Zo. Even zitten.

De afgelopen dagen zijn wat druk geweest - wie zei daar dat je zo lekker ontspant op Bali?
Dus hebben we gisteren ter compensatie maar eens wèl ontspannen op het strand gelegen – een heerlijke rust, slechts onderbroken door twee asociale types die vol gas op een jetski recht voor ons heen en weer meenden te moeten scheuren – inderdaad, Steffie en Elise.

’s Avonds naar Batubulan, een kecak-dansvoorstelling bekijken – leuk en op het eind behoorlijk spectaculair met een danser die in trance in een vuur van brandende kokosnootschillen stond te tandakken.













Maar wat is er dan zoal gebeurd deze dagen?

Om te beginnen natuurlijk de ellende met mijn computer – stuk gegaan, zo maar. Ik had een Apple Authorized Service Point gevonden in Denpasar, op de drukste/ellendigste straat van de stad (vind ik dan), Jalan Imam Bonjol. En omdat je het maar nooit weet hebben Eric en ik niet de auto gepakt daarheen, maar een taxi. Wat was ik daar achteraf blij mee!

Op het aangegeven adres zat geen PCMac (de naam), het was een verzameling van golfplaat-bengkeltjes en eerlijk gezegd zag ik in gedachten al een oude Indonesiër met een soldeerbout gehurkt zitten met een zelf geschilderd bordje “PcMac” voor zich. En een Apple II uit 1983 als teken van expertise.

Maar nee: ze waren verhuisd! Wist de buurman te vertellen, want het telefoonnummer van PcMac dat ik belde werd niet beantwoord. Kort en goed: op het “nieuwe” adres was het hetzelfde verhaal, we zijn maar omgekeerd. Op de terugweg heeft de chauffeur nog iemand aangesproken en die bleek een vriend te zijn van de eigenaar. Zei hij tenminste.

Wij verder – en zagen een enorm bord met PcMaX, geen PcMac – maar daar zat het wel! Ver van de weg af, maar toch....midden tussen de hutjes een strak pand, met een ultra-moderne showroom en een technische dienst er achter met een balie, slimme jongens.......ik was helemaal gelukkig. Zonder deze taxichauffeur was ik nu nog aan het zoeken.

Maar: te snel blij natuurlijk. We hebben wel een iMac gekocht voor Stef (en in de tijd dat mijn computer gemaakt wordt ook een beetje voor mij) maar het repareren van de MacBook gaat teveel tijd en geld kosten. Eric neemt ‘m mee naar Den Bosch, hopelijk gaat het daar goed zodat ik bij het volgende bezoek mijn geliefde weer gezond en wel in de armen kan sluiten.

Die andere, nog net iets meer geliefde – Stef dus – lag zaterdag de hele dag gestrekt. Ziek. Koorts. Geen eetlust. Zielig. Zelfs de soep die Nyoman voor haar gekookt had liet ze staan.

Zondag stond, ik kan het helaas niet mooier maken dan het is, vrijwel volledig in het teken van eten. ’s Morgens uitgebreid ontbijten in Batujimbar, met een weer herstelde Steffie; ’s middags een lichte lunch op het strand en ’s avonds met Bert en Anja (Limburgers) en hun vrienden (nog meer Limburgers) vis eten op het strand van Jimbaran. Zonsondergang, verse vis en garnalen, live muziek....een marteling.

Maandag zijn Stef en ik inkopen wezen doen voor het huis: spotjes, richtspots, downlighters, ventilatoren, waterkoelers, een fornuis, koelkasten, televisie, afzuigkap, granieten werkbladen, een poort, wasmachine en droger...op één dag!

En eergisteren zijn we met zijn allen naar Ubud geweest –en bij het instappen in het busje van Gede gleed Eric uit en kwam op straat terecht met zijn voet. O nee: net daar was geen straat maar een gat van 20 cm diep. Knaks: enkel verzwikt. Nog nooit zo snel zo’n grote bult op een voet zien verschijnen! Snel ijs gekocht en een eng zalfje; inmiddels loopt hij weer min of meer. Toch wel even schrikken.....

En vandaag gaan Eric en Cathleen helaas alweer terug naar Nederland. Jammer; het was veel te kort...

O ja: had ik al verteld dat de auto niet starten wil? Accu leeg?