Tijd? Wat is tijd?

Nog maar 1,5 maand en we zitten al een jaar op Bali.
Nog maar een week of 4 en Elise's 1e jaar op de BIS zit er alweer op.
Ongelooflijk.
En er is zo ontzettend veel gebeurd!

Elise heeft wat moeite gehad om haar huiswerk bij te houden maar na een goed gesprek met haar juf en een kleine maatregel gaat het nu uitstekend en wil ze zelfs vooruitlopen op haar assignments, maar ja, die heeft ze nu niet meer tegen het eind van laatste semester.

De muzieklessen op haar geliefde drumstel zijn begonnen (van Pak Nyoman...wan, toe, srrree, fór....ik weet het niet maar tellen in muziek op z'n indonesisch klinkt echt niet satu, dua, tiga, empat...)en daar zijn ze bij ons op de compound ook blij mee.
Over 2 weken gaat onze meid op kamp met school naar Tulamben Noord-Bali om te gaan duiken. Geweldig, want duiken stond bovenaan haar voorkeurslijst. Nummer 2 en 3 waren music-camp en survival.

(Het is Elise trouwens opgevallen dat haar oren naar achteren gaan staan als ze trots is op haarzelf...?????)
Het is mij trouwens opgevallen dat ze erg geinteresseerd is in geschiedenis en vraagt ons de oren van ons hoofd over Marco Polo, wat op dit moment het onderwerp is bij haar.

Ondertussen heeft ze ook de neiging ontwikkeld om Peter en mij te verbeteren in het Bahasa Indonesia wat zeer irritant is want 9 van de 10 keer heeft ze gelijk!
Als ik moeite heb met engels vraag ik haar om advies en als ik zit te vloeken achter de computer omdat er iets niet gaat zoals ik dat wil drukt zij zuchtend op 1 knop en is het verholpen.

Om over Robrecht nog maar niet te spreken! Hij is bezig met een studie die mijn verstand helemaal te boven gaat.

Ik bedoel maar. Waar is die tijd waarin je kinderen jou om advies komen vragen i.p.v. andersom?
Gelukkig blijven Peter en ik er jong bij en worden alleen de kinderen ouder.

Peter en ik kunnen inmiddels al aardig onze weg vinden in en om Sanur en rijden vrijwel overal zelfstandig naar toe wat hier niet zo vanzelfsprekend is!
We leren (vooral Peter)af en toe wat Balinese zinnetjes bij wat enorm helpt bij het afdingen.
Even tussendoor ben ik erg blij dat Elise, net als wij, geen engels spreekt tegen Indonesiërs maar Indonesisch, zelfs als ze in het engels wordt aangesproken.

Wij zien mensen komen en ook weer gaan, wat een beetje een raar gevoel geeft nog steeds.
Voorheen waren wij degene die altijd weer naar huis moesten.
Als ik mensen hier hoor zeggen dat ze "even" op vakantie gaan (naar Singapore, Vietnam, Thailand, Australië, kortom dat soort afgrijselijke oorden)heb ik daar toch een vreemd gevoel bij. Je bent toch al op vakantie?
Inderdaad, bij mij zit nog steeds dat vakantiegevoel.
Maar ik kan me wel voorstellen dat als je hier langer zit dat gevoel misschien wel weg gaat en alles gewoon gaat vinden.
Ik hoop dat dat nog heel lang gaat duren bij mij. Ik ben vertrouwd met mijn vakantiegevoel, het hoort bij mij en misschien heb ik dat mijn hele leven wel gehad.
Wil niet zeggen dat ik niet op moet passen open te staan voor het gevoel van bijv. Elise die er zeker af en toe "uit" moet.
Eerst maar verhuizen...

De periode breekt nu aan dat we weer mensen over de vloer krijgen. Ik kijk er erg naar uit. Ook omdat dit in ons nieuwbakken huis gaat gebeuren.
Was het trouwens niet Maart pas dat de laatste zijn geweest?

Spannende periode ook.
Elise's eindrapport, Robrecht's 1e examens én vooral weerzien met hem in Juli, deadline in de bouw, Keusjes in Juli, nog meer familie in Juni al, verhuizing, misschien dan toch eindelijk Chica deze kant op!?
O ja, ik ga ook een baantje zoeken....