Het zijn rare tijden

Over 2 weken zitten we weer in België. Onze Nyoman maakt zich nu al druk over ons afscheid voor 3 weken straks.

Arie is zich aan het voorbereiden op die schone onderbroek die hij aan moet voor het medisch onderzoek die hij moet ondergaan voor een universiteit en een engelse test. Dit heeft hij allemaal nog kunnen regelen vóór ons vertrek.
Tussendoor gaat hij nog altijd nu en dan op stap met z'n Balinese maatjes.
Op dit moment is hij op de scooter nieuwe snaren halen voor een van z'n gitaren.

We willen allemaal nog naar de kapper, Peter slaat deze keer over.

De lijst met dingen die we mee willen nemen wordt steeds langer, zo ook de lijst met dingen die we mee willen nemen vanuit België hier naar toe.

Elise zit in de laatste dagen school voor de grote vakantie met toetsen en assignments maar ook naschoolse activiteiten. A.s. vrijdag heeft ze vrij en wie weet gaan we dan naar Kuta Waterboom, een enorm zwemparadijs waar ik zelf ook graag naar toe wil.

Peter is nu een dagje weg met Upe, Jos en Alex.
4 Mannen in onze stoere auto die we voor de verandering vanmorgen weer eens opgehaald hebben van de garage na een reparatie. Er lopen hier al verschillende weddenschappen over hoe lang het nog duurt voor we 'm wegdoen.

Vorige week heeft Peter thuis een erg boos telefoontje gepleegd met de garagehouder en was even bang dat hij z'n gezicht verloren had bij Nyoman en misschien bij de garagehouder ook. Je moet hier immers altijd blijven glimlachen wat er ook gebeurt. Ik denk dat het uit eindelijk wel meevalt.

Nyoman heeft alleen gezegd dat hij inderdaad beter altijd moet blijven lachen en niet boos moet worden.

Maar ook dat het beter is dat we deze auto weg moeten doen en een nieuwe moeten kopen.

Ik zei tegen haar dat de auto gewoon een ceremonie nodig had van haar maar daar lag het niet aan volgens haar omdat het een oude auto is.

Maar goed, ik ben benieuwd hoe ze terug komen vanavond.
Het was wel een leuk gezicht die kerels in de auto.

En ik, ik zit in de keuken op een krukje te schrijven met m'n laptop op schoot.
Er staat kip op het vuur te trekken voor een uitgebreid kippensoepje voor vanavond. Simpel maar lekker, hetzij met rijst, hetzij met bami, hetzij met so-oen.
De kip en de groenten voor deze soep heb ik vanmorgen, vóór het sporten, op de pasar gekocht. Deze pasar is iedere dag maar tot hooguit 09.30 open en de beste tijd om te gaan is tussen 07.00 en 08.00 uur. Vooral als je kip of vis wilt kopen want die is dan nog lekker vers aangezien alles niet gekoeld is.

De kip hebben ze voor mijn neus de kop afgehakt en klein gemaakt. Verser kun je niet hebben. Ik ben zo goed als de enige buitenlander daar, voorzover ik kan beoordelen, omdat de meesten hun pembantu laten gaan.

De dames en heren van de pasar vinden het altijd erg leuk om mij weer te zien en ik vindt het daar ook erg leuk.
Als je door de smerigheid, stank, glibberigheid op de grond van alle rochels, en vliegen heen kan kijken is het echt een aanrader. Met name de thuis bereide snacks zoals, pisang/nanka goreng, ondé ondé, kue lapis in allerlei soorten, saté van tonijn (sangat pedas!), ter plekke gesneden tahu van een stuk van wel een meter lang enz.enz.

Goed, ik krijg net een smsje van Arie dat hij nog even een ijsje eet en dan naar huis komt om appeltaart te maken. Hij wilde dat graag doen vanmiddag en ik heb maar meteen gevraagd of het er ook 2 mochten zijn omdat ik Alex en Jos ook een stuk mee wilde geven en ook omdat appeltaart hier nooit lang overleeft.

Afgelopen zaterdag de opening van Six Points hier in Sanur.
Naar mijn mening een absolute aanwinst. Mooi ingericht met o.a. biljart en lounge gedeelte en niet te vergeten bitterballen op de kaart.
Jos en ik hebben al aan Joost en Frans laten weten dat wij met z'n 2en een keer een avond willen gaan verzorgen daar. Jos DJ en ik achter de bar.

Wij zijn n.l. van mening dat het in veel café's schort aan gangmakers in het personeel. Balinezen zijn erg lief maar zeer malu (verlegen, terughoudend), vooral naar buitenlanders toe. Nobrol nobrol kunnen ze prima, maar alleen onder elkaar.

En Jos en ik zijn er uiteraard heilig van overtuigd dat wij een spetterende avond kunnen verzorgen met goede muziek en een gekke meid met hapjes achter de bar. Zonder natuurlijk het vaste personeel voor het hoofd te stoten.
Als dit een flop wordt is het allemaal gelogen uiteraard.