Onthaasten....

Dat had je dus gedacht.

We zijn, zoals denk ik aan het bouwblog wel te zien is, hard aan de slag om dingen te regelen voor het nieuwe huis. Niet alleen de bouw zelf, maar ook de meubels, gordijnen etc. etc. moeten we nu toch wel gaan regelen.

Daarnaast is er natuurlijk ook nog het normale leven: de dagelijkse gang naar de bengkel met een defecte Toyota, om maar eens iets te noemen. De eeuwige dilemma’s rond het existentiële vraagstuk: “wat en waar zullen we eens gaan eten?”. Het naar school brengen van Elise. Het van school halen van Elise. Ja, een dag is hier zó om.

Vandaag zijn we met Jos wezen shoppen in Kuta. De arme jongen moet volgende week naar Nederland en hij heeft geen fatsoenlijke kleren meer - dat wil zeggen: die heeft-ie wel, maar dan voor andere temperaturen dan in Nederland gebruikelijk. Vandaag heeft hij dat in 3 minuten en 42 seconden geregeld. Ik kan volgens Stef snel shoppen, maar met deze benchmark ben ik gewoon traag.

In Kuta hebben we trouwens ook andere zaken gekocht: onder andere een Speedo-zwembrilletje want straks gaan er natuurlijk Pieter van den Hoogeband-achtige tijden worden gezet in ons nieuwe zwembad en daar hoort een bril bij. En een snel zwempak, maar daar wachten we nog even mee. Eerst mijn buikomvang weer naar de vroegere 70 en de borst naar 100. Die maten heb ik nu ook hoor, maar dan andersom.

En Stef en ik hebben een trotse Elise van drumles gehaald. Van de leraar kreeg ze de tekst mee: “Wat jij in twee lessen hebt geleerd, daar doen ze normaal twee maanden over!”. Elise’s reactie naar ons: “Als ik trots ben op mezelf, dan staan mijn oren verder naar achteren!”

We hebben haar verteld dat die daarheen geduwd worden door haar mondhoeken.

De onze overigens ook.

P.S. Vanavond hebben we gezondigd tegen onze belangrijkste uit-eten-regel: "Ga nooit, maar dan ook nooit - nee, ook dan niet sukkel - dus ECHT nooit eten in een warung waar verder niemand zit."

We hebben bij een uitgestorven (sic) warung hier vlakbij op de Bypass gegeten. Er stond een aquarium waar vissen een stervende soortgenoot aan het opeten waren. Ik denk dat de oudere broer van die soortgenoot door mijn nasi goreng seafood zat. De babi kecap van Elise smaakte naar een aan rabies overleden of in ieder geval behoorlijk bedorven hond. De nasi goreng seafood van Steffie zag er volkomen anders uit dan de mijne: obstipatie-rood tegen lijkbleek.

Als we morgenochtend halen zonder de nacht tussen-pan-en-pot op het toilet te hebben doorgebracht - dan zijn we echt aangepast.

10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5......