Maandag en dinsdag....

Zondagavond hebben we mijn vader Hans van het vliegveld gehaald; hij landde om 17.36, dus was-ie al om 19.20 buiten. Langzamerhand beginnen we te leren dat het zinloos is om op het moment dat het vliegtuig landt, aanwezig te zijn. Anderhalf uur later geeft nog een zee van ruimte. De douane op Bali weet hoe ze mensen moeten leren onthaasten: gewoon een uur of anderhalf in de rij voor je visum laten wachten. Welcome to Bali, vermoeide reiziger.

Maar dat geeft niks: hij is er, heeft de 6 uur tussenstop in Doha zonder problemen overleefd en de reis van 24 uur dus ook. Douchen, biertje erin en we kunnen weer!

’s Avonds een snelle hap in het Starcafé (en deze keer geen problemen met de rode biefstuk die ik, eigenwijs als ik ben, toch weer moest proberen), slaapmutsje bij het zwembad en *out*

Maandagmorgen: Hasron komt ook aan, Jos komt op de koffie en zo wordt het huis langzamerhand gevuld. Zelfs zonder de vriendinnen van Robrecht. Hasron en Jos moeten al weer snel weg, de eerste om te werken en de tweede om te zien hoe de Indonesische vestiging van de firma Biereco (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/De_familie_Doorzon) zijn huis verherbouwt. De rest van de dag wordt in gepaste rust doorgebracht. Dat wil zeggen: neuzen in boeken gestoken en ik vloekend achter de peecee omdat ons internet er om de haverklap uit ligt. Daarom later samen even naar Hoek van Holland.

Maandagavond dus met z’n allen (want Hasron mag na zonsondergang eten) naar het restaurant, eten en muziek als vanouds. Redelijk vroeg naar huis, want Elise is dinsdag vrij van school en we willen naar een safari-park.

Zo gezegd, zo gedaan. Dat safaripark was best leuk, maar nog niet helemaal af en nog niet helemaal open. Wel buitengewoon interessant dat je vanuit een busje mag zwaaien naar toeristen die in een imitatie-Afrikaans dorp, dat eigenlijk een hotel is en midden in het safaripark ligt, verblijven. Ze zwaaien ook enthousiast terug. “Kijk, die mensen in dat Balinese busje! En wij hier in Kenia kunnen ze zien!” Zoiets.

Verder kon je er met een jonge leeuw of tijger op de foto; die beestjes zaten volgens mij nog zwaarder onder de dope dan de gemiddelde Nederlandse middelbare scholier – ze keken tenminste net zo actief uit hun ogen.

Onze Rob was trouwens niet mee; hij had weer afspraken rondom zijn werkzaamheden bij de Asian Beach Games. Waar ik dus niks over kan vertellen. Want dat gaat-ie zelf doen.