Bureaucrazy (let op: dit kost even tijd....)

We zijn hier nu al weer bijna 11 maanden en dat betekent dat we onze verblijfs- en werkvergunningen moeten gaan verlengen want dat moet ieder jaar.

In de naïeve veronderstelling dat zoiets een kwestie was van paspoorten inleveren en betalen (want onze vingerafdrukken liggen tenslotte al lang vast) ging ik naar Citra, onze vriendin bij Bali Idé.

Maar zo eenvoudig kwam ik er niet af! Nee, de regels waren inmiddels gewijzigd. Waar je vroeger het toch al substantiële bedrag van 1200 US dollar per persoon voor een werkvergunning bij Citra kon betalen door het voortvarend trekken van een creditcard, is dat tegenwoordig anders.

Je moet (let op) die 1200 dollar cash betalen. In dollars. Alleen biljetten van 100 dollar, kreukvrij. I shit you not, echt waar. Dan rijst natuurlijk de vraag: waar vind ik 100-dollar biljetten, kreukvrij?

Het antwoord daarop is heel simpel: in de USA natuurlijk. Even op en neer en Bob’s your uncle! Wie zegt er hier dat Indonesische ambtenaren het je onnodig moeilijk maken? Nou? Nou?

Lui als ik ben, had ik daar geen zin in. Bovendien KAN ik helemaal niet naar de USA omdat mijn visum nog maar ruim een maand geldig is en ik dus geen exit-vergunning krijg. En mijn paspoort ligt trouwens bij de Immigratiedienst. Wat nu? Even bellen met het Informele Circuit...........

Juist. Het kan ook anders: geld storten op de rekening van de Immigratiedienst met twee speciale formulieren die bij de Bank Negara Indonesia te krijgen zijn. Ik heb die formulieren netjes ingevuld en hup: naar mijn BNI filiaal.

Helaas: “U kunt hier niet met uw creditcard 2400 dollar storten. “

“Hoezo? Er staat een veel grotere limiet op die creditcard dan 2400 dollar!”

“Ja, maar wij hebben onze eigen limiet van 350 dollar. U moet naar een groter BNI-kantoor”.

Vol gas naar het BNI hoofdkantoor in Sanur, waar zich het volgende gesprek ontspon:

“Helaas, u kunt hier niet met uw creditcard 2400 dollar storten. “

“Hoezo? Er staat een veel grotere limiet op die creditcard dan 2400 dollar!”

“Ja, maar wij hebben onze eigen limiet van 350 dollar. U moet naar het Bank Indonesia International kantoor in Denpasar, daar kunt u cash opnemen en dan komt u met cash geld terug. Wij storten dan rupiahs tegen de dagkoers van vandaag dus haalt u 2400 dollar of 25 miljoen en nog wat rupiahs dan komt alles goed. Ik bewaar uw formulieren”.

“Taxi! Naar BII in Denpasar!”

Daar mocht ik een nummertje trekken (niet zelf, dat deed een geüniformeerde meneer) en wachten. Net zoals de taxichauffeur op mij deed.

En het volgende gesprek, toen ik aan de beurt was:

“Helaas, u kunt hier niet met uw creditcard 2400 dollar storten. “

“Hoezo? Er staat een veel grotere limiet op die creditcard dan 2400 dollar!”

“Ja, maar u heeft een kopie van uw paspoort bij u. Wij moeten het origineel hebben”.

“Dat ligt bij de Immigratiedienst! Dáár heb ik nou net dat geld voor nodig!”

“Het is me wat. Wij hebben een daglimiet van 350 dollar of 5 miljoen rupiah, die kunt u trouwens hier uit de ATM halen. Dus als u nou een week lang iedere dag terugkomt, is alles voor elkaar.”

“Taxi! Naar Bali Idé in Sanur!”
Onderweg bellen: “Citra, heb jij mijn paspoort nog of ligt dat al bij Immigratie?”

“Nee Peter, dat ligt hier. Kom maar halen.”

Bij binnenkomst: “O nee, het ligt hier niet. Ik laat het brengen, binnen tien minuten is het hier.”

Dus kon ik 40 minuten later mèt paspoort de strijdkreet: “Taxi! Naar BII in Denpasar!” aanheffen.

Daar aangekomen mocht ik een wéér een nummertje trekken (niet zelf, etc.) en weer wachten. Net zoals mijn inmiddels goede vriend de taxichauffeur op mij deed.

Het volgende gesprek, toen ik aan de beurt was:

“Helaas, u kunt hier niet met uw creditcard 2400 dollar storten. “

“Hoezo? Er staat een veel grotere limiet op die creditcard dan 2400 dollar!”

“Ja, maar u stond in de verkeerde rij. U mag een nieuw nummertje trekken bij mijn collega aan de andere kant van het gebouw.”

Trekken. Wachten. Lang wachten. Na drie kwartier:

“Helaas, u kunt hier niet met uw creditcard 2400 dollar storten. “

“Hoezo? Er staat een veel grotere limiet op die creditcard dan 2400 dollar!”

“Ja, maar u kunt hier alleen rupiahs krijgen dus koopt u met uw Euroos dollars, die krijgt u niet maar daarvoor kunt u weer rupiahs kopen en die wisselen wij weer in tegen dollars die u ook niet krijgt maar die storten wij dan voor u op de Immigratierekening van BNI.”

“ Dus drie keer koersverlies? Denk jij dat ik gek ben?”

“Ja. Eigenlijk wel. O pardon: nee, maar zo zijn de regels. Maar u kunt natuurlijk ook gewoon rupiahs opnemen en het bij BNI proberen. Bent u al getrouwd? U zou een Balinese moeten hebben.”

“Doe mij graag 25 miljoen rupiahs? Ik vind u ook heel aardig maar mijn vrouw is erg jaloers.”

“Alstublieft (na 10 minuten, 3 handtekeningen van mij en eentje van de directeur en deze dame). U kunt nu uw geld ophalen bij dat loket waar u net zo lang stond te wachten. Trekt u nog eens een nummertje?”

“Nee. Ik ga voordringen.”

Zo gezegd, zo gedaan en na het voordringen kreeg ik het geld. Zomaar! Al na drie uur!

En toen: “Taxi! Naar het BNI hoofdkantoor in Sanur!”

Onderweg een telefoontje van Citra: “Peter, de regels zijn gewijzigd. Een Indonesisch personeelslid van jouw bedrijf moet als sponsor optreden. Heb jij Indonesisch personeel?”

“Nee.”

“O, dan gaat alles niet door vrees ik.”

“O, wacht. Ik heb er toch eentje!”

“Goed zo. Copie identiteitsbewijs meenemen en hier handtekeningen laten zetten, okee?”

“Ja. Goed”. *zucht*

Binnengekomen bij het BNI-hoofdkantoor (na een hartverscheurend afscheid van mijn goede vriend de taxichauffeur) bleken mijn formulieren verscheurd en in de prullenbak. Na zachte dwang van mijn kant heeft De Baas ze er weer uitgevist en netjes overgeschreven. Het waren er in totaal 20 (twintig), waar twee legale zegels en 33 (drie-en-dertig, ik heb ze echt allemaal geteld) stempels op moesten. En toen mocht ik betalen, eindelijk. Veel geld hè, 25 miljoen?


Onze pembantu Nyoman hebben we inmiddels via volledig illegale ronselpraktijken personeel gemaakt van Lef en ze heeft de sponsor-overeenkomst bij Citra getekend. Daar heb ik ook de documenten van de bank en mijn paspoort ingeleverd....en het was goed! Na 5 uur hollen was het voor elkaar!

Volgend jaar mag ik weer, maar dan moet er waarschijnlijk cash in nieuwe Zloty’s worden betaald, in coupures van 500 en Origami gevouwen, gewisseld bij een blinde bedelaar uit Vuurland. Ik kijk er naar uit.