(vervolg)

Naar Tenganan, een dorpje van de Bali Aga, de oorspronkelijke Balinezen. Tenganan staat bekend om het unieke textiel dat ze daar maken, geringsing dubbel ikat weefwerk.Erg leuk; Stephanie heeft een antiek(?) batik-doek gekocht, Steffie een mooie sjaal, en we hebben kennis gemaakt met een aantal bewoners, waaronder de muzikant op de foto en het dorpshoofd.





Maar we moeten verder! Naar Tirtagangga, het in 1947 gebouwde heiligdom dat gewijd is aan het heilige water – uit de Ganges, vandaar de naam. Hoewel die Ganges natuurlijk hier niet stroomt. Daar was het, voor lokale begrippen, druk. Erg druk. Zo druk, dat wij het niet zo druk vonden. Wie Bobbejaanland en de Efteling kent, schrikt nergens van. Gegeten en verder, verder!

Want we moeten nog naar Klungkung, waar de Taman Gili wacht: de tuin met water en de twee vergaderzalen in dat water, met prachtig beschilderde plafonds. We zijn er vaker geweest, maar dankzij het slechte weer (bewolkt, zelfs een spatje regen) is het er nu eens niet bloedheet. Helaas was de expositie van het werk van Emilio Ambron in verband met Galungan gesloten, net zoals de Pasar Umum, de religieuze markt. Daarvoor komen we terug.

....en dan terug naar huis. ’s Avonds nog even met de dames een terrasje aan het strand gepikt; Robrecht is weer naar een upacara, deze keer met een Barong-dans in het programma geloof ik. We gaan het horen.

Was dat alles?

Bijna. Voordat we naar Goa Lawah gingen zijn we nog even gaan kijken naar “onze” grond. We hebben inmiddels een advocaten / notarissen kantoor in de arm genomen om ons te helpen met de legale aspecten van de zaak; van het opmeten van de grond (“Staan de kadasterpaaltjes wel zoals het hoort?”) tot aan de uiteindelijke eigendomsconstructie gaan zij ons helpen. Het is dus menens en dat is leuk, maar ook spannend.