Wat een hondje....

Een paar weken geleden zag ik een jong, praktisch uitgehongerd hondje op het strand. Heel langzaam en wankel lopend, brood- en broodmager.

We hadden haar als kleine pup gezien, nog vrolijk rondspringend en nu, een paar weken later, was daar niet veel meer van over.

Chica, schat als ze is, had geen bezwaar tegen een kleine donatie dus heb ik van haar de volgende dag een zakje brokken meegenomen. Het hondje (een teefje) had daar wel wat moeite mee en verdween na een stuk of wat brokken – om even later terug te komen met haar moeder, die ook wel wat eten gebruiken kon. Ik heb het voer eerlijk tussen ze verdeeld met het idee om dat de volgende keren ook te doen.

Kort en goed: dat bleek na een paar dagen niet meer nodig, want onze kleine begon er per dag beter uit te zien en had ineens zomaar een halsband om – blijkbaar geadopteerd door iemand.


Gisteren was een man aan het zoeken naar iets (schelpdieren? Krabbetjes?) op het strand, zat daar bij de waterlijn te wroeten. Onze nieuwgierige vrolijke jongedame zag dat zo eens aan en dacht ”hé, daar is vast iets te halen!” En begon voortvarend mee te graven, een eindje verderop.

Ze komt er wel.