Zojuist zijn tante Nelly en Yoke aangekomen.

Bepakt en bezakt, na eerst een paar weken Java zijn ze nu even hier – “even”, omdat er direct woeste plannen werden gesmeed om ook nog “even” Lombok aan te doen.

Wel met een overnachting, want in één dag op en neer was wellicht een beetje veel van het goede. Tante Nelly is tenslotte ook geen 85 meer.

De beide globetrotters staan hiernaast op de foto, met Arjuna.



Gisteravond zijn we (Arie, Stef, ikke) met Barbara, Bert en Anneke naar James Bond geweest – en deze keer lukte het wel, omdat Barbara al ’s middags kaartjes had gekocht.

Ons was aangeraden om vooral goed aangekleed te gaan, omdat de airconditioning in (overigens heel mooie) Indonesische bioscopen polaire temperaturen bereikt. Er zijn gevallen bekend dat het daarbinnen is gaan sneeuwen tijdens een voorstelling.

Deze keer niet – want de airco was defect. Ik laat de rest aan jullie verbeelding over, maar de Indonesier naast me had op een gegeven moment nog maar zo weinig aan dat hij zwaar in overtreding was op de nieuwe anti-porno wet. (Okee, daar is niet heel veel voor nodig, maar toch).

Verder vielen me een paar dingen op aan het bisocoopgedrag van Indonesiers:

- Als je altijd te laat komt (en dat doet hier iedereen), dan doe je dat ook in de bioscoop. Als de voorstelling begint, ga je eerst nog even een sigaretje buiten roken, beetje praten met je matties, je auto wassen of op familiebezoek. Tijdens de voorstelling kom je dan, bij voorkeur op een spannend moment, binnen om aan de andere kant van de rij te gaan zitten dan die waar je begint. Dan kan iedereen voor je opstaan en als je staat zie je het beter, dus eigenlijk bewijs je daar iedereen een dienst mee.

- Omdat je nooit goed hebt opgelet in de Engelse les, zegt die melding op het witte doek aan het begin van de film: “telefoons uit en niet praten tijdens de film” die in het Engels is opgesteld, je geen fluit. Trouwens, je kon die melding niet zien omdat je zat te SMS-en. Dat blijf je uiteraard verder ook tijdens de film doen, zodat je nog een paar keer terug moet om hem helemaal te zien. Die SMS-jes wissel je uit met die leuke meid twee rijen voor je, die zij dan weer aan haar vriendinnen kan laten lezen. Lachen! Vanzelfsprekend krijg jij weer SMS-jes terug (leuke ringtone!) die je aan je vrienden kunt laten lezen. Niet aan die chagrijnige buleh naast je, die niks anders doet dan naar die stomme film staren.

- Op de momenten dat je iets van de film meekrijgt, geef je daar natuurlijk commentaar op. Omdat het geluid zo hard staat, kun je dat uiteraard niet zachtjes. Geeft niks.

- Film is familievermaak. Kleintjes die nog niks begrijpen van de Teletubbies, kun je daarom met een gerust hart meenemen naar James Bond. De dialogen zijn niet wezenlijk diepgaander en er gebeurt tenminste nog eens wat! Ooit Tinkie Winkie met een machinegeweer Lala en Po te lijf zien gaan? Nou dan! Aan geluiden van de kleintjes te horen, leven ze zich lekker in in het verhaal.

Kortom – en dat meen ik echt – het is een gezellig en sociaal gebeuren, zo’n bioscoop. Net het verkeer, maar dan nog nèt een klein beetje dichter op elkaar.....