonen daar 17 miljoen mensen, op Bali slechts 3,5 miljoen...

Terug naar de avond: we hebben onze pinten geleegd, Alexandra (een Amerikaanse mevrouw) op de taxi gezet, besloten niet naar Ku De Ta te gaan, waar Yoke en haar vriendinnen de volgende stop hadden ingepland maar waar wij op dit uur onze kinderen niet aan wilden blootstellen – we hebben de Toyota de opdracht gegeven ons thuis te brengen en zo geschiedde.

Dat Stef, Robrecht en ondergetekende vervolgens Jos hebben vergezeld in zijn tocht naar On On, waar nieuwe billiards klaarstonden om zijn verjaardag in stijl uit te luiden, behoeft nauwelijks vermelding.

Dat ik Jos en Robrecht beiden twee keer heb verslagen alvorens ik op vernederende wijze door een jonge meid uit Tabanan van het laken werd geveegd, evenmin. Dat Robrecht wèl van haar wist te winnen, zeker niet.

Het werd laat, kortom. Maar het was goed. En zondagmorgen zaten wij fris aan het ontbijt bij Batujimbar, om weer een nieuwe dag in te luiden – en daarmee waarschijnlijk de start van de volgende fase in onze belevenissen hier: het Bouwen Van Een Huis.

UPDATE

Afgelopen maandag waren wij voor het eerst in lange tijd niet in La Pau. Die avond blijken daar 500 (!) muzikanten een benefiet-concert voor Bobby te hebben gegeven, dat tot 02.30 heeft geduurd en waarbij een fortuin is opgehaald: 30 miljoen rupiah, om de kosten van de opname voor hem te dekken.

Het heeft niet mogen baten. Hij is gisteren (zondag) overleden. Kijk op http://www.balidiscovery.com/messages/message.asp?Id=4924 voor het bericht en zijn foto. Wij zijn er kapot van. Na zoveel maandagavonden met hem en zijn virtuoze vrienden, die puur voor hun plezier optraden, Arjuna en anderen de kans gaven om met hun mee te spelen - het voelt als het verlies van een vriend.

Who's appearing with a choir of angels now.