Studentus Interruptus

Waar zal ik eens beginnen.....och, waarom niet bij het begin?

Zoals bekend: Robrecht wilde Performing Arts gaan studeren aan de Edith Cowen University in Perth. Hij had zich daar aangemeld en met de eigenwijsheid die hoort bij de leeftijd geweigerd om na te denken over alternatieven.

Alternatieven? Ha! Die lui op Edith Cowen mochten zich gelukkig prijzen dat hij überhaupt de moeite wilde nemen om zich in te schrijven!

Uiteindelijk dachten ze daar op die universiteit toch net een tikkeltje anders over; hij werd niet aangenomen en stond met lege handen, terwijl er niet veel tijd meer was om zich elders aan te melden.

Ik moet zeggen: hij heeft zich prima herpakt en na het verwerken van de teleurstelling zich ingeschreven bij 3 andere universiteiten, en per universiteit nog eens in drie richtingen....9 alternatieven dus!

Met de ervaringen bij Edith Cowen achter de rug denk je dan als bezorgde vader: àls er dan tenminste maar eentje, eentje maar, doorgaat......

En natuurlijk volgt dan het diarrhee-effect : eerst gebeurt er niks, maar als je een beetje duwt komt ook echt alles tegelijk.

Kortom: Robrecht werd niet op één, maar op alle drie de universiteiten aangenomen en in elke richting die hij wilde. Hoppa! Kan in het bakkie, denk je dan....maar dan begint de ellende dus pas.

Hij koos voor de beste van de drie (en, naar zijn oude vader al in februari vorig jaar van Perthenaren had begrepen, ook beter dan Edith Cowen maar welke 18-jarige luistert er nou naar zo’n ouwe zak): the University of Western Australia (UWA).

Toen moest hij een studentenvisum gaan aanvragen. En de Australische ambassade neemt die aanvraag in behandeling zodra je de formele aanstellingsbrief van de universiteit hebt gekregen; daarvoor moet je een "enrollment letter" die je krijgt ondertekenen en terugsturen.

Robrecht kreeg die enrollment letter pas nadat de definitieve inschrijvings- en betalingstermijn bij de UWA al was gesloten. Ze hadden ‘m te laat verstuurd......

Hij moest een kamer hebben op de campus – en daar nemen ze je aanvraag in behandeling zodra je een studentenvisum hebt aangevraagd, wat je kunt doen als je een formele aanstelling hebt, die je krijgt als je een enrollment letter op tijd hebt teruggestuurd. Leuk he?

De behandeltermijn voor een visum is trouwens 14 (veertien!!! Waar komen die ambtenarengrappen toch vandaan?) "werk"dagen, waardoor hij als alles meezat alleen de eerste dag van de introductie zou missen àls:
- hij alsnog zou mogen inschrijven en betalen;
- deze betaling met de snelheid van een Balinese bromfietser zou worden verwerkt;
- van de ambassade snel (hahahahaha) bericht zou komen dat hij een visum heeft aangevraagd zodat hij achter een kamer aan kan;
- er nog een kamer voor hem zou zijn ergens, geeft niet waar - want je studentenleven beginnen, wonend in een kartonnen doos onder een brug in Perth is eigenlijk geen optie.

En toen:

- betaalde zijn vader met spoed een hele hoop dollars aan de UWA;
- waarvan de financiële wizards vervolgens meldden dat het geld niet binnen was en vroegen of Robrecht zich misschien ergens anders had ingeschreven want zijn naam kwam nergens voor;
- en, na diverse mailtjes van pa, ontdekten dat het geld er wel degelijk was, maar dat ze zelf in de verkeerde database (“4e jaar studenten”, echt waar) hadden gekeken;
- kwam de bevestiging en kon Rob’s visum-aanvraag (te laat) starten;
- waren er geen kamers meer op de campus (“yeah, sorry mate but life is so good there that we can’t get people out once they’re in. No worries, hahahahahaha” *click*)
- en ook niet meer in de stad
- o ja, toch nog één en een hele goeie want een reservering is ingetrokken nu meteen ja zeggen anders is-ie weg “JAAAA” okee je hoeft niet zo te schreeuwen hoor

Dus leek alles geregeld: ingeschreven, kamer, nu nog even wachten op het visum en dan de 11e weg...te laat weliswaar, maar toch.

De 11e? De 11e? Wat is er toch met die 11e.......denken, denken, denken.....

Aaarghh! Omdat Rob oorspronkelijk de eerste februari dacht te vertrekken, is hij op een Visa on Arrival (30 dagen verblijf toegestaan) binnengekomen, op 12 januari.

Hij moet dus uiterlijk op 10 februari het land uit van Indonesië maar kan dat niet omdat zijn paspoort op de Australische ambassade ligt en niet eerder dan de 10e, waarschijnlijk de 11e, terug komt. Hij moet dus het land uit maar kàn er niet uit omdat hij geen paspoort heeft.

…...en toen kwam tot overmaat van ramp het bericht van de overwerkte Australische ambassade dat er een week vertraging was opgetreden: niet eerder dan de 16e zou Robrecht zijn visum hebben.

Kun je je voorstellen dat hij gisteren een gestresste dag had bij de Indonesische Immigratiedienst om te soebatten dat hij niet de bak in zou draaien als hij een week te laat het land zou willen verlaten? Dat is ‘m gelukt, overigens.

En snap je dat hij de pest in had vanwege zijn gemiste intro-week?

Vandaag heeft hij de hele dag gekotst. Hij zegt: door de PizzaHut, ik zeg: door de stress.

En….raad eens wat…..vanmiddag kreeg hij bericht van de ambassade: bij nader inzien komt je visum toch op tijd namelijk a.s. zaterdag al (de 7e!). Is-ie tòch op tijd om de hele introductie mee te maken. .....en blij, blij.....