Zaterdagmiddag.

Ik ben net terug van Mango Beach Café, waar we met z’n zessen hebben geluncht. Tante Nelly, Yoke en Stef zijn vanmorgen naar het strand gegaan voor pedicure / manicure werkzaamheden, massages en shoppen. Met dat laatste zijn ze nu nog bezig, dan gaat het in één ruk door naar Hoek van Holland. En dan naar Jepun, een restaurant hier, waar op zaterdag poce poce (de Indo-variant van line dancing, naar ik begrijp) op live muziek muziek gedaan wordt. En tante Nelly doet natuurlijk mee!

Gisteren zijn beide dames met Gede op stap geweest: Goa Lawa, Amlapura, Tirtagangga, Klunkung – ’s morgens om 9 uur weg, ’s avonds thuis en op naar het volgende restaurant.

Morgen gaan ze naar Denpasar, want voor die dag is de agenda ook helemaal vol gepland. Hoe ze hadden gedacht ook nog “even” twee dagen naar Lombok te gaan, is mij een raadsel – dat wordt straks echt uitrusten van de vakantie voor ze, als het zo doorgaat.

Eergisteren had Yoke trouwens het geweldige idee om een durian te kopen. Uiteraard weigerde de taxichauffeur in eerste instantie om hun bagage te accepteren; de durian was goed verstopt maar hij vond ‘m toch. Zou het de stank geweest zijn?

In in ieder geval: uiteindelijk heeft hij de AC uit gezet en de ramen open en zo zijn ze toch met het ding thuis gekomen. Waar we na het avondeten buiten zijn gaan zitten (want een durian komt ons huis niet in) en er daar van hebben gegeten.

Achteraf had ik daar spijt van – want een durian gaat gisten in je maag, dus ga je boeren en dan eet je hem wéér. Op zich nog niet zo erg, maar je stinkt dan dus ook vreselijk uit je mond. Aangezien ik met Arjuna en Jos wilde gaan biljarten....juist.

Arjuna, die trouwens de pool-koning van het biljart veegde (“ik sta te trillen op mijn benen” zei hij na afloop eerlijk) door in één keer vijf ballen weg te spelen en de zwarte daarna ook. En vervolgens met twee dames (schoonheden allebei, echt) naar Kuta vertrok. Op hun uitnodiging. Jos en ik mochten niet mee. Het zal de durian geweest zijn.