Als zand tussen je vingers

loopt de tijd hier weg; als je na het opstaan niet heel snel iets doet, is de avond alweer daar, zo lijkt het.

Vorige week hadden Steffie en ik gepland om in het zwembad te experimenteren met haar camera, om dan later in de week in Padangbai te gaan duiken. Ik wilde de auto wassen, en de motoren. Gaan golfen met Jos, minstens één keer.

Niets van dat alles is doorgegaan en ik weet niet waarom. Ja, andere dingen gedaan. Maar toch......straks gaan we toch het zwembad in. Denk ik.

Wat wel gebeurd is? Och, natuurlijk gaat er tijd in de bouw zitten – we hebben sanitair besteld bijvoorbeeld, en kranen. En elke dag een paar keer op het project gaan kijken. Foto’s maken van de mensen die er werken, die vervolgens uitdelen (we dachten persoonlijk, één voor één maar je kunt net zo goed proberen om een klas kleuters netjes een ijsje te laten eten in een draaimolen. Ze stonden met zijn zoveel-en-tachtigen op hun hoofd in de doos met foto’s; gelukkig hadden we die wel apart verpakt met een pakje kretek-sigaretten zodat uiteindelijk iedereen het zijne kreeg.) wat geweldig leuk was- het plezier op de bouwplaats was letterlijk voelbaar.

Ik ben met Alex naar de Belasting geweest. Iedereen met een Kitas moest namelijk vroeger een miljoen rupiah betalen zodra hij/zij het land verlaat en dat is nu verhoogd naar 2,5 miljoen, 170 Euro. Als je een belastingnummer hebt, hoeft dat niet en Alex wist hoe je aan zo’n nummer moest komen.

Inderdaad, bij de Belasting. Opvallend is toch, dat ze daar in tegenstelling tot in Nederland, wèl invulling weten te geven aan de kreet: “leuker kunnen we het niet maken, maar wel makkelijker – en vooral vriendelijker”. Wat een verschil....

Bijvoorbeeld: dat pasje krijg je als je hier werkt en daarover belasting betaalt. Dat doe ik nu niet, heb ik ook gezegd – maar ”ik ben het wel een keer van plan” en dus krijg ik zonder problemen een pasje. Lief he?

Natuurlijk blijven ambtelijke stijlbloempjes als “nee, dit is het loket Kastje, u moet eerst naar balie Muur” wel van kracht. Voor het aanvragen van een pasje had ik veel copieën van paspoort, Kitas etc, meegenomen en zou een formulier invullen. Maar daar hoorde een zegel bij (meterai heet zo’n ding, kost 6000 rupiah en je moet op ieder belangrijk stuk zo’n zegel plakken en je handtekening daarover heen zetten) en dat kon ik drie verdiepingen verderop kopen.

Natuurlijk wisten de giechelende meisjes die op die verdieping onduidelijke dingen doen nergens vanaf. Na drie verschillende kantoortjes vonden we achteraf de mevrouw die die meterais uitgaf, en waar we ook het formulier konden invullen.

De check op de gegevens, terug bij de eerste balie, was minimaal. Ik had als naam ook Harrie de Hamster kunnen opgeven (niet gedaan) en een niet bestaand adres (per ongeluk wel gedaan). Vandaag mag ik mijn pasje halen. Ben ik weer een stukje meer Indonesiër geworden.

O ja, en afgelopen vrijdag was het de laatste vrijdag van de maand. Ik had het kunnen weten: de datum dat de lokale politie het inkomen aanvult door verkeerscontroles. En ze staan altijd op hetzelfde punt ook, in de onoverzichtelijke bocht bij Bali Hyatt.

En nog, nog tuinde ik erin. Geen helm. Geen rijbewijs bij me. Geen kentekenbewijs. Geen verzekering. 250.000 rupiah boete, die ik natuurlijk niet wilde betalen maar mijn voorstel van 50.000 vond de agent weer niet genoeg. Na lang onderhandelen met zijn baas buiten het zicht van iedereen hebben we gesetteld voor 100.000, zonder bonnetje.

Maar ja.....zes-en-een-halve euro, in Nederland was ik er denk ik zonder taakstraf, rijbewijs kwijt en een eervolle vermelding in de Telegraaf niet vanaf gekomen. Om over de boete nog maar te zwijgen.

En Elise’s mailbox hebben we gerepareerd – waar we een maand oud mailtje aantroffen van Nederlandse mensen die een jaar lang door Oost-Azië trekken (ze zijn gelijk met ons vertrokken) met hun dochter van bijna 12 en die ons wel wilden spreken omdat ze vanaf juli misschien ook op Bali komen wonen. Wij met excuses voor de late reactie terugemaild- en laten ze nu net in Sanur zijn! Heel aardige lui, en hun dochter en Elise kunnen het uitstekend vinden samen.

Zo, nu eens kijken hoe het met Jos is – vrijdagavond is hij bijna platgereden door een wit busje (Ja, ook hier rijden ze ! Ook hier!) en heeft het vege lijf kunnen redden door de sloot in te rijden – maar hij zit wel onder de schrammen en butsen. Maar het had natuurlijk veel erger gekund, gelukkig had zijn brommer nog een geldige ceremonie-bescherming.