Wat zullen we er van zeggen?

Eergisteren een berichtje gehad dat vrijdag (morgen)onze container gebracht wordt. Ja hoor, eerst zien dan geloven. En inderdaad volgende dag een berichtje dat het vrachtschip vol zit vanwege alle Javanen die met Idul Fitri thuis willen zijn. Ik weet het niet meer. We zien het wel…….of niet.

Wat onze grond betreft: dat ligt op dit moment in beraad bij de Banjar aldaar die aan het steggelen zijn over de toegangsweg. Het ging ook veel te goed. Ook dat zien we wel, we hebben tijd.

Onze vriend Hasron is sinds een paar dagen bij ons en zei gisteren dat er een kans in zit dat hij met Arjuna a.s. zaterdag al vertrekt. Die bus die hij in de eerste instantie wilde boeken op de 21e zit vol en misschien kunnen ze terecht op een bus een dag eerder. Dit horen we vanavond.

Omdat ze dus zaterdag kunnen gaan vertrekken hebben we voor vanavond een afscheidsdineetje gepland en Arjuna wil graag naar de Benkel vis eten ook omdat Hasron daar zonder problemen als moslim terecht kan. Waarom niet morgen, vrijdag? Omdat onze container dan komt …………………….(HAHAHAHAHAHAHAHA!!!!)

Maar goed, de obat malaria, obat nyamuk en de pilletjes tegen mabuk mobil (wagenziekte) liggen al klaar. We gaan onze zoon 3 weken missen………

Deze zelfde zoon is ondertussen wel op dit moment bij de vice gouverneur van Bali op bezoek. Nog even en hij zit hier in politiek. Wij hebben een fototoestel in z’n handen gestopt en wat was ik een trotse moeder toen hij klaar stond om te gaan. (zie foto) Need I say more?

Morgen heeft hij een afspraak met Pastika, de gouverneur himself en als die niet onder de indruk is van Arjuna dan kom ik persoonlijk met ‘m praten.

Over een half uurtje ga ik Elise van school halen en dan gaan we samen naar het strand om onze nagels te laten doen. Uiteraard wil zij de meest vreselijke afbeeldingen op haar nagels en ik loop al de hele dag met gekruiste vingers in de hoop dat dat niet in de mogelijkheden zit bij de dames op het strand. Haar blonde pluk (zie foto) is inmiddels al niet meer opvallend genoeg (tenslotte al een week oud) dus stay tuned!!

Hans wil nog een keer naar Kuta, naar de Discovery Mall. Misschien maar een keer als Elise op school zit anders moeten we haar met alle geweld van die gekleurde contactlenzen weghouden.

Peter en ik hobbelen hier allemaal een beetje achteraan.

Peter is druk bezig met onthaasten wat ‘m al aardig lukt en ik ben nog altijd lekker bezig met mijn Indonesisch (véél huiswerk), crosstrainen, hier en daar een boodschap, samen met Peter anderen mensen ontmoeten die ook op Bali willen komen wonen, koken enz. enz.

Afgelopen dinsdag had Elise trouwens een vrije dag en zijn we (zonder Arjuna want die had natuurlijk weer afspraken) op haar verzoek naar een vrij nieuw safaripark geweest bij Gyanyar. Tenslotte hebben wij inmiddels onze KITAS waarmee we met een fikse korting naar binnen kunnen. Elise heeft beesten gezien, geaaid, bereden en gekocht (knuffeluil, een van de weinige beesten die ze nog niet had) en ikzelf heb met een orang oetan op schoot gezeten.

Achteraf zijn we gewoon opgelicht bij de kassa want we hebben gewoon de volle mep moeten betalen ondanks onze KITAS die we nog hebben laten zien. Dat niet alleen, we hebben toegangskaartjes gevraagd om het hele park te zien en in het park bleek dat het pretpark, het waterpark en nog iets gewoon dicht was omdat het nog niet klaar was. Wat moet je hier nou van zeggen? Peter ging verhaal halen en het enige wat werd gezegd was “no refund policy” wat op onze ticket stond nadat we hadden betaald. Maar Hans zei volkomen terecht. “Laat je humeur hierdoor niet bederven we hebben een leuke dag gehad.” We hebben daar dan ook uitstekend gegeten, de heren Thais, ik sate gambing met gado gado en Elise heeft mijn sate opgegeten want ze had geen honger .

Tot de volgende.

Step