Bibie does Midden-Bali

Gisteren ben ik met Jos Midden-Bali gaan verkennen. Zoals dat dan hier aan toe gaat, werd ik dus netjes om 9 uur opgehaald door Jos met chauffeur en zijn we richting Ubud gereden. Zodra we de bypass (zeg maar dé snelweg hier, 4-baansweg, maar harder dan 70 wordt er hier bijna nergens gereden – da’s dus wel een hele aanpassing voor mij, alhoewel op 2 wielen 70km/uur al een behoorlijke vaart is) verlaten hadden, merkte ik al dat we hoger gelegen regionen zouden opzoeken want de eerste heuvelruggen met de ongelooflijk fraaie rijstterrassen traden al aan. Achter de huisjes weliswaar, want aangezien de overheid enkel de hoofdwegen aanlegt en geen afgetakte wegen, woont dus iedereen langs de hoofdweg, waardoor dus steeds meer en meer van de achterliggende landschappen gecamoufleerd worden.

Maar eerst natuurlijk een stop gemaakt voor een koffietje, in het Maya Resort & Spa. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar midden in de jungle rijst er ineens een prachtige hotel lounge uit de grond. Ons natuurlijk wel effe aanmelden en pretenderen dat we toeristen zijn die nog een hotelletje zoeken voor volgende week! (Het kwam er dus gewoon op neer dat we eventjes wilden rondneuzen en een koffietje drinken)! Gelukkig hadden ze nog een deluxe room beschikbaar voor een verliefd stelletje ☺ zoals Jos en ik a rato van meer dan Europese tarieven!

Achter de lounge liepen we verder door naar het dal en vooraleer je het goed beseft, kijk je uit over een steil rivierdal met onderin het borrelende water prachtig omgeven door ongelooflijk mooie groene vegetatie van palmbomen en rijstvelden, met daarnaast ineens een lift midden in de rimboe! Die bracht ons 30 m lager tot aan het overloopzwembad omgeven door prachtige paviljoenen die als restaurant, spa en bar fungeerden. Dit was echt één van die plaatsjes waar ik uren zou kunnen blijven zitten hebben, luisterend naar het kabbelende water, de geuren opsnuivend van het echte Bali, genietend van de rust en de prachtige omgeving.

Maar aangezien er nog meer te verkennen viel op ons daguitstapje hebben we toch ons ritje maar verder gezet doorheen Ubud, waar je overdonderd wordt met de honderden shops met schilderijen, houtsnijwerk, meubels, decoratiemateriaal, kinderspeelgoed, etc.

En dan vraag je je af, ik heb hier toch nog geen fabriek gezien?!? Neen dat klopt krijg je dan als antwoord, want die zijn er ook niet. Alles wordt met de hand gemaakt, door de locale bevolking bij hen thuis. Zo krijgt de één een opdracht om 500 huisjes in elkaar de lijmen/nagelen, de ander om aan de hand van een patroon, 1000 tekeningen uit te zagen uit hout, nog een ander om die dan weer in een kleurtje te zetten, weer een ander om 200 pinnokio’s te verpakken, etc. Ik heb ze met mijn eigen ogen gadegeslagen en kan jullie echt verzekeren, hier wordt gewerkt door de vrouwen, terwijl de mannen zitten te ouwehoeren! En dan passen ze tijdens het werken door ook nog eens op de kinderen. Wat trouwens ook opvalt is dat je hier geen huilende kinderen hebt, want de ouders zijn gewoon veel meer met hen bezig! Deze 8 maanden oude ukkepuk die lachend op mijn schoot zat getuigt hiervan!

Na de lunch met uitzicht over alleen maar prachtige sawa’s (de rijstterrassen), waar je buiten een vrouwtje dat met sprokkelhout op haar rug voor de enige beweging in het landschap zorgde voor een uur, zijn we doorgereden naar Tegallalang waar we uitgenodigd werden (door onszelf) om de vredige brahmaanse brontempel van de Sebatu te bezichtigen. Magnifiek!

De terugweg leidde ons langs Sukawati langs de kust waar ik de eerste locale markt heb bezocht. Soms is het jammer om de geuren hier niet te kunnen vastleggen op deze weblog, in dit geval zouden jullie er mij dankbaar voor zijn! Manden met bloemblaadjes, mandjes, fruit, groenten, gedroogde vruchten en noten, vis, vlees, huishoudmateriaal, vis, vlees, tonnen bananen, kledij, …. Je kan het je gewoon niet voorstellen! Dan lopen we door zo’n overdekte galerij en is Jos daar met alle vrouwen achter de kraampjes aan het socializen en schieten ze daar ineens allemaal in de lach en voelde ik gewoon dat er echt wel om mij gelachen werd! Tja, hij was wel zo netjes om me te vertellen wat ie gezegd had en het kwam erop neer dat ze allemaal onder de indruk waren van mijn grote gestalte en Jos had erachter aan gebrabbeld, niet alleen groot van gestalte maar ook grote borsten(Foei Jos!!!!) want ze houden hier allemaal graag zo van die schunnige, op het randje van, zinspelende prietpraat. Zorgt natuurlijk wel voor wat leven in de brouwerij!

Maar Jos heeft het goed gemaakt door me ’s avond nog mee uit eten te nemen naar Kayu Manis! Voor de verandering nog eens een meer Europees/Italiaans geïnspireerde kaart! Njamie, njam!

Mijn kaars was helemaal uit van alle indrukken die mij die dag heel erg diep geëmotioneerd hadden en tot in mijn kern hadden geraakt , maar we zijn toch nog een afsluitertje gaan drinken in de On-On, nog eentje (lees telkens meer dan 1) thuis zodat we weer te laat in ons bed lagen en ons dat vanmorgen serieus beklaagd hebben toen we een nieuwe poging tot joggen ondernamen langs het strand! Chapeau Peter!