Zoals dat blijkbaar af en toe eens moet gaan.....

...zat het ons gisteren niet helemaal mee.

Voor mijn vertrek naar België hadden Stef en ik een perfect stuk grond gevonden, waarvan de eigenaar het graag aan ons gunde. Alles klopte, en ik ben vertrokken in het vertrouwen dat het dan deze keer toch echt zou gaan lukken.

Gisteren (zondag) zouden we er een klap op geven, deze week tekenen bij de notaris en dan aan de slag! Bouwen maar!

Mooi niet dus. Volgens onze tussenpersoon was er weer eens geen sprake van één eigenaar, maar van 5 broers waarvan er 4 accoord waren maar eentje niet – omdat hij geld had binnen gekregen van de verhuur van een ander stuk grond en het nu dus niet nodig had.

Of het waar was of er tussen de eigenaar(s) en de tussenpersoon misschien een probleem was ontstaan met betrekking tot de af te dragen commissie – we weten het niet, maar in ieder geval gaat het niet door en zijn we wéér terug bij af.

Niet getreurd, we hadden voor alle zekerheid contacten met andere mensen niet afgeblazen en gaan dus vrolijk verder – maar op dit stuk hadden we toch echt onze zinnen gezet.

En de auto doet het ook niet. Waarschijnlijk is het niet ernstig, het lijkt er op dat de dynamo de accu niet bijlaadt, maar vervelend is het natuurlijk wel. Vandaag (…….) komt er een monteur naar kijken en de zaak naar ik hoop repareren. Het kan natuurlijk ook morgen worden. Of volgende week.

Wèl weer leuk: Steffie heeft de kokkin van een restaurant / warung in de buurt gevraagd naar het recept van tuturuga, een Menadonees gerecht dat ze daar een keer hebben klaargemaakt. Deze kokkin heeft het haar in het Indonesisch uitgelegd, maar onze Stef vreesde toch dat ze niet alles goed had begrepen.

Niet erg: ze is gisteren bij ons gekomen en heeft voor ons gekookt. Omdat Stef daarbij stond om het te leren, kan zij het nu dus ook. Geweldig toch? En lekker!!

Robrecht is nu bij drie universiteiten aan het inschrijven en bij alle drie in nog eens drie richtingen. Als het nu niet lukt, weten we het niet meer – en hij is nog op tijd, de inschrijvingen sluiten half december. De inschrijvingsformulieren scannen we dus maar in en sturen ze, behalve per post, per e-mail. Omdat de Indonesische post net zo betrouwbaar is als snel: niet dus.

Inmiddels hebben we er al vier afleveringen van Gooische vrouwen opzitten! Wat een trut zeg, de Tante Cor van Martin. En we missen Willemijn. Cheryl wordt per aflevering meer ordinair, Anouk is te ranzig om met blote handen aan te pakken en Claire vinden we steeds leuker worden.

Ja, de belangrijke zaken houden we hier heus wel bij!

Update: de inschrijvingsformulieren van Robrecht zijn weg, Wayan de monteur en ik hebben de auto voorzien van een nieuwe accu want dat was het probleem, vanavond gaan we lekker uit eten en morgen is er een nieuwe dag.