Leve het openbaar vervoer!

Zo, dat was een prettige verrassing: we hadden wind mee en om 05.15 stond Petertje al op Schiphol na een voorspoedige reis.......dacht ik.

Maar de bagage-afhandeling op de luchthaven waar Nederland Transportband trots op is, was weer als vanouds.

Probeer je voor te stellen: een enorme hal waar 20 (twintig) bagagebanden staan te draaien. Slechts drie vluchten (alle drie intercontinentaal, Hong Kong, Kuala Lumpur en Denver) geland op dit vroege uur....

....dan besluit het logistieke genie dat die ochtend de bagage-afhandeling stuurt, dat de bagage van alle drie die vluchten op band 16 wordt gelost.

Resultaat: honderden mensen die elkaar verdringen en wachten op bagage die niet komt omdat de band te vol ligt.

Na anderhalf uur was ik buiten: 06.45.

Volgende halte: kaartje kopen voor de trein naar Eindhoven, die om 07,14 zou vertrekken. Op het perron staan kijken naar een mooie nieuwe trein, één perron verderop: de express-Intercity naar Rotterdam. Zo mooi, daar zou ik ook wel eens mee willen meerijden.

Toen die trein de deuren sloot om te vertrekken, riep de stations-omroeper om dat reizigers naar Eindhoven niet via Utrecht konden wegens werkzaamheden tussen Utrecht en Den Bosch. Hun werd aangeraden om te reizen via..............Rotterdam. Wat 5 minuten eerder wel had gekund, maar nu dus niet meer.

Humor om te lachen van de NS. De volgende mooie Intercity naar Rotterdam zou een uur later vertrekken, dus heb ik de trein naar Utrecht maar genomen met het idee: dan maar met de bus naar Den Bosch.

In Amsterdam ZO werd de trein bestormd door honderden jongens en meisjes die dronken en/of zo strak als een paraplu van de speed van een dance party kwamen. Met teksten als “hee, eerste klas, daar mogen wij niet zitten maar we doen het lekker toch” (sterk gecensureerde vertaling van mij) werd tot Utrecht de coupé een afbeelding van de Nederlandse jongerencultuur. Laat ik zeggen dat ik daar niet van ben opgeknapt en nee, ik ben niet vergeten dat ik ook jong ben geweest. Maar dìt....onbeschrijfelijk.

In Utrecht mocht ik eruit en hééé.....er staat wèl een trein naar Eindhoven! Op het andere spoor! Snel gesprint met mijn koffers en hup: erin. Na vertrek kwam via de intercom de mededeling dat de trein inderdaad naar Eindhoven zou gaan – maar via Veenendaal, Zeist, Arnhem en Nijmegen. Niet erg!

Wat de conducteur niet zei, was dat er onderweg nog ruimhartig gepauzeerd zou worden op pittoreske lokaties. De reis, die in Utrecht startte om 07.45, werd in Eindhoven om 10.45 afgerond. Inderdaad: drie uur later.

Waar mijn vader me opwachtte – gelukkig had ik met hem afgesproken dat ik zou bellen zodra ik in Den Bosch was, zodat hij niet al te lang zou hoeven wachten.

Helaas stond de trein in Den Bosch ook een half uur stil – uiteraard nadat mijn vader het startschot had gekregen.

Moet ik nog melden dat de afrit naar de snelweg naar Antwerpen bij Eindhoven was afgesloten?

Om 11.15, ZES uur nadat het vliegtuig landde, was ik thuis. Zes uur, over een afstand van 115 kilometer. Wie zei daar dat het verkeer op Bali niet opschoot?

Thuis in België: waar alles schoon, geschilderd, gezellig met een voorjaarszonnetje, klaar stond. En ik nog snel een paar verse pistoletjes, kaas, hesp etc. kon scoren bij de bakker en kon genieten van een late zondagmorgen. Ha!