Donderdag was het weer eens raak.

Op verschillende terreinen.

’s Morgens nog redelijk rustig, we waren even gaan kijken op de bouw, toen Oka belde. Hebben jullie vanmiddag tijd om matrassen te gaan kopen? Dat hadden we, dus om twee uur afgesproken bij het bouwproject. En toen op pad.

We hebben nu matrassen, voor een kwart van de prijs die we in een winkel kregen aangeboden – en daar was toen al 40% korting af! Van die 25 cm dikke Amerikaanse dingen, binnenvering met latex. Dat moet ook wel, want van lattenbodems en zo zoals wij die kennen hebben ze hier nog nooit gehoord. Als je Auping zegt, krijg je als antwoord dat die Chinees al jaren geleden is verhuisd.

En dat niet alleen: we hebben een eettafel! Jaja....een plak uit een boom, tussen de 1 en 1.20 meter breed, 4 meter lang, massief uit één stuk dus, op twee houten blokken als poten. Hij moet met 12 mensen op zijn plaats worden gezet, dus het is te hopen dat Stef ‘m dan niet na een paar weken toch aan de andere kant wil hebben. De foto hierbij geeft een idee van de tafel; het is 'm overigens niet maar iets dergelijks wordt het.

Ook hier was het weer een financiële slachting: de eerste winkel vroeg 3 keer zoveel als we bij de tweede winkel uiteindelijk uitonderhandeld kregen. In die tweede winkel hadden ze trouwens prachtige bedden (leuk voor Elise), nog een schitterende tafel voor de keuken (leuk voor Steffie) en een verkoopster die steeds aan me zat (leuk voor mij) tot ergernis van Stef (nog leuker voor mij) en hilariteit van Oka (leuk voor Oka).

Bij terugkomst maar eens naar Hoek van Holland – en daar gaf de Toyota de geest. Natuurlijk, want het ging al weer bijna twee twee weken goed. Hij stopte er gewoon mee, midden op het pad achter de Treo Bar en was niet meer te starten. Voordeel: niemand kon er nog met de auto uit, dus er waren vrijwilligers genoeg om het kreng op een parkeerplek te duwen. Daar heeft-ie voor straf een nacht moeten staan.

Vrijdag heeft mijn inmiddels goede vriendin Wayan (ik spreek haar vaker dan Steffie) de Toyota naar de bengkel gehaald. Het is het oude euvel: de nog steeds niet vervangen as waar een versleten nokje op zit die de contactpuntjes open en dicht doet is nu zo ver op, dat die contactpuntjes te lang dicht blijven. In combinatie met een niet meer zo lekkere condensator levert dat veel slijtage van die puntjes op en de bobine is om te beginnen al niet origineel maar Indonesische troep en nu dus ook aardig aan zijn eind. Kortom: geen vonken meer aan de bougies.

Oplossing: electronische ontsteking er in en een nieuwe bobine. Dan zijn we gelijk van die contactpuntjes verlost. En tussen de nummerplaten ontstaat langzaam een geheel nieuwe Toyota.

Terugrijdend vanaf de bengkel nam ik een korte route: 50 meter spookrijden op de Bypass scheelt veel tijd. Deze keer ook, maar dat kwam omdat de eerste die ik tegenkwam toen ik de Bypass op wilde draaien een motoragent was. Ik had ook geen helm op. En het belangrijkste vergrijp: ik was een buleh en dan is het kassa. Nadat we het uitgebreid hadden gehad over de gevaren van het rijden zonder helm en tegen het verkeer in op de Bypass tuffen, mocht ik gewoon door zonder helm en tegen het verkeer in. Want (ik citeer de agent): “het is inderdaad maar een klein stukje”. Ik heb wel voor zijn lunch betaald, misschien had dat ook invloed.

Maar: zonder Toyota kon ik dus niet Jos wegbrengen naar het vliegveld. Hij gaat drie weken naar Nederland en heeft vrijdag de droeve tocht naar Ngurah Rai airport alleen moeten maken. Ik ben erg benieuwd naar zijn ervaringen, na 3 jaar Bali voor het eerst weer in de hectiek van ons land – misschien is-ie over een week al weer terug.....

Zaterdag wilden we met Elise naar het apenbos in Ubud. Omdat we geen vervoer hebben, hebben we dus Gede maar weer gebeld en zo zijn we vertrokken. We hoefden Elise in dat bos niet achter te laten, we hebben de bewakers ervan kunnen overtuigen dat ze toch echt min of meer menselijk is. En erg slecht voor het milieu, dat hielp ook. Het was er overigens mooi, niet zo groot, erg warm (het koude seizoen moet er al een maand zijn maar is denken wij opgehouden bij de douane) en er zat een buitengewoon viezig en nat aapje dat ons aan iemand deed denken die toevallig hier ergens onder een boom staat.











Daarna naar Sukawati en zowaar: daar hebben we stoelen gevonden voor de eettafel. Ze komen ze brengen als de tafel er is en maken ze op maat qua hoogte bij ons thuis. Voor een vriendenprijs (na enig aandringen van onze kant, dat wel), voor de prijs van één zo’n stoel in België hebben we er nu twaalf. Zelfs Gede vond dat we een goede prijs hadden, we beginnen het te leren.

Gisteren lamballen; Batujimbar voor het ontbijt, ik weer naar de bengkel om te horen dat de electronische ontsteking uit Surabaya moet komen en we de auto dus wat langer kwijt zijn – en verder luieren. Vandaag wordt het druk, want we moeten terug naar Kerobokan, naar de winkel waar onze tafel vandaan komt. Nog twee bedden en een keukentafel met krukken, dan zijn we voorlopig klaar. O nee: nog ligbedden voor aan het zwembad. Tuinstoelen. Zucht.