Sumatra

Waar moet ik beginnen? Er is zoveel te vertellen, en om het dan nog op te schrijven maakt het nog wat moeilijker. Weet je wat? Ik zal beginnen met het begin van de reis. Da’s nog eens een goed idee.

Eerst wat uitleg: We bevonden ons in de periode dat de Ramadan ten einde liep, naar het suikerfeest toe, ofwel Idul Fitri. Het is dan de gewoonte om naar je familie terug te keren, en Hasron had mij uitgenodigd om met hem mee te gaan naar Sumatra.
Dus, vroeg vertrokken naar het busstation in Denpasar. In de bus gestapt en dan op weg naar Jakarta. Niet veel gebeurd, behalve dat de chauffeur – net als iedereen – reed alsof het leuk is om ongelukken te maken. Deze reis duurde een dag en een nacht.

Eenmaal aangekomen op Jakarta verbleef ik samen met Hasron en zijn twee jongste zussen (hij heeft er drie, en nog twee broers) in zijn huis, voor een overnachting, want de volgende dag zouden we met zijn drieën (de jongste zus ging ook mee) vertrekken naar Noord-Sumatra. Hier wat de buurt verkend in de kampung, de eerste keer met de man van de middelste zus, de tweede keer met Hasron zelf.

Kort gezegd: Jakarta is geen leuke stad. Het stinkt, is vies, grijs en grauw, vol smog en daardoor ontzettend benauwd. Ook wordt door een grote betonnen muur heel subtiel de grens gevormd tussen arm en rijk, wat de stad een hypocriete indruk geeft. Zo zonde… Tips voor reizigers: BLIJF DAAR WEG!

Dus: de volgende dag om 2 uur vertrokken met onze spullen. Op zijn indonesisch, dat wil zeggen: alles gaat mee. Die groene rugzak vooraan is van mij, de rest van Hasron en diens zus, Purnama. Wat gaat dan mee? Nou, kleren, schoenen, prullaria, geschenken voor de familie, en het allerbelangrijkste: eten.

Na een toch ietwat emotioneel afscheid van de andere zus en de bewoners van die kampung naar het busstation, en ook daar: Alles gaat mee. Grote dozen, minstens twee per familie, want je zal maar net zonder zitten. De bus zelf was een beetje vies, overvol en de AirConditioning was kapot de helft van de tijd, en dat is bijzonder jammer. De gehele reis duurde 3 dagen, 2 nachten, dus…

Oh ja, het begin van de busreis was voor mij ook het begin van de Ramadhan. Hasron is moslim, en was al een paar dagen bezig. En ik deed gewoon mee voor de resterende 5 dagen. De eerste dag nog wel met drinken, want je moet rustig aan beginnen, zei Hasron, en hij kan het weten. Dat betekend dan ook dat je om 4 uur ‘s nachts word wakker gemaakt om te gaan eten, voor de zon op komt. Maar gelukkig kunnen ze mij voor nasi ‘s nachts wakker maken; Wat ze ook hebben gedaan. En ik moet zeggen: Het voelde goed. Een goede ervaring, en ik probeer het volgend jaar een hele maand vol te houden.

Afgezien daarvan is er niet veel gebeurd, misschien dat de wegen in Sumatra slecht zijn onderhouden, maar dat is slechts een klein minpuntje. En de volgende keer dat ik naar Sumatra mocht gaan, ga ik gewoon met het vliegtuig. Stilzitten is echt niks voor mij.

Eenmaal aangekomen (nou ja, aangekomen; We stopten in the middle of nowhere) zijn we met de Bedjak verder gereden naar de kampung. Je ziet het goed: een motor met een soort buddyseat, en daar dan met zijn drieën op/in plus baggage. Het ging, dus het ging automatisch ook goed. ☺ Zo naar het huis van de familie van Hasron gereden, kennis gemaakt met zijn ouders en alles uitpakken.

Zo is het leven voor mij op de kampung begonnen. Over het algemeen leuke, aardige, gastvrije mensen, maar als bulé gaat het net iets anders. Die mensen daar hebben namelijk nog nooit een bulé gezien, en als er dan eens eentje op bezoek komt, tja…Ze keken me werkelijk aan alsof ik een wandelende freakshow was, en de woorden “allo, miestèèr” viel mij elke dag ten dele. In het begin niet zo erg, want ik begrijp het volkomen; maar dan ELKE dag…dan word je toch wel moe…

Een dag op de kampung zag er voor mij als volgt uit: Opstaan. De inwoners doen dat rond 6 uur, maar omdat ik een bulé was, mocht ik uitslapen tot 7. Aardig toch? Dan iedereen begroeten, zoals gebruikelijk is. Daarna is het tijd om te gaan eten. Let op: Dit element is zeer belangrijk. We blijven tenslotte in Indonesië. Eenmaal uitgegeten is het tijd om te gaan douchen. D.i. in de kamar mandi (alleen) of in de publieke mandi achter de moskee (absoluut niet alleen). Meestal kies ik voor het laatste, omdat het gewoon kei-gezellig is. Daarna gaan we ontbijten. Nee, ik heb het niet herhaald: In de kampung ontbijt men twee keer. De eerste keer iets lichts, en daarna gewoon rijst met groente en vis. Maar, in ieder geval: Nadat men is uitgegeten, gaat men rondwandelen. Vanwege Idul Fitri moest de hele familie een bezoek gebracht worden. En met familie bedoel ik dan ook de vrienden ervan, en diens familie, en de vrienden daarvan plus aanhang; Dus uiteindelijk heb ik na drie weken ongeveer de gehele kampung gezien. Maar na zo’n gesprek of 3 is het alweer etenstijd.


Bij iemand anders, of thuis; Maakt niet uit, er is altijd genoeg. Zo hebben we alweer onze derde maaltijd achter de kiezen, en is het tijd om te gaan rusten. (‘istirahat’ in het indonesisch, is trouwens het eerste woord wat ik daar heb geleerd; Echt een woord met symbolische waarde) Een middagslaapje van enkele uurtjes, want van praten en eten word je moe. Eenmaal wakker geworden gaan we ons weer wassen; Dat is echt nodig. En daarna weer verder met mensen ontmoeten. Tegen de tijd dat we klaar zijn is het alweer tijd om te gaan eten, een soort afternoon-snack. We mogen tenslotte geen honger lijden. Intussen praten we uiteraard gewoon verder en tegen de avond naar huis om voor de vijfde en laatste keer te gaan eten, dit keer met de hele familie bij elkaar. Dan lekker buiten op een stoeltje zitten en praten over…eh…dingen. Tenslotte naar bed en wachten op de hysterische stem van de Imam die om 5 uur ‘s nachts schreeuwt dat Allah groot is.

Zulke dagen kwamen frequent voor, maar gelukkig niet altijd. We hebben niet elke dag gepraat met mensen; We hebben ook daadwerkelijk dingen gedaan, hoor. Zo hebben we ten eerste ook wat tijd in de moskee doorgebracht. Op die manier heb ik mijn religieuze intelligentie wat bijgespijkerd; En zo’n directe manier is natuurlijk perfect. Gewoon meebidden, en uitleg vragen. Waar ik bijzonder trots op ben is dat ik op het moment aan het leren ben om arabisch te lezen. Ik heb geen flauw benul wat het betekent, maar ik kan het wel lezen. (La’natii is arabisch voor godverdomme, trouwens) Die foto is gewoon in de slaapkamer gemaakt.

Verder heb ik zeer mooie herinneringen aan een tocht die we hebben gemaakt naar een andere, échte afgelegen kampung. We moesten eerst over een berg heen wandelen/klimmen, om tenslotte wat tijd bij een rivier door te brengen. De wandeling was 6 à 7 kilometer, met prachtig uitzicht en in die hitte niet te doen. Maar uiteraard was ik de enige die zweette. Verdorie.

Uiteindelijk komen we toch aan, en de lijdensweg werd ruimschoots vergoed. Ik ben zeer trots op de foto’s, de locatie was idyllisch. Langs de rivier stroomopwaarts wandelen om bij een soort plateau uit te rusten, te eten (oh, wat een verrassing) en te zwemmen/wassen. Gewoon lol maken en genieten. Zeer speciaal.



Dan nu even een woordje over de meisjes. Ook hier zijn ze zeer mooi, en heel aardig. Denk ik. Ze moesten bij mij eerst over de schok heen komen dat ik een buitenlander was, en dat duurde nogal lang. Maar daarna zijn ze gewoon leuk. Ik wilde heel wat foto’s nemen, maar ze bleken nogal verlegen, en zonder hoofddoek is ook wat moeilijk. Jammer. Uiteindelijk is het me toch gelukt om er enkelen te maken: Hier een voorbeeld toen ik met meisjes aan het basketballen was. Ook een foto waar ik niet weinig trots op ben. ☺☺

Verdere activiteiten: Eten met vrienden, eten op locatie, eten met vrienden op locatie, speciale gerechten eten met of zonder vrienden (meestal met) en praten, rusten…Over het algemeen zeer aardige, gastvrije mensen. Maar dat had ik al gezegd, denk ik. Kan je nagaan. Zoo, genoeg geschreven voor deze keer…nu eerst rusten, net als elke andere indonesiër. Ik zeg jullie: Assalam Alaikum.