Autoperikelen – deel 2

Goed – nu kun je een paar keer om zo’n auto heen lopen, de motor starten en horen dat-ie netjes loopt, geen tikkende kleppen of onregelmatige verbranding en zo – maar pas tijdens een proefrit weet je meer: hoe remt-ie, spoort hij goed, geen rare klappen in de versnellingsbak bij schakelen, de koppeling etc. etc. ....

...waarop Paul vroeg of ik een proefrit wilde - en ik zei ja.

Nou, vanaf die garage de Bypass op viel niet mee: een motortje tussen het verkeer duwen is niet zo lastig, je neemt maar weinig ruimte in en je komt er zonder veel problemen tussen. Maar een Landcruiser.....

Desalniettemin: het lukte, maar de combinatie “veel stuuruitslag” en “stuurbekrachtiging” (want die zit er op) was wel even wennen. Net zoals schakelen met links, waarbij de eerste versnelling achter zit en de twee naar rechts en naar voren. En de richtingaanwijzer rechts. Veel om aan te denken, dus ik ben de eerste afrit van de Bypass af gegaan om een rustig straatje te nemen richting Jalan Danau Poso, het verlengde van de hoofdstraat van Sanur.

Rustig rijden, eerste versnelling, door naar z’n twee en toen zag ik een vrij grote jeep van de andere kant komen in combinatie met een geparkeerde auto aan mijn kant van de straat. Geen nood, plaats genoeg, beetje links aanhouden....

*kaboem*

???????????

correctie naar links, want de auto sprong naar rechts.....

*KABOEM*

En ik stond stil. Volkomen gedesoriënteerd, wat is er gebeurd?

En daarna kwam heel snel het besef:
- ik heb twee geparkeerde auto’s in elkaar gereden
- met een auto die niet van mij is, maar die ik in goed vertrouwen heb meegekregen
- in een vreemd land
- waarschijnlijk niet verzekerd
- als de politie komt ben ik de sigaar
- hee, er staan wel erg veel Balinezen ineens
- wat een puinhoop
- wat nu? Eerst Paul bellen
- K...T, mijn telefoon die ik altijd bij me heb, ligt thuis.....
- ..................................


En toen een mevrouw “what happened?” en ik vertellen.....

“Darimana?” vroeg ze en ik “dari Belanda...”

Waarop ze zei: “Godverdomme! Hoe kan dat nou?” want deze Balinese bleek Nederlands te spreken. En: “Snel naar binnen jij, ze (de politie) moeten jou niet zien!”

Binnen (in een hotelreceptie, leek het) Steffie gebeld om mijn telefoon te brengen – want ik moest Paul bellen en zijn nummer stond in de telefoon.

De Nederlands sprekende Balinese bleek Yuni te heten, en zij was ook de eigenares van de witte jeep die ik aan gort had gereden. De eigenares van de andere auto, die veel minder was beschadigd, was Eka, een collega van haar.

Paul gebeld, nadat Steffie kwam, maar die was al op de hoogte. De tamtam gaan sneller dan ADSL op Bali. Onze Nyoman thuis wist het bijvoorbeeld ook al....

Praten met Paul (die sleepdiensten ging regelen), Yuni en Eka. Zorgzaam, waren niet met hun auto bezig maar vonden het zielig voor MIJ! Komaan zeg, en jullie dan?

Je wilt niet weten hoe lullig ik me voelde – en ook, hoe vertwijfeld: hoe kon dit gebeuren? Ik reed niet hard, er was plaats genoeg, ik kan toch best een beetje sturen......die mensen zonder auto en dat is mijn schuld....en Paul, die er nu een probleem bij heeft waar hij niet op zat te wachten...dat kan dus niet, ik los alles op maar hoe? Enzovoort.

Korte samenvatting van het vervolg: met één van de extreme terreinauto’s van Paul en een sleepwagen (inderdaad, zo kan het ook) zijn de innig verstrengelde auto’s uit elkaar gehaald en naar de schadehersteller gebracht.


Alles blijkt minder erg dan het lijkt; vooral de Toyota en de personenauto hebben voornamelijk plaatschade en dat is een kwestie van man-uren , repareren en spuiten. De witte jeep is er erger aan toe, daar moet een stuk van het chassis worden gericht.

Yuni heeft me enorm geholpen door te onderhandelen met de schadehersteller – waar een buitenlander natuurlijk zwaar de klos is, wordt alles nu onder garantie voor Balinese prijzen gerepareerd.

De auto van Eka is binnen een week klaar. Die van Yuni heeft een week of zes nodig. En onze Toyota (want die heb ik gekocht, van nu nog terug geven kon geen sprake zijn natuurlijk) is over een maand weer exact als op de fotoos vóór het ongeluk maar ik wil eerst Yuni’s auto klaar hebben. Natuurlijk regelen wij vervangend vervoer voor haar.

En wat blijkt nu: het ongeluk heeft Paul en Yuni, die jeugdvrienden waren en elkaar 25 jaar niet hebben gezien, weer in contact gebracht.

En ik heb zo het idee, dat wij nog veel van elkaar gaan zien want het zijn erg fijne mensen – dat merk je wel in zo’n crisis als dit. In ieder geval hebben we afgesproken om contact te houden en dan gaan we doen ook.

Maar hoe kon dit nou gebeuren? ’s Avonds is me dat uitgelegd door Carin: het heet “continental reflex” en komt in Engeland regelmatig voor.

Toen die auto van de andere kant kwam, heb ik als een Nederlander gereageerd omdat mijn denken gefocust was op de techniek van het rijden met deze Toyota. En als je naar links uitwijkt, hou je in Nederland rechts veel ruimte want daar zit je auto – jij zit aan de linkerkant.

Maar hier zat ik rechts. En links van me zat niet alleen nog een portier, maar heel erg veel Landcruiser. Die ik zonder te remmen dus in twee auto’s boorde.

Continental reflex. Die moet ik dus afleren, net zoals ik de angst moet kwijtraken die ik nu al heb om straks weer achter het stuur te kruipen van de 100% gerestaureerde vintage Landcruiser die nu ons eigendom is.

Bali. Never a dull moment. Maar ik kan er nog niet echt om lachen.