Zaterdagmorgen.

Het is kwart over zeven. Om half zeven opgestaan, de zon stond al stevig zijn best te doen; zonde om te blijven liggen.

Gisteren zijn Steffie en ik op pad geweest om een cadeautje voor Elise te kopen. Natuurlijk ook nog naar tegels voor de vloer van het nieuwe huis gekeken, boodschappen gedaan bij Carrefour, wat gelezen, bouwvergadering, afspraak met Yuni wiens telefoon ik in Nederland heb laten unlocken, even naar het strand – en ‘s avonds gegeten bij Bonsai, op het strand.

En dan merk je toch hoe gewoon alles lijkt te worden, hoe belangrijk het is dat je goed blijft kijken.

De zoveelste avond op een prachtig tropisch strand, ruisende golven, heerlijk eten (Elise de onvermijdelijke hamburger, Steffie sateh vanaf haar eigen komfoortje, ik verse vis in palmblad: ikan pepes) en dan zien we de toeristen met bijna open mond genieten van al dat moois, groot en klein, dat nu onze dagelijkse realiteit is en niet over drie weken eindigt in het vliegtuig naar huis:

- de leguaan in de tuin, die in een holle palmstronk was gekropen en er niet meer uitkon – we hebben hem net op tijd kunnen redden;
- de plensbuien van10 minuten, gevolgd door stralend weer;
- de talloze ceremonies;
- het verkeer wat zo chaotisch leek maar nu, na een paar maanden, een heel eigen en niet uit te leggen harmonie kent waardoor alles veel ontspannener en socialer beweegt dan in Europa, met al zijn regels;
- de twee meerkoet-kuikens, zwart en op onhandig grote poten waarmee ze wel hard kunnen rennen, die in onze tuin zijn komen wonen en stik-nieuwsgierig zijn;
- de net zo nieuwsgierige Balinezen waarmee je rustig de hele dag kan zitten kletsen over eigenlijk helemaal niets;
- en vooral: geen enkele stress...

Dat genieten, elke dag opnieuw, dat is niet gewoon. Maar je kunt er wel aan wennen.