Ceremonie!

Om te beginnen zit ik hier alweer met een brede grijs, want Internet is weer in de lucht – vanaf zaterdag hadden we geen verbinding meer maar nu marcheert ’t weer.

Vorige week schoot Komang, de zoon van de eigenaar van onze grond me aan- hij is offers aan het brengen op de grond voor ons, maar er staat nog geen tempel. En, nog belangrijker: moet er niet iets gebeuren om ervoor te zorgen dat de fundering van het huis en de muren die daar op staan, voldoende stevig zijn?

Kortom: het was tijd voor GodenKracht.

Wij waren accoord en zaterdag kregen we een SMS-je: de priester had de kalender eens bekeken en maandag (gisteren) was een uitstekende dag voor de ceremonie. De volgende goede dag zou nog heel lang duren, dus het was nu of nooit. Tenslotte moet de zegening gebeuren voordat de fundering ligt, en om nou het project een paar weken stil te leggen leek ons een heel slecht plan.

Maandag moest het daarom worden. En omdat we geen tijd meer hadden om nog een baju upacara, ceremoniële kleding, te kopen mochten we die lenen van Dolf en Carin: bagaian deftig, zogezegd.

Om acht uur zou het beginnen. Inmiddels worden wij langzaam wijzer en zijn daarom om half negen vertrokken naar het land. Waar we om kwart voor negen aankwamen en tot half tien op de pemangku, de priester, hebben gewacht. Nog steeds te vroeg, verdorie.

Maar: Komang en Wayan, zijn neef die bij ons het zwembad schoonhoudt, kwamen ook eerder – want er moest nog een (tijdelijke) tempel gebouwd worden, de banten (offers) gebracht enzovoort.

En wat we nou zo mooi vonden: de moslim bouwvakkers zagen dat zo eens aan en een aantal van hun liet hun spullen vallen en bouwden een mooie stevige hindoe tempel, beter dan Komang en Wayan het zelf zouden kunnen.

Zo staat er voor een ex-katholiek en een agnosticus een hindoe tempel, gebouwd door moslims. Waarom kan dat nou overal niet zo, vraag ik me dan af.

De pemangku kwam, deed de gebeden en de offers (waaronder twee verpakte bakstenen, kokosnoten etc.) zijn op de strategische plaatsen in de fundering geplaatst. Alles bij elkaar toch nog drie kwartier werk.

En, je gelooft het misschien niet: het regende in Sanur, maar niet bij ons. Pas toen de ceremonie voorbij was begon het.


En ondertussen kwam Carin toevallig langs en maakte fotoos (een paar staan hierbij), kent Steffie inmiddels de overbuurvrouw (Reny, die ik al kende van een bezoek met Jos), hebben we kennis gemaakt met de buren daar weer naast (Wayan en Wayan, lekker makkelijk) en hebben we koffie gedronken bij de warung die in no time is gestart naast de bouwplaats – een impuls voor de lokale economie is geleverd!